Morgunblaðið - 12.12.2002, Síða 50

MINNINGAR
50 FIMMTUDAGUR 12. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Reynir Ármanns-son fv. deildar-
stjóri hjá Póststof-
unni í Reykjavík
fæddist á Signýjar-
stöðum í Borgarfirði
11. ágúst 1922. Hann
lést á Grund 4. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
Ármann Eyjólfsson
skósmiður og trúboði
ættaður af Mýrum og
Guðrún Reinalds-
dóttir verkakona frá
Kaldá í Önundar-
firði. Hálfsystkini
Reynis sammæðra eru Sigurlaug
Jónsdóttir og Arthur Nielsen en
hann er látinn.
Reynir kvæntist Stefaníu Guð-
mundsdóttur frá Syðra-Lóni á
Langanesi 19. apríl 1951. Hún lést
25. maí 1999. Börn þeirra eru:
Ásta, f. 1949, gift Gylfa Sigurðs-
syni, þau eiga þrjú börn og fjögur
barnabörn; Bergþóra, f. 1950, hún
á fjögur börn og eitt barnabarn;
Ármann, f. 1951, og Halldór, f.
1953, kvæntur Guðrúnu Þ.
Björnsdóttur en þau eiga þrjú
börn. Fyrri kona
Reynis var Anna
Jónsdóttir en þau
skildu. Dóttir þeirra
er Sigrún, f. 1947.
Reynir ólst upp í
Reykjavík. Hann
lauk gagnfræðaprófi
frá Landakotsskóla
1936. Hann hóf störf
hjá Pósti og síma
1941. Þar starfaði
hann óslitið til ársins
1992, utan þess að
hann var póst- og
símstöðvarstjóri á
Keflavíkurflugvelli
1947-1949.
Reynir var formaður Póst-
mannafélags Íslands 1970-1976 og
Neytendasamtakanna 1976-1982.
Þá var hann um skeið formaður
félagsins Ísland–Ísrael og Nátt-
úrulækningafélags Reykjavíkur.
Hann sat í stjórnum Heilsuhælis-
ins í Hveragerði, Velunnarafélags
Borgarspítalans og Fuglavernd-
unarfélags Íslands.
Útför Reynis verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Regnið bylur á rúðunum og úti
er varla nokkra manneskju að sjá.
Jólaljós í gluggum veita þó ákveð-
inn yl og eins og alltaf í kringum
jólin finnur maður friðartilfinningu
hríslast um kroppinn. Ákveðinn
skuggi er þó í hjarta mínu því í
gærdag lést afi minn, Reynir. Ég
sat hjá þér, afi, í dágóða stund
daginn áður en þú lést og þá var
engum vafa undirorpið hvert
stefndi. Fjölskyldunni hafði líka
verið ljóst um tíma að þú yrðir
friðnum fegnastur og í huganum
varstu þegar lagður á stað í ferða-
lag til fundar við föður þinn Ár-
mann, móður Guðrúnu, og síðast
en ekki síst konu þína Stefaníu.
Það er vart hægt að skrifa
kveðju til þín, afi minn, nema tala
um leið um ömmu Stefaníu, svo
samofin voruð þið bæði í leik og
starfi og gagnvart okkur barna-
börnunum voruð þið ávallt sem
eitt. Við fráfall þitt er virkið sem
þið amma lögðuð svo hart að ykk-
ur að byggja endanlega fallið –
virki sem fjölskyldumeðlimir gátu
alltaf fundið skjól í, jafnt á gleði-
sem sorgarstundum. Ég varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að eyða
töluverðum tíma á uppvaxtarárum
mínum á heimili ykkar ömmu –
fyrst í Álfheimunum og síðar í
Furugerðinu. Ég var hvorki há í
loftinu né gömul þegar ég fór að
venja komur mínar til ykkar um
helgar – oft ein í strætó úr Hafn-
arfirði. Fyrir mér var heimili ykk-
ar ævintýraheimur þar sem ýmissa
grasa kenndi, jafnt á háaloftinu,
sem og í skápum og skúffum. Allt
var þetta mitt að leika með og það
var afar sjaldan sem mér var
bannað að leika með eitthvað sem
ég kom höndum yfir – dauðir hlut-
ir og veraldlegur auður skipti ykk-
ur ömmu nefnilega ekki öllu máli.
Margar af mínum minningum
um þig afi tengjast stússinu í
kringum félagsstörf þín sem við
barnabörnin fengum stundum að
taka þátt í með þér. Það var nefni-
lega þá, rétt eins og nú, að fé-
lagsstörf voru ólaunuð og unnin í
frítímum. Þannig voru fríkvöldin
þín og helgar oftar en ekki helguð
félagsstörfum en þú varst samt
ætíð duglegur að taka okkur börn-
in með til fundar við félagsmenn
eða á samkomur tengdar fé-
lagsskapnum. Ég man lítið eftir
formennskustarfi þínu hjá Póst-
mannafélagi Íslands, en ég man
ósköp vel hversu vænt þér þótti
um starfsfólk þitt hjá Póstinum og
hversu mikið þú lagðir þig fram
um að aðstoða eða rétta hlut fólks
sem þér fannst á hallað. Margir
starfsmenn þínir áttu líka ætíð
skjól á heimili ykkar ömmu. Rétt-
lætiskennd þín kom einnig skýrt
fram í störfum þínum sem for-
manns Neytendasamtakanna. Ég
fletti í gamni í gegnum blaðaúr-
klippur þínar frá þeim tíma og
þær sýna gjörla þá umbreytingu
sem varð á starfseminni þau ár
sem þú varst formaður, sem og
hversu óeigingjarnt starf þú
vannst í raun fyrir samtökin. Nátt-
úrulækningastofnunin naut einnig
góðs af störfum þínum og svo þau
sérstæðu samtök Ísland-Ísrael.
Hin síðari ár varstu virkur þátt-
takandi í Hollvinasamtökum Borg-
arspítalans. Það var eins og ekkert
væri þér óviðkomandi en þó fannst
manni þú sjaldan taka heiður af
störfum þínum – í því sýndirðu lít-
illæti þitt.
Við barnabörnin kynntumst þér
ekki einungis í gegnum fé-
lagsstörfin heldur gafstu þér ætíð
tíma til að setjast niður með okkur
og spjalla. Þér þótti gaman að rifja
upp atburði liðinnar tíðar og þú
áttir margar minningar tengdar
stríðinu sem á mjög ákveðinn hátt
mótuðu lífsskoðun þína og sér-
stætt uppeldi þitt markaði sömu-
leiðis spor til framtíðar. Það var
einnig viss passi hjá okkur að fara
saman á Álfheimabókasafnið um
helgar og ná í bækur til að lesa.
Stundum lágum við öll þrjú, ég, þú
og amma, uppi í hjónarúmi og lás-
um fram á rauða nótt. Ég er ekki
frá því að ást mín á lestri og bók-
um hafi vaknað í tengslum við
þessar stundir okkar saman. Þá
fengum við barnabörnin stundum
að fara með ykkur í ferðalög – í
sumarbústað upp í Munaðarnes
eða í íbúð Póstmannafélagsins á
Laugarvatni. Í þeim ferðum var
ýmislegt brallað og ég man til
dæmis vel eftir því þegar ég
reyndi mjög ung að árum að bakka
Saabinum þínum út úr innkeyrsl-
unni að einum sumarbústaðnum
með yngri frændsystkini mín í
bílnum. Þér tókst að stöðva þá til-
raun en þrátt fyrir alvarleika
málsins var lítið um skammir. Ég
held að ykkur ömmu hafi þótt nóg
að sjá skömmina í augum mínum
þegar upp um mig komst. Það er
mér líka minnisstætt þegar ég var
stundum kölluð út til þess að leita
að gleraugum ykkar ömmu. Ein-
hverra hluta vegna týndust gler-
augu annars hvors ykkar reglu-
lega og þá var ég iðulega kölluð til
leitar. Ég held að foreldra mína
hafi um tíma grunað að ég stæði
að þessum tíðu hvörfum gler-
augnanna en svo var ekki. Gler-
augun fundust samt alltaf –
kannski af því að ríkuleg fund-
arlaun voru ávallt í boði.
Þið amma höfðuð bæði mikinn
metnað fyrir hönd barna ykkar og
barnabarna og ykkur var mikið í
mun að fólkið ykkar kæmist til
mennta. Þið urðuð hvorugt þeirrar
gæfu aðnjótandi að feta mennta-
veginn eins og hugur ykkar stóð til
og voruð því tilbúin að leggja allt
það á vogarskálarnar sem þurfti til
þess að draumar barna ykkar og
barnabarna mættu rætast. Um-
slagi með peningum var ætíð
laumað í vasann við brottför til
Ameríku og svo hringduð þið alltaf
reglulega til þess að fylgjast með
líðan okkar og framvindu námsins.
Þið mættuð líka alltaf í kaffi í
Hafnarfjörðinn eldsnemma að
morgni í hvert sinn sem við Eirík-
ur og Ásta Margrét komum heim í
leyfi frá Ameríku – ávallt með eitt-
hvað sætt í poka.
Nú er komið að því, elsku afi, að
leiðir skilji, að minnsta kosti um
hríð. Ég veit að amma tekur fagn-
andi á móti þér með bakkelsi á
himnum en við sem eftir sitjum
eigum sekki fulla af minningum
um stórbrotið fólk og hjartahlýtt
sem við munum orna okkur við á
síðkvöldum og miðla áfram til af-
komenda okkar.
Hvíl þú í friði.
María Kristín Gylfadóttir.
Afi Reynir er horfinn á braut og
eftir lifa minningar einar. Þá er ef
til vill ekkert eitt minnisstæðara
en annað, það er einfaldlega allt
minnisstætt. Það sem skýtur þó
strax upp í kollinum eru hugtök
eins og góðmennska, hógværð, lít-
illæti, heiðarleiki, trúfesti og svona
mætti lengi telja.
Afi gerði alltaf sitt allra besta
fyrir alla sem voru í kringum
hann, hvort sem um fjölskyldu eða
vinnufélaga hjá póstinum var að
ræða. Hann hugsaði síðast um
sjálfan sig. Þrátt fyrir að hafa lent
í alls konar raunum kvartaði hann
ekki, en þakkaði mun meira fyrir
það sem hann átti, fyrir konu sína,
börnin sín og barnabörn, rauða
Saabinn sinn og margt fleira.
Afi hafði gott lag á að gleðja
fólk sem var í kringum hann.
Hann þurfti ekki að segja neitt,
nærvera hans ein var nóg. Enn-
fremur var ánægjulegt hvað afi
hafði gott lag á að gleðja ömmu
Stefaníu á óbeinan, en ótrúlega
áhrifaríkan hátt. Má þá helst
nefna þegar amma hafði eitt heil-
um degi í að undirbúa kjúklinga-
máltíð með öllu sínu meðlæti. Þá
hvíslaði afi alltaf að barnabörn-
unum að segja við ömmu hvað
maturinn hefði verið ljómandi góð-
ur. Þetta var það besta sem amma
gat fengið að heyra eftir að hafa
lagt sálu sína og æru í þessa hátíð-
legu og yndislegu máltíð sem hún
hafði ætíð skapaði.
Afi eignaðist aldrei mikla pen-
inga. Hefði auðveldlega getað orð-
ið ríkur með vafasömum hætti,
þegar dollarinn kostaði sex og
fimmtíu á Keflavíkurflugvelli, eins
og hann minntist gjarnan á, en
sökum einstaks heiðarleika lét
hann ekki verða af því. Hann vissi
betur en svo, vissi að miklir pen-
ingar væru ekki málið. Kærleikur
gagnvart náunganum og í sam-
félaginu var honum þess í stað
hjartfólginn. Hann var ríkur af
kærleika og það hlýtur að vera það
sem málið snýst um.
Sú tilhugsun að koma til Íslands
aftur, vitandi það að afi Reynir
verður ekki þarna eins og áður er
nánast óbærileg. Það eina sem
unnt er að gera er að vera þakk-
látur fyrir góðar stundir, því svona
er lífið.
Bjarki Gunnar Halldórsson.
Afi Reynir er látinn. Upp koma
margar minningar í hugann frá
liðnum árum. Í barnæsku var afi
einn af máttarstólpum tilveru okk-
ar; eins og klettur, sem stóð upp
úr hafinu. Hann fór með okkur á
jólatrésskemmtanir hjá Póst-
mannafélaginu, í skrúðgöngur á
sumardaginn fyrsta, bauð okkur á
söfn og fór jafnvel með okkur í Al-
þingishúsið til þess að við mættum
sjá hvar löggjafarvaldið hefði að-
setur sitt. Þá vorum við viðstödd
ýmis tilefni, sem tengdust fé-
lagsstörfum hans, hvort sem það
var á vegum Neytendasamtak-
anna, félagsins Ísland-Ísrael, Fé-
lags velunnara Borgarspítalans
eða Náttúrulækningafélags Ís-
lands. Það sem upp úr stendur í
minningunni er þó hin mikla
manngæska afa. Hann barðist öt-
ullega fyrir þá, sem minna mega
sín í þjóðfélaginu og eru hin marg-
víslegu félagsstörf hans til merkis
um það. Hann var allra manna
hugljúfi og var honum alls staðar
vel borin sagan. Afi gat umgengist
bæði háa og lága og sýndi öllum
jafn mikla virðingu. Hann lagði
mikla áherslu á það við okkur
barnabörnin að afla okkur mennt-
unar, láta gott af okkur leiða og
síðast en ekki síst að vanda maka-
val okkar. Það var alltaf jafn gam-
an að koma í heimsókn til afa og
ömmu í Furugerði. Þau voru svo
elskuleg og buðu okkur alltaf upp
á eitthvað „gott í gogginn“, eins og
þau sögðu svo skemmtilega. Á
tímabili voru litlu systkinin farin
að kalla þau afa og ömmu í
„súkkulaðigerði“! Þegar amma dó
fyrir þremur árum var það okkur
mikið áfall. Hún gætti þess alltaf
að halda allri fjölskyldunni saman.
Minnisstæðust eru okkur jólaboðin
á öðrum í jólum, þegar stórfjöl-
skyldan hittist. Amma á án efa
stærstan þátt í því hversu sam-
rýnd stórfjölskyldan er. Afi bar
aldrei sitt barr eftir fráfall ömmu.
Elsku afi, núna ertu kominn aftur
til ömmu, sem bíður eftir þér með
veisluborð fyrir handan, eins og
henni er einni lagið.
Guð blessi minningu þína.
Þín barnabörn,
Anna Linda, Bjarni
Bærings, Sigurður
Freyr og Lilja Ósk.
Hnarreistur í bláum jakkafötum
með bindi, dökku gleraugun sín og
með vindil í annarri hendi. Svona
man ég eftir honum afa Reyni frá
því að ég var lítil stelpa.
Hann var formaður Fuglavernd-
arfélagsins og borðaði því ekki
fugla, Hann var félagi í Ísland–
Ísrael og borðaði því ekki svína-
kjöt, hann var félagi í Náttúru-
lækningafélagi Íslands og borðaði
því ekki annað kjöt, þannig að það
var nú ekki mikið meira eftir en
fiskur, suðusúkkulaði, ís og kaffi.
Enda man ég varla eftir því að
hann borðaði neitt annað.
Amma og afi voru okkur barna-
börnunum ávallt góð og komu
gjarnan í heimsókn á sunnudögum
til að færa okkur einhver sætindi.
Afi var nú líka frekar stríðinn, að
minnsta kosti man ég eftir sex ára
afmælisgjöfinni minni frá þeim,
það var gulrótarpoki. Ég var
óskaplega sár og byrjaði að fella
tár, því systkini mín höfðu fengið
svefnpoka í afmælisgjöf frá þeim
og bjóst ég við því sama. En ekki
leið á löngu þar til afi dró mig út
til að leita að afmælisgjöfinni og
var hann þá búinn að fela fína
svefnpokann.
Elsku afi, við vitum að amma
hefur beðið þín síðan hún fór og
saman munuð þið vaka yfir okku
hérna megin uns kemur að endur-
fundum. Megi guð og englarnir
vaka yfir börnum ykkar og fjöl-
skyldum þeirra.
Þín
Lilja Dögg.
Elsku afilang. Ég skil ekki af
hverju þú þurftir að fara svona
fljótt frá okkur. Þú varst svo góð-
ur við alla og vildir gera þitt besta
til að hjálpa öllum. Þú varst tilbú-
inn að gera allt fyrir börnin þín öll
og þau vildu geta gert meira fyrir
þig. Við vitum líka að þú verður
hamingjusamur við að hitta ömmu
Stefaníu á himnum. Guð blessi
ykkur bæði.
Ykkar afa- og ömmustelpa,
Ásta Margrét.
Kveðja frá
Póstmannafélagi Íslands
Póstmenn minnast í dag Reynis
Ármannssonar, fyrrverandi for-
manns Póstmannafélags Íslands.
Reynir hóf störf hjá Póst- og
símamálastofnuninni í júlí 1941 og
starfaði við póststörf allan sinn
starfsaldur eða til 31. desember
1992 er hann lét af störfum vegna
aldurs. Reynir sinnti flestum þátt-
um póstþjónustunnar og var sein-
ast yfirdeildarstjóri bréfadeildar
póstmiðstöðvar. Það starf útheimt-
ir mikla skipulagshæfileika og
hæfni í mannlegum samskiptum
enda fjölmennur vinnustaður.
Reynir sinnti af miklum áhuga
félagsmálum póstmanna, sat í
stjórn Póstmannafélagsins og var
formaður þess frá 1971–1976.
Hann bar ætíð hag hinna lægst
launuðu í félaginu mjög fyrir
brjósti einnig eftir að hann lét af
störfum. Hann hafði oft samband
við skrifstofu félagsins til að
spyrja frétta af gengi félagsins og
póstmanna almennt. Að jafnaði
lauk símtalinu með því að hann
spurði hvernig bréfberar hefðu
það og minnti núverandi formann
félagsins á að gæta hagsmuna
þeirra.
Reynir var einn af brautryðj-
endunum sem við eigum að þakka
þau kjaralegu réttindi sem við
njótum í dag. Hann var líka
áhugasamur um samstarf norrænu
póstmannafélaganna og tók þátt í
mörgum sameiginlegum fundum
þeirra samtaka. Er ekki að efa að
þangað voru sóttar margar hug-
myndir að bættum réttindum póst-
manna.
Póstmannafélag Íslands þakkar
Reyni samfylgdina og sendir fjöl-
skyldu hans samúðarkveðjur.
Þuríður Einarsdóttir
formaður.
Með nokkrum orðum vil ég
minnast Reynis Ármannssonar og
þakka honum góð kynni, allt frá
því að ég var gestur hans og konu
hans, Stefaníu Guðmundsdóttur, í
Álfheimunum og síðar í Furugerði.
Þau hjón voru einstaklega gestris-
in, höfðu gaman af að taka á móti
gestum og veita þeim af rausn.
Reynir var hæglátur og ljúfur og
það var gott að vera í návist hans,
en samt brann eldur undir niðri og
hann sagði skýrt frá því sem í
huga hans bjó. Hann var líka gam-
all baráttumaður úr starfi sínu
sem póstfulltrúi, vann langan
vinnudag og bar alla tíð hag sam-
ferðamanna sinna fyrir brjósti.
Síðast sá ég Reyni í fimmtugs-
afmæli Ármanns, sonar hans.
Gamla kempan sat á kontórnum,
reykti vindil og ræddi við gestina.
Handtakið var hlýtt og þétt.
Nú eru þau hjón bæði farin á vit
nýrra heima, en í stjörnunum og
norðurljósunum felast fyrirheit um
endurfundi og önnur ævintýri.
Ég minnist þessara sæmdar-
hjóna með hlýhug og virðingu og
votta börnum þeirra og fjölskyld-
um samúð mína.
Grænar slæður
varpa
mjúkri birtu
á líf
vetrarbarns
Ísnálar myrkursins
bráðnuðu
þær komust ekki lengra
en að hjarta
vetrarbarnsins
Grænar slæður
norðurljósa
bræddu ísinn
og hjartað
hjarta vetrarbarnsins
varð frjálst
og þorði að slá
Þorði að deyja
Anna S. Björnsdóttir.
Látinn er í Reykjavík merkis-
maðurinn Reynir Ármannsson. Fá-
einum orðum minnist ég öðlings að
leiðarlokum með þökk í huga fyrir
góð kynni um aldarfjórðungsskeið.
Fornri minningu bregður fyrir í
huga mér um Reyni allt frá því ég
fyrst átti erindi í pósthús. Kannski
var ég að sendast fyrir föður minn.
Þá hefur Reynir verið ungur mað-
ur og ég patti. Þannig hafa margir
þekkt Reyni í sjón, jafnvel tvær,
þrjár kynslóðir viðskiptavina.
Ævistarf Reynis var „hjá póst-
inum“, hinni mikilvægu lífæð þjóð-
félagsins.
Hann hafði frá miklu að segja er
REYNIR
ÁRMANNSSON