Morgunblaðið - 09.02.2003, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. FEBRÚAR 2003 39
Það að eiga góða nágranna er
mikið lán og ekki sjálfgefið. Jón
Otti Gíslason var einn slíkur.
Glaðlegur, jákvæður, hjálpsam-
ur og ríkur af kímnigáfu lífgaði
hann upp á umhverfi sitt.
Lát hans er okkur mikið áfall.
Guð blessi góðan dreng og gefi
fjölskyldu hans og ástvinum styrk
í sorginni.
Fjölskyldurnar í Rauðagerði
31, 37 og 40.
HINSTA KVEÐJA
okkur var gefið á meðan við áttum
samfylgd um veginn. Enginn getur
tekið það frá okkur. Eins er það gott
og styrkjandi í sorginni, að bera þá
trú og von í hjarta, að endurfundir
við ástvin sinn séu með vissu fram-
undan í ríki Guðs, þess sem allt skóp
og öllu stjórnar og alla styrkir með
krafti sínum sem til hans leita. Eitt
af stórskáldum þjóðar okkar kvað
vísu um þetta efni á sínum tíma, en
þar segir svo:
Ó, blessuð stund, er hátt í himinsölum
minn hjartans vin ég aftur fæ að sjá
og við um okkar ævi saman tölum
sem eins og skuggi þá er liðin hjá.
(Matthías Jochumsson.)
Jón Otti Gíslason hóf störf í lög-
regluliði Reykjavíkur haustið 1976
og eins og gengur og gerist með ný-
byrjaða lögreglumenn gekk hann á
milli deilda og hinna ýmsu vakta
fyrstu ár sín í starfi, m.a. var hann
allnokkur ár í umferðardeildinni og
þar mikið starfandi á mótorhjólun-
um. Hann var skipaður aðstoðar-
varðstjóri við embættið árið 1986, en
hin síðari ár starfaði Jón Otti sem
rannsóknarlögreglumaður við for-
varnadeild lögreglunnar í Reykja-
vík. Þar annaðist hann að mestu mál-
efni barna sem ekki hafa náð
lögræðisaldri, en í þeim málaflokki
koma oft upp snúin og viðkvæm mál
og því nauðsynlegt oft á tíðum að þar
sé stigið laust til jarðar við afgreiðslu
þeirra. Jón Otti var einnig tengiliður
á milli lögreglustjóraembættisins í
Reykjavík og Alþjóðahússins og
þeirrar starfsemi allrar sem þar fer
fram. Það er samdóma álit allra sem
til þekkja að Jón Otti hafi ávallt lagt
allan sinn metnað í úrvinnslu þeirra
verkefna sem honum var falið að af-
greiða, hver svo sem þau voru. Hann
leysti lögreglustarfa sinn mjög vel af
hendi.
Jón Otti var áhugamaður um
íþróttir alls konar og þá sérstaklega
sundíþróttina, þar sem hann skaraði
sjálfur fram úr og vann til margra
verðlauna í þeirri grein. Í þrettán ár
í röð, eða samfellt frá árinu 1980 til
1994, var hann handhafi svokallaðs
Erlingsbikars, sem er farandbikar
innan lögreglunnar, veittur fyrir
bestan árangur í björgunarsundi.
Jón Otti lagði einnig stund á sjósund
og synti hin ýmsu sund á þeim vett-
vangi, svo sem Viðeyjarsund, Eng-
eyjarsund o.fl.
Við, allir félagar þínir í lögreglu-
liði Reykjavíkur, óskum þér góðrar
heimkomu, kæri vinur. Megir þú
eiga bjarta framtíð í nýjum heim-
kynnum laus við átök og stríð gegn
illvígum sjúkdómi, sem lagt hefur
margan góðan drenginn að velli.
Góður félagi hefur verið hrifinn á
brott á sorglegan og óvæginn hátt,
við hittumst ekki í bráð, en vonandi
aftur síðar hressir og kátir að vanda.
Við þökkum þér góð kynni, sam-
starfið og allar samverustundirnar í
gegnum öll árin sem við áttum með
þér. Minningin um góðan dreng og
félaga mun lifa í huga okkar allra. Við
erum þakklátir fyrir að hafa fengið að
kynnast þér. Eftirlifandi eiginkonu
Jóns Otta, Berglindi Eyjólfsdóttur,
börnum hins látna, öllum ættingjum
og venslafólki öðru biðjum við Guðs
blessunar og megi hann gefa ykkur
styrk til að yfirstíga sorgina og miss-
inn. Páll postuli segir í bréfi sínu til
Filippímanna (4,13): „Allt megna ég
fyrir hjálp hans, sem mig styrkan
gjörir.“ Ég, sem þetta rita, veit ekki
um neitt betra hálmstrá að grípa í en
„hann sem mig styrkan gjörir“, þegar
erfiðleikarnir, sorgin og torfærurnar
á veginum framundan virðast óyfir-
stíganlegar.
Blessuð sé minnig Jóns Otta
Gíslasonar, hún mun lifa í hjörtum
okkar allra sem fengum að kynnast
honum og starfa með honum í ára-
raðir í lögregluliði Reykjavíkur við
hinar margvíslegustu aðstæður, eins
og það starf býður upp á og er alls
ekki öllum gefið að inna af hendi eins
og til er ætlast, en það tókst Jóni
Otta með stakri prýði, eins og að
framan getur. Farinn er góður
drengur, sem um tíma hefur verið
samferðamaður okkar um veginn.
Vertu blessaður, félagi og vinur. Við
sjáumst síðar.
Ég dey og ég veit, nær dauðann að ber.
Ég dey, þegar komin er stundin.
Ég dey, þegar ábati dauðinn er mér.
Ég dey, þegar lausnin mér hentust er
og eilífs lífs uppspretta er fundin.
(Stefán Thorarensen.)
Starfsfélagar í lögreglunni
í Reykjavík.
Þegar okkur barst fréttin um and-
lát Jóns Otta Gíslasonar, vinnufélaga
okkar, var eins og það dimmdi yfir
og það voru margar spurningar sem
leituðu á hugann en fátt varð um
svör. Jón Otti hafði reyndar átt við
veikindi að stríða og verið í margs-
konar rannsóknum, en hann hafði
samt verið hress undanfarið og talað
um að fara að mæta til vinnu, svo að
enginn átti von á svona tíðindum.
Það eru tæplega tvö og hálft ár
síðan Jón Otti kom frá Breiðholts-
stöð til starfa með okkur í Forvarna-
deildinni. Það kom strax í ljós að
þarna var á ferðinni léttur og
skemmtilegur vinnufélagi sem alltaf
var með gamanyrði á vörum, þó að
hann væri stundum þjáður af sínum
veikindum, og hann var alltaf tilbú-
inn að gera góðlátlegt grín að öllu,
jafnt sjálfum sér sem öðrum. Jón
Otti hafði líka gaman af kveðskap og
skemmti okkur stundum með vísum
sínum. Mörgum er minnisstætt þeg-
ar við vinnufélagarnir fórum út að
borða saman og Jón Otti las yfir okk-
ur þulu mikla þar sem hver vinnu-
félagi fékk sína sneið í léttum dúr
sem allir gátu hlegið að.
Það sýndi sig líka að Jón Otti gat
verið alvarlegur og tekið hlutina
föstum tökum þar sem það átti við.
Hann lagði metnað sinn í að leysa öll
sín störf vel af hendi og reyna að
finna heppilega lausn á hverju máli.
Þá var áberandi hvað mikinn áhuga
hann hafði á því að liðsinna þeim sem
voru minnimáttar og höfðu af ein-
hverjum ástæðum orðið undir í þjóð-
félaginu.
Jón Otti var fyrstur til að sinna
hlutverki sérstaks tengiliðs milli lög-
reglunnar og fólks af erlendum upp-
runa. Honum gekk vel að þróa þetta
starf og náði góðu sambandi við
marga aðila til að auka áhrif þessara
tengsla.
Við vinnufélagarnir fundum oft
fyrir því hvað Jóni Otta var annt um
fjölskyldu sína og hvað hann var í
góðu sambandi við börnin sín. Því
finnum við sérstaklega til með þeim
að hafa misst föður sinn svo
snemma.
Við viljum senda Berglindi og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúðarkveðjur vegna fráfalls Jóns
Otta.
Vinnufélagarnir í
Forvarnadeild lögregl-
unnar í Reykjavík.
Horfinn er til nýrra heimkynna
góður nágranni minn, Jón Otti, sem
bjó hér á hæðinni fyrir ofan mig í
Rauðagerði 22. Er ég flutti hingað í
húsið árið 1988, bjó hér mjög sam-
hent stórfjölskylda. Eyjólfur og
Katrín Dagmar (d.1996) bjuggu á
efstu hæðinni, en þau höfðu með
mikilli eljusemi reist íbúðarhúsið á
árunum 1965–70. Einkadóttir þeirra,
Berglind, var þá nýlega flutt á mið-
hæðina, ásamt Jóni Otta, eiginmanni
sínum og Katrínu Dagmar, dóttur
þeirra. Ári síðar fjölgaði í húsinu, er
Eyjólfur sonur þeirra fæddist. Hjá
Jóni Otta og Berglindi, dvaldist einn-
ig um tíma Birna Dögg, dóttir hans
af fyrra hjónabandi. Nokkrum árum
síðar eignaðist hún tvo litla afa-
stráka, Ívar Má og Kristófer Loga,
sem voru í miklu uppáhaldi hjá afa
sínum og komu oft í heimsókn og var
þá alltaf líflegt í húsinu.
Með árunum hef ég kynnst þess-
ari stórfjölskyldu æ betur og alla tíð
átt mjög góð samskipti við hana.
Samskiptin við Jón Otta tengdust
mest því sem gera þurfti sameigin-
lega hér í húsinu. Hann var vakinn
og sofinn yfir því að hér í sameign-
inni væri allt í sem bestu lagi, og
lagði á sig ómælda vinnu við viðhald
hússins, bæði að utan og innan.
Hann aðstoðaði tengdaföður sinn við
uppbyggingu garðsins á sínum tíma,
og var alltaf til taks á síðari árum, ef
gera þurfti lagfæringar á garðinum
sem ég réð ekki vel við. Hjálpsemi
hans náði einnig til margra nágranna
hér í Rauðagerðinu. Hann lét sér
sérstaklega annt um nágrannana
hér báðum megin við okkur, sem
sumir eru komnir af léttasta skeiði.
Þær eru t.d. ófáar ferðirnar sem
hann fór til Óskars, frænda síns í nr.
24, sem er á tíræðisaldri, til að at-
huga hvort ekki væri allt í lagi hjá
honum.
Ég fylgdist með þeim hjónum úr
fjarlægð sinna ýmsum forystustörf-
um á vettvangi lögreglunnar, þar
sem þau hafa bæði starfað í fjölda
ára. Það var greinilegt að Jón Otti
lagði sig mjög fram við að stýra
keppnisliðum lögreglunnar í ýmsum
íþróttagreinum, bæði hér innanlands
og erlendis. Sundið var þó eftirlæt-
isgrein hans, og hann lagði sérstaka
rækt við sjósund. Mér varð alltaf
hrollkalt við að heyra lýsingar hans á
árlegu sjósundi lögreglumanna á ný-
ársdag, enda hitastig sjávar yfirleitt
nálægt frostmarki, en hann virtist
ekki setja það fyrir sig, frekar en
önnur hraustmenni í lögreglunni. Í
minningunni stendur þó upp úr Eng-
eyjarsund hans fyrir nokkrum árum,
og hvað hann var glaður yfir því að
hafa náð að ljúka sundinu. Og það
var hreykinn Jón Otti sem sýndi mér
stóran blómvönd, sem hann hafði
fengið frá Sólveigu dómsmálaráð-
herra eftir Engeyjarsundið. Í með-
fylgjandi kveðju hrósaði hún honum
fyrir sundafrekið og sagði hann vera
til fyrirmyndar og bera hróður lög-
reglunnar víða.
Minningabrotin sem við nágrann-
arnir höfum verið að rifja upp saman
undanfarna daga eru öll á jákvæðu
nótunum, því þannig voru öll sam-
skipti við Jón Otta. Mörg þeirra eru
spaugileg, því hann hafði eitthvert
sérstakt lag á því að sjá spaugilegu
hliðarnar á tilverunni, jafnvel á
hversdagslegustu hlutum.
Það var greinilegt að Jóni Otta var
mjög umhugað um fjölskyldu sína.
Hann lagði sig mjög fram við að
sinna sem best börnum sínum og
barnabörnum, og var mikill félagi
þeirra allra. Ein af síðustu minning-
unum um hann, er þegar ég hitti
hann hér í forstofunni rétt fyrir jólin.
Þá sýndi hann mér afar stoltur stór-
an, rauðan jólapakka sem hann var
að senda til afastrákanna sinna norð-
ur á Akureyri.
Ég sendi Berglindi, Katrínu Dag-
mar, Eyjólfi, Birnu Dögg, Halldóri,
Ívari Má, Kristófer Loga og Þor-
steini Otta, bræðrum hans Einari,
Ragnari, Gísla Þór og fjölskyldum
þeirra og tengdaföður hans Eyjólfi,
sem nú dvelur í Ástralíu, mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Bryndís G. Róbertsdóttir.
Elsku Jón Otti. Það er svo erfitt að
trúa því að þú sért farinn svona allt
of fljótt. Orð fá því vart lýst hversu
erfitt það er að kveðja þig. Margar
minningar koma upp í hugann þegar
við hugsum til baka til þeirra stunda
sem við höfum átt með þér. Það sem
stendur upp úr er einstakur maður
sem var alltaf hress og með mikinn
húmor. Sama hvert þú fórst þá tókst
þér alltaf að koma öllum í gott skap.
Við höfum þekkt Jón Otta alla
okkar ævi en sambandið hefur verið
sérstaklega náið síðustu ár. Segja
má að heimili hans hafi verið okkar
annað heimili síðustu ár og fékk
hann okkur alltaf til þess að líða eins
og heima hjá okkur en ekki sem
gestum á heimili hans. Alltaf þegar
Elísabet kom í heimsókn, sem var
ansi oft, kallaði hann hana Kallý og
grínaðist með það hversu líkar þær
væru orðnar og Jón Otti hafði ein-
stakt lag á því að gera sama hlutinn
alltaf jafn fyndinn.
Jón Otti var einstaklega hjálpsam-
ur og vildi allt fyrir aðra gera. Eins
og þegar Guðrún veiktist þá hringdi
hann daglega til þess að athuga
hvernig hún hefði það. Það var eng-
inn eins og Jón Otti og ein síðasta
minning okkar um hann er þegar við
komum gangandi yfir göngubrúna
okkar og hann kemur hlaupandi á
móti okkur veifandi höndum og bros-
andi út að eyrum. Nú ert þú kominn
til Guðs og við vitum að þegar við
komum munt þú taka á móti okkur
jafn hlýlega og þú hefur alltaf gert.
Elsku Jón Otti, takk fyrir allar
þær samverustundir sem við höfum
átt með þér í gegnum árin. Minning
um einstakan mann lifir áfram. Guð
geymi þig.
Elsku Berglind, Kallý, Eyjólfur,
Birna, Þorsteinn Otti og aðrir að-
standendur, við vottum ykkur okkar
dýpstu samúð. Megi Guð gefa ykkur
styrk.
Elísabet og Guðrún Gísladætur.
Ég hef þekkt þig, Jón Otti Gísla-
son, frá því ég man eftir mér, þú
varst mér eins og öðrum mjög góður
og traustur vinur. Þið pabbi voruð
bestu vinir og það var mikill sam-
gangur milli heimila okkar enda
bjuggum við í sömu götu. Þú varst
alltaf einstaklega góður við okkur
systurnar og gafst þér oft tíma til að
leika við okkur og fá okkur til að
brosa. Þú fylgdir mér í gegnum ung-
lingsárin og gafst mér oft góð ráð
sem nýttust mér vel. Alltaf varstu
tilbúinn til að hjálpa eða veita manni
stuðning og alltaf var stutt í glens og
gamansemi. Þú reyndist öllum vel,
hjá Selmu og Thelmu varstu í miklu
uppáhaldi eins og eflaust hjá öðrum
börnum. Á okkar heimili heyrðist oft
frá þeim: „Förum í heimsókn til Jóns
Otta,“ og alltaf gastu fundið nýjan
dótakassa fyrir þær í geymslunni.
Elsku Jón Otti, við þökkum fyrir
trausta og hlýja vináttu.
Tært úr auga tárið rennur,
traustur vinur horfinn mér.
Sár í hjarta sorgin brennur,
söknuður minn huga sker.
Við systurnar sendum aðstand-
endum Jóns Otta okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
María Ósk Guðbrandsdóttir,
Selma Soffia Guðbrandsdóttir,
Thelma Rut Guðbrandsdóttir.
Jón Otti var vinur í raun, hann var
alltaf tilbúinn að hjálpa ef eitthvað
var að, og var það oft sem ég leitaði
til hans.
Ég kynntist Jóni Otta þegar ég
var átta ára gömul, þá hófst vinskap-
ur pabba og hans. Síðar kynntist ég
dóttur hans Birnu sem var vinkona
mín fram á fullorðinsárin. Við bjugg-
um lengst af í sömu götu og man ég
ekki eftir merkisatburðum í lífi mínu
öðruvísi en hann væri þar. Jón Otti
og fjölskylda komu í öll afmæli, hann
og fjölskylda hans voru við skírnir
barnanna minna og í brúðkaupi mínu
sat hann framarlega og tók athöfn-
ina upp á myndband. Það vantar
bara eitt á þessa myndbandsspólu,
og það eru myndir af honum, en rödd
hans heyrist þegar hann er að tala
við fólkið sem hann var að mynda í
veislunni.
Jón Otti var góður fjölskylduvin-
ur. Hann mundi alltaf eftir afmæl-
isdeginum mínum, og í fyrra þegar
ég varð 26 ára kom hann í heimsókn
til að óska mér til hamingju. Það var
yndislegt.
En Jón Otti var ekki bara til stað-
ar þegar um gleðistundir var að
ræða, hann var líka fyrsti maður til
að vitja mín ef eitthvað var að. Hann
fylgdi mér í gegnum veikindi mín og
reyndist sá stuðningur mér ómetan-
lega vel.
Jón Otti var líka mikill spéfugl og
húmoristi. Á unglingsárunum
skömmuðumst við Birna okkar oft
fyrir fíflalætin í feðrum okkar, en
þegar ég varð eldri lærði ég að meta
húmorinn og gleðjast með þeim.
Það var oft glatt á hjalla í Rauða-
gerðinu.
Þú hafðir mikil og góð áhrif á mig
og mína fjölskyldu. Þín verður sárt
saknað. Það verður tómlegt í næstu
veislu eða boði án þín. En við munum
hittast seinna og með þessum orðum
bið ég Guð að varðveita þig.
Farðu í friði, vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei skal ég þér gleyma.
(Bubbi Morthens.)
Guðlaug Rósa.
Fallinn er frá góður félagi. Jón
Otti var einn ötulasti stuðningsmað-
ur íþrótta innan lögreglunnar og tók
hann einnig þátt í mörgum íþrótta-
greinum. Var hann afburða sund-
maður og stofnaði hann ásamt
nokkrum félögum sínum Sjósund-
félag lögreglunnar árið 1997. Með
tilkomu sjósundfélagsins fengu
margir lögreglumenn áhuga á sjó-
sundi og stóð félagið fyrir mörgum
hópsundum í kringum Reykjavík á
öllum árstímum. Var Jón Otti ómiss-
andi þegar taka átti sundsprettinn
og tók hann þátt í öllum sjósundum
lögreglumanna og reyndar gott bet-
ur en það því hann hélt sambandi við
þröngan hóp heljarmenna utan lög-
reglunnar, ákafa sjósundmenn og
synti með þeim einnig. Áttu sum
þessara heljarmenna það til að birt-
ast með Jóni Otta í hópsund lög-
reglumanna, þá oftast um vetur, og
synda með sem gestir. Vissi Jón Otti
um afrek þeirra og talaði um þau af
virðingu enda er auðveldara að átta
sig á þeim þröskuldum sem sjósund-
maður verður að yfirstíga eftir að
hafa sjálfur tekið þátt. Eitt eftir-
minnilegasta sjósund Jóns Otta er
Engeyjarsundið sem hann synti í
byrjun júní árið 2001. Var veður
fremur svalt miðað við árstíma og
kaldan strenginn lagði inn sundið frá
opnu hafi. Gekk sundið ákaflega vel
og komu margir vinnufélagar, ætt-
ingjar og vinir að taka á móti honum
þegar hann kom að landi. Þótti Jóni
Otta frábært að fá svo góðar mót-
tökur og lék hann á als oddi eftir að
hafa jafnað sig á sundinu skömmu
síðar sama dag. Þannig minnumst
við okkar kæra félaga. Fjölskyldu
Jóns Otta sendum við innilegar sam-
úðarkveðjur.
Félagar í Sjósundfélagi
lögreglunnar.
Kær vinur okkar systkina, Jón
Otti Gíslason, er kvaddur í dag. Það
skarð er hann skilur eftir sig er
stórt. Það finnum við nú, því „þar
sem góðir menn fara eru Guðs veg-
ir“. Þeir eru lampi á hinni daglegu
vegferð og þegar á honum slokknar
og birtan dvín verður örðugra að
rata veginn fram á við en áður. Slíka
birtu eða slíkt ljós bar Jón Otti með
sér í persónu sinni.
Við systkinin hittum Jón Otta
fyrst um það leyti er kynni tókust
með honum og eftirlifandi eiginkonu
hans, Berglindi frænku okkar. Það
sem einkum prýddi hann í augum
okkar var einstök prúðmennska og
viðfelldin framkoma þessa glæsilega
manns. Og er árin liðu sannaðist æ
betur að innri maðurinn var engu
síðri. Hér er ekkert ofmælt.
Persónutöfra hafði hann nóga til
að bera og minnist sá er þessi fáu orð
skrifar ekki annars manns er þægi-
legra og skemmtilegra var að ræða
við um furður og gátur lífsins og
glettninnar og stundum tregabliks-
ins sem þá kom fram í augun. Næmi
hans og mannskilningur var mikill
og í vandasömu starfi var honum fal-
ið að annast viðkvæm mál, þar sem
mikið mun hafa reynt á þessa eig-
inleika. Jón Otti var karlmenni og
ágætur íþróttamaður sem stefndi að
nýjum afrekum í sinni grein, sem var
sjósund. Þá íþrótt þarf harðfengi til
að stunda. Eigi að síður átti hann við
erfið og hættuleg veikindi að stríða
og ef til vill var það á þeim vettvangi
sem hvað mest reyndi á, og kannski
vann hann ekki minnstu afrekin þar,
þótt hljóðar færi.
Harmur er að okkur systkinum
sem og öllum vinum hans kveðinn.
En hvað er okkar sorg á við sorg
ekkjunnar og barnanna þeirra
tveggja, svo og annarra barna hans,
nánustu ættingja og venslamanna?
Verður okkur þá ekki síst hugsað til
tengdaföður hins látna, Eyjólfs
Jónssonar, er syrgir fráfall hans í
fjarlægum heimshluta. Megi Guð
vera þeim styrkur í þeirra mikla
missi.
Atli Magnússon.