Morgunblaðið - 10.03.2002, Síða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. MARS 2002 37
Sumarið 1971 var afdrifaríkt fyrir
okkur báða. Össi var nýfluttur í
Efstalandið og ég, nýorðinn átta
ára, ákvað að stelast í heimsókn til
hans.
Ég tók strætó upp á Bústaðaveg
þar sem Össi beið eftir mér. Þegar
ég kom út úr vagninum sá ég Össa
hinum megin við götuna og hljóp yf-
ir til hans.
Ég náði ekki yfir og var keyrt á
mig beint fyrir framan Össa. Ég
slasaðist alvarlega og lá á Borgar-
spítalanum allt sumarið. Á hverjum
degi kom Össi í heimsókn, skokk-
andi yfir móann, færandi mér app-
elsínu sem Birna mamma hans
sendi hann með. Alltaf gat ég treyst
því að Össi kæmi og man ég að ég
beið hans alltaf með eftirvæntingu.
Eftir þetta sumar flutti ég í
Breiðholtið og fór þá að draga úr
sambandi okkar, og eftir að við full-
orðnuðumst höfðum við ekkert sam-
band, nema við hittumst á förnum
vegi. Alltaf fylgdist ég þó með hon-
um úr fjarlægð, frétti þegar hann
eignaðist dóttur, lauk símvirkja-
náminu og fleira. Þótt samband okk-
ar hafi ekki verið fyrir hendi átti
Össi alltaf mjög sterkar rætur í mín-
um huga. Hann var alltaf ljóshærði
myndarlegi strákurinn sem hafði
orðið minn fyrsti vinur.
Kvöldið áður en ég frétti andlát
hans var ég að skoða gamlar myndir
og sýndi dætrum mínum myndina af
Össa. Þetta væri nú strákurinn sem
ég hafði framið prakkarastrikin
með. Ég hef sagt þeim hvers virði
Össi var mér, og hvers virði það er
að eiga góða minningu um góðan
vin.
Auk þess sem Össi var mér kær
vinur á ég foreldrum hans mikið að
þakka. Eftir slysið sýndu Birna og
Egill mér og foreldrum mínum mik-
inn stuðning og talaði mamma oft
um það.
Fréttin um andlát Össa snart mig
djúpt, og kom sú tilfinning mér
nokkuð á óvart eftir svo langan að-
skilnað. En þegar ég var að rifja
upp þann tíma sem við áttum saman
og æskuminningarnar hlóðust upp
áttaði ég mig á því að allt sem við
gerum er inneign í dýrmætan minn-
ingabanka um samferðafólk okkar.
Ég votta dóttur Arnar, foreldr-
um, systkinum og öðrum ættingjum
mína innilegustu samúð um leið og
ég kveð minn fyrsta vin.
Skúli Skúlason.
Ég var heppinn. Össi var vinur
minn. Leiðir okkar lágu fyrst saman
í 6. bekk Hvassaleitisskóla og fljót-
lega eftir fyrstu kynni urðum við
góðir vinir. Sú vinátta hefur haldist
og styrkst eftir því sem árin liðu.
Össi var einstakur vinur. Hann
taldi aldrei eftir sér að aðstoða vini
sína eða bara hvern þann sem þurfti
á aðstoð að halda og þrátt fyrir alla
greiðana sem hann gerði mátti ekki
minnast á að endurgjalda þá. Ófáar
voru stundirnar sem fóru í að dytta
að fyrstu íbúðinni sem ég keypti eða
aðstoð við að laga fyrstu bíldrusl-
urnar. Hann var mjög handlaginn
og þau voru fá verkin sem hann ekki
gat leyst af hendi. Hvort sem þurfti
að mála eða múra, laga bíl eða
myndbandstæki þá kom maður ekki
að tómum kofunum hjá Össa. Sem
unglingur hafði hann mjög gaman af
rafeindatækjum og var ekki í rónni
fyrr en hann hafði skoðað tæki að
innan, hvort sem um var að ræða
ónýtt útvarp eða nýja örbylgjuofn-
inn sem foreldrar hans keyptu.
Við fráfall góðs vinar koma upp í
hugann margar smámyndir af sam-
vistum í gegnum tíðina, þessar smá-
myndir verða huggunin sem við höf-
um þegar við tökumst á við lífið án
Össa. Mínar myndir eru margar og
góðar, minningar af bernsku-
brekum, skíðaferðum, útilegum,
diskótekum, rólegum samveru-
stundum og svo mætti lengi áfram
telja. Ein síðasta myndin er frá því
þegar Össi gisti hér síðast og endaði
með Siggu Láru í fanginu við morg-
unverðarborðið þar sem hún kláraði
matinn hans.
Eins og gengur sjást menn
sjaldnar þegar flutt er milli lands-
hluta en þá gegnir síminn mikil-
vægu hlutverki. Þótt samverustund-
irnar hafi orðið færri var sam-
bandinu viðhaldið með símanum.
Um miðjan desember töluðum við
saman og var hugur hans þá allur
hjá Maríu dóttur hans. Hún var að
koma til Íslands frá Noregi og ætl-
aði að vera hjá honum um jólin. Eft-
irvæntingin eftir þessum samvistum
var mikil og það var hamingjusamur
faðir sem talaði við mig eftir jólin.
Þessar stundir hafa sennilega verið
með þeim dýrmætari þessi síðustu
ár.
Össi var listfengur og hafði gam-
an af hönnun. Hann átti margar
skissur af húsgögnum, ljósum og
fleiri nytjahlutum sem hann langaði
til að prófa að gera. Sumu hrinti
hann í framkvæmd og urðu úr fal-
legir hlutir sem hann gjarna gaf.
Hugmyndir hans voru sprottnar af
frjóu ímyndunarafli og það, ásamt
hæfileikanum að geta mótað járn og
við, gerði þessa hluti svo skemmti-
lega. Össi hafði einnig gaman af list
af öðrum toga, svo sem myndlist og
tónlist, ásamt því að hann tók góðar
ljósmyndir.
Össi var vetrarbarn í áhugamál-
um. Hann hafði gaman af snjó og
öllu sem honum viðkom. Skíði,
skíðabretti, vélsleðar, „tækið“, og
nú nýlega lét hann drauminn rætast
um að kaupa jeppa. Jeppinn veitti
honum aukið frelsi til að njóta vetr-
arins og snjósins og stunda áhuga-
mál sín. Hann stundaði einnig veið-
ar af miklum krafti og fór þá
gjarnan á fjöll til að leita fanga.
Vinátta er, svipað og ást, nokkuð
sem maður þróar og þroskar og sé
maður heppinn verður samband
tveggja vina eins og samband okkar
Össa var. Þrátt fyrir marga kunn-
ingja var aðeins einn vinur. Vinátta
eins og okkar Össa er eitt af krafta-
verkum lífsins. Við fráfall Össa
myndast tómarúm í lífi vina hans,
tómarúm sem ekkert nær að fylla í.
Minningar um góðan dreng ná að
deyfa sársaukann og með tímanum
verður sökuðurinn ekki eins sár en
hann hverfur aldrei.
María Liv, sólargeislinn hans
pabba síns, hefur misst mikið og
sendum við Jóhanna henni og fjöl-
skyldu hennar okkar innilegustu
samúðarkveðjur, einnig foreldrum
Össa, Agli og Birnu, svo og systk-
inum hans, Jóni og Önnu, og fjöl-
skyldum þeirra.
Össi minn, þakka þér fyrir að
hafa verið til.
Þinn vinur,
Jónas Yngvi Ásgrímsson.
Elsku Örn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér sinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Martha Jörundsdóttir.
Engum er ljóst, hvaðan lagt var af stað,
né hver lestinni miklu ræður.
Við sláumst í förina fyrir það,
jafnt fúsir sem nauðugir, bræður!
Og hægt hún fer, en hún færist um set,
þessi fylgd yfir veginn auðan,
kynslóð af kynslóð og fet fyrir fet.
Og ferðinni er heitið í dauðann.
(Tómas Guðm.)
Minning um bjartan og vænan
svein lifir áfram með okkur.
Kveðja.
Gömlu starfsfélagarnir
í Halló!
✝ Jóhannes Gísla-son fæddist 2.
janúar 1925 á Kleif í
Skefilsstaðarhreppi
á Skaga. Hann lést
30. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Gísli Jóhannes-
son, f. 18. okt. 1887,
d. 4. sept. 1974, og
Jónína Árnadóttir f.
4. ágúst 1893, d. 18.
nóv. 1980. Bræður
Jóhannesar voru
Lýður og Leifur,
þeir eru báðir látnir.
Fyrri kona Jóhann-
esar er Sigríður Jónsdóttir, f. 19.
apríl 1922, þau slitu samvistir.
Foreldrar hennar voru Jón H.
Þorbergsson, f. 31. júlí 1882, d. 5.
jan. 1979, og Elín Vigfúsdóttir, f.
29. sept. 1891, d. 22. ágúst 1986.
Synir Jóhannesar og Sigríðar
eru: 1) Jón Helgi, f. 14. sept.
1951, kona 1 Lára Davíðsdóttir,
f. 22 ágúst 1950, þau slitu sam-
vistir, börn þeirra: a) Katrín. f.
22. nóv. 1971, sambýlismaður 1.
Jón Ómar Sveinbjörnsson, f. 14.
nóv. 1970, börn þeirra Svein-
björn, f. 13. mars 1990, og Lára
Björk, f. 12. júní 1996. Núverandi
sambýlismaður Æg-
ir Þórðarson, f. 10.
júní 1973, dóttir
þeirra Rán, f. 3.
ágúst 2001. b) Sig-
ríður Jónína, f. 3.
jan. 1978. Kona 2
Hildur Sigurðar-
dóttir, f. 27. júlí
1957, þau slitu sam-
vistir, börn þeirra,
Andri Þór, f. 15.
sept 1980, Helga
Snót, f. 29. júlí 1983,
og Hildur Sif, f. 29.
júlí 1983. 2) Gísli, f.
30. júní 1956. Kona
1 Guðný María Arnþórsdóttir, f.
6. ágúst 1955, þau slitu samvistir,
börn þeirra Jóhanna, f. 27. júní
1983, Gunnar, f. 22. jan. 1985,
Arnþór, f. 12. júlí 1988, og Sig-
ríður, f. 18. mars 1990. Kona 2
Linda B. Sverrisdóttir, f. 12. feb.
1966. Seinni kona Jóhannesar er
Málfríður Árnadóttir, f. 9. júní
1925. Foreldrar hennar voru
Árni Ólafsson, f. 7. ágúst 1888, d.
28. júní 1958, og Málfríður Jóns-
dóttir, f. 5. feb. 1891, d. 30. júní
1984.
Útför Jóhannesar fór fram í
kyrrþey að ósk hins látna.
Elsku afi minn, ég er ekki búin að
átta mig á því að þú sért farinn, þú
varst hrifinn á brott of fljótt og of
snöggt. Ég er búin að hugsa mikið til
þín og um þig, og ég er bara svo glöð
að hafa þekkt þig.
Alltaf hringdir þú til að athuga
hvernig allt stæði á hjá mér, boðinn
og búinn að gera allt fyrir mig. Það
er ekki hægt að segja að maður hafi
komið að kofanum tómum þegar
mann vantaði ráð hjá þér, og skoð-
anir þínar voru sko þínar. Ég held að
ég hafi ekki rætt pólitík við marga en
gaman var að tala um hana við þig,
því þú skildir mitt mál og virtir mín-
ar skoðanir, og svo æstir þú þig svo
skemmtilega.
Ég veit ekki hvernig afa-fyrir-
myndin er, en sé einhver til varst þú
hún, fræddir, varst til staðar og
varst gráhærður.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Þangað til næst. Þitt barnabarn,
Katrín.
JÓHANNES
GÍSLASON



    

  











   
    

 






 ! "#"  $

  

 
   ! 
"#" !"

$#" !% "

 "& " '! 
( 
 )  '


)  ( !
*


 


 


     

  
 

      
  

!   "#$ %  
 
!   &
 '  
! (
!    )* % 
+

!    , #-   .-  
/ $' 0! 
!    !1  
!1  
   ! 

 




   
 

  

 








 

     
  ! "#  ! 
  !$ %&
    

      




   

 
  

   

 
 
 

 !

   "
 
#  $

' () )
) * !!$# !  +  () ,)- (" )) )
., ' + 
$ ) $)$ ) $ ) $)
,$ ) $ ) $ ) $)/

 
  
 

 
 







   
   !
          

      ! " 


 
  #"
  
$$!   ! $%!%&!
'
     ( 
 ) !

"#  
$ %  &'( )*(' 
* +,-.
$ % 
"  /
$ %     (0 "

"*" /
$ %  +,   ' 
"    %  1,  )*(' 
(2 '"* "(0- /

   



 


  

 


  
  
 



   
 

       !""



    
 


  #$ 
 
#  #% $ #  #  #%