Morgunblaðið - 20.04.2002, Qupperneq 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 20. APRÍL 2002 51
dýrin. Það var svo síðasta vor að við
gengum saman út á Þingholtshöfða
þar sem við settumst niður, spjölluð-
um saman, reyktum okkar síðasta
vindil og fylgdumst með lífinu við
höfnina. Verður þessi stund ein af
dýrmætari minningum mínum um
mann sem setti svip á bæinn og alltaf
var gaman að hitta. Ég vil þakka afa
mínum samfylgdina í gegnum árin og
fari hann í friði.
Kristín Jóhanna.
Fréttin um andlát Palla kom okk-
ur, sem með honum fylgdumst, ekki á
óvart, svo hafði heilsu hans hrakað
jafnt og þétt allra síðustu ár. Með
honum er genginn mikill vinur okkar
og foreldra okkar, og þakklátur hug-
urinn reikar til þeirra mörgu sam-
verustunda, í leik og starfi, sem við
áttum með honum.
Páll átti alla sína ævi heima í
Stykkishólmi og raunar mestalla æv-
ina í sama húsinu, Hlíðarenda, við
Silfurgötu. Hann gerði ekki víðreist,
Hólmurinn nægði alveg og var honum
kær og heima fannst honum best að
vera. Þar þekkti hann líka alla, tók
menn, unga sem aldna, tali á förnum
vegi og var vinsæll samferðamaður
með þægilegt og einlægt viðmót.
Hann fékk líka hið fallega viðurnefni
vinur, sem segir best til um hvernig
nærveru hann hafði. Það er því sjón-
arsviptir í Hólminum þegar Palli
Odds kveður og spjall við hann, úti á
götu, um veðrið og landsins gagn og
nauðsynjar verður að bíða betri tíma.
Páll kvæntist Sæmundu Þorvalds-
dóttur 1946 og stofnuðu þau heimili
sitt í „dalnum“ við Silfurgötu og
bjuggu þar alla tíð, fyrst í sambýli við
foreldra hans, Kristínu og Odd, með-
an þau lifðu. Skemmtilegar æsku-
minningar okkar tengjast heimili
þeirra Palla og Sæmu, stelpurnar
þeirra voru leikfélagar okkar og þá
tíðkaðist að unga fólkið gengi inn og
út hvert heima hjá öðru. Hjá þeim var
ríkjandi mikil gæska og græskulaus
gleði með smitandi hlátri húsmóður-
innar í fyrirrúmi, og þar var okkur
tekið eins og einum úr fjölskyldunni.
Þá var og mikill samgangur milli
æskuheimila okkar og þeirra, nábýli,
samstarf og skyldleiki leiddi til vin-
áttu sem aldrei bar skugga á.
Fjölskylda Sæmu og Palla hélt vel
saman með sterkum böndum, því
voru það þungbær áföll er Böðvar lést
í febrúar 1986, á þrítugasta aldursári,
frá eiginkonu og tveimur ungum
dætrum, og aftur er Sæma féll frá, að-
eins einu og hálfu ári síðar, rétt rúm-
lega sextug. Kom þá ljós hve sam-
band þeirra hjóna var náið og innilegt
og átti Palli lengi mjög erfitt eftir
þessi þungu högg. Þá skipti sköpum
hve vel fjölskyldan stóð saman í and-
byrnum og hvernig systkinin studdu
og hvöttu pabba sinn áfram. Tókst
Palla að létta drunganum af sér þótt
sárin greru skiljanlega aldrei, því
hann var í raun viðkvæmur og tilfinn-
ingaríkur maður, undir niðri, þótt
hann vildi ávallt virka hress og glaður
í dagsins önn.
Palli stundaði verkamannavinnu
alla sína ævi og vann yfir hálfa öld hjá
fyrirtæki Sigurðar Ágústssonar. Það
segir sína sögu um tryggð hans, en
ekki síður hversu mikils störf hans
voru metin. Honum vannst vel, hann
var verklaginn og gekk að hinum
margvíslegu störfum sem sinna þurfti
af öryggi og dugnaði. Oft var vinnu-
dagurinn langur og drjúgu verki skil-
að.
Þótt Palli kysi jafnan að hafa hlut-
ina í föstum skorðum, fagnaði hann
framförum og bættum aðstæðum á
vinnustað og lifði vissulega tímana
tvenna í þeim efnum. Kynslóð hans,
sem óðum er að kveðja, hefur átt
drýgsta framlagið til mestu þjóð-
félagsumbóta sem orðið hafa á Ís-
landi. Við hin yngri stöndum í mikilli
þakkarskuld við þá kynslóð og ekki
síst hinn óbreytta daglaunamann.
Palli stundaði í mörg ár fjárbúskap
og voru fyrst fjárhúsin og hlaðan í
túnfætinum við Silfurgötu, en síðar
varð að flytja búskapinn uppfyrir bæ-
inn. Þeir voru þó nokkrir tómstunda-
bændurnir í Stykkishólmi á þessum
árum, sem héldu tengslum við sveita-
upprunann og settu vissulega
skemmtilegan svip á byggarlagið.
Palli var bóndi í sér, hann hafði mikið
yndi af bjástri við kindurnar og naut
sín vel í þessu litla afmarkaða sam-
félagi „bændanna“.
Nú er skilnaðarstundin runnin
upp. Palli okkar hefur gengið sína lífs-
leið á enda og viljum við þakka honum
samfylgdina af alhug og þær ljúfu
minningar sem hann skilur eftir. Sá
góði drengur á vísa góða heimkomu,
þar sem bíða hans vinir í varpa.
Fjölskyldunni sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur og biðjum henni
Guðs blessunar.
Jóhanna og Ellert.
Okkur langar með nokkrum orðum
að kveðja þig, elsku Palli afi. Við
geymum góðar minningar um þig í
hjarta okkar. Það er ógleymanlegt
hversu gaman var að koma í heim-
sókn til þín í Hólminn og fá að leika
sér í klettunum fyrir ofan húsið þitt,
sem eru heill ævintýraheimur út af
fyrir sig, og tína þar berin. Þú komst
líka oft í heimsókn til okkar á Hvann-
eyri og við fórum oft í gönguferð til að
hitta fólkið sem var við vinnu því þú
varst svolítill bóndi í þér. Við viljum
segja þér, afi, að þegar við skrifum
þessar línur til þín þá er glampandi
sól og gott veður. Þú hefðir nú verið
ánægður með það.
Nú ertu kominn til pabba og ömmu
sem þú saknaðir svo mikið og við vit-
um að þau taka vel á móti þér. Við
huggum okkur við það að nú höfum
við einn ástvin til sem vakir yfir okk-
ur. Við söknum þín, elsku afi. Mamma
vill þakka þér fyrir öll árin sem hún
þekkti þig og þann stuðning sem þú
veittir okkur alla tíð.
Guð blessi þig og alla þér nákomna.
Oddný Eva, Særún Ósk,
Rósa, Kristján, Aðalheiður
og Andrés.
Þeim fækkar samferðamönnum
mínum sem ég kynntist þegar ég kom
til Stykkishólms árið 1942. Og nú hef-
ur Palli horfið af sjónarsviðinu eftir
farsæla lífsgöngu. Hann var Hólmari
af lífi og sál, það fór ekki á milli mála
og í sama húsinu eða sama staðnum
átti hann heima til hinstu stundar. Já,
hann vann líka á sama stað hjá fyr-
irtæki Sigurðar Ágústssonar lengst
af ævinni, vakandi og vildi hagsæld
fyrirtækisins fyrst og fremst, því eins
og hann sagði þegar við áttum tal
saman: Það er okkar gróði að fyrir-
tækið vaxi og dafni. Þess njótum við.
Það var gaman að ræða við hann um
landsins gagn og nauðsynjar eins og
sagt er. Var vel að sér og fylgdist með
framvindu tímans, fagnaði hverju
framfaraspori í bænum og eins og
sagt er: Góður Hólmari. Öll samskipti
okkar voru þannig, tryggðin og áreið-
anleikinn var alltaf til staðar. Fyrir
það og okkar samskipti vil ég nú
þakka. Ég bið þann sem öllu stýrir að
vaka yfir honum og ástvinum hans.
Já, þökk fyrir allt sem þú varst þessu
byggðarlagi.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
Palli vinur er farinn. Hann er far-
inn til Sæmu frænku, Böðvars og
þeirra sem fóru á undan. Ég veit að
það eru fagnaðarfundir. Margar góð-
ar minningar á ég úr Dalnum, heimili
Palla og Sæmu. Að koma þar við í
gamla daga fá mjólk og kökur við
stóra volduga eldhúsborðið og spjalla,
spila á spil eða fá að kíkja í Vikuna,
alltaf höfðu þau tíma. Á vorin var svo
farið með í fjárhúsin til að skoða
lömbin og ekki var minna fjörið þegar
kom að slætti og það þurfti að hirða
og koma heyinu í hlöðuna á haustin.
Alltaf var hreint og fínt í Dalnum
hjá Palla þó að Sæmu nyti ekki lengur
við.
Páll Oddsson var maður sem setti
svip á bæinn okkar, á hjólinu sínu með
vindilstúf á milli varanna sem hann
vellti fram og til baka af mikilli leikni.
Hann hafði gaman af því tala um
gamla tímann og oft sagði hann sögur
frá sínum yngri árum, eða skellti fram
stöku.
Það er erfitt að missa heilsuna og
Palli blessaður var orðin þeyttur
Og þegar stund var milli stríða,
hafði hann oft orð á því að hann skildi
ekki hvernig væri komið fyrir sér.
En nú hefurðu fengið friðinn Palli
minn og ég kveð þig með þínum ein-
kennis orðum „Blessaður vinur.“
Áslaug I. Kristjánsdóttir.
„Staður þar sem eru engin
vandamál. Heldurðu að það sé til
svoleiðis staður, Toto? Það hlýtur
að vera. Það er ekki staður sem þú
kemst til á báti eða í rútu. Hann er
langt, langt í burtu. Fyrir aftan
tunglið, fyrir ofan rigninguna.“ (Úr
VALUR GUÐMUND-
UR VALSSON
✝ Valur Guðmund-ur Valsson fædd-
ist í Reykjavík 24.
desember 1959.
Hann lést 14. mars
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Val-
ur Guðmundsson,
býr í Kanada, og
Ingunn Ásgeirsdótt-
ir, býr í Reykjavík.
Valur átti tvær syst-
ur, Ingibjörgu Önnu
Karlsdóttur, og
Berglindi Valsdótt-
ur.
Valur átti tvær
sambúðir að baki. Fyrri sam-
býliskona hans var Kristín Guð-
jónsdóttir frá Blönduósi. Áttu
þau einn son, Val Óðin, f. 13.2.
1984. Seinni sambýliskona hans
var Jónína Pálsdóttir frá Reykja-
vík og áttu þau dóttur, Valdísi, f.
23.11. 1992.
Útför Vals fór fram frá Selja-
kirkju 21. mars.
Galdrakarlinum í Oz.)
Ég vil hugsa mér
Val einhvers staðar
fyrir ofan regnbog-
ann, öllum þunga af
honum létt, fljúgandi
eins og Pétur Pan
með allan heiminn
fyrir sjónum. Ég sé
hann brosa, eitthvað
er honum skemmt –
þú veist ekki alltaf
hvað það er sem kitlar
hann því hann sér oft
hluti sem fara
framhjá þér og mér.
Hann er frjáls og
getur skapað þau listaverk sem
við, sem þekkjum og elskum hann,
vitum að hann hefur hugmynda-
flug og getu til. Þau eru áreið-
anlega tengd vísindum, himinhvolf-
inu, undurfurðulegu landslagi frá
öðrum plánetum jafnvel.
Hann verður aldrei gamall; allt-
af hinn eilífi unglingur í hjarta
sínu. Alltaf að teygja sig í hugsun,
láta hrikta í takmörkunum. Tak-
mörk eru ekki lengur hans vanda-
mál.
Valur hefði áreiðanlega verið
Pétri sammála þegar hann sagði:
„Að deyja hlýtur að vera stórkost-
legt ævintýri.“
Ingibjörg Ásgeirsdóttir.
✝ Arnór ValdimarJónsson fæddist í
Hafnarfirði 12. des-
ember árið 1930.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Ísafjarðar 14.
apríl síðastliðinn.
Hann var sonur Sig-
ríðar Ásgeirsdóttur
gullsmiðs, f. 7. sept-
ember 1903, d. 14.
maí 1981, og Jóns
Valdimarssonar vél-
smiðs, f. 10. júlí 1900,
d. 31. maí 1988.
Systkini Arnórs voru
Flosi Þórarinsson út-
varpsvirki, f. 23. mars 1924, d. í
október 1945; Kristín Álfheiður
dagmóðir, f. 2. ágúst 1929, d. 10.
nóvember 1991; Halldór ökukenn-
ari, f. 8. febrúar 1932; Hörður sjó-
maður, f. 8. maí 1933, d. í mars
1967; Elín Matthildur tónlistar-
kennari, f. 26. september 1940;
Þórunn verslunarmaður, f. 30.
nóvember 1941, og tvíburarnir
Gunnhildur kennari og Flosi bif-
reiðastjóri, f. 27. febrúar 1945.
Hinn 23. desember 1961 kvænt-
ist Arnór Þuríði Huldu (Stellu)
Kristjánsdóttur, f. 4. júlí 1938.
Börn þeirra eru: 1) Jóna Sigur-
björg, f. 16. febrúar 1959. Maður
hennar er Víðir Jónsson, f. 31. jan-
úar 1956. Börn þeirra eru: Valdi-
mar, f. 10. september 1978, Jón
Eggert, f. 22. apríl
1980, Halldóra Frið-
gerður, f. 27. apríl
1983, og Stella, f. 30.
ágúst 1987. 2) Flosi,
f. 6.febrúar 1962.
Hann á son, Guðjón
Alex, f. 8. desember
1999. 3) Kristján
Valdimar, f. 9. mars
1965. 4) María Sigur-
laug, f. 27. október
1966. Börn hennar
eru Arnór Gabríel, f.
4. október 1993, og
Jón Valdimar, f. 26.
september 2000.
Arnór lauk gagnfræðaprófi frá
Gagnfræðaskólanum á Ísafirði.
Er því lauk hélt hann suður og
nam vélvirkjun í Vélsmiðjunni
Héðni. Samhliða því stundaði
hann nám við Iðnskólann í
Reykjavík.
Arnór kom aftur til Ísafjarðar
árið 1956 og kynntist eftirlifandi
eiginkonu sinni árið 1957. Alla
sína búskapartíð bjuggu þau á
Ísafirði, lengst af í Miðtúni 31.
Arnór vann hin ýmsu störf, m.a.
á sjó, við Skipasmíðastöð Ísafjarð-
ar, Bifreiðaeftirlitið og leigubíla-
akstur. Hin síðari ár starfaði hann
hjá Ísafjarðarbæ.
Arnór verður jarðsungin frá
Ísafjarðarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
„Þið verðið að borða matinn ykk-
ar svo þið verðið stór og sterk eins
og afi.“
Elskulegur afi okkar er sofnaður
svefninum langa eftir erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm. Hann tók
veikindum sínum af miklu æðru-
leysi og aldrei lét hann okkur sjá
hversu þjáður hann var. En þannig
var bara hann afi, stór og sterkur.
Alla tíð fylgdist hann með okkur í
leik og starfi, hvort sem það var í
skólanum eða tómstundum. Um
hver jól og hvert vor beið hann
spenntur eftir því að heyra ein-
kunnirnar okkar og þegar við
hringdum var hann vanur að spyrja
okkur hvort við hefðum sprengt
einkunnaskalann eina ferðina enn.
Ef okkur vanhagaði um eitthvað
reyndi afi að bæta úr því. Minn-
isstætt er t.d. þegar Halldóra byrj-
aði í tónlistarskólanum en þá tók
hann sig til og útbjó nótnastand
handa henni því hann vissi að hana
vantaði það, að vísu var þetta ekki
fullkominn nótnastandur en hann
nýttist þó vel til að byrja með.
Seinna meir fór afi svo í hljóðfæra-
verslun og keypti almennilegan
nótnastand fyrir hana. Þegar tón-
listarskóli Bolungarvíkur hélt ár-
lega tónleika var afi alltaf í salnum
með kvikmyndatökuvél á lofti til að
mynda okkur þegar við spiluðum
lögin okkar. Hvort sem um var að
ræða afmæli, fermingar, útskriftir
eða annað fylgdi honum yfirleitt
myndavél.
Þegar Jón Eggert tók þátt í
„Gettu betur“ fylgdist afi spenntur
með, hvort sem keppnin var í út-
varpi eða sjónvarpi. Hann tók
keppnirnar upp á spólu og passaði
vel að ekki væri tekið yfir þær.
Þegar Valdimar byrjaði í háskóla-
námi fylgdist afi grannt með því og
þeir töluðu mikið um námið. Oft
barst talið að stjórnmálum og áttu
þeir oft á tíðum löng samtöl um
stjórnmál þrátt fyrir að þeir væru á
öndverðum meiði í þeim málum.
Svona var afi í hnotskurn, alltaf
að hugsa um okkur og til okkar.
Það kom klárlega í ljós þegar Stella
keppti á skíðamóti Íslands nú á vor-
dögum. Þrátt fyrir mikil veikindi og
sjúkrahúslegu fylgdist afi með af-
rekum Stellu, hvort sem það var í
gegnum sjónvarp, útvarp eða síma.
Hann sagði við hana að þegar hann
kæmi heim af sjúkrahúsinu ætlaði
hann að smíða handa henni gull-
skáp til að geyma alla verðlauna-
gripina. Því miður var það ekki
raunin þar sem veikindi hans höfðu
betur að lokum.
Það var alltaf gott að tala við afa,
hann tók öllu með stóískri ró og var
ekkert að æsa sig yfir einu né neinu
og það verður skrýtið að koma í
heimsókn á Ísafjörð þegar hans
nýtur ekki við. En minningin um
afa lifir í hjörtum okkar um
ókomna framtíð.
Elsku amma, missir þinn er mik-
ill. Við biðjum góðan guð að styrkja
þig og styðja í þinni miklu sorg.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Þín barnabörn
Valdimar, Jón Eggert,
Halldóra Friðgerður
og Stella.
Elsku afi minn. Ég sakna þín
mjög mikið en ég veit að þú ert í
himnaríki með öllum hinum engl-
unum og þeir passa þig fyrir mig.
Þú varst alltaf svo góður og
skemmtilegur við mig. Ég man
þegar þú gafst mér rauðu veiði-
stöngina, hún var svo svakalega
flott og ég fór niður á bryggju að
veiða og sagði þér ef ég veiddi eitt-
hvað. Það var svo gaman þegar þú
sagðir mér sögurnar á kvöldin, þú
kunnir svo margar sögur og það
var svo gaman að heyra þig segja
frá því sögurnar voru svo spenn-
andi og skemmtilegar. Mér finnst
svo leiðinlegt að þú sért dáinn, þú
varst besti vinur minn og ég er allt-
af að hugsa um þig.
Ég veit að amma er einmana eft-
ir að þú dóst. Ég vil bara að hún
viti að mér þykir vænt um hana og
ég vona að englarnir vaki yfir
henni. Elsku afi, ég skal reyna að
passa ömmu eins vel og ég get.
Þinn
Arnór Gabríel.
ARNÓR VALDIMAR
JÓNSSON
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við öll tækifæri
Skólavörðustíg 12,
á horni Bergstaðastrætis,
sími 551 9090.
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta