Morgunblaðið - 12.04.2002, Side 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gunnar Kristó-fersson fæddist
á Hellissandi 3. nóv-
ember 1933. Hann
lést í Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 3.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Kristófer Jónsson,
bóndi í Ytri-Tungu
og síðar á Kirkju-
hóli í Staðarsveit, f.
2. maí 1902, d. 18.
júní 1985, og kona
hans, Nanna Jóns-
dóttir, f. 14. janúar
1908, d. 24. febrúar 1999. Bróðir
Gunnars er Ólafur, bankastarfs-
maður í Reykjavík, f. 18. apríl
1943. Kona Ólafs er Unna Svandís
Ágústsdóttir, f. 10. desember
1940.
Gunnar kvæntist 8. júní 1958
Guðríði Austmann húsmóður og
starfsmanni nudddeildar HNLFÍ
frá Njarðvíkum, f. 28. ágúst 1934.
Börn þeirra eru fjögur: 1) Símon,
f. 3. október 1955, d. 1. ágúst
1974, sjómaður. 2) Ólafur Hinrik,
f. 6. ágúst 1956, húsgagnasmiður.
Kona hans er Stefanía Einars-
dóttir þroskaþjálfi frá Selfossi.
Þau búa í Vonge á Jótlandi og
Símonarson, f. 25. janúar 1951,
bifvélavirki í Karlstad í Svíþjóð,
3) Helgi Símonarson, f. 22. októ-
ber 1952, d. 1. ágúst 1974, sjó-
maður, 4) Gylfi Símonarson, f. 22.
september 1955, verkamaður í
Hveragerði.
Gunnar ólst upp í foreldrahús-
um í Ytri-Tungu en um tvítugt
flutti hann til Njarðvíkur þar sem
hann kynntist eiginkonu sinni.
Þau hófu búskap 1958 og settust
að í Keflavík. Samhliða vinnu
lærði Gunnar pípulagnir, lauk
sveinsprófi 1. ágúst 1962 og varð
síðar meistari í iðninni. Árið 1962
fluttu þau hjón til Hveragerðis og
bjuggu þar síðan.
Gunnar var virkur í fé-
lagsstarfi í Hveragerði, starfaði
m.a. með Leikfélagi Hveragerðis
á árum áður og í Lionsklúbbi
Hveragerðis þar sem hann gegndi
formennsku um skeið. Einnig var
hann í slökkviliði Hveragerðis og
síðustu árin virkur félagi í fé-
lagsskap eldri borgara og félagi
hjartasjúklinga á Suðurlandi. Síð-
ustu árin starfaði Gunnar á
HNLFÍ eftir að hann lagði af
rekstur sinn við pípulagnir.
Gunnar var ætíð mikill náttúru-
unnandi. Hann gegndi lengi trún-
aðarstörfum fyrir Stangveiði-
félag Hveragerðis og var einn af
stofnendum þess. Garðrækt var
honum einnig hugleikin.
Útför Gunnars fer fram frá
Hveragerðiskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
eiga tvö börn, Guð-
nýju Sjöfn og Gunnar
Má. Sonur Ólafs frá
fyrri sambúð er
Kjartan Óli, búsettur
á Hvammstanga
ásamt sambýliskonu
sinni, Katrínu Ósk
Guðmannsdóttur. 3)
Nanna, f. 3. febrúar
1961, sjónvarpsþýð-
andi. Hennar maður
er Vigfús Ingvarsson,
hljóðmeistari. Þau
búa í Reykjavík og
eiga þrjú börn, Dóru
Lind, Daða Kristján
og Stefán Ingvar. 4) Baldur, f. 23.
nóvember 1966, kerfisfræðingur.
Sambýliskona hans er Drífa
Birgitta Gunnlaugsdóttir frá Ísa-
firði. Þau búa í Teckomatorp í
Svíþjóð ásamt dótturinni Önnu
Kristínu. Fyrri sambýliskona
Baldurs er Stefanía Hilmarsdóttir
frá Djúpavogi. Þau eiga saman
þrjú börn: Ellen Rut, Kolbrúnu
Ósk og Hilmar Þór.
Jafnframt ólu Gunnar og Guð-
ríður upp að mestu leyti fjóra
yngstu bræður Guðríðar en þeir
eru: 1) Sveinn Leifur Símonarson,
f. 2. október 1948, pípulagninga-
meistari í Mosfellsbæ, 2) Steinn
Kveðja til ástkærs
eiginmanns og besta vinar
Djúp þögn, hér dauðinn lífið leysti
úr læðing þeim sem jarðvist okkur fær,
floginn er sá fagri bjarti neisti
á fegri stað sem drottinn sjálfur reisti
þar sem aldrei neyðin til oss nær
en náð hans björtum ljóma yfir slær.
(J.J. Austmann.)
Þessi kveðja er frá mér til þín.
Já, elsku vinur minn, það er sárt
að missa manninn sinn og besta vin
eftir nærri 50 ár sem var of stutt og
leið of hratt. Þar sem orðið uppgjöf
er ekki til í okkar orðabók þá mun ég
reyna að halda áfram með okkar ætl-
unarverk og áhugamál. Það verður
ekki auðvelt að taka við skipstjórn-
inni af þér en ég geri mitt besta og
stend ankerisvaktina þangað til ein-
hver úr okkar stóra hóp tekur við.
Við erum samt öll þakklát fyrir að þú
kvaddir með fullri reisn og heilli vit-
und.
Og nú hefur báturinn sem beið þín
í fjörunni flutt þig inn í aðrar og
bjartar veiðilendur þar sem þín var
beðið.
Þú vannst síðustu orustuna, ljá-
maðurinn fékk ekki tækifæri til að
murka þig niður, það var þinn styrk-
ur að láta ekkert brjóta þig niður en
alltaf að berjast.
Þakklætisorð á prenti eru svo fá-
tækleg. En guði þakka ég þá dýr-
mætu gjöf að fá að ganga lífsbraut-
ina með þér. Það verður ekki frá mér
tekið.
Ástarkveðjur og við hittumst síðar
þegar mér verður ætlað að flytja til
þín.
Eiginkona.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveims sér góðan getr.
(Úr Hávamálum.)
Mikilmenni hefur kvatt þetta jarð-
neska líf. Faðir minn, Gunnar
Kristófersson, er látinn eftir langa
og erfiða baráttu. Það er erfitt að
kveðja slíkan mann með fátæklegum
orðum en á slíkri kveðjustund er
þakklæti það fyrsta sem kemur upp í
huga minn, þakklæti fyrir að hafa
kynnst honum og átt hann fyrir föð-
ur, þakklæti fyrir hans óeigingjarna
og fórnfúsa starf við að sjá fyrir
stóru heimili, oft í mótbyr og ágjöf.
En fyrst og fremst er ég þakklátur
fyrir að hann fékk að kveðja þetta líf
eins og hann lifði því, með fullri
reisn. En faðir minn var kletturinn
sem ekkert gat haggað, stór og
sterkur, traustur og æðrulaus og
þannig vil ég minnast hans.
Nú er hann faðir minn kominn í
annan heim þar sem bíða hans eilífar
veiðilendur; þar vakir fiskur í hverri
tjörn og laxar liggja í tæru straum-
vatni, feitir og fallegir. Nú getur
hann gengið til veiða dag hvern og
mér finnst ég sjá á eftir honum
ganga af stað, glaður og ánægður
með flugustöngina í hendi og hann
skilur eftir sig fallega slóð í döggvotu
grasinu; fullur einlægrar gleði yfir
fegurð náttúrunnar, heillaður af
söng fuglanna; nú líður honum vel.
En hann er ekki einn, það veit ég.
Hinum megin á hann tvo syni og
góða vini sem taka á móti honum og
deyfa sorg hans.
Elsku pabbi minn, ég sakna þín
ólýsanlega mikið. En ég á eftir minn-
inguna um þig, minningu um góðan
dreng sem verður sárt saknað af öll-
um sem þekktu þig.
Farðu í friði, elsku pabbi minn, og
guð geymi þig um alla tíð.
Þinn sonur
Baldur.
Jæja, pabbi minn. Þá er þetta nú
búið. Miklu fyrr en við vildum, en
samt miklu seinna en vænta mátti.
Takk fyrir allt; fyrir að vera afi
barnanna minna sem áttu skjól hjá
skilningsríkum afa og ömmu þegar
foreldrarnir vildu ekki skilja þau,
fyrir stuðninginn og hjálpina þegar
við vorum að byrja að búa, fyrir póli-
tíska þrasið við eldhúsborðið þegar
ég var að fullorðnast, fyrir að kenna
mér að kasta fyrir fisk, fyrir útileg-
urnar og berjaferðirnar, fyrir harð-
fiskinn sem þú barðir handa mér á
hliðstólpanum á Hólum, fyrir leikrit-
in sem við hlustuðum á á fimmtu-
dagskvöldum, fyrir hádegislúrana á
gólfinu þegar þú komst heim úr
vinnunni og lagðir þig og ég með þér.
Þá var ég nú ekki stór en þú varst
stór og sterkur, enda varstu pabbi
minn.
Sofðu nú rótt og guð geymi þig.
Nanna.
„Blessaður, Vigfús. Svo þú ert
Fúsi tæknimaður. Hvenær ferðu aft-
ur í bæinn?“
Þannig var fyrsta setning þá til-
vonandi tengdaföður míns þegar ég
kom fyrst í dyragættina í Bláskóg-
unum.
Ég verð að viðurkenna að mér brá
þó nokkuð og vissi ekki hvort honum
litist svona illa á tengdasonarefnið,
en annað kom í ljós við nánari kynni.
Gunnar Kristófersson, upphald-
stengdapabbi eins og ég kallaði
hann, var góður maður. Sá allra
besti.
Hann var mikill barnakarl. Börnin
mín þrjú sáu varla sólina fyrir hon-
um. Hann var slík hetja í þeirra aug-
um. Hann gat alltaf töfrað fram
spýtur og kubba sem hægt var að
smíða úr hin ýmsu listaverk. Hann
tók aldrei annað í mál en að leyfa
börnunum okkar að vera hjá sér yfir
helgi ef þau vildu þó að hann væri
orðinn veikur.
Og svo grillaði hann miklu betur á
sínu gamla grilli en pabbi á fína gas-
grillinu.
Reyndar var gaman að vera með
honum á meðan hann grillaði, hann
hafði alltaf frá einhverju skemmti-
legu að segja og svo kom það jú fyrir
þegar fór að rigna að bílskúrshurðin
var opnuð og grillað, þar var kannski
dregin fram bjórflaska sem við
laumuðumst til að drekka.
Hann var með fallega rödd sem ég
vildi þjóðnýta og leyfa sem flestum
að heyra. Hann talaði rólega og yf-
irvegað þannig að ég gat ekki annað
en dáðst að þessum manni sem hafði
svo mikið vald á móðurmáli sínu.
Ég varð þess heiðurs aðnjótandi
að vinna fyrir hann í einhverjar vik-
ur. Þá sá ég hve samviskusamur
maður Gunnar var. Hann mátti varla
sjá rör sem hann lagði einhvern tíma
án þess að tala aðeins við rörin og
þreifa á þeim og kanna hvort allt
væri nú ekki í lagi. Ekki gat ég nú
gert mikið en ég tók að mér að vera
handlangari og sendast í verslun að
kaupa fittings, hné og té og guð má
vita hvað þetta heitir nú allt saman,
en vitaskuld fékk ég konfektkassa á
jólunum eins og allir sem unnu fyrir
hann, þótt ég hafi nú aldrei ætlað að
verða pípulagningamaður.
Gunnar var mikið náttúrubarn og
mikill veiðimaður sem bar mikla
virðingu fyrir náttúru og bráð. Ég
man sérstaklega eftir atviki þegar
við vorum að veiða saman í landi
Torfastaða og ekkert gekk hjá okk-
ur. Ég, þessi ungi óþolinmóði maður,
sem var kominn til að veiða var orð-
inn frekar pirraður á þessu öllu og sá
reyndar engan tilgang með þessu.
Þá varð mér litið á veiðifélagann og
sá að fiskur var að gera sig líklegan
til að falla fyrir beitunni. Ég hugsaði
með mér að það kæmi þó einn fiskur
á land og hélt fram að reyna. Eftir
smástund leit ég aftur til tengdaföð-
ur míns og sá hann ekki. Ég varð
vitaskuld órólegur því þarna voru
veikindi hans að byrja. Ég rauk af
stað í átt til hans, þegar ég heyrði
þessa fallegu og yfirveguðu bassa-
rödd sem bað mig að labba rólega
svo ég fældi nú ekki fyrir honum
fiskinn. Ég spurði furðulostinn:
„Hvaða fisk?“ „Nú, þann sem var að
elta hjá mér og mun taka eftir smá-
stund,“ sagði hann rólegur. Ég lagð-
ist í grasið hjá honum og valdi mér
strá að bíta eins og lærimeistarinn
og fékk margar sögur. Eftir þessa
„smástund“ stóð hann á fætur og
sagðist ætla að ná í fiskræfilinn sem
hann og gerði. Þetta er bara ein saga
af mörgum sem ég get rifjað upp, en
læt ógert. Það verður að segjast að
við félagarnir veiddum aldrei mikið í
okkar ferðum, kannski vegna þess
að við vorum duglegri að leggja okk-
ur við árbakkann, spjalla og sofna
smástund, því eins og hann sagði oft
eigum við að vera þakklát fyrir að
eiga svona fallega og óspillta nátt-
úru.
Við áttum eftir að hnýta saman og
fara í nokkrar veiðiferðir þegar Guð
þurfti endilega að kalla Gunnar til
sín á besta aldri. Ég verð að láta þá
skoðun mína í ljós að mér finnst það
eigingirni í Guði að kalla Gunnar til
sín nú, þegar hann hefði getað verið
úti að njóta náttúrunnar með veiði-
stöng í hendi með uppáhaldstengda-
móður minni.
En hann var orðinn þreyttur á lífs-
ins göngu og nú gengur tengdapabbi
um hinar eilífu veiðilendur, eins og
indíánarnir segja, þar sem fiskurinn
vakir, árnar niða og sólin skín í heiði.
Þar á hann eftir að veiða marga laxa,
segja margar sögur, hlæja mikið, og
láta líða úr sér þreytuna meðan hann
bíður þess að hitta fólkið sitt aftur.
Ég bið Guð að styrkja Döddu,
bestu tengdamóður mína, í söknuði
hennar og sorg.
Blessuð sé minning Gunnars
Kristóferssonar.
Vigfús Ingvarsson.
Hann Gunnar afi er dáinn. Eftir
langvinn veikindi hefur þú nú fengið
frið og við trúum því að nú líði þér
vel. Þar sem við getum ekki verið hjá
þér til að kveðja þig, elsku afi, langar
okkur að kveðja þig með þessum fáu
línum.
Okkur langar til að þakka þér all-
ar þær góðu samverustundir sem við
höfum átt. Sérstaklega eru okkur
minnisstæðar samverustundirnar í
eldhúsinu hjá ykkur ömmu, þegar
við komum í hádeginu og fengum
skyr og flatkökur og spjölluðum um
allt milli himins og jarðar. Alltaf
varst þú tilbúin að spjalla við okkur.
Það var eiginlega alveg sama hvað
þú varst að gera, þú gafst þér alltaf
tíma til að tala við okkur, hvort sem
við hittumst úti á götunum í Hvera-
gerði eða þegar við komum í heim-
sókn. Þær voru heldur ekki fáar
stundirnar þegar þú, pabbi og Eirík-
ur í Rósakoti komu og hélduð kaffi-
pásu frá pípulögnunum, í litla eld-
húsinu okkar í Laufskógum. Já það
var virkilega gaman að fylgjast með
umræðum ykkar og vangaveltum,
um hvernig þið gætuð nú leyst næsta
mál. Þú varst alltaf mjög rólegur og
yfirvegaður og það var sama hversu
mikið þú hafðir að gera, þú tókst öllu
með sama jafnaðargeðinu.
En svo fluttum við til Danmerkur
og þá var ekki jafn auðvelt að
skreppa í heimsókn. Hugmyndin var
reyndar sú að þú og amma mynduð
koma í heimsókn, sérstaklega nú eft-
ir að þið voruð bæði komin á eftir-
laun og ætluðuð að njóta þess að
hafa svolítið meira tíma fyrir ykkur
sjálf. Þið elskuðuð að veiða og sér-
staklega í Geirlandsá sem þið amma
voruð svo hrifin af, en heilsan hefur
því miður ekki gert þér kleift að
sinna óskum þínum. En við trúum
því að þú sitjir nú á bökkum árinnar
og veiðir einn vænan lax.
Við Gunnar Már, Guðný Sjöfn og
Stefanía kveðjum nú ástkæran afa
og tengdaföður, og biðjum góðan
guð að styrkja og leiða Doddu ömmu
í gegnum þennan erfiða tíma.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Við kveðjum þig, elsku afi.
Gunnar Már, Guðný Sjöfn
og Stefanía.
Afi minn. Ég man eftir því þegar
við veiddum við ána, ég var lítill og
hélt að hann myndi aldrei fara frá
mér – við vorum góðir vinir. Hann
var frábær maður.
Við smíðuðum saman, við spjöll-
uðum saman – það var frábært með-
an það entist og það verður erfitt
þegar ég sé stólinn þinn tóman.
Daði Kristján.
Elsku Gunnar afi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. J. frá Presthólum.)
Hinsta kveðja til þín.
Sveinn Kristinn, Símon
og Helena Sif.
Leiðir okkar lágu saman suður í
Njarðvík á árunum fyrir 1960 og at-
vik gerðust á þann veg að við urðum
vinnufélagar um skeið. Þar hófust
kynni og vinátta sem entist til leið-
arloka.
Ekki er auðvelt að útskýra hvað
því veldur að vinátta tekst með
mönnum. Í okkar tilfelli hefur upp-
runi og svipaður bakgrunnur e.t.v.
ráðið einhverju, báðir komnir úr
sveitinni, hvor af sínu landshorni
reyndar, til þes að gerast þéttbýlis-
menn og lifa við allt aðra atvinnu-
hætti en við lærðum í uppvextinum.
Suðurnesin voru gott atvinnu-
svæði á þessum tíma og drógu til sín
fólk, uppbyggingin hraðari en góðu
hófi gegndi og dálítill gullgrafara-
bragur á samfélaginu. Við stað-
næmdumst þarna báðir, ég til lang-
dvalar, Gunnar um nokkurt árabil.
Við Gunnar kvæntumst báðir inn í
þetta samfélag, konurnar okkar svo
til jafnöldrur og báðar uppaldar í
húsaröðinni meðfram sjónum í Ytri-
Njarðvík, en þannig mátti lýsa því
plássi áður en fólksfjölgunarbylgjan
kom á Suðurnesin í kringum 1950.
Báðir gerðumst við iðnaðarmenn,
ég reyndar áður en á Suðurnesin
GUNNAR
KRISTÓFERSSON
Nú er komið að því
að við kveðjum hann
Einar, okkar kæra
nemanda og vin. Við
vorum svo heppin að
hafa hann í nemenda-
hópi okkar síðastliðin
ár í Fullorðinsfræðslu
fatlaðra á Akureyri.
Einar var einstaklega blíður og ljúf-
ur maður. Hann átti mjög auðvelt
með að tjá tilfinningar sínar og spar-
aði ekki setningar eins og; „mér þyk-
EINAR BREIÐFJÖRÐ
MAGNÚSSON
✝ Einar BreiðfjörðMagnússon
fæddist 27. nóvem-
ber 1967. Hann lést
15. mars síðastliðinn.
Útför Einars fór
fram frá Akureyrar-
kirkju 26. mars.
ir vænt um þig“, „þú
ert svo góð(ur)“, „við
erum vinir“ og svo hall-
aði hann gjarnan höfði
sínu að okkur um leið.
Einar hafði gaman af
að segja frá og átti það
til að búa til heilu sög-
urnar og lék þá gjarnan
persónurnar í leiðinni.
Núna finnst okkur tóm-
legt í skólanum og við
söknum þess að hafa
Einar ekki hjá okkur,
en erum samt fullviss
um að núna líður hon-
um vel. Við erum þakk-
lát fyrir að hafa kynnst
Einari og þökkum fyrir það.
Aðstandendum Einars sendum við
einlægar samúðarkveðjur.
Ragnheiður og Erlingur.