Morgunblaðið - 12.04.2002, Blaðsíða 55

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2002 55
þá 21 árs að aldri og orðin einstæð
móðir.
Sagt er að einn komi í annars stað,
en þegar konur eins og þú eiga í hlut
leyfi ég mér satt að segja að efast um
sannleiksgildi vísdóms af því tagi.
Þó að þú sért nú farin úr augsýn
okkar trúi ég því að þú verðir áfram
með okkur í anda lífsins þar til við
hittumst á ný.
Elsku Sigurgeir, Elín, Aðalsteinn
og fjölskyldur, ég sendi ykkur sam-
úðarkveðju mína alla með von um
styrk almættis á erfiðri stundu.
Oddný Arthursdóttir.
Sól rís, sól sest. Nú hefur sól Höllu
vinkonu okkar sest en við huggum
okkur við hve sól hennar reis hátt og
vel í lifanda lífi. Halla var gæfumann-
eskja sem veitti óspart af lífsorku
sinni til okkar hinna og það veganesti
sem hún gaf mun verma minninguna
svo sterkt og svo mikið.
Þau voru ljúf menntaskólaárin á
Laugarvatni og þar voru böndin
mynduð. Í heimavistarskóla verður
samvera náin. Skólinn var í burðar-
liðnum og það kom í hlut okkar
fyrstu nemendanna að renna stoðum
undir tilveru hans. Hefðir, siðir og
venjur sköpuðust, aðlagast þurfti að
þröngu nábýli, kynnast og taka þátt í
leik og starfi. Minningarnar hrann-
ast upp og í fámennum stúlknahópi
styrkist vinátta sem helst þó sam-
gangur verði ekki eins mikill síðar.
Einhvernveginn varð það svo að við
sjö skólasystur sem komu úr ýmsum
árgöngum fundum samhljóm og höf-
um í gegnum árin hist og viðhaldið
böndunum.
Eftir að stúdentsprófum var lokið
tók við framhaldsnám, giftingar og
barneignir. Þá var tími til kominn að
stofna saumaklúbbinn. Í þessum
hópi var Halla sem tákn fyrir dugnað
og myndarskap. Hún og Sigurgeir
höfðu eignast tvö börn, lokið ann-
asömu námi og haslað sér völl á sín-
um starfsvettvangi. Nú komu í ljós
ný áhugamál og viðfangsefnin marg-
breytileg. Alltaf tilhlökkun að hitt-
ast, ræða málin og fá fréttir af fjöl-
skyldum. Þá var spennandi að vita
hvað Halla dró upp úr tösku sinni því
hvert listaverkið skóp hún eftir ann-
að. Það var einnig ómetanlegt að
hafa svona konu í hópnum sem fylgd-
ist með tannheilsu okkar, sem töfraði
fram óviðjafnanlega rétti, sem ferð-
aðist víða og sagði frá, sem kenndi og
rannsakaði í fagi sínu. Allt lék í hönd-
um hennar og persónuleikinn geisl-
aði. Það verður hnípinn hópur sem
situr án Höllu, en það hve sterklega
sól hennar reis, hve góða fjölskyldu
og vinahóp hún átti sefar sorgina.
Við söknum samverustunda og
ferðalaga með Höllu, en geymum
minninguna í hjörtum okkar.
Við sendum öllum ástvinum inni-
legar samúðarkveðjur og veri hún
kær kvödd.
Auður, Helga, Ingveldur,
Margrét, Sigrún, Þyri.
Páskadagsmorgunn. Sólin reynir
að brjótast gegnum skúraskýin og
tekst öðru hverju að senda geisla
sína til jarðar. Útvarpsmessan er
byrjuð og við heyrum páskasálminn
fagra, Sigurhátíð sæl og blíð, hljóma
um húsið. Þá hringir síminn. Það er
Erla, vinkona okkar. Hún er að segja
okkur, að nú sé hún Halla búin að
kveðja. Í skini páskasólarinnar þenn-
an morgun hvarf hún inn í annan
heim. Og við stöndum eftir, drúpandi
höfði í tregafullri þögn.
Við þessi vinahópur höfum þekkst
í hartnær hálfa öld. Haustið 1954
innrituðust við bekkjarsysturnar,
ásamt mörgum öðrum í fyrsta bekk
Menntaskólans að Laugarvatni. Vin-
áttubönd voru hnýtt sem mörg end-
ast enn í dag. Margir okkar elstu og
bestu vina eru úr þessum hópi
menntskælinga. Þarna stofnuðu líka
margir til kynna sem leiddu til
hjónabanda síðar meir. Meðal þeirra
voru Sigurgeir og Halla.
Við fylgdumst með sigurgöngu
þeirra í gegnum lífið. Ótrauð hófu
þau háskólanám og luku því með
prýði. Óskabörnin fæddust, drengur
og stúlka. Stefnt var á framhaldsnám
í Bandaríkjunum. Þar áttu þau góð
ár og eignuðust marga góða vini.
Aðalsmerki þeirra hjóna hefur
alltaf verið trygglyndið við vinina
sem þau eignuðust vítt og breitt um
heim og þau gerðu sér alla tíð far um
að halda sambandi við sem flesta
þeirra. Eftir heimkomuna tóku við
annasöm ár. Halla opnaði tann-
læknastofu og tók snemma að sér
kennslu við Tannlæknadeild Háskól-
ans. Börnin uxu úr grasi og urðu nýt-
ir þjóðfélagsþegnar. Heimilið þeirra
á Langholtsveginum stóð alltaf opið
þeirra stóra vinahópi og ekki var
síðra að koma í sumarbústaðinn í Ölf-
usinu, sem þau byggðu snemma á
sínum hjúskaparárum.
Við bekkjarsysturnar ákváðum
fljótlega að stofna saumaklúbb eins
og títt er. Fyrst í stað vorum við trú-
ar hefðinni og saumuðum og prjón-
uðum af kappi og bárum síðan fram
hnallþórur með kaffinu á eftir. En
smátt og smátt gerðumst við latar
við saumaskapinn og hnallþórurnar
viku fyrir þrírétta máltíðum. Það var
einna helst Halla sem sat ekki að-
gerðalaus. Hún töfraði fram for-
kunnarfallegar peysur og aðrar flík-
ur handa börnum sínum og seinna
barnabörnum, og undurfalleg búta-
saumsteppi og púðar í sumarbústað-
inn spruttu fram að því er virtist fyr-
irhafnarlaust. Fyrir nokkrum árum
datt einhverri okkar í hug að bæta
gönguklúbb við samverustundir okk-
ar og voru þá eiginmennirnir teknir
með í hópinn. Við hittumst á sunnu-
dagsmorgnum, oftast mánaðarlega
yfir vetrartímann og fram á vor.
Gengið var um Reykjavík og ná-
grenni, allt eftir því hver var göngu-
stjóri í það skiptið og endað með há-
degissnarli á heimili göngustjórans.
Í síðustu sunnudagsgöngu okkar fyr-
ir þrem vikum gat Halla ekki gengið
með. Hún kom samt til okkar í há-
degissnarlið á eftir. Við sátum þá
lengi saman og áttum góða stund.
Þrátt fyrir veikindin var hugur í
Höllu sem ætíð og hún ráðgerði
ferðalög á næstu vikum. Hugurinn
og þrekið var ótrúlegt. Við vinirnir
finnum sárt fyrir að hún er horfin úr
hópnum en þökkum henni fyrir það
sem hún var okkur, tryggur vinur
gegnum þykkt og þunnt, ávallt heil
og sjálfri sér samkvæm.
Blessuð sé minning hennar.
Saumaklúbburinn úr ML
– árganginum 1958 – og makar.
Kveðja frá tannlæknadeild
Háskóla Íslands
Halla Sigurjóns er látin, langt um
aldur fram. Hún stóð af sér hverja
holskefluna á fætur annarri þessa
seinustu mánuði sem hún lifði og sló
hvergi af. Hún ræddi um vandann
sem að höndum bar af fullkomnu
æðruleysi og var staðráðin í að ljúka
sinni kennslu með sóma hvað hún og
gerði, þótt ljóst væri orðið að hug-
urinn dró þar hálft hlass, ef ekki
meira. Hún lét sjúkleika sinn ekki
hamla för, heldur fór í langsiglingar,
nú seinast til Spánar, eftir að ljóst
var að horfur höfðu versnað. Úr
þessari hinstu för kom hún tæpri
viku áður en yfir lauk.
Ég kynntist Höllu lítillega á náms-
árum í Háskóla Íslands. Hún lauk
kandidatsprófi um það leyti sem ég
kom til náms við Háskóla Íslands.
Eiginmann hennar Sigurgeir
Kjartansson þekkti ég frá fyrri tíð,
en þó betur yngri bræður hans. Leið-
ir þeirra Höllu og Sigurgeirs munu
hafa legið saman á Menntaskólanum
á Laugarvatni. Þeim varð tveggja
barna auðið og áttu þar miklu láni að
fagna. Höllu var þetta ljóst. Hún stóð
eins og klettur með börnum sínum
sem hún unni mjög og fagnaði þegar
þeim gekk í haginn en átti ætíð stór-
an huggunarríkan faðm fyrir þau,
tengdabörn og barnabörn.
Fljótlega eftir að Halla lauk tann-
læknanámi fylgdi hún manni sínum
til Massachusetts þar sem hann lagði
stund á framhaldsnám í skurðlækn-
ingum. Þar leit Elín dóttir þeirra
dagsins ljós en Halla hélt einnig
áfram námi 1967 og 1968, lagði síðan
stund á rannsóknir um nokkurt skeið
við Forsyth Dental Center í
Massachusetts 1972 og lauk sérnámi
í tannfyllingu og tannsjúkdómafræði
1984 frá University of Indiana.
Halla var alla tíð ómyrk í máli og lá
ekkert á sínum skoðunum ef henni
mislíkaði eða taldi að hallað væri
réttu máli. Hún bar málefni tann-
lækna mjög fyrir brjósti enda valdist
hún þar snemma til trúnaðarstarfa
fyrir stéttina. Halla réðst sem
stundakennari að tannlæknadeild
Háskóla Íslands árið 1976 og var síð-
an skipuð í stöðu lektors og dósents
nokkru síðar.
Hún var dyggur liðsmaður í jafn-
réttisbaráttu kvenna og mátti heldur
ekkert aumt sjá. Ekki vandaði hún
okkur samstarfsmönnum sínum
heldur kveðjurnar ef henni fannst
réttlætiskennd sinni misboðið. Hún
vildi menntun stúdenta sem mesta
og besta, gerði miklar kröfur til
þeirra og ekki síður til sjálfrar sín.
Þá studdi hún mann sinn með ráð-
um og dáð í hans erfiða starfi.. Ég
varð þeirrar ánægju aðnjótandi að
kynnast þeim hjónum og fá að líta á
þau sem vini og starfssystkin. Það
var líka sjálfgefið að leita til Sigur-
geirs ef mikils þurfti við og fór ég
aldrei þaðan bónleiður til búðar.
Ekki þýddi kunningsskapur okkar
þó að við Halla værum alltaf á sama
máli, en ég mat mikils þá hreinskilni
hennar að koma framan að hlutunum
og segja mér til syndanna tæpi-
tungulaust. „Sá er vinur er til vamms
segir“, enda gátum við ætíð tekið
upp léttara hjal að umræðum lokn-
um. Halla lá heldur ekkert á því ef
henni þótti okkur takast vel upp og
var þá hvorki spör á hrósyrði né
hvatningu. Það kom líka beint frá
hjartanu og af heilum hug.
Ég varð einnig þeirrar ánægju að-
njótandi að fylgjast með Elínu dóttur
hennar í námi. Það var stolt móðir,
sem færði mér fréttir af sigrum
hennar eftir að hún hóf framhalds-
nám í Bandaríkjunum. Halla tjáði
mér að hún teldi að Elín hefði fengið
notadrjúga undirstöðu í veganesti
frá tannlæknadeild Háskóla Íslands.
Við samkennarar hennar samglödd-
umst þeim mæðgum innilega, auk
þess sem okkur fannst, eins og jafn-
an þegar gamlir nemendur gera
garðinn frægan á erlendri grund, að
við hefðum þar uppskorið nokkuð og
ekki gert tóma vitleysu enda vissir
um að Halla hefði meint það sem hún
sagði.
Erfitt er að tjá samúð í orðum.
Ástvinir hafa mikils að sakna, og þó
svo að fyrir nokkru hafi sést að
hverju dró, þá er vonin sterk og eng-
inn í raun viðbúinn þegar höggið
kemur. Dauðinn er þó eitt af því fáa
sem menn eiga fyrisjáanlegt í þess-
um heimi. Halla mætti örlögum sín-
um með reisn heima í faðmi eigin-
manns og barna. Það veit ég að hefur
verið henni að skapi. Mikið skarð er
nú höggvið í þessa heilsteyptu, sam-
heldnu fjölskyldu. Skarðið verður
aldrei fyllt, en minningin mun lifa
með okkur sem kynntumst Höllu.
Ég vil fyrir hönd okkar samstarfs-
manna á tannlæknadeild Háskóla Ís-
lands þakka henni samstarfið ásamt
samfylgdinni á lífsins vegi og votta
ástvinum hennar öllum okkar inni-
legustu samúð. Við biðjum almættið
um að veita þeim styrk í sorginni.
Einar Ragnarsson.
Kveðja frá félagi kvenna í
fræðslustörfum – Delta Kappa
Gamma International
Þegar dauðinn lætur til sín taka,
óvænt og miskunnarlaust, og náinn
félagi og samferðamaður er allt í
einu horfinn af sjónarsviðinu, verður
okkur ljóst hvað við höfum átt og
misst. Þá kemur fram í hugann þakk-
lætiskenndin og söknuðurinn.
Sú fregn að Halla Sigurjóns, félagi
okkar, væri fallin frá fannst okkur
bera brátt að og vera óréttlát, enda
þótt við vissum að hún hefði átt við
erfiðan sjúkdóm að stríða.
En Halla bar sig alltaf vel og hún
var mætt á fundi okkar í Alfadeild-
inni og kveinkaði sér hvergi. Nýlega
hafði hún komið heim frá Spáni þar
sem hún var á ferð með eiginmanni
sínum.
Halla var einstaklega hlý og elsku-
leg kona, sem bjó yfir óvenjulegum
listrænum hæfileikum á mörgum
sviðum. Hún var víðsýn og hafði líka
farið víða um heim. Við minnumst
m.a. stunda er hún sýndi okkur lit-
skyggnur frá Suður-Ameríku og
hversu lifandi henni tókst að gera
hlutina með sínum góða frásagnar-
/  &
%
< 
9&'

 ) "! %
 
+ *
 '
0 %& 

 1
 
2& 
  
  0 %

 
 1
 "
'# $ 
=#+#  $ 
!%)$ 
# !$
3 

&         

 

&
'= 
& 
 ( #+
. 

 
   ' 
   




 !""

!!+ $
/      #

&;3&
 *&
@6#@!
=%
 + 


  " 
 



  4 5

    

1
 1
@ !6#)+# !
 
$'!
 $  !
'$-#

#%3$   $
/  
   
 
  



 


'
A( *&
=B"C1
)#,%.
+6 *
*  7
 
 
 
"
 
'#( 
'!  !"# 
( A '! '#3%   
""5!"""$
/  
   
 
  



 


)
(&$3$
& *&
'%D
< 
+& 
 1
 


 
 8



 


 
 
!""



#  

 8 
 $) 0 !  '05%

 
3>) 0 ! ' # 
!# 3$) 0   A4
$A4!

 $) 0 !  @!+3$) 0 !
'5 ) 0 ! =% )$"# 
) 0 =$) 0 !  ?'# E, 
""5!"""5$


 

E
&; 



9

 

'  
 

 "
 
/3> 
,8
 !$