Morgunblaðið - 19.11.2002, Síða 40

MINNINGAR
40 ÞRIÐJUDAGUR 19. NÓVEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku litli drengurinn minn, það
er svo erfitt að kveðja þig, ljósið mitt.
Ég gleymi aldrei þegar þú fæddist,
hamingjan var svo mikil að við pabbi
þinn gátum hvorki sofið né borðað og
allir vinir og fjölskyldumeðlimir
komu til að samgleðjast og smituðust
af allri þeirri gleði sem var ríkjandi
hjá okkur. Síðan veiktist þú, hjartað
mitt, en þú barðist og ákvaðst að
dvelja hjá okkur lengur. Það eru svo
ótalmargar spurningar sem vakna,
sem ég veit ekki svörin við, en ég
trúði því frá byrjun að guð og góðu
englarnir hefðu sent þig til okkar, og
ég hef alltaf verið sannfærð um að þú
sért engill, það þurfti ekki annað en
að halda á þér, þá fann maður frið og
ró færast yfir mann. Góður vinur
sagði einu sinni að það væri svo mik-
ið af guði í Húna og það þótti mér
lýsa þér vel. Þú áttir oft svo bágt og
varst svo veikur en alltaf var stutt í
brosið og yndislegu hlátursköstin
þín sem voru svo smitandi að allir
hlógu með þér. Núna hugga ég mig
BJÖRN HÚNI
ÓLAFSSON
✝ Björn HúniÓlafsson fæddist
1. febrúar 2001.
Hann lést á barna-
deild Landspítalans
8. nóvember síðast-
liðinn. Foreldrar
hans eru Hulda Lind
Eyjólfsdóttir, f. 10.9.
1974, og Ólafur Sig-
mundsson, f. 20.11.
1972. Systkini hans
eru Eyjólfur Karl
Gunnarsson, f. 16.6.
1993, og Kristjana
Lind Ólafsdóttir, f.
24.5. 2002.
Björn Húni verður jarðsunginn
frá Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 11.
með því að þú finnir
aldrei framar til og sért
kominn með hraustan
líkama, getir borðað,
hlaupið um og leikið
þér með Benadikt, og
er ég viss um að þið er-
uð meira að segja voða
óþekkir stundum, þó
það nú væri, loksins
þegar þið getið. Ég er
líka viss um að þú ert
kominn með vængi og
þeir eru örugglega úr
skíragulli. Það vildu all-
ir eiga hlutdeild í þér
og ég var svo heppin að
ég var mamma þín, þvílík forréttindi.
Okkur þótti svo gott að kúra saman,
því við vorum svo miklar svefnpurk-
ur.
Elsku englalúsin mín, ég gaf þér
loforð, og þú mér, sem við uppfyllum
með tímanum.
Elsku Húni minn, ég elska þig
mest í heimi.
Þín
mamma.
Elsku litli bróðir minn, ég man
þegar við vorum að prakkarast uppi í
rúmi og þú hlóst og hlóst og það var
mjög gaman, fannst mér. Og mér
fannst líka mjög gaman þegar við
vorum í sundi á Suðureyri og þér
þótti svo gaman. Þú varst alveg eins
og lítill engill, og ég á alltaf eftir að
muna eftir þér.
Þinn stóri bróðir
Eyjólfur Karl.
Elsku litli frændi. Tilvera okkar er
undarlegt ferðalag. Dvölin í þessum
heimi æði ólík, lífsdagurinn langur
eða stuttur, og náttúran misjafnlega
örlát á líkamlegt og andlegt atgervi.
Þinn lífsdagur var stuttur og erfiður,
frábrugðinn hinum hefðbundna. Lof-
andi í byrjun eins og flestir dagar.
En fyrr en varði dró ský fyrir sólu.
Alvarleg veikindi tóku við, langdvalir
á spítala, og óvissa. Vonin dvínaði og
alvarleg fötlun varð staðreynd, ver-
öldin varð aldrei söm. Við tók
þrautaganga þar sem góðu stundirn-
ar voru alltof fáar, þar sem þú fékkst
ekki að þroskast eðlilega. Komið er
að leiðarlokum, ferðin þín í þessum
heimi er á enda. Það er sárt að missa
þá sem manni þykir vænt um. En
eftir sitja minningar sem fylgja okk-
ur og vonandi styrkja í framtíðinni,
áminning um margbreytileika lífs-
ins. Þú varst lánsamur að eiga góða
foreldra, foreldra sem stóðust áraun
veikinda þinna og létu ekki bugast.
Styrka foreldra sem stóðu þétt við
hlið þér uns yfir lauk. Þú varst með
sterkan karakter og áttir svo auðvelt
með að fanga hug og hjarta fólks,
eins og t.d. í brúðkaupsveislunni fyr-
ir ári. Þar sastu svo prúðbúinn og
fínn hjá foreldrum, stóra bróður,
ömmum og öfum. Einnig á Ísafirði,
þar sem þér var svo vel tekið. Og svo
fæddist litla systir, Kristjana Lind.
Sólargeisli sem þér þótti svo gaman
að kúra hjá.
Þú ert hjá okkur og liggur á gólf-
inu. Sparkar til fótunum og hlærð
þínum innilega hlátri. Ein af góðu
stundunum. Þannig ætlum við að
muna eftir þér, þannig muntu fylgja
okkur inn í framtíðina. Framtíðina
þar sem við öll óskum Huldu Lind,
Ólafi, Kristjönu Lind og Eyjólfi
Karli styrks og gæfu.
Komið er að hinstu kveðjustund.
Elsku Björn Húni, takk fyrir allt
sem þú hefur gefið okkur.
Freysteinn, Ástþrúður Sif,
Edda Sigríður,
Sigmundur Páll og Jökull.
Elsku litli engillinn minn. Ó, hve
ég var glöð þegar ég sá þig nýfædd-
an í fanginu á henni móður þinni, svo
fallegur og heilbrigður og mamma
þín ljómaði af gleði. En stuttu síðar
veiktist þú og þér vart hugað líf. En
þú, litla hetja, þraukaðir áfram. Það
sem á þig var lagt var alveg ótrúlegt
en mamma og pabbi vöktu yfir litla
drengnum sínum dag sem nótt og
eru búin að standa sig eins og klettar
í baráttunni.
Það var yndislegt að fá að hafa þig
í fanginu og fá fram lítið bros og
smáhjal, það yljaði manni um hjarta-
rætur og mun það lifa í minningunni
um þig, elsku litli Húnalingur. Við
þökkum fyrir að hafa fengið að hafa
þig. Það gerir okkur vonandi að betri
manneskjum. Guð blessi þig og varð-
veiti og við biðjum Guð að styrkja
mömmu, pabba, Eyjó, Kristjönu
Lind og fjölskylduna.
Ég bið þess, Guð, að blessir þú
hvert barn er leitar þín
og leiðir heim í himin þinn
þá hjúpar grafalín.
Þó syrti að er dagsljós dvín
og dofni gleði um stund
er náð Guðs virk í veikri sál
í vissu um endurfund.
Þú mannsins barn sem átt þann arf
að öðlast Drottins náð
skalt umvafið af elsku hans
sem ætíð finnur ráð.
(Sigurður Helgi Guðm.)
Guð blessi þig og varðveiti, elsku
litli Húnalingur.
Berglind og Kristján.
Elsku litli frændi. Þú stóðst þig eins
og hetja, en núna ertu orðinn frjáls
og komin til himna. Ég fékk nú ekki
lengi að þekkja þig en ég er mjög
þakklát fyrir að hafa þekkt þig þenn-
an stutta tíma.
Ég man þegar við mamma vorum
að passa þig. Þú varst skælbrosandi
allan tímann, þú varst algjör engill!
Núna ert þú kominn til himna, ég
veit að þú og Benadikt Þór vinur
þinn eruð að passa hvor annan og
fullt af englum með ykkur. Guð
verndi þig og þína fjölskyldu.
Vaki englar vöggu hjá,
varni skaðanum kalda,
breiði Jesús barnið á
blessun þúsundfalda.
(Ók. höf.)
Vaki Guðs englar yfir þér.
Thelma Karen Kristjánsdóttir.
Kæri Húni. Með okkar bæn megi
guð vera með þér og varðveita þig.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Elsku Hulda Lind, Óli, Eyjó,
Kristjana Lind og fjölskylda. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Megi guð vera með ykkur.
Kær kveðja.
Jón Gunnar, Guðbjörg
og Guðmundur Ísak.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur til að minnast Björns Húna. Við
kynntumst honum þegar hann flutt-
ist með fjölskyldu sinni til Ísafjarðar.
Við hittum hann reglulega og er
óhætt að segja að eftir hverja heim-
sókn eignaðist Húni stærri hlut í
hjörtum okkar. Með fallega brosinu
sínu bræddi hann okkur og fékk oft
faðmlög og knús á milli erfiðra þjálf-
unarstunda sem hann tók með jafn-
aðargeði.
Þessi stuttu kynni við Húna og
fjölskyldu hans hafa verið í senn gef-
andi og ánægjuleg.
Kæra Hulda, Óli, Eyjólfur og
Kristjana, við biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur á þessum erfiðu tím-
um.
Helga og Sigurveig.
 Fleiri minningargreinar
um Björn Húna Ólafsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
✝ Guðrún MargrétÁrnadóttir fædd-
ist á Hæli í Gnúp-
verjahreppi 10. júlí
1909. Hún lést á dval-
arheimilinu Seljahlíð
hinn 7. nóvember
síðastliðinn. Móðir
hennar var Guðbjörg
Árnadóttir, f. 26.3.
1880, d. 18.11. 1962.
Hálfsystkini hennar
voru Fjóla og Gísli
Gíslabörn og Jón og
Sigurbjörg Eyjólfs-
börn. Þegar Margrét
var þriggja vikna
var henni komið í fóstur til móð-
urömmu sinnar, Ástríðar Magnús-
dóttur, f. 23.8. 1851, d. 21.5. 1945,
og manns hennar Ólafs Ólafsson-
ar, bónda í Ósgröf í Landsveit, f.
25.2. 1861, d. 1.3. 1916. Eftir lát
Ólafs bjuggu þær Ástríður og Mar-
Eiginmaður Margrétar var Sig-
urgrímur Þórarinn Guðjónsson
vörubílstjóri, f. 17.9. 1906, d. 23.4.
1960, þau voru barnlaus. Um ára-
tuga skeið bjuggu þau á Laugavegi
99 þar sem þau byggðu sér hús.
Um tvítugt flutti Margrét til
Reykjavíkur og lærði þar klæð-
skeraiðn í tvö ár. Eftir það saum-
aði hún í nokkur ár hjá Andrési
Andréssyni klæðskera eða þar til
hún stofnaði eigin saumastofu,
fyrst með tveimur vinkonum sín-
um en um árabil rak hún stofu
sjálf. Síðustu þrjátíu ár starfsæv-
innar saumaði hún á Prjónastof-
unni Peysunni eða þar til hún varð
áttræð.
Margrét starfaði lengi í Slysa-
varnadeild kvenna og í kvenna-
deildinni hjá lömuðum og fötluð-
um. Einnig var hún lengi í
Kvenfélagi Fríkirkjunnar og
Ferðafélagi Íslands, þessum fé-
lögum var hún dyggur liðsmaður.
Seinasta áratuginn dvaldi hún á
dvalarheimilinu Seljahlíð.
Útför Margrétar verður gerð
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
grét einar í Ósgröf til
ársins 1918 en þá
fluttu til þeirra og
tóku við búinu sonur
Ástríðar, Árni Árna-
son, f. 2.11. 1886, d.
4.9. 1948, kennari og
bóndi, og kona hans
Marsibil Jóhannsdótt-
ir, f. 22.3. 1893, d.
26.12. 1980, þá voru
þau nýgift. Vorið 1919
flytjast þau öll að Öl-
versholtshjáleigu í
Holtum og þar ólst
Margrét upp. Uppeld-
issystkini hennar,
börn Árna og Marsibilar, eru Ólaf-
ur Örn Árnason, f. 11.1. 1921,
Baldur Árnason f. 3.2. 1922, d.
11.1. 1992, Ásta Ingibjörg Árna-
dóttir, f. 23.1. 1923, Jóhanna Sig-
rún f. 30. 12. 1923 og Sigríður f.
16.9. 1926.
Guðrún Margrét Árnadóttir eða
Magga frænka, eins og við öll köll-
uðum hana, er dáin. Nú er hún laus
við þessa líkamlegu fjötra sem höfðu
hrjáð hana í meira en áratug og
versnuðu stöðugt. Magga frænka
hefur alla tíð verið afar náin fjöl-
skyldu okkar, móðir okkar Ásta I.
Árnadóttir er uppeldissystir hennar,
vinkona og frænka og ólust þær upp
saman ásamt systkinunum í Ölvers-
holtshjáleigu í Holtum. Þá bundust
þær þeim tryggðaböndum sem ekki
hafa rofnað síðan. Möggu þótti afar
vænt um æskuslóðir sínar og fór
þangað alltaf í heimsókn þegar hún
gat komið því við eftir að hún flutti til
Reykjavíkur.
Magga frænka var mikill dugnað-
arforkur við öll störf sem hún kom
að. Hún var mikil hestakona og nátt-
úruunnandi og naut þess að ferðast.
Fór hún í mörg ferðalög bæði innan-
lands og utan meðan hún hafði heilsu
til og hálendið þekkti hún betur en
flestir og örnefnin þar. Eftir að hún
missti heilsuna reikaði hugurinn til
þessara staða sem hún hafði komið til
og þekkti. Í mörg ár átti hún sum-
arbústað við Hólmsá, rétt austan
Reykjavíkur. Þá fór hún gjarnan
þangað eftir að vinnu lauk um helgar
og undi þar við gróðursetningu og
ræktun.
Allt frá barnæsku munum við
Möggu fræku sem kom austur í
Fljótshlíð á bernskuheimili okkar
með gjafir og einhvern kraft og
ferskan blæ. Hún tók til hendinni,
hvort sem var í heyskap eða að reka
fé á fjall. Hún hafði yndi af að bregða
sér á hestbak og öllu því er hestum
viðkom.
Hún var gift Þórarni Guðjónssyni,
miklum öðlingsmanni. Þegar leið
okkar lá til Reykjavíkur var gist hjá
þeim eða að minnsta kosti komið þar
við, fyrst í kjallaranum á hornhúsinu
á Laugavegi 99 sem nú er horfið og
síðan í húsið sem þau Þórarinn
byggðu þar á lóðinni. Hún hafði mjög
gaman af fallegum hlutum, átti svo
falleg föt sem hún saumaði sjálf,
marga glæsilega muni á heimili sínu
og falleg málverk. Það var alltaf gott
að koma og eiga athvarf hjá Möggu
frænku, öllum var alltaf jafn vel tek-
ið, jafnt unglingum sem öðrum og
hún lagði gott til allra mála. Seinna
þegar við sjálfar eignuðumst fjöl-
skyldur fylgdist Magga frænka með
börnum okkar og barnabörnum af
einlægum áhuga. Hún kom í heim-
sóknir, jafnvel til útlanda og deildi
kröppum kjörum fátækra náms-
manna og ekki lét hún sig vanta í
fermingar þótt þær væru vestur á
fjörðum.
Eftir að Magga frænka missti
manninn sinn langt um aldur fram
bjó hún enn um sinn á Laugavegin-
um en flutti seinna í íbúð við Álf-
heima sem hún dvaldi í um áratug
þar til hún fór í Seljahlíð þar sem hún
var síðustu árin en þá var heilsunni
farið að hraka. Samband móður okk-
ar og Möggu var einstakt, mjög náið
alla tíð en eftir að Magga fór að verða
heilsulaus töluðu þær í síma hvert
einasta kvöld og einu sinni í viku fór
mamma í heimsókn í Seljahlíð til
Möggu frænku og hafði þá oftar en
ekki bakað pönnukökur með kaffinu.
Nú er hún frænka okkar blessuð
laus við veikindi og erfiðleika þessa
lífs. Að leiðarlokum þökkum við
henni öll gæðin og tryggðina alla tíð
og biðjum guð að blessa hana.
Erna Marsibil og Sigurlín
Sveinbjarnardætur
og fjölskyldur.
Ferðafélag Íslands kveður hér
einn af kjörfélögum sínum.
Margrét Árnadóttir er kvödd
hinstu kveðju. Henni er þökkuð ára-
tuga vinátta við Ferðafélagið, þátt-
taka í ferðum þess, jafnt skemmti-
ferðum sem og vinnuferðum. Hún lét
sig varða um málefni þess og fram-
gang. Hún var ætíð reiðubúin til að
leggja lið hvenær sem eftir var leitað.
Henni eru þakkaðar gjafirnar, sem
hún færði félaginu, myndir, málverk
og nytjahlutir. Sem lítill þakklætis-
vottur var Margrét gerð að kjör-
félaga Ferðafélags Íslands fyrir störf
hennar og vináttu við félagið í ára-
tugi.
Margrét var búin að bíða lengi eft-
ir að kallað væri á hana til brottferð-
ar í síðustu ferðina. Hún talaði um
með tilhlökkun að hitta aftur vinkon-
ur sínar og grannkonur af Laugaveg-
inum, þær Soffíu og Guðrúnu. Þær
hafa eflaust tekið vel á móti henni
þegar hún kom að landi eftir að hafa
farið yfir móðuna miklu. Kannski
hefur hún komið við í Landsveitinni
og kannski litið sem snöggvast yfir í
Skarfanesið, sveitina þar sem hún
ólst upp og var henni svo kær.
Kæra Margrét, hafðu þökk fyrir
allt og ekki síst fyrir vináttu þína við
Ferðafélag Íslands.
Þórunn Lárusdóttir.
Með fáum orðum langar mig að
kveðja Möggu frænku fyrir hönd
okkar systkinanna frá Ölvisholtshjá-
leigu, en hún er til moldar borin í dag.
Við vorum systkinabörn og hún var
alin upp með okkur og reyndist okk-
ur alla ævi sem besta systir. Heima
var hún okkur mikil hjálparhella og
boðin og búin að ganga í öll verk,
bæði inni og úti, og var þá karl-
mannsígildi. Hún var mikil mann-
kostamanneskja og heimili hennar
stóð okkur opið á nóttu sem degi.
Magga og eiginmaður hennar,
Þórarinn Guðjónsson, voru samhent
hjón á meðan hans naut við og barn-
góð þótt þeim yrði ekki barna auðið.
Ást hennar og umhyggja snerist í
mikið og fórnfúst starf innan líknar-
félaga hér í borginni, bæði kven-
félags Fríkirkjunnar og Slysavarna-
félagsins og styrktarfélags fatlaðra
og lamaðra, þar sem hún lagði fram
peningagjafir og mikla handavinnu.
Þegar pabbi veiktist af berklum sum-
arið 1939 kom hún austur að hjálpa
til við heyskapinn. Hún var mikill
dýravinur og hafði yndi af góðum
hestum og mikil ferðakona. Hún fór í
margar ferðir bæði innanlands og ut-
an og naut þess ríkulega. Svo var
minni hennar gott að hún gat sagt
okkur ferðasögurnar svo ljóslifandi
að við sáum sögustaðina fyrir hug-
skotssjónum okkar. Þessu minni sínu
hélt hún óskertu til hinstu stundar.
Hún var sjálfstæð og heilsteypt í eðli
sínu og vildi ekki vera upp á aðra
komin og læt ég fylgja litla sögu er
hún sagði mér. Einu sinni þegar hún
var lítil telpa heima í Hjáleigunni
vildi pabbi láta hana eigna sér lamb,
sem hún var hrifin af, en hún vildi það
ekki, nema hún ætti það í alvöru.
Svona var hún hreinskiptin þegar á
unga aldri.
Síðustu æviárin dvaldi Magga á
Hjúkrunarheimilinu Seljahlíð. Þar
naut hún góðrar umönnunar starfs-
fólks og eignaðist vini meðal vistfólks
og starfsmanna, sem hlúðu að henni
á alla lund. Við biðjum Guð að launa
hjálp þess og umhyggju. Nú er komið
að kveðjustund elsku Magga frænka.
Við trúum því og treystum að nú séu
umskipti orðin á landi lifenda þegar
jarðneskir fjötrar eru leystir. Eftir
lifa ljúfar minningar frá liðnum ár-
um. Við biðjum Guð að blessa þig og
varðveita um alla eilífð. Blessuð sé
minning þín.
Ólafur Örn Árnason og systur.
GUÐRÚN MARGRÉT
ÁRNADÓTTIR