Morgunblaðið - 03.01.2003, Blaðsíða 41

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. JANÚAR 2003 41
✝ Bergþóra Sig-urðardóttir
fæddist í Reykjavík
2. mars 1944. Hún
lést á Landspítalan-
um – háskólasjúkra-
húsi 19. desember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urður Kristinsson, f.
1912, d. 1992, og
Hulda Þorbergsdótt-
ir, f. 1914, d. 1994.
Systkini Bergþóru
eru Kristinn, f. 1935,
d. 2001, Guðrún
Kristín, f. 1947, d.
1996, og Jórunn Hulda, f. 1953.
Hinn 5. febrúar 1966 giftist
Bergþóra eftirlifandi eiginmanni
sínum, Róbert Róbertssyni, f. 27.
maí 1943. Börn þeirra eru: 1)
Hulda María, f. 1966, maki Mich-
ael Otero, þau eiga saman Yvonne
Maríu, f. 1993, fyrir
átti Hulda María
Diljá Hrund, f. 1990.
2) Sigurður Arnar, f.
1967, synir hans eru
Alexander, f. 1991,
Róbert Orri, f. 1998,
og Viktor Snær, f.
2000. 3) Erna Bryn-
dís, f. 1975, dóttir
hennar er Camilla
Hrund, f. 1998.
Bergþóra lauk
námi í hárgreiðslu
og vann við iðn sína
framan af. Síðar
starfaði hún á skrif-
stofu hjá Álafossi hf. Starfsævi
sinni lauk hún hjá Íbúðum aldr-
aðra á Seltjarnarnesi þar sem hún
m.a. tók upp þráðinn við iðn sína.
Útför Bergþóru fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Vinátta. Umhyggja. Hjartahlýja.
Þessi þrjú orð koma aftur og aftur
upp í hugann þegar ég hugsa um
minnisstæðustu þætti í fari minnar
elskulegu frænku, sem nú hefur
kvatt okkur eftir hetjulega baráttu.
Eftir stendur minning um konu, sem
sýndi ótrúlega þrautseigju í ójafnri
glímu við vágestinn vonda.
Samleið okkar er orðin löng og
samofin á marga vegu. Við vorum
systrabörn og í æsku dvaldi ég
löngum á heimili foreldra hennar í
Reykjavík. Suður í Garði áttum við
svo ævintýraland hjá ömmu og afa
þar sem við lékum okkur með öðrum
frændsystkinum hvenær sem færi
gafst. Á þessum árum var lagður
grunnur að vináttu og tryggð, sem
aldrei bar skugga á. Allt til síðasta
dags.
Hún var mér miklu fremur sem
systir en frænka. Fjölskylda mín var
sem hennar. Átti í Önnu og stelpun-
um okkar „hvert bein“, enda í sér-
stöku uppáhaldi hjá þeim. Hjálpsem-
in ávallt til staðar. Alltaf tilbúin til
aðstoðar ef á þurfti að halda. Tókst
ávallt að skapa notalegt andrúmsloft
í kringum sig. Alltaf jafn notalegt að
líta inn í smáspjall (sem oftast varð
lengra en til stóð). Þurfti ekkert til-
efni, maður fór ávallt auðugri til
baka. Leið betur. Hún var sú sterka
þegar á móti blés. Leiddi fjölskyldu
sína þegar veikindi og dauðsföll bar
að. Huggaði. Hjálpaði. Var nærri
þegar á þurfti að halda. Trúin skipaði
stóran sess í lífi hennar og veitti
henni styrk á slíkum stundum. Allir
sem hlut áttu að máli nutu góðs af.
Komust betur yfir erfiðleikana.
Undir það síðasta varð ljóst, að
ekki yrði við vágestinn ráðið. Hið
sterka hjarta sló þó lengur en búist
var við, þrautseigjan var slík. Við hlið
hennar var Róbert, sem sýnt hefur
aðdáunarverðan styrk og stuðning í
erfiðleikunum, sem og alla tíð. Þau
voru ávallt sem eitt. Hans missir og
fjölskyldunnar er mikill.
Þessi orð hér að framan hefðu get-
að orðið miklu fleiri. Svo margt er
ósagt enn og minningarnar margar.
Ég ætla samt fremur að eiga þær
með sjálfum mér en að setja á prent.
Hinn hljóðláti háttur á stundum bet-
ur við.
Kæra frænka, orð eru lítils megn-
ug. Með kærum þökkum fyrir allt
sem þú varst mér og mínum kveð ég
þig og bið góðan Guð að fylgja þér og
um leið að styðja og styrkja fjöl-
skyldu þína til að mæta morgundeg-
inum.
Guðmundur.
„Það er eins og gerst hafi í gær.“
Þessi laglína kom upp í huga minn
þegar ég settist niður til að skrifa
þessa minningargrein.
Það er eins og gerst hafi í gær að
Unna systir dó 2. desember 1996. Það
er eins og gerst hafi í gær að Kristinn
bróðir lést á jóladag 2001. Það er eins
og gerst hafi í gær að Bergþóra systir
mín skipti um dvalarstað að kvöldi 19.
desember 2002.
Er ekki tíminn undarlegt hugtak?
Við munum stundum ekki hvað gerð-
ist í fyrradag en eitthvað sem gerðist
fyrir sex árum, átta árum eða jafnvel
tíu árum er eins og greypt í hugskot
manns.
Elsku stóra systir, þú sem varst
alltaf tilbúin að hjálpa mér ef eitthvað
bjátaði á, sama hvernig það kom sér
fyrir þig, ert farin á undan mér yfir
móðuna miklu.
Ef ég þekki þig rétt ferðu fljótlega
að undirbúa komu okkar hinna þó að
við vitum að sjálfsögðu ekkert hversu
langt verður í þá för, þú vildir alltaf
vera tímanlega í að undirbúa allt.
Elsku stóra systir, ég hef verið að
hugsa eigingjarnar hugsanir, hvað ef
þú hefðir ekki verið svona viljug að
hugsa um aðra, þá hefðir þú eflaust
hugsað betur um sjálfa þig og værir
ennþá hjá okkur.
En það tjáir ekki að deila við æðsta
dómarann, hann er sá eini sem hefur
heildarsýnina og veit hvenær okkar
tími er kominn. Verði guðs vilji.
Við systurnar vorum þeirrar gæfu
aðnjótandi að eiga mjög trúaða og
kærleiksríka móður sem stundaði
það sem hún kenndi okkur, að vera
góðar við meðbræður okkar, sérstak-
lega þá sem minna máttu sín. Það
voru margir sem nutu kærleiksríkrar
hjálpar þinnar, stóra systir, bæði
ungir og gamlir, skyldir sem óskyld-
ir. Þú varst eins og mamma, alltaf
með opinn faðminn. Máttir ekkert
aumt sjá enda var alltaf halarófan af
fólki á eftir þér, það sogaðist að þér
eins og flugur að hunangi.
Elsku stóra systir, megi algóður
guð blessa þig og hjálpa þér fyrstu
skrefin á nýjum stað þar til við
sjáumst aftur.
Elsku Róbert minn, Hulda María,
Sigurður Arnar, Erna Bryndís,
tengdabörn og barnabörn, missir
ykkar er mikill en látið huggast, því
að hún er í góðum höndum.
Frá ljóssins dýrðar lind í huga Guðs
lát ljósið skína inn í huga manns.
Lát ljósið lýsa þessa vora jörð.
Frá kærleiks lind í ljúfu hjarta Guðs
lát kærleik streyma inn í hjarta manns.
Komi Kristur aftur jarðar til.
Frá máttarstöð er miðar vilja guðs
lát markmið stýra veikum vilja manns.
Markmið það er meistararnir sjá.
Frá máttarstöð er mannkyn köllum vér
lát markmið ljóss og kærleiks sækja fram
svo innsigli það dyr hins illa valds.
Lát kærleik, ljós og æðri mátt efla áform
lífs á jörð.
Jórunn Hulda Sigurðardóttir.
Í dag verður til moldar borin frá
Neskirkju í Reykjavík frænka mín
Bergþóra Sigurðardóttir.
Mér er það bæði ljúft og skylt að
minnast Bergþóru en við vorum
bræðradætur. Hún var fædd í
Reykjavík, dóttir Sigurðar Kristins-
sonar föðurbróður míns og konu hans
Huldu Þorbergsdóttur, og ólst upp
hér í borginni, lengst af í Granaskjóli.
Systkini Sigga frænda, föður
Bergþóru, voru þau Guðmundur, fað-
ir minn, Þorgrímur, Jórunn, Guðrún
(Unna) og Kristín, börn Kristínar
Guðmundsdóttur og Kristins Gísla-
sonar, trésmiðs, og voru þau öll bú-
sett í Reykjavík.
Fjölskyldur Sigga frænda og
Huldu, foreldra Bergþóru, og föður-
systkina hennar voru alla tíð mjög
samhentar og mikill samgangur þar á
milli. Heimsóknir og fjölskylduboð
voru tíð og frændrækni og tryggð
mikil. Er margs að minnast frá þeim
árum er þau systkinin voru enn á lífi,
en öll eru þau nú komin yfir móðuna
miklu. Fyrstu ár ævi okkar, barna
þeirra, bjuggu þau systkinin ýmist
saman eða í miklu nábýli. Það gerði
það að verkum að okkur systkina-
börnunum varð vel til vina og entist
sú vinátta alla ævi.
Bergþóra átti tvær systur, Guð-
rúnu Kristínu (Unnu) sem látin er og
bjó í Bandaríkjunum og Jórunni
Huldu, sem lifir systur sínar. Einnig
átti Bergþóra hálfbróður, Kristin
Sigurðsson, sem einnig er látinn.
Bergþóra giftist ung Róbert Ró-
bertssyni, húsgagnasmið og húsa-
smíðameistara, ljúfmenni og góðum
dreng sem reyndist henni með af-
brigðum vel í þeim erfiðu veikindum
sem hún átti við að stríða þar til yfir
lauk. Heimili þeirra stóð í fyrstu á
Meistaravöllum 5 í Reykjavík, en þar
bjuggum við frænkurnar hlið við hlið
á sömu hæðinni í nokkur ár. Berg-
þóra og Róbert eignuðust þrjú börn,
þau Huldu Maríu, Sigurð Arnar og
Ernu Bryndísi, sem öll hafa gefið
þeim barnabörn og er Hulda María
gift Mikael Othero, sem nýlokið hef-
ur herþjónustu í Bandaríkjaher. Þau
hafa nú sett sig niður hér á Íslandi
eftir margra ára dvöl erlendis.
Bergþóra og Róbert áttu vel sam-
an, bæði ljúf og glaðvær og gott að
umgangast þau. Þau voru gestrisin
og á heimili þeirra var tekið á móti
fólki af rausn og alúð.
Bergþóra var hárgreiðslumeistari
að iðn og rak um tíma sína eigin hár-
greiðslustofu, bæði heima hjá sér á
Meistaravöllunum, í Granaskjólinu í
húsi mömmu sinnar og pabba og síð-
an aftur heima hjá sér í Þverbrekku í
Kópavogi. Um árabil vann Bergþóra
í Ullarverksmiðjunni á Álafossi og í
Þjónustuíbúðum aldraðra á Seltjarn-
arnesi.
Frænka mín Bergþóra Sigurðar-
dóttir var í eðli sínu yfirlætislaus og
hlédræg kona. Hún var vel látin með-
al vina sinna og vandamanna, enda
einlæg og sönn í hvívetna og fram-
koma hennar mótuð af meðfæddri
ljúfmennsku og jafnaðargeði.
Ég, bræður mínir og fjölskyldur
kveðjum Bergþóru frænku okkar
með söknuði og eftirsjá og þökkum
henni allar samverustundirnar á liðn-
um áratugum um leið og við flytjum
Róbert, Huldu Maríu, Mikael, Sig-
urði Arnari, Ernu Bryndísi og Jór-
unni og börnum þeirra samúðar-
kveðjur og biðjum frænku okkar
blessunar í nýjum heimkynnum.
Kristín Guðmundsdóttir.
Mig langar að minnast hennar
Bergþóru föðursystur minnar, konu
sem mér þótti mjög vænt um og
sýndi mikið baráttuþrek í veikindum
sínum. Fyrir rúmum tveimur árum
greindust bæði Bergþóra og pabbi
með krabbamein og var það mikið
áfall. Pabbi lést 25. desember það
sama ár en Bergþóra 19. desember
sl., tveimur árum síðar. Hún reyndist
mér mjög vel í veikindum pabba og
við fráfall hans og stappaði í mig stál-
inu og hughreysti enda þótt hún væri
sjálf mikið veik. Aldrei kvartaði hún
og horfði bjartsýn fram á veginn og
var ákveðin í að sigrast á veikindum
sínum.
Þau voru mörg símtölin sem við
áttum í gegnum árin og var þá skipst
á fréttum af fjölskyldunni. Alltaf þeg-
ar ég kom í heimsókn þá kallaði hún
iðulega til fleiri fjölskyldumeðlimi til
að treysta böndin. Hún bar mikla um-
hyggju fyrir strákunum mínum og
kunnu þeir vel að meta það. Við hugs-
um til hennar þegar við förum að
ganga frá frímerkjunum sem hún var
búin að safna handa þeim. Kristinn
minn sjö ára sagði þegar hann frétti
að Bergþóra væri dáin: „Mamma, við
þurfum ekkert að vera leið þó hún sé
dáin því þeir sem eru dánir lifa áfram
í hjörtum okkar.“ Mikil er spekin sem
felst í þessum orðum.
Það urðu Bergþóru og fjölskyldu
miklar gleðifréttir þegar Hulda
María, Michael og dætur ákváðu að
flytja heim til Íslands frá Ameríku í
nóvember sl. Ég fann hvernig eftir-
væntingin jókst þegar nær dró og
léttirinn var mikill þegar þau stigu
fæti sínum á íslenska grund. Mikið
var hún frænka mín glöð. Kannski
vissi hún hvað tíminn var naumur.
Mikið var af henni dregið þegar ég
kom að kveðja hana á spítalanum
daginn áður en hún dó en hún var
umkringd fjölskyldunni og þannig
leið henni best.
Elsku Róbert, Hulda, Sigurður,
Erna og fjölskyldur. Megi guð vera
með ykkur á þeim erfiðu tímum sem
fara í hönd, og elsku Jórunn, megi
guð veita þér styrk. Ég veit að þú átt
eftir að umvefja fjölskylduna með
hlýju þinni. Ég flyt innilegar samúð-
arkveðjur frá mömmu, systkinum og
fjölskyldum þeirra.
Mig langar að þakka Bergþóru allt
sem hún var mér og mínum og kveðja
með sálmi sem við pabbi lásum oft í
veikindum hans:
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Kristín.
Mig langar að þakka henni Beggu
vinkonu minni fyrir að fá að vera með
henni frá því að við vorum unglingar í
Skjólunum. Begga lærði hárgreiðslu
og vann við það meira og minna alla
sína ævi. Hún var mjög flink í sínu
fagi og stundum hittumst við stelp-
urnar hjá Beggu, hún gerði okkur
flottar um hárið og svo fórum við og
dönsuðum mikið og skemmtum okk-
ur.
Begga var einstök hjálparhella,
hún passaði fyrir mig stelpurnar og
kom til hjálpar óumbeðin þegar var
skírt, fermt, við útskriftir og afmæli
og þær voru margar kransakökurnar
og smurbrauðin sem hún Begga stóð
fyrir. Hún Begga var yndisleg,
skemmtileg og alltaf reiðubúin að
rétta fram hjálparhönd. Óskar minn
og Begga börðust bæði tvö við
krabbamein síðustu ár. Í þeirri bar-
áttu gaf Begga okkur oft góð ráð og
þakka ég það.
Ég sendi Róberti og fjölskyldunni
samúðarkveðjur.
Erla Friðriksdóttir.
BERGÞÓRA
SIGURÐARDÓTTIR
✝ HildigunnurÞorsteinsdóttir
fæddist á Efri-Vind-
heimum 24. desem-
ber 1930. Hún lést á
heimili sínu á Akur-
eyri 22. desember
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Marselína Hansdótt-
ir, f. 27. ágúst 1899,
d. 3. ágúst 1987, og
Þorsteinn Stein-
þórsson, f. 19. júní
1884, d. 4. júlí 1945.
Systkini hennar eru
Baldur, býr á Akureyri, f. 7. jan-
úar 1920, Steinþór, býr á Akur-
eyri, f. 25. maí 1925, Hans, f. 6.
nóvember 1926, látinn, Hulda,
býr á Akureyri, f. 22. maí 1928,
og Þórunn, býr á Akureyri, f. 22.
október 1936. Hildigunnur átti
eina hálfsystur samfeðra, Jó-
nemi við Háskólann á Akureyri,
f. 15. júní 1978, býr með Birgi
Rafni Ólasyni, starfsmanni hjá
Haftækni, eiga þau eina dóttur,
Söru Maríu, leikskólanema, f. 16.
febrúar 2001. 2) Kolbrún Sif, f. 2.
október 1981, starfsmaður hjá
Hagkaupum. 3) Stefanía Hrönn,
f. 30. desember 1982, nemi við
Verkmenntaskólann á Akureyri
og starfsmaður hjá Hagkaupum.
Hildigunnur ólst upp á Efri-
Vindheimum í Eyjafirði. Vetur-
inn 1949–1950 fór hún í Hús-
mæðraskólann á Blönduósi. Vann
einn vetur hjá Guðmundi Karli
lækni á Akureyri en flutti svo í
Skagafjörð 1954. Á árum 1978 til
1998 vann hún í eldhúsinu í
Varmahlíðarskóla jafnframt því
sem hún rak bú á Keldulandi með
bónda sínum. Þau tóku að sér
mörg börn sem dvöldust hjá þeim
sumarlangt.
Hún söng með Rökkurkórnum í
fjöldamörg ár auk þess að syngja
með kirkjukórnum við Silfra-
staðakirkju.
Útför Hildigunnar fór fram frá
Akureyrarkirkju 2. janúar.
hönnu, f. 3. desember
1917, látin.
Eftirlifandi eigin-
maður Hildigunnar
er Stefán Hjörtur
Hrólfsson, f. á Ábæ í
Austurdal 1. júlí
1927, sonur hjónana
Valgerðar Kristjáns-
dóttur og Hrólfs Þor-
steinssonar sem bæði
eru látin. Hildigunn-
ur og Stefán giftu sig
24. desember 1954 og
bjuggu á Keldulandi
allt til haustsins 2002
en þá flytja þau til Akureyrar.
Þau áttu eina dóttur, Valgerði,
sem vinnur á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri, f. 14. nóvem-
ber 1956, maki Jón M. Magnússon
kranamaður, f. 2. ágúst 1944.
Eiga þau þrjár dætur. Þær eru: 1)
Hildigunnur Rut, sjávarútvegs-
Hildigunnur Þorsteinsdóttir, bóndi
og húsfreyja á Keldulandi í Akra-
hreppi, er látin. Það var fyrir tæpum
tveimur áratugum að við kynntumst
þeim hjónum Stefáni og Hildigunni á
Keldulandi. Kynni okkar hófust þeg-
ar við borgarbörnin héldum á vit æv-
intýra og nýrra verkefna og fluttum
norður í Skagafjörð. Hildigunnur var
hæglát kona, hógvær og feimin við
fyrstu kynni. Við þurftum að sækja
dálítið að henni til að fá að kynnast
henni. Hún hafði ekki hátt um skoð-
anir sínar en var engu að síður skoð-
anaföst og vel upplýst. Hún reyndist
okkur góð vinkona og gerði okkur
fljótlega ljóst að við vorum ávallt vel-
komin í hennar hús, sem var okkur
aðkomufólkinu mikils virði. Það var
gott að koma í eldhúsið hennar Hildi-
gunnar, þar réð snyrtimennska og
gestrisni ríkjum. Það var ekki hægt
að koma við í Keldulandi án þess að
þiggja kaffisopa og meðlæti, oft klein-
ur sem börnin okkar kölluðu jafnan
bestu kleinur í heimi.
Þó að Hildigunnur hafi verið hæg-
lát og oft hlédræg tók hún þátt í fé-
lagslífi sveitarinnar, m.a. kórstarfi og
sinnti ýmsum samfélagslegum verk-
efnum sem nauðsynleg eru í litlu sam-
félagi. Á Keldulandi var t.d. bóksafni
Silfrastaðasóknar fundinn staður.
Hildigunnur sá um að halda þar öllu í
röð og reglu svo sómi var að.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að kynnast og taka þátt í lífi
þessarar konu sem alla sína ævi hefur
unnið hörðum höndum við bú sitt og
ræktun okkar lands. Við minnumst
hennar með virðingu og væntum-
þykju. Stefáni, Valgerði, Jóni og
dætrum vottum við okkar dýpstu
samúð.
Vinir á Skólaheimilinu Egilsá.
HILDIGUNNUR
ÞORSTEINSDÓTTIR