Morgunblaðið - 05.09.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ María Ásmunds-dóttir fæddist í
Reykjavík 19. apríl
1947. Hún lést á
heimili sínu að kvöldi
þess 27. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Ásmund-
ur Pálsson, f. 20.2.
1915, d. 10.2. 1996 og
kona hans Jónína
Ágústsdóttir, f. 21.1.
1923. Systkini Maríu
eru: 1) Ragnhildur, f.
20.3. 1948, maki Árni
Arnþórsson, f. 4.7.
1944. Börn þeirra
eru Ásmundur, f. 28.7. 1965, og
Helga Þóra, f. 19.2. 1969. 2) Óskar
Már, f. 17.4. 1959, maki Ástríður
Traustadóttir, f. 9.1. 1962. Börn
þeirra eru Margrét, f. 9.11. 1982,
Bjarki Már, f. 13.5. 1987, og
María ólst upp í Laugarneshverf-
inu. Að grunnskólanámi loknu fór
hún í Verslunarskóla Íslands þar
sem hún lauk stúdentsprófi árið
1968. Hún vann svo hjá Kristján Ó.
Skagfjörð í um 15 ár við ritara- og
bókhaldsstörf. Eftir það vann hún
við samskonar störf hjá Vélum og
þjónustu í nokkur ár en sl. 6 ár hef-
ur hún unnið hjá félagsmiðstöðinni
Árskógum sem gjaldkeri og hjá
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ sem
aðalbókari. María byrjaði ung að
spila bridds en sl. 20 ár tók hún
þátt í keppnisbridds og spiluðu þau
hjónin mikið saman.
Einnig spilaði hún mikið golf og
var virkur meðlimur í GR sl. 15 ár.
María hafði líka mikinn áhuga á
skíðaíþróttinni og var hún lengi fé-
lagi í skíðadeild Fram. María og
Steindór (Daddi) voru meðal frum-
byggja Breiðholts og bjuggu lengi
á Kóngsbakka 9 en fluttu síðan
1982 í Hagasel 11 í Seljahverfi þar
sem þau hafa átt sitt heimili síðan.
Útför Maríu verður gerð frá
Seljakirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Trausti Már, f. 28.3.
1992. 3) Þráinn Örn, f.
17.4. 1959, maki Guð-
björg Árnadóttir, f.
05.10. 1958. Börn
þeirra eru Edda
Hrund, f. 20.8. 1982,
Snædís, f. 20.7. 1985,
Árni Fannar, f. 3.1.
1989, og Jónína Björk,
f. 9.4. 1994. María gift-
ist 1. apríl 1972 Stein-
dóri Ingimundarsyni,
f. 30.1. 1945. Foreldr-
ar hans eru Ingimund-
ur Steindórsson, f.
25.12. 1920, d. 10.8.
1993, og kona hans Stefanía Guð-
mundsdóttir, f. 2.6. 1920. María og
Steindór eiga tvö börn, Jónu Dís, f.
12.1. 1972, í sambúð með Inga
Ingasyni, f. 30.12. 1969, og Óskar
Örn, f. 30.5. 1980.
Nú ertu farin, elsku mamma mín,
eftir harða baráttu við illvígan sjúk-
dóm. Þú stóðst þig eins og sönn hetja
þó svo að þig hafi allan tímann grun-
að í hvað stefndi. Ekki vildum við þó
viðurkenna það og fussuðum og
sveiuðum þegar þú talaðir um alvar-
legu hliðina. Við ætluðum sko ekki að
láta þennan hræðilega sjúkdóm
vinna þig, en því miður fór sem fór,
þú hafðir rétt fyrir þér eins og yf-
irleitt alltaf. Læknirinn þinn sagði að
þú værir ekki seig kona, heldur ólseig
og þar hafði hann svo sannarlega rétt
fyrir sér. Ekki vildir þú láta vor-
kenna þér eða hafa mikið fyrir þér,
nei, þú ætlaðir sko að gera allt sjálf.
Ég er svo ánægð með að hafa getað
hjálpað þér nú síðustu mánuðina, t.d.
í vinnunni þar sem þú varst jafn sam-
viskusöm og á öðrum sviðum, mættir
meira að segja þrem dögum fyrir
andlát þitt til að reyna að klára eitt-
hvert verk. Þú ætlaðir ekki að skilja
neitt eftir óklárað.
Þú varst alltaf svo dugleg að koma
í heimsókn til mín þegar ég bjó er-
lendis, alltaf komuð þið pabbi til mín,
sama hvar ég var, í Bandaríkjunum
eða á Spáni, skipti ekki máli, þið kom-
uð allavega einu sinni á ári ef ekki
tvisvar. Ég minnist sérstaklega þeg-
ar þið komuð til okkar Inga til Tulsa í
sept. árið 2000, aðeins mánuði áður
en þú greindist. Þú blést sko ekki úr
nös eftir að hafa spilað golf í Boston,
spilað svo með okkur dag eftir dag,
ferðast til Las Vegas, Memphis o.fl.
og labbað svo um alla Washington.
Nei, þú varst sko ekki þreytt eftir allt
þetta, heldur fórst að mig minnir í
golf daginn eftir að þú komst hingað
heim aftur. Þú sagðist líka hafa farið
hress til læknis en komið veik þaðan
aftur. Þú baðst um aðeins 2 ár í við-
bót, og það fékkstu. Þú varst svo
raunsæ og jarðbundin að þú vissir al-
veg um hvað þú varst að tala. Þú
reyndir að gera margt á þeim stutta
tíma sem þú áttir eftir, þú hafðir yndi
af því að ferðast og fórst fjórum sinn-
um til útlanda á þessum tveim árum,
þú ætlaðir að nota þennan stutta tíma
sem þér var gefinn. Þér tókst það að
vissu leyti.
Hvað er hægt að segja þegar mað-
ur missir móður sína svona unga, það
er erfitt að finna orðin. Þú, mamma,
vildir ekki heyra á það minnst að ein-
hver lofræða yrði samin um þig, en
hvað er annað hægt að gera þegar
um er að ræða svona manneskju eins
og þig? Það er ekki hægt annað en að
segja eitthvað gott um þig, að vísu
hafðir þú skap og varst ákveðin, en
það var allt með gott í huga, til að
halda aga á heimilinu, heimilinu sem
þú stjórnaðir svo samviskusamlega
og hélst svo fallegu og hreinu. Svo
lengi sem ég man þá hefur aldrei ver-
ið drasl eða óhreint heima hjá þér eða
í kringum þig, nema ef þú skrappst
eitthvað í burtu í einhverja daga, og
þá heyrðist líka í þér þegar heim var
komið, en í svona tvær mínútur og
svo stuttu síðar var allt orðið hreint
og fínt aftur.
Sárt fannst þér að fá ekki að kynn-
ast barnabörnum þínum, þú sem
varst svo mikil barnagæla og beiðst
spennt eftir að fá eitt lítið til að leika
við og passa í tíma og ótíma. Ég sagði
þér að þú myndir kynnast þeim, bara
á annan hátt, þú myndir vera með
þeim og okkur alltaf. Verst er að þau
eiga ekki eftir að kynnast þér, það
finnst mér sárast. Ég veit að þú munt
vera hjá okkur, þó svo að þú værir
treg til að trúa á allt svoleiðis, en nú
kynnist þú því kannski, þú vildir ekki
trúa því að það væri eitthvað þarna
hinum megin, nú kemstu að því hvort
þú hafðir rétt fyrir þér enn og aftur,
ég vona ekki í þetta skiptið.
Ég á eftir að sakna þín alveg
óskaplega, mamma mín, þitt skarð
verður aldrei fyllt. En ég vona svo
sannarlega að við eigum eftir að hitt-
ast aftur, hvenær og hvernig sem það
verður nú. Ég elska þig og hef alltaf
gert.
Þín dóttir,
Jóna Dís.
Það er erfitt að setjast niður og
ætla sér að skrifa „nokkur orð“ um
manneskju eins og þig, elsku
mamma, einhvern sem hefur verið
manni svo mikils virði og í raun það
eina sem raunverulega hægt var að
treysta á að væri manni alltaf til stað-
ar í lífinu. En nú ert þú horfin úr lífi
okkar og er það erfitt að sætta sig
við.
Óhætt er þó að segja að betri fyr-
irmynd er vart hægt að óska sér, þú
varst akkeri allra þeirra sem stóðu
þér næst. Að sjá eitthvað fyrir er
fáum gefið, en þú virðist þó hafa haft
smáskammt af því því oft hafðir þú á
orði að þú ættir ekki eftir að lifa til
hárrar elli, því miður hafðir þú rétt
fyrir þér eins og svo oft áður. Ekki
gafst þú þó upp fyrr en í fulla hnefana
og var dugnaðurinn hreint aðdáun-
arverður í baráttu við sjúkdóm sem
líkja má við dauðadóm. Erfitt er
einnig að sætta sig við að hafa ekkert
getað gert þér til hjálpar þegar þú
barðist við síðustu andardrættina í
faðmi fjölskyldunnar sem þér þótti
svo vænt um. Það er þó eina ljósið í
myrkrinu að nú þarft þú ekki að líða
þær þjáningar sem sjúkdómnum
fylgdu og vonandi ertu komin á betri
stað þar sem þú getur spilað golf og
notið þess sem tekið var svo skyndi-
lega úr höndum þínum.
Fá voru þau skiptin sem við vorum
á eitt sammála og tel ég ástæðuna
fyrir því vera þá að við vorum eins lík
og við vorum ólík, þ.e. við vorum jafn
þrjósk og ákveðin í skoðunum þó að
þær hafi stundum skarast, verst var
þó að maður vissi oftast inni í sér að
auðvitað hafðir þú rétt fyrir þér og
alltaf vildir þú öllum það besta.
Það er ekkert sem mun nokkurn
tímann fylla skarð þitt, elsku
mamma, þín er sárt saknað. Ástar-
kveðja,
Óskar.
Mæja systir er farin á vit hins
óþekkta. Eins og alltof margir aðrir
varð hún að lúta í lægra haldi fyrir ill-
vígum sjúkdómi. Eftir stöndum við
hin fátækari en áður því hún Mæja
var þannig gerð að hver sá sem hana
umgekkst og kynntist hennar innri
manni, gleymir því ekki.
Það var aldrei nein lognmolla í
kringum hana, hún hafði ákveðnar
skoðanir, var orðhvöss og beinskeytt.
En samviskusamari og betri mann-
eskju tel ég vandfundna. Hún var
ekki há vexti en virkilega stór mann-
eskja og vinur vina sinna. Um það get
ég og mín fjölskylda borið vitni. Ekki
man ég til þess nokkurn tímann að
hún hafi eytt tíma sínum í að öfunda
annað fólk eða baktala. Virtist oft
ótrúlegt hjá svo vel gefinni konu
hversu litla þekkingu hún hafði á
helstu hneykslis- og baktjaldamálum
samtímans. Þó skorti hana ekki
áhugamál. Fyrir utan fjölskylduna
sem hún eyddi stærstum hluta tíma
síns í að sinna, spilaði hún brids af
miklum áhuga og leikni enda mikil
keppnismanneskja sem illa þoldi að
ná minna en mögulegt var úr hverj-
um þeim spilum sem henni voru gef-
in. Það sama má segja um golfið en
undanfarin ár stundaði hún það af
kappi. Jafnvel þó að veikindin
drægju mjög úr orku hennar þá aftr-
aði það henni ekki frá því að spila golf
bæði hér heima og erlendis.
Það er mikill missir að henni syst-
ur og verður hennar sárt saknað og
það af fleirum en mér og minni fjöl-
skyldu sem hún reyndist svo vel að á
engan tel ég hallað þó að ég segi að
hún hafi verið uppáhaldsfrænka
barna minna. Þau munu ekki heyra
sagt frammi í forstofu eins og svo oft
áður „hæ, þetta er bara ég“. Og
yngsti meðlimur fjölskyldunnar
verður að láta sér nægja sögur af
frænku en þar er af nógu að taka.
Hún kemur til með að skilja eftir sig
stórt skarð í systkinahópnum og mik-
ill er missir móður okkar en þó mest-
ur hjá Dadda, Jónu Dís, Óskari Erni
og Inga. Megi þau finna styrk til að
takast á við ókomna daga.
Óskar Már.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
og skólasystur, Maríu Ásmundsdótt-
ur. Um nokkurt skeið hefur okkur
verið ljóst að hverju dró, en þó vild-
um við ekki trúa að endalokin væru
svona skammt undan. Fyrir tæpum
tveimur árum greindist Maja með
krabbamein. Hún fór í gegnum alla
þá meðferð sem hugsanleg er til að
halda aftur af meininu og vílaði ekki
fyrir sér það líkamlega og andlega
álag sem er óhjákvæmilegur fylgi-
fiskur hennar. Einnig leitaði hún
uppi óhefðbundnar lækningaaðferðir
og fór í þeim tilgangi til útlanda. Við
vinkonurnar lútum höfði í aðdáun á
því baráttuþreki og æðruleysi sem
við höfum orðið vitni að á þessu tíma-
bili. Viljastyrkur Maju og einbeitni
hefur kennt okkur óendanlega mikið.
Þessa dagana eru nákvæmlega 40
ár síðan við stóðum fyrir utan gamla
Verzlunarskólann á Grundarstígnum
og biðum þess að nöfnin okkar væru
lesin upp og okkur raðað í bekki til að
hefja nám í skólanum. Fæstir þekkt-
ust og allir voru dauðfeimnir, en það
breyttist undurskjótt. Þarna áttum
við síðan samleið í sex ógleymanleg
ár, í skemmtilegasta árgangi – að eig-
in mati – sem komið hafði í skólann.
Bæði einkunnasjúk og skemmtana-
sjúk að mati kennaranna. Við skóla-
systurnar bárum gæfu til að stofna
MARÍA
ÁSMUNDSDÓTTIR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Sími 581 3300
Allan sólarhringinn — www.utforin.is
Suðurhlíð 35, Fossvogi
Sverrir
Olsen
útfararstjóri
Bryndís
Valbjarnardóttir
útfararstjóri
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri
Landsbyggðarþjónusta. Áratuga reynsla.

 

   )   &"


"


" 



+
)@1
 $&(.*#$ 
+ !.* , # $
'  
 
 " 7
"

  


.&)233
8 ' 
 

)


# 
   , )
6
$  
0 2293:232,&
  ;"


;! ! $* 
)*-##+  #$* 
 (!  ! @(9&# ;* - $!  $* 
!"!#$! 
#(  (!  &#
,#$  (!  &#

 


 



0< 0<, ,)


%( 
 - "   *(BC
3 -*" 
,6
< &

,$  

2&) !"#  " "
 ",$    


.&)233
8 ' 
 

 ,6
< &

 
, #0 !$*  '/ ! +  #&#
' ! ,0 !&# '/ $;&   $* 
 ( 9#0 !$*  ,/ ( #+;&   &#
0 !$* 

0 !$*  *. D)/ (##
   &(/""!./ #



 "



"


" 8
+   
; #(-*. !EF
+*?&( 
' 
 
"=

 "#

>&)2??3
.'##$* 
##,/ ( #$* 
#(* !  ("!#$&#

#($!  #$*  '( !"!#$&#
;*  #$*  !"!#$! 9# )*#&#
 ##
#( "  #&# 0 #$
 ( : # $*
&( ./ # 5
 
    "
 


"


"
G)1
*? !/#( 
& #! /#$C
 # # 

>
 !"# 
 " "
 "  

  "#

>&)2??3
 ' 



"-# - ' 
 

)
/  

 ,#
 
  0$
'   
 3232 3: >:>>
:.3. 3.?1
! 9#  $* 
  
(#9&# @,/ #$* 
 ( 9#8
(#9$*  09)*#&#
8 (#  # H ! 9#
(#9'(
&(##!  :