Morgunblaðið - 05.09.2002, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 5. SEPTEMBER 2002 39
saumaklúbb strax eftir stúdentspróf-
ið 1968. Það hefur að vísu ekki alltaf
verið mikið saumað en án hans hefðu
samskipti og vinátta okkar ekki orðið
með þeim hætti sem raun ber vitni.
40 ár eru langur tími í ævi fólks og
megnið af okkar ævi. Fyrst fram-
haldsskólaárin, síðan árin sem við
vorum að stofna heimili, þegar við
vorum að koma upp börnunum okkar
og núna þegar önnur viðfangsefni
taka við. Öll þessi ár höfum við fylgst
með lífi hver annarar. Eftir svo langa
samleið er þungt að kveðjast.
Mæja var lágvaxin kona og grönn,
en hún bar höfuðið hátt og var tígu-
leg og kvik í hreyfingum. Hún gekk
líka rösklega til allra verka. Í Verzló
dreif hún heimanámið af, enda mjög
góð námsmanneskja og svo hafði hún
nægan tíma til að gera allt það sem
henni fannst skemmtilegt. Maja var
óvenju hrein og bein í samskiptum
sínum við fólk. Hún gat ekki talað um
hug sér og ekkert var fjær henni en
að smjaðra fyrir einhverjum eða ein-
hverju. Frekar þagði hún. En þegar
hún lét álit sitt í ljós þá var hún ekk-
ert að skafa utan af hlutunum. Það
var oft eins og hressandi gusa og við
vissum alltaf hvar við höfðum hana.
Maja var nákvæm og áreiðanleg og
mátti alltaf treysta orðum hennar og
er það ekki lítill kostur í mannlegum
samskiptum.
Saumaklúbburinn hefur ferðast
talsvert, bæði innanlands sem utan,
auk þess að fara í gönguferðir, í leik-
hús og á veitingahús. Eina sauma-
systur eigum við í Noregi og höfum
við alla tíð haldið góðu sambandi við
hana. Síðustu tvö árin voru okkur öll-
um mikilvæg og við nýttum tímann
vel. Maja var alltaf með þeim fyrstu á
vettvang, tók alltaf þátt í öllu og verð-
um við ævinlegar þakklátar að hún
skyldi geta komið með í ferðalag til
Kaupmannahafnar í vor. Þar tók hún
þátt í öllu sem við tókum okkur fyrir
hendur þrátt fyrir veikindin. Það var
ennfremur einkennandi fyrir óbil-
andi dugnað Maju og ásetning að gef-
ast ekki upp að hún var með okkur í
matarveislu þar sem ein okkar hélt
hátíðlegt afmæli sitt fjórum dögum
áður en hún lést. Okkur var þó ljóst
það kvöld að ekki væri langt eftir og
voru því tilfinningar okkar blendnar,
gleði yfir því að hún skyldi geta verið
með okkur og hryggð yfir því óum-
flýjanlega. Maja kvaddi og þakkaði
fyrir skemmtilegt kvöld og sagðist
vonast til að hitta okkur aftur. Það
verður seinna.
Við kveðjum Maju með djúpum
söknuði og þakklæti. Virðing okkar
fyrir henni óx svo lengi sem hún lífði.
Minningin um yfirlætislausa og
skemmtilega vinkonu mun fylgja
okkur. Hugurinn er hjá Dadda, Jónu
Dís, Óskari og öðrum ástvinum Maju.
Þeim sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Saumaklúbburinn.
Það er erfitt að kveðja góðan
starfsfélaga og vin, sem hefur verið
hluti af okkar daglega lífi síðastliðnu
5 árin.
María starfaði sem ritari við Fé-
lagsmiðstöðina í Árskógum þegar
hjúkrunarheimilið Skógarbær var
opnað og þar sem Skógarbæ var fal-
inn rekstur Félagsmiðstöðvarinnar
varð María strax einn af starfsfélög-
unum. Þegar kom að því að ráða
starfsmann til að sjá um bókhaldið
kom í ljós hversu afkastamikil og
dugleg María var, henni fannst alveg
óþarfi að ráða í það starf, hún gæti
bætt því við sig enda alvön að sjá um
bókhald, bæði í fyrri störfum og eins í
fyrirtæki Dadda manns síns. Hún sá
um bókhaldið eftir það með þvílíkri
nákvæmni og samviskusemi að aldrei
þurfti að efast um niðurstöðuna, hún
var alltaf rétt. Ætíð var hún tilbúin að
hjálpa til við ýmis verkefni, hún var
mjög töluglögg og hvers konar tölvu-
vinnsla vafðist aldrei fyrir henni.
María lá ekki á skoðunum sínum,
hún var hrein og bein og sagði sína
meiningu og var metin fyrir það af
sínum vinnufélögum.Við náðum að
kynnast Maríu einnig utan vinnu og
þegar einhver fékk þá hugmynd að
fara til Parísar fyrir rúmum 3 árum
var það María sem tók af skarið og
bókaði okkur í ferð. Þar áttum við
saman ógleymanlega 4 daga og náð-
um að tengjast enn betur sem vinir.
En lífið er hverfult, María greind-
ist með krabbamein fyrir tæpum 2
árum og þá kynntumst við hetjunni
henni Maríu. Þvílíkan kjark og þrek
sem hún sýndi allan tímann, hver
meðferðin tók við af annarri og tími
óvissunnar þegar von var um bata.
Hún mætti til vinnu alveg fram á síð-
ustu stund, hennar ósk var að komast
í vinnuna og sjá um bókhaldið, eins
lengi og hún hafði krafta til, og með
einstaklega dyggri aðstoð Jónu Dís-
ar, dóttur sinnar, varð henni að ósk
sinni. Síðustu vikurnar sáum við að
þrekið var að verða búið, hún fór lítið
annað en í vinnuna, fín og vel tilhöfð,
eins og alla tíð, með fína skartið sitt,
það var tilgangslaust að segja henni
að hvíla sig heima, hún vildi koma,
sinna sínu starfi og hitta vinnufélag-
ana.
Við þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, elsku María, þín verður
sárt saknað og ætíð minnst fyrir þinn
einstaka dugnað og kjark. Við send-
um Dadda, Jónu Dís, Óskari og öðr-
um ættingjum Maríu okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Samstarfsmenn og
vinir í Skógarbæ.
Elskuleg vinkona mín er fallin frá
langt fyrir aldur fram. Síminn
hringdi kvöldið 27. ágúst. Agga var í
símanum og segir okkur að Mæja
systir hennar sé dáin. Við vissum að
hún ætti kannski ekki langt eftir en
samt var þetta svo óvænt. Hún vann
fram á síðasta dag og þremur dögum
áður var hún í 55 ára afmæli vinkonu
sinnar. Svona var Mæja, svo ótrúlega
dugleg og viljasterk. Hún ætlaði ekki
á spítala og hún fór ekki á spítala.
Elsku Mæja, minningarnar hrann-
ast upp. Í þessi 40 ár sem við erum
búnar að vera vinkonur er svo margt
sem kemur upp í hugann. Það var svo
margt skemmtilegt sem við gerðum
saman. Allar skíðaferðirnar í Bláfjöll,
Skálafell, Kerlingafjöll og Austurríki.
Það voru ævintýri sem gleymast
seint. Síðasta ferðin okkar saman var
sumarið 2001, en þá fórum við til
Krítar. Þá varst þú orðin veik en við
áttum yndislegan tíma saman með
Öggu systur þinni. Síðasta heimsókn
þín til mín í sumarbústaðinn sem var
í júlí síðastliðnum var mér mjög kær.
Þá gistir þú hjá okkur eina nótt, en
þá hittumst við öll gömlu vinirnir eins
og við kölluðum okkur. Það reyndum
við alltaf að gera þegar Ella vinkona
okkar frá Svíþjóð kom til Íslands.
Við fórum stundum til útlanda
tvær saman á okkar yngri árum, þá
lét ég þig alltaf passa farseðilinn,
vegabréfið og aðra hluti sem ekki
máttu glatast, því hjá þér voru hlut-
irnir jafn öruggir og í öryggishólfi.
Samviskusamari og traustari mann-
eskju hef ég ekki kynnst og snyrti-
mennskan var ótrúleg. Mér fannst ég
alltaf þurfa að taka til heima hjá mér
þegar ég var búin að vera í heimsókn
hjá þér.
Þú elskaðir að spila golf og allan
tímann meðan þú varst veik og hafðir
krafta til fórstu út á golfvöll. Núna
vona ég að þú sért að spila alheilbrigð
golf á einhverjum undurfögrum golf-
velli.
Þín vinkona,
Sigríður.
Mig langar að minnast góðrar vin-
konu minnar og félaga, sem nú er
horfin úr þessum heimi löngu fyrir
aldur fram, eftir mjög erfið veikindi.
Ekkert virtist geta bugað vinkonu
mína. Þegar við hittumst og töluðum
saman fann ég vel, þrátt fyrir að hún
væri veik og kraftlítil, að það var eng-
inn skortur á lífs- og baráttuvilja.
Ekkert virtist geta brotið hana niður.
Við ræddum liðna tíma, framtíðina,
ferðalög og um fjölskyldurnar okkar.
Þær voru svo ótalmargar minning-
arnar sem rifjuðust upp og sem eiga
alltaf eftir að ylja mér um hjartaræt-
ur.
Mæja var alltaf kölluð „Mæja á
móti“ hjá öllum á heimilinu. Okkar
kynni hófust þegar hún og fjölskylda
hennar fluttu í Hagaselið, nánast
beint á móti. Börnin okkar urðu vinir
og við góðar vinkonur. Mæja var ekki
allra en við smullum vel saman, ekki
alltaf sammála, en við bárum virð-
ingu og trúnað hvor fyrir annarri og
áttum ótal margt sameiginlegt. Alltaf
var hún til í að hjálpa eða aðstoða ef
eitthvað var, ekkert mál eða: „Get ég
ekki eitthvað hjálpað þér?“
Mæja var glæsileg kona, ákveðin,
alltaf fín og sæt og hún hélt þeirri
reisn og fegurð til hinstu stundar.
Fjölskylda Mæju hugsaði um hana af
hlýju og nærgætni og fékk hún síðan
að deyja heima í rúminu sínu með alla
ástvini sína hjá sér, eins og hún vildi,
mín kæra Mæja.
Hún heimsótti okkur í sumarbú-
staðinn stuttu áður en hún dó. Hún
ætlaði alltaf að koma og það gerði
hún einn fallegan sólardag, þótt hún
væri sárveik. Hún kom með fjöl-
skyldu sinni og færði mér fallega ný-
útsprungna rós. Við áttum yndisleg-
ar stundir saman sem eiga eftir að
verða mér dýrmætar í minningunni.
Í gestabókina skrifaði hún: „Elsku
Dilla mín, takk fyrir allt.“
Ég ætla að hafa orð hennar mín
síðustu orð og segja takk fyrir allt,
elsku Mæja mín. Ég votta Dadda,
Óskari, Jónu Dís og fjölskyldum
þeirra innilega samúð okkar.
Þeir segja mig látinn, en ég lifi samt
og í ljósinu fæ ég að dafna
því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum ber þar að hafna.
Frá hjarta mínu berst falleg rós,
því lífið ég þurfti að kveðja.
Í sorg og í gleði ég senda mun ljós
sem ykkur er ætlað að gleðja.
(Höf. ók.)
Dýrleif Eydís Frímannsdóttir.
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
 0
,)1
3  #$ .*#$
'/  8/!"
*$-:  
'  
 
 " ;

  


.&)233
8 ' 
 
 
 , 

  5
#  
#$#$! 
@ -'

 "    +   
 
& 
 
  ' 
  
 "# 

   

  # 



#
%'00


*-E
8"##3!"
 ' 
)-
 6$ # 

 

. #&$$$* 
0&
'  ""
"  
'



"


0ABABCD/CE=,,FEA0
8:*  :(<#$
,& ( 9# BI
Ný legsteinagerð
Einstakir legsteinar
Úrval af legsteinum
á duftleiði
Englasteinar
Legs
teinar og englastyttur
Helluhrauni 10 - 220 Hf. - Sími 565 2566
(

 -
     
 "##
 ' 
 

'



 
 +  
  
 ' 
' 
 
 "#' 

8
0')@0


1

      
 
  

'


5 
 '  '  -

  
"    

$ 

 4
))
 "
  
 
 
%
 &

4 &
'
"$ ")
#
 '  " '   
 B ) $#
!##!($* &( /3$  

 -
   

 - 
 
 + 

 
' 

' 
 
 "#


   
 

  #

#




#

JJ
 8 "$
8"##3!"
 ##8$ " &# 0 ;& ( $* 
- 8$ " $*  !#  "&#
:! 8$ " &# ## ( 9$* 
 ( ! 8$ " $*    &#
 #*  8$ " &# #- $!  $*
   &(/""!./ # #
 

 -
  "'  #+ 

 
+
' 
 
 "# 
  
   
 

 #


#
'
 
G

:!( BE
3
 !"!#$! !*#&#
@$! !"!#$&# )* !##  $* 
 ( 9!"!#$&# !./ (%("!#$$* 
. #./ #&(#(/""!./ #