Morgunblaðið - 26.07.2002, Page 34

MINNINGAR
34 FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Gísli Guðni Jón-asson fæddist í
Reykjarfirði við
Arnarfjörð 4. sept-
ember 1911. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Eiri 19. júlí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru hjónin
Jónas Ármundsson,
búfræðingur og
hreppstjóri, f. 3.9.
1865, d. 13.9. 1946,
og Jóna Ásgeirsdótt-
ir, f. 7.4. 1874, d.
30.9. 1938. Þau hjón
eignuðust 14 börn og
náðu 12 þeirra fullorðinsaldri. Þau
voru, auk Gísla: Kristjana, f. 5.9.
1895, d. 7.3. 1961, Ásgeir, f. 18.9.
1896, d. 5.11. 1983, Sigríður, f.
24.12. 1897, d. 9.4. 1981, Ásmund-
ur, f. 24.4. 1899, d. 5.3. 1995, Júl-
íus, f. 18.8. 1900, d. 17.9. 1986,
Matthías, f. 2.9. 1902, d. 13.3. 1990,
Daðína, f. 3.1. 1904, d. 31.1. 1993,
Björn, f. 20.4. 1905, d. 14.9. 1980,
Jóhanna, f. 12.12. 1907, d. 18.6.
1996, Sigrún, f. 18.7. 1909, d. 28.9.
1988, og María, f. 28.9. 1913, d.
Kristján Bjarnason verkfræðingur
og eiga þau eina dóttur, Bryndísi,
f. 6.2. 2001, 3) Guðríður, bóka-
safns- og upplýsingafræðingur, f.
23.8. 1949, gift Ragnari Halldóri
Hall lögmanni. Synir þeirra eru a)
Gísli Guðni lögmaður, f. 5.3. 1972,
b) Steindór Ingi flugmaður, f. 22.4.
1977.
Gísli ólst upp í foreldrahúsum í
Reykjarfirði. Hann byrjaði að
vinna við sjómennsku aðeins 13
ára gamall. Hann var á seglskút-
um í þrjú sumur, en var í heima-
húsum yfir vetrarmánuðina. Hann
fór að heiman 17 ára gamall og þá
fyrst á vertíð í Vestmannaeyjum,
en síðan til Ísafjarðar á togara.
Hann settist að í Reykjavík 1932.
Þar fór hann í Stýrimannaskólann
og lauk þaðan prófi með skip-
stjórnarréttindum. Eftir það var
hann stýrimaður og síðar skip-
stjóri á togurum frá Reykjavík,
Hafnarfirði og Siglufirði. Gísli
hætti störfum á sjó árið 1958.
Skömmu síðar hóf hann störf hjá
Tollgæslunni í Reykjavík og starf-
aði þar til 73 ára aldurs, síðustu ár-
in í afleysingavinnu.
Gísli var virkur félagi í Odd-
fellowreglunni meðan heilsa og
kraftar entust.
Útför Gísla fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
10.9. 1986.
Hinn 23. júní 1940
kvæntist Gísli Aðal-
heiði Halldórsdóttur,
f. 10. nóvember 1911 í
Hnífsdal. Foreldrar
hennar voru Halldór
Pálsson, formaður í
Hnífsdal, f. 14.5. 1878,
d. 28.3. 1933, og Guð-
ríður Mósesdóttir, f.
6.7. 1876, d. 7.11.
1963. Aðalheiður lést
20. janúar síðastlið-
inn. Börn Aðalheiðar
og Gísla eru: 1) Hall-
dór, framhaldsskóla-
kennari, f. 8.1. 1943, kvæntur Lilli-
an V. Åsmo. Börn þeirra eru a)
Aðalheiður, líffræðingur, f. 24.4.
1968, maki Sigurjón Kristjánsson
verkfræðingur og eiga þau tvo
syni, Egil, f. 26.3. 1992, og Kára, f.
10.9. 1997, b) Kári Jóhann, vinnur
hjá Flögu hf., f. 25.6. 1974. 2) Bára,
hjúkrunarfræðingur, f. 13.12.
1945, gift Pétri Val Ólafssyni bif-
vélavirkja. Dóttir þeirra er Ásdís
hjúkrunarfræðingur, f. 23.12.
1971, sambýlismaður hennar er
Tengdafaðir minn, Gísli Jónasson,
er nú fallinn í valinn, níræður að
aldri.
Gísli var næstyngstur tólf systk-
ina sem náðu fullorðinsaldri. Oft
mun hafa verið þröngt í búi hjá for-
eldrum hans vestur í Reykjarfirði en
Gísli minntist bernskuára sinna allt-
af frá öðru sjónarhorni – hann hefði
aldrei þurft að kvarta yfir neinu.
Þeir bræðurnir fóru á sjó um leið og
þeir höfðu verið fermdir. Gísli fylgdi
því fordæmi, og sjómennska varð
síðan hans starf áram í nokkra ára-
tugi. Nálægt þrítugu fór hann í
Stýrimannaskólann og lauk prófi
þaðan með skipsstjórnarréttindum.
Eftir það starfaði hann sem stýri-
maður og skipstjóri á ýmsum fiski-
skipum og mun hafa þótt fylginn sér
í þeim störfum. Hann hlífði sjálfum
sér allra síst í þessum störfum og fór
ekki alltaf vel með sig, enda fór það
svo að um fimmtugt varð hann að
fara í land. Til eru margar frásagnir
af störfum Gísla á sjónum, en aðrir
þekkja sjómannsferil hans betur en
ég. Gísli gerði eftirminnilega grein
fyrir sjómannsferli sínum í viðtali
sem birtist í Sjómannablaðinu Vík-
ingi fyrir u.þ.b. átta árum. Eftir að
Gísli hætti á sjónum varð hann toll-
vörður í Reykjavík og starfaði í toll-
gæslunni fram yfir sjötugt. Hann
varð fyrir alvarlegu slysi árið 1979
og var um tíma alveg lamaður, en
með ótrúlegri þrautseigju tókst hon-
um að komast á fætur aftur og til
vinnu sinnar á nýjan leik. Hann mat
afar mikils afstöðu yfirmanna sinna,
Björns Hermannssonar tollstjóra og
Kristins Ólafssonar tollgæslustjóra,
sem hvöttu hann til að koma aftur til
starfa og gáfu honum kost á vinnu í
hlutastarfi í u.þ.b. þrjú ár eftir sjö-
tugt.
Gísli kvæntist Aðalheiði Halldórs-
dóttur, Heiðu, ættaðri úr Hnífsdal, á
Jónsmessu 1940. Ég kynntist þeim
hjónum á árinu 1970. Heimili þeirra
var þá á Háaleitisbraut 103 í Reykja-
vík, afar fallegt og snyrtilegt. Mjög
gestkvæmt var oft og tíðum á heim-
ilinu, enda voru þau hjónin mjög
gestrisin og nutu þess vel að fá til sín
vini og ættingja, hvort heldur um var
að ræða venjulegar heimsóknir eða
dvöl til einhvers tíma. Það leyndi sér
ekki að þau hjónin voru afar sam-
rýnd og umgengust hvort annað
nánast alla tíð eins og þau væru
nýtrúlofuð.
Gísli var glæsimenni á velli og
mun hafa verið orðlagður kraftakarl
á yngri árum. Hann var ljós yfirlit-
um, teinréttur í baki, hendurnar
stórar og kraftalegar. Það sópaði að
honum þar sem hann kom, og hann
naut sín vel í góðra vina hópi, hafði
mjög gaman af hvers kyns rökræð-
um, ekki síst um stjórnmál. Átti
hann þá til að tala jafnvel þvert um
hug sinn til að fá fram rökræður sem
gátu orðið allsnarpar á köflum. Sér-
staklega naut hann þess að ræða
pólitík og fylgdist gaumgæfilega
með því sem þar var að gerast allt til
hinstu stundar.
Gísli var mjög vel greindur og
skarpskyggn maður. Hann var víð-
lesinn og afar minnugur. Hann hafði
góða frásagnarhæfileika og gott
skopskyn. Hann hafði líka sterka
trúarsannfæringu. Hann var einnig
mjög viðkvæmur í lund og mátti ekk-
ert aumt sjá. Eftir að líkamlegri
heilsu Gísla fór að hraka, einkum í
kjölfar slyssins 1979, komu persónu-
legir eiginleikar hans betur og betur
í ljós. Hann tók áföllum sínum með
fádæma æðruleysi, hélt sinni still-
ingu á hverju sem gekk, þakklátur
fyrir að geta það sem hann gat.
Hann hélt andlegum styrk sínum til
síðasta dags, léttur í lund, rökfastur
og minnugur. Hann var sjálfum sér
samkvæmur, alltaf snyrtilegur og
flottur, klæddi sig upp á hvern dag í
skyrtu, jakkaföt og setti á sig háls-
bindi, þó svo að fingurnir væru orðn-
ir svo dofnir að það tæki hann
klukkutíma að hnýta hnútinn. Ef það
tók klukkutíma, þá notaði hann
klukkutíma í það – það var ekki
flóknara en það.
Gísli var félagi í Oddfellowregl-
unni og tók virkan þátt í störfum
hennar meðan heilsan leyfði. Störfin
í þeirri hreyfingu fullnægðu þörfum
hans fyrir þátttöku í félagsmála-
starfi.
Gísli og Heiða fluttu að Hvassa-
leiti 58 þegar Gísli gat ekki lengur
gengið stigana á Háaleitisbrautinni.
Þarna bjuggu þau þar til á árinu
1995, en þá varð Heiða fyrir alvar-
legu heilsufarsáfalli. Í kjölfar þess
urðu þau bæði vistmenn á hjúkrun-
arheimilinu Eiri í Reykjavík.
Á sama hátt og Heiða hafði annast
Gísla eftir slysið 1979 var Gísli nú
vakinn og sofinn yfir velferð hennar,
en sjálf var hún ófær um að tjá sig
eftir þetta áfall. Heiða lést 20. janúar
síðastliðinn. Í kaffisamsæti að lok-
inni útför hennar mætti mikill fjöldi
ættingja og vina, og mjög marga
þeirra hafði Gísli ekki séð um langt
árabil. Ég mun seint gleyma fram-
göngu Gísla í þessu samsæti, þar
sem hann sat í rafknúna hjólastóln-
um sínum og tók kveðju hvers ein-
asta manns, virtist þekkja alla með
nafni og spjallaði við þá eins og hann
umgengist þá daglega.
Ég þakka Gísla fyrir allar sam-
verustundirnar, bæði fyrr og síðar.
Þau hjónin voru okkur Gurrí sannar-
lega traustir bakhjarlar alla tíð, sem
og sonum okkar sem bókstaflega
dýrkuðu þau bæði, hvort á sinn hátt.
Gísli var mikill karakter og kynnin
við hann höfðu mikil áhrif á mig.
Blessuð sé minning hans.
Ragnar Halldór Hall.
Afi minn og einn albesti vinur,
Gísli Guðni Jónasson, lést á föstu-
dagsmorgni 19. þessa mánaðar, ní-
ræður að aldri. Fráfall hans bar
skjótt að, því á miðvikudagskvöldið í
sömu vikunni hafði mamma talað við
hann í síma og var hann þá hress,
rétt eins og hann átti að sér að vera.
Um nóttina veiktist hann skyndilega
og sólarhring síðar var hann allur.
Afi fæddist 4. september 1911 í
Reykjafirði, sem er einn fjögurra
svonefndra „Suðurfjarða“, og geng-
ur inn úr Arnarfirði á Vestfjörðum.
Reykjafjörðurinn hefur lengi verið í
eyði. Afi var eitt fjórtán systkina, en
af þeim náðu tólf fullorðinsaldri.
Fjölskyldan lifði á búskap. Ekki fer
á milli mála að lífsbaráttan var hörð
og að fjölskyldan hafi á köflum lifað
nærri hungurmörkum. Afi tók alltaf
fram að æskuárin hafi verið ham-
ingjurík og að þau systkinin hafi ekki
verið í vandræðum með að finna sér
eitthvað að gera. Ekki var um neina
eiginlega skólagöngu að ræða hjá
þeim, heldur sáu foreldrarnir og
eldri systkinin um að kenna þeim
yngri. Eiginleg bernskuár afa voru
ekki mörg, því hann var víst ekki
nema 11 ára er hann réð sig fyrst í
sjómannsstörf. Þrettán ára og rétt
fermdur réð hann sig í fullt starf sem
hálfdrættingur á fiskiskipi. Þar var
hann einn af 14–16 manna áhöfn. Frá
og með þeim tíma stundaði hann ým-
is sjómannsstörf og var alfarinn að
heiman 17 ára. Hann flutti fyrst til
Reykjavíkur árið 1933 til starfa á
togara þar. Í Reykjavík kynntist
hann ömmu og stofnuðu þau þar
heimili. Þau gengu í hjónaband árið
1940. Einmitt á sama ári fór afi í
Stýrimannaskólann og útskrifaðist
þaðan með skipstjórnarréttindi vor-
ið 1942. Margir hafa sagt mér af
harðfylgni afa á sjónum og hve vel
hann aflaði. Því get ég ekki annað en
dáðst að honum fyrir að hafa þarna á
fullorðinsaldri tekið upp á að setjast
á skólabekk, í fyrsta skipti á lífsleið-
inni, og verða sér úti um haldgóða
menntun og starfsréttindi. Eftir út-
skrift stundaði afi ýmis skipstjórn-
arstörf og stýrði nafnkunnum tog-
urum, m.a. Venusi, Jóni Þorlákssyni,
Skúla Magnússyni, Marsinum og El-
liða, sem gerður var út frá Siglufirði.
Afi lauk skipstjórnarferlinum á El-
liða á árinu 1958, 47 ára að aldri.
Hann hefur sjálfur lýst því að þá hafi
honum fundist nóg komið eftir 37 ár
á sjó og að sérstaklega með tilliti til
barnanna væri rétt af honum að
koma alfarið í land. Hann fékk strax
starf hjá Tollgæslunni í Reykjavík
og vann sem tollvörður allt til 73 ára
aldurs, síðustu árin í hlutastarfi.
Með fráfalli afa hefur verið höggv-
ið stórt skarð í fjölskylduna, því eig-
inkona afa, Aðalheiður Halldórsdótt-
ir, „amma Heiða“ eins og við
barnabörnin kölluðum hana alltaf,
lést í janúar á þessu ári. Afi og amma
voru jafnaldra og hjúskapur þeirra
hafði staðið í ríflega 61 ár. Svo sam-
rýnd voru þau að ekki er um annað
að ræða en að minnast þeirra beggja
á þessari stundu.
Ég á einstaklega ljúfar minningar
um allar samverustundirnar með afa
og ömmu. Foreldrar mínir bjuggu
GÍSLI G.
JÓNASSON
✝ Elín Jónasdóttirfæddist í Ólafsvík
28. júní 1914. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni 17.
júlí síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Jónas Egilsson og El-
ín Jónsdóttir, kennd
við Brekkuhús í
Ólafsvík. Systkini El-
ínar voru Ágústa, f.
24. ágúst 1904, d. 5.
maí 1981, og Þórjón,
f. 11 maí 1908, d. 18.
apríl 1979.
Hinn 26. septem-
ber 1936 giftist Elín Guðmundi
Sigurvin Sigurðssyni, f. 21. mars
1913, d. 5 mars 1984. Börn þeirra
eru: 1) Helga, maki Magnús Magn-
ússon. Börn: a) Guðmundur Sig-
urvin og á hann tvo syni;b) Rúnar
Magnús, á einn son; og c) Elín
Ragnheiður, á tvær dætur. 2) Sig-
urður Guðmar, maki Helga Ragn-
arsdóttir. Börn: a) Árdís Olga, gift
Ármanni Sigurðs-
syni og eiga þau tvö
börn, b) Elín Ragna,
gift Víði Stefánssyni
og eiga þau þrjú
börn, c) Guðmundur
Elías, hann á eina
dóttur og d) Ragnar.
3) Guðríður Júlíana,
maki Hallgrímur
Hallgrímsson. Börn:
a) Elín, sambýlis-
maður Steinn Guð-
mundsson, b) Erla
Sigríður, c) Berg-
lind, d) Guðmundur
Sigurvin.
Elín og Guðmundur bjuggu all-
an sinn búskap í Reykjavík, fyrst á
Vífilsgötu 18 og síðan í Bólstað-
arhlíð 35. Eftir lát Guðmundar
flutti Elín í Bólstaðarhlíð 41 og í
byrjun árs 2002 á hjúkrunarheim-
ilið Sóltún.
Útför Elínar fer fram frá Ás-
kirkju og hefst athöfnin kl. 15:00 í
dag.
Mig langar með nokkrum orðum
að kveðja tengdamóður mína Elínu
Jónasdóttur. Ella, eins og hún var
alltaf kölluð, var heilsteypt og
ákveðin kona enda mótuð af harðri
lífsbaráttu þeirrar kynslóðar sem
fæddist á fyrstu áratugum síðustu
aldar. Ég kom fyrst inná heimili
Ellu og Guðmundar sem tilvonandi
tengdasonur snemma árs 1969. Þá
strax fann ég fyrir þeirri hlýju og
umhyggju sem þau hjón umvöfðu
alla fjölskyldu sína og vini. Ella
hafði yndi af mannamótum og að
veita vinum sínum og vandamönn-
um.
Það var ekki síst eftir lát Guð-
mundar 1984 að samskipti okkar
jukust, þar sem ég varð þeirrar
ánægju aðnjótandi að fá að hjálpa
henni við mörg smá viðvik hins
daglegs lífs. Ella, ég vil þakka sér-
staklega ánægjulega kynningu og
umhyggju þína fyrir okkur og börn-
um og fjölmargar góðar stundir.
Hallgrímur Hallgrímsson.
Við viljum minnast í fáum orðum
elskulegrar ömmu okkar sem lést
17. júlí sl., tæplega níræð að aldri.
Hún var ákaflega merkileg kona,
gædd sterkum persónuleika, sjálf-
stæð, skemmtileg í tilsvörum og
hreinskilin.
Á kveðjustund minnumst við
allra góðu stundanna í Bólstaðar-
hlíðinni. Gaman var að koma í
heimsókn til ömmu og okkur inni-
lega fagnað og þá sérstaklega lang-
ömmubörnunum, sem þau kölluðu
„ömmu í lyftunni“. Hún gladdist
mikið yfir að fá þau í heimsókn og
settist jafnan með þeim fyrir fram-
an dótakassann og lék við þau.
Ekki verður getið þessara heim-
sókna nema minnast kræsinganna,
sama hvenær við komum, alltaf var
hlaðborð hjá ömmu og hinar ýmsu
sortir bornar fram.
Amma og afi voru mjög samrýmd
og var því missir hennar mikill þeg-
ar hann lést. Þau ferðuðust mikið
og minnumst við skemmtilegra
veiði- og berjaferða, að ógleymdum
kartöflugarðinum.
Elsku amma, nú ert þú komin til
afa, Guð blessi minningu þína og
við kveðjum þig með þessum ljóð-
línum.
Við sjáum, að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og
hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og svanur á bláan voginn.
(Davíð Stefánsson.)
Olga, Elín, Guðmundur
og Ragnar.
Elsku hjartans amma okkar.
Núna ertu loksins komin til hans
afa sem þú hefur saknað í 18 ár. Nú
getur hann gefið þér blóm eins og
þú varst alltaf að tala um.
Þú varst alltaf svo mikið hjá okk-
ur, fjölskyldunni í Mýrarásnum,
leist eftir okkur þegar mamma og
pabbi fóru í ferðalög og sást til þess
að við borðuðum nóg. Það er svo
skrítið að hafa þig ekki lengur hjá
okkur og verða sérstaklega jólin
tómleg án þín.
Mesta hræðsla Erlu við það að
fara alla leið til Ástralíu í nám var
að hún myndi aldrei sjá þig aftur og
nú hefur það gerst. Þú veist, þó hún
sé í fjarlægu landi og komist ekki
til að kveðja þig hinstu kveðju, að
hún og við öll elskum þig og mun-
um þig ætíð.
Þín barnabörn
Elín, Erla Sigríður, Berglind
og Guðmundur Sigurvin.
Elskuleg amma mín, nú ertu far-
in og mikils að sakna. Ég vil senda
þér kveðju. Alltaf varstu blíð og góð
og hafðir góða nærveru.
Af mörgu er að taka en ég ætla
ekki að rekja það allt hér.
Amma var mjög félagslynd og
vinamörg og oft glatt á hjalla í
„Bólstaðarhlíð“. Ég var mikið hjá
ömmu og afa á yngri árum en afi
minn dó 1984. Og eru þau mikilvæg
í mínu lífi.
Við amma spiluðum alltaf mikið,
þá var amma í essinu sínu og mikið
hlegið.
Alltaf var amma góð við okkur
barnabörnin sín. En nú er engin
amma í „Bólstaðarhlíð.“
Elsku amma mín, þakka þér fyrir
allt gott sem þú gerðir fyrir mig.
Mikið vildi ég hafa sinnt þér bet-
ur sl. ár, eins og þú sinntir mér allt-
af svo vel.
Alltaf mun ég eiga góða minn-
ingu um þig.
En nú ertu á betri stað og hjá afa
og þar veit ég að þér líður vel.
„Í gærkveldi sendi ég tvo engla
til að vaka yfir þér meðan þú varst
sofandi, en þeir komu fljótlega aft-
ur og ég spurði af hverju? og þeir
svöruðu við englar vökum ekki yfir
öðrum englum “ (E.R.M.)
Þín
Elín Ragnheiður Magnúsdóttir.
ELÍN
JÓNASDÓTTIR