Morgunblaðið - 12.04.2002, Qupperneq 56

MINNINGAR
56 FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
hæfileika. Halla var tannlæknir að
mennt og tók framhaldsnám í
Bandaríkjunum, en varð síðan lektor
við Háskóla Íslands. Það þurfti mik-
inn dugnað til, enda var Halla hug-
sjónakona og bæði ósérhlífin og
ákveðin.
Hún ræktaði vel allt sem hún kom
nærri, heimilið var yndislegt og
börnin og barnabörnin bera vitni um
alúðarfulla og umhyggjusama móð-
ur. Við sumarhús þeirra hjóna stund-
aði hún einnig skógrækt af mikilli
kostgæfni.
Við félagar Höllu í Alfadeild og í
Landsambandi Delta Kappa Gamma
þökkum traustum og góðum félaga
fyrir samfylgdina og vottum Sigur-
geiri, Aðalsteini, Elínu og barna-
börnunum sex okkar dýpstu samúð.
Áslaug Brynjólfsdóttir.
Kveðja frá
Tannlæknafélagi Íslands
Félagi okkar Halla Sigurjóns er
látin.
Halla var virkur félagi í Tann-
læknafélagi Íslands. Henni voru falin
margvísleg trúnaðarstörf á vett-
vangi þess. Hún sat í stjórn sem
meðstjórnandi og síðar gjaldkeri
1978-1993, í námskeiðsnefnd fyrir
aðstoðarfólk 1976-77, í kúrsusnefnd
TFÍ 1981-82, í fræðslunefnd TFÍ
1986-87 og í ársþings- og endur-
menntunarnefnd TFÍ 1989-91. Einn-
ig sat hún í stjórn Vísindasjóðs TFÍ
frá árinu 1993. Hún átti sæti í stjórn
Íslandsdeildar Nordisk Odontolog-
isk Forening 1990-96 og Internatio-
nal Association of Dental Research
1990-96. Eftir hana liggur fjöldi rit-
smíða um vísindaleg efni á sviði tann-
lækninga.
Störf sín vann Halla af stakri alúð
og með virðingu fyrir viðfangsefn-
inu. Hún var vinsæll kennari og virt-
ur kollega. Viljum við þakka fyrir
hennar stóra framlag .
Á þessari erfiðu stundu viljum við
votta aðstandendum, ættingjum og
vinum Höllu okkar dýpstu samúð.
Við varðveitum minninguna um
góðan dreng og traustan félaga.
Þórarinn Jónsson.
Ef ég gæti annars þjónað þörf,
ef ég gæti stutt minn vin við störf,
ef ég gæti minnkað manna kvöl,
með þeim deilt, sem ég á völ.
Þá myndi ég sanna gleði finna,
í slíkri framkvæmd verka minna.
Þannig hljóðar Soroptimistaóður-
inn í þýðingu Kristínar Snæhólm
Hansen.
Látin er góð vinkona og mæt Sor-
optimistasystir Halla Sigurjóns
tannlæknir og dósent við Háskóla Ís-
lands. Leiðir okkar Höllu lágu saman
allt frá því að ég gerðist félagi í Sor-
optimistaklúbbi Reykjavíkur vorið
1978 en þá var hún ein af yngstu
systrunum, hafði gerst félagi haustið
áður. Áttum við því trygga samleið
þar frá byrjun en slíkt var ómetan-
legt þegar allt virtist framandi og að
mörgu að hyggja í viðkynnum við
konur innan samtakanna hér á landi.
Soroptimistar eru alheimssamtök
kvenna í stjórnunar- og starfsgreina-
stéttum sem hafa að leiðarljósi hjálp-
ar- og þjónustustörf til að efla mann-
réttindi og stöðu kvenna.
Við systur í klúbbnum okkar vor-
um ekki í neinum vafa um að með
Höllu höfðum við fengið til liðs við
okkur mikla mannkostakonu sem við
bárum virðingu fyrir og vorum stolt-
ar af að geta kallað Soroptimista-
systur. Hún varð því fljótt eftirsótt í
embætti innan samtakanna og sinnti
þeim af mikilli prýði þrátt fyrir anna-
söm störf við kennslu og tannlækn-
ingar. Hún var m.a. varaformaður
klúbbsins og starfaði árum saman í
starfsgreinanefnd. Halla var fulltrúi
klúbbsins á fundum Soroptimista-
sambands Íslands og starfaði í skóla-
styrkjanefnd sambandsins.
Halla var ein af þeim systrum sem
ætíð sóttu fundi okkar og gerði það
allt fram til þess síðasta. Hún lagði
oft til efni sem var bæði fróðlegt og
skemmtilegt og með frásögnum sín-
um tók hún okkur með í ferðir víðs
vegar um heiminn. Halla sýndi óbil-
andi kjark í veikindum sínum og var
nýkomin úr ferð til Barcelona þegar
hún lést.
Það var gott að blanda geði við
Höllu. Hún hafði víðtæka þekkingu á
öllum sviðum og miðlaði henni á lát-
lausan hátt með innilegu viðmóti
sínu og laðaði alla að sér með stór-
brotnum persónuleika sínum og
glæsileik. Hún var góður vinur.
Við þökkum samveruna gegnum
árin. Höllu er sárt saknað.
Soroptimistasystur og vinir senda
aðstandendum hennar innilegar
samúðarkveðjur. Minning hennar lif-
ir meðal okkar.
F.h. Soroptimistaklúbbs Reykja-
víkur,
Ásta S. Hannesdóttir.
Í þessu lífi verða margir á vegi
manns, en fáir sem marka jafndjúp
spor og Halla. Ég kynntist Höllu
þegar ég byrjaði á verklega þættin-
um í tannfyllingu á tannlæknadeild-
inni. Þar hitti ég fyrir þessa yfirveg-
uðu, ákveðnu og metnaðarfullu konu,
sem átti eftir að verða einn mesti
áhrifavaldur í lífi mínu. Hún kom
okkur ungum nemendum sínum fyrir
sjónir sem umhyggjusöm og öguð, en
jafnframt var hún full metnaðar fyrir
okkar hönd. Það var greinilegt á öllu
hennar fasi að hún bar miklar vænt-
ingar til nemenda. Hún undirbjó fyr-
irlestra af kostgæfni, vandaði að efni
og gæðum, svo mjög að heimsþekktir
fyrirlesarar í faginu færðu í raun
engar nýjar fréttir, við höfðum lært
allt hið nýjasta hjá Höllu. Hún gerði
kröfur, vandvirkni og nákvæmni
varð að vera í hæsta gæðaflokki. Hún
varð okkur samnemendunum hvatn-
ing og áskorun um að skila aldrei
minna en hámarksgæðum. Þessi
sjónarmið urðu nemendum fyrir-
mynd í námi og starfi. Þessir eigin-
leikar hennar, sem og samkennara
hennar, hafa skilað þeim árangri að á
Íslandi fyrirfinnst nú eitthvert besta
samsafn verklaginna handverks-
manna í tannlækningum, sem sóma
sér í fremstu röð í heiminum.
Seinna átti ég þess kost að vinna
um tíma á tannlækningastofu hennar
í Reykjavík. Þar var sama sagan,
umhyggja hennar fyrir skjólstæð-
ingum sínum, hvort sem um var að
ræða starfsfólk eða sjúklinga. Allir
lögðust á eitt að sinna þeim skyldum
sem hún setti ofar öllum, að vinna að
tannheilbrigði þeirra sem til okkar
leituðu á þann hátt sem best væri
mögulegt.
Innblásinn af hvatningu hennar
um að gera ávallt hið besta fyrir
sjúklinga sína í hverju og einu tilfelli,
leitaði hugur minn til framhalds-
náms í hennar sérgrein. Fyrir valinu
varð háskólinn í Indiana, enda ekki
erfitt að velja. Halla hafði gert garð-
inn frægan þar áratug á undan mér.
Meðan ég var að sækja um hringdi
Halla í fyrrum kennara sína, og var
tjáð að hennar meðmæli væri allt
sem þyrfti. Þar á bæ þekktu menn
helstu einkenni hennar, kröfur, dóm-
greind og manngæsku. Hún skildi
eftir sig frábært orðspor. Þótt hún
væri mun eldri en samnemendurnir,
var hún þeirra fremst í vinnu, sam-
viskusemi og öguðum vinnubrögð-
um. Hún átti létt með að lynda við
alla, það skein af henni umhyggjan
og festan. Það sem kennurum henn-
ar líður aldrei úr minni voru þær
kröfur sem hún gerði til sjálfrar sín.
Það sýndi hún best þegar hún varð
fyrir því óhappi að brjóta fætur og
slíta liðbönd í skíðafríi. Enda hver
önnur hefði rúllað sér í hjólastól inn á
klíninkina með báða fætur í gipsi
fyrsta daginn eftir fríið, tilbúin til að
sinna sjúklingum sínum. Þrátt fyrir
tilsögn kennaranna um að þetta væri
ærin ástæða til að taka því rólega, þá
átti það ekki við skaplyndi Höllu að
láta nokkrar ástæður halda sér frá
settu marki. Hennar er sárt saknað
af öllum sem til hennar þekkja hér í
Indiana.
Þessa sömu eiginleika sýndi hún af
sér í veikindum sínum. Jafnvel þegar
ljóst var hvert stefndi horfði hugur
hennar enn til framtíðar. Ég hitti
hana síðast í fríi mínu um jólin. Þótt
sjúkdómur hennar væri langt geng-
inn, stóð enn sami ljóminn og kraft-
urinn af henni. Hún vildi lítið ræða
um sitt ástand en þess í stað var hún
enn gefandi ráð og heilræði, sagði
skoðanir sínar umbúðalaust sem
fyrrum, og var mér hvatning til að
gera enn betur en áður á sviði lífsins,
sem og á því sviði tannlækninganna
sem hún hafði mestar mætur á.
Hafsteinn Eggertsson
í Indiana.
Mínir vinir fara fjöld,
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir, kannski í kvöld,
með klofinn hjálm og rofinn skjöld,
brynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
(Bólu Hjálmar.)
,,Tilvera okkar er undarlegt ferða-
lag.“ Frá æsku til elli eignumst við
marga viðmælendur og kunningja,
en aðeins fáa vini. Sumir verða
manni það nánir að þegar þeir deyja
verður lífið fátækara og hluti af ævi
manns líður undir lok.
Kynni okkar við Höllu Sigurjóns
og mann hennar, Sigurgeir Kjart-
ansson, hófust fyrst á háskólaárun-
um, en við Sigurgeir vorum nær því
samferða í læknadeildinni og Halla
stundaði nám í tannlækningum.
Kynnin urðu þó ekki náin fyrr en við
hófum í framhaldsnám í Bandaríkj-
unum. Sigurgeir hóf framhaldsnám í
skurðlækningum og Halla í tann-
lækningum í Worchester í
Massachusetts sem er rétt utan við
Boston. Þegar við Unnur fetuðum í
fótspor þeirra ári síðar með aleiguna
í 2 töskum og barn á handleggnum,
tóku þau hjónin á móti okkur á
Kennedy-flugvelli.
Á þeim árum var mun lengra á
milli landa en nú, hvað allar sam-
göngur og samskipti varðaði, og
Bandaríkin voru okkur óræður
heimur. Það var því ómetanlegt að
eiga þau Höllu og Sigurgeir að, sem
höfðu þegar brotið ísinn á nýjum
slóðum, og Halla átti ráð undir rifi
hverju og lá aldrei á liði sínu við að
aðstoða okkur og aðra sem á þurftu
að halda.
Þótt vinnan væri mikil og kostur
þröngur áttum við saman gott ár í
Worchester. Á þeim tíma loguðu
Bandaríkin í óeirðum vegna kyn-
þáttadeilna og ágreinings vegna Ví-
etnamstríðsins. Mikið óöryggi var
því ríkjandi og eins mátti eiga von á
því að gömlu timburhúsin, sem við
bjuggum í, fuðruðu upp í óeirðabáli
eða innbrot og árásir yrðu gerðar í
vandræðahverfinu þar sem við
bjuggum. Það var því ómetanlegt að
deila kjörum með jafn traustum vin-
um og þau Halla og Sigurgeir voru.
Eftir árið skildi leiðir og við Unnur
héldum vestur á bóginn til Minnea-
polis, en áfram héldust tengslin við
Sigurgeir og Höllu og vináttan
treystist aftur þegar við fluttum
heim til Íslands.
Halla var óvenjulega dugleg og
ákveðin kona sem braut sér leið í
námi og starfi. Hún lét ekki nægja að
stunda framhaldsnám í tannlækn-
ingum í nokkur ár í Worchester,
heldur tók hún sig upp að nýju eftir
nokkur ár heima til þess að ljúka
mastersprófi við háskólasjúkrahúsið
í Indianapolis. Hún hóf síðan kennslu
við tannlæknadeild Háskólans sam-
hliða rekstri eigin tannlækninga-
stofu. Þrátt fyrir erfitt nám og störf
átti hún alltaf tíma fyrir vini og
vandamenn og aðra, sem á hjálp
hennar þurftu að halda, en lét þó allt-
af velferð barnanna tveggja sitja í
fyrirrúmi og uppskar eftir því.
Þegar Halla veiktist af illkynja
sjúkdómi hóf hún baráttu til sigurs
eins og í öðrum raunum sem hún
hafði mætt. Þrátt fyrir hetjulega
baráttu mætti hún nú ofjarli sínum
enda hefur enginn ennþá sigrað sitt
dauðastríð. Hún lét þó ekki bugast
meðan stætt var. Þannig munum við
vinir Höllu minnast hennar sem
hetju er brosti í blíðu og stríðu og bar
velferð annarra meira fyrir brjósti
en sína eigin hagsmuni. Hún hefur
nú haldið upp í nýtt ferðalag og við,
sem á eftir komum, bíðum þess að
hún taki brosandi á móti okkur á
strönd óræðra heima, tilbúin að vísa
leið á nýjum slóðum.
Unnur og Auðólfur.
Einstök vinkona okkar hefur kvatt
þetta líf um aldur fram. Halla Sig-
urjóns var með eindæmum atorku-
söm kona. Henni var allt fært. Hún
var bæði verklagin og vel skipulögð.
Þess vegna vannst henni tími til allra
hluta, hvort sem það var starfslega,
félagslega, með fjölskyldunni eða að
rækta alla vinina. Engin hjón höfum
við þekkt, sem eru vinafleiri en Halla
og Sigurgeir. Þau hafa bæði haft
þann eiginleika að láta hvern ein-
stakling finna hversu sérstakur vin-
ur hann er.
Hún háði hetjulega baráttu við
banvænan sjúkdóm. Halla hafði allt-
af sérstakt lag á að gera allar sam-
verustundir ljúfar þannig að við fór-
um léttari í spori af hennar fundi,
hún gaf okkur takmarkalaust af
sjálfri sér. Hreinskiptin og kjörkuð
kona sem tókst á við lífið bæði í sorg
og gleði, vissi að hverju stefndi og
ræddi yfirvegað um sínar horfur,
gekk síðan af krafti fram í sínum
störfum og daglegu lífi, naut hverrar
samverustundar með fjölskyldu
sinni og vinum. Umhyggja fyrir fjöl-
skyldunni var Höllu ofar í huga en
eigin veikindi.
Daginn fyrir andlát Höllu heim-
sóttum við hana og var hún þá orðin
mjög veik. Sigurgeir sagði: „Halla
mín, Sigurður og Jóna eru hér í
heimsókn, sérðu þau?“ Þá kom vilja-
styrkur Höllu enn í ljós. Þrátt fyrir
að mjög væri af henni dregið svaraði
hún af festu: „Já, mjög skýrt.“ Þann-
ig munum við minnast Höllu. Fyrir
henni voru hlutirnir skýrir, gildin
ljós.
Það hafa verið mikil forréttindi að
eiga vináttu Höllu og við erum þakk-
lát fyrir að hafa verið henni samferða
í gegnum lífið í öllu sínu litrófi, frá
unglingsárum í Ölfusinu, náms- og
starfsárum og í vinahópi fram á síð-
asta dag. Margs er að minnast en
upp úr stendur Ítalíuferðin með
þeim hjónum síðastliðinn september.
Þá náðum við að gleyma veikindun-
um og gleðjast yfir öllu.
Elsku Sigurgeir, Aðalsteinn, Elín
og fjölskyldur, við vonum að þið finn-
ið styrk í þeim góðu minningum sem
Halla skilur eftir hjá okkur öllum.
Sigurður og Jóna.
Þegar ég hugsa til minnar góðu
vinkonu, Höllu Sigurjóns, sem glímdi
af harðfylgi við erfið veikindi og
kvaddi allt of fljótt, reikar hugurinn
langt til baka. Það er sumar í Hvera-
gerði rétt eftir stríðslok og systur-
dóttir Guðrúnar í Brekku, nágranna-
konu okkar á Laugalandi, er komin
til hennar frá Reykjavík. Hún er
jafnaldra mín og heitir Halla. Við
kynntumst fljótt og höfðum nóg að
gera frá morgni til kvölds, ýmist að
leika okkur með spennandi leikföng,
sem hún hafði með sér eða að gera
okkur bú úti í garði þar sem við höfð-
um mikil umsvif. Þar fyrir utan var
farið í sundlaugina, yfirleitt á hverj-
um degi. Tíminn leið fljótt og áður en
varði var komið að hausti og Halla
fór aftur til Reykjavíkur.
Það liðu uppundir tíu ár þar til
fundum okkar bar aftur saman. Það
var haustið 1954 og vorum við báðar
komnar austur að Laugarvatni til að
setjast í menntaskóla og uppgötv-
uðum okkur til mikillar furðu – og
ánægju – að við áttum að deila her-
bergi í heimavist ásamt tveimur öðr-
um. Ekki gekk sá búsakapur síður
vel en sá sem við stunduðum í
Hveragerði og munaði þar mestu,
hve Halla var alltaf dugleg, úrræða-
góð og frábær félagi. Eitt af því sem
ég minnist sérstaklega er þegar
komið var að stúdentsprófum og
miklu skipti að geta lesið án trufl-
unar í löngu upplestrarfríi, þá bauð
Halla mér með sér í Hveragerði, þar
sem við höfðum gott næði og Guð-
rún frænka hennar dekraði við okk-
ur. Menntaskólaárin voru skemmti-
legur tími og samvera á heimavist
meiri hluta ársins í fjögur ár varð
undirstaða traustrar vináttu í skóla-
hópnum. Þar hitti Halla líka lífs-
förunaut sinn, sem var bekkjarbróð-
ir okkar, Sigurgeir Kjartansson.
Man ég þá tilfinningu, að hann væri
kominn í fjölskylduna, þegar þau
giftu sig í slíkri kyrrþey, að ég hafði
ekki hugmynd um það fyrr en eftir
á, þó að ég byggi þá tímabundið á
heimili Höllu. En þetta með fjöl-
skyldutilfinninguna segir sína sögu
um tengsl mín við Höllu, og móðir
hennar, Elín Þorláksdóttir, var mér
sem önnur móðir hér sunnan heiða.
En nú tók við næsti kafli lífssög-
unnar, að búa sig undir lífsstarfið.
Halla og Sigurgeir studdu hvort ann-
að dyggilega í gegnum tannlækna-
og læknanámið og ekki voru þau síð-
ur samhent, þegar frumburðurinn
Aðalsteinn fæddist og framundan
voru mikilvæg próf hjá Höllu. Þá
gerði Sigurgeir hlé á sínu námi til að
geta verið heima og hugsað um
drenginn. Síðar lá leiðin vestur um
haf, þar sem þau stunduðu fram-
haldsnám og þar fæddist þeim yngra
barnið, Elín.
Á kveðjustund þakka ég alla
tryggð og ræktarsemi þeirra hjóna,
sem þau hafa sýnt okkur Val og
börnum okkar í gegnum tíðina og öll
biðjum við Sigurgeiri og öðrum ást-
vinum Höllu styrks í sorg þeirra.
Erla Þórðardóttir.
HALLA
SIGURJÓNSDÓTTIR
4 
 (
 % 
*
      

   
 
 
  


&  
& 
3F

 ' 
#+.0,%.
 . # 1
#+.0,%.$

 # 
.! 3#34)0 
"05 
.  '0 #!
""5!"""5$
4 
(
%
*
   )


 *&
(&G
< =(& 
   ',-- $
 %    - %.!
# 9!
 9! !# 4
.9!
'# #   ; "! #  $