Morgunblaðið - 09.02.2003, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 SUNNUDAGUR 9. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hjörtur Marinós-son stýrimaður
fæddist á Akureyri
31. desember 1941.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 31.
janúar síðastliðinn.
Hjörtur var sonur
hjónanna Marinós
Tryggvasonar, f. á
Jórunnarstöðum í
Eyjafjarðarsveit 17.
júlí 1914, d. 28. mars
2001, og Sigrúnar
Finnsdóttur, f. í
Torfufelli sömu sveit
3. júní 1920, d. 11.
desember 1997. Hjörtur var næst-
elstur tíu barna þeirra. Systkini
Hjartar eru: Hjörtur, f. 1940, d.
1941, Finnur, f. 21. mars 1943, bú-
settur á Akureyri, Lilja Indiana, f.
5. september 1944, búsett á Akur-
eyri, Steinar, f. 11. janúar 1946,
búsettur í Reykjavík, Jósef Lillien-
dal, f. 23. júlí 1949, búsettur á Eg-
ilsstöðum, Tryggvi, f. 18. ágúst
1952, búsettur á Akureyri, Rósa, f.
Aron Már, f. 28. október 1988, og
Agnar Ari, f. 4. nóvember 1990.
Áður átti Lára Auðun Helga Walt-
ersson, f. 23. júlí 1981. 2) Elín
Helgadóttir, f. 6. júní 1961, maki
Ásþór Guðmundsson, f. 7. nóvem-
ber 1961. Börn þeirrar Birgir Rún-
ar, f. 11. febrúar 1986, og Elísabet
Eir, f. 31. mars 1993. Áður átti Elín
Helga Stefán Egilsson, f. 2. ágúst
1978, og Ástu Margréti Egilsdótt-
ur, f. 26. apríl 1983.
Hjörtur ólst upp á Akureyri og
stundaði hefðbundna skólagöngu í
barna- og gagnfræðaskóla. Á ung-
lingsárunum í dvaldi Hjörtur mik-
ið í Ártúni í Eyjafjarðarsveit hjá
afa sínum og ömmu. Ungur valdi
Hjörtur sér sjómennsku að ævi-
starfi og aflaði sér skipstjórnar-
réttinda í Sjómannaskólanum.
Fyrstu árin til sjós var Hjörtur á
togurum Útgerðarfélags Akureyr-
ar og ýmsum vertíðarbátum.
Lengst af var hann þó á togbátn-
um Áskeli ÞH í eigu útgerðarinnar
Gjögurs hf. Einnig á Hákoni ÞH í
eigu sömu útgerðar. Á tímabili
stundaði Hjörtur smábátaútgerð,
aðallega frá Höfn í Hornafirði.
Síðustu árin var hann til sjós á
Fjölni frá Grindavík.
Útför Hjartar var gerð frá Selja-
kirkju í Reykjavík 7. febrúar.
10. desember 1955,
búsett á Hvanneyri,
Kristbjörg, f. 8. apríl
1957, búsett í Hafnar-
firði, og Ófeigur Arn-
ar, f. 22. febrúar 1964,
búsettur á Akureyri.
Hinn 27. október
1965 kvæntist Hjörtur
Rósu Sigurjónsdóttur,
f. 27. maí 1947. Þau
slitu samvistir. Sonur
þeirra er Sigmar Val-
ur, f. á Akureyri 22.
september 1965, maki
Dóra Guðrún Þórar-
insdóttir, f. 29. sept-
ember 1974. Þau eiga dótturina
Sigurlaugu Margréti, f. 14. febr-
úar 2001.
Hinn 31. desember 1979 kvænt-
ist Hjörtur Auði Skarphéðinsdótt-
ur, f. 28. apríl 1942. Dóttir þeirra
er Indiana Sigrún, f. 7. maí 1979.
Dætur Auðar eru: 1) Lára Sigrún
Helgadóttir, f. 15. febrúar 1960,
maki Böðvar A. Eggertsson, f. 20.
september 1960. Synir þeirra eru
Þegar dauðinn birtist skyndilega
öllum að óvörum og án aðvörunar
stöndum við sem eftir lifum ráðvillt í
djúpri sorg, varnarlaus og vantrúa.
Þá þjóta um hugann ótal minningar
og ýmis atvik og upplifanir frá liðn-
um árum, maður staldrar við og tek-
ur ekki öllum hlutum lengur sem
sjálfsögðum hlut. Allt í einu verða
einstakar minningar svo ljóslifandi
og dýrmætar. Minningar um elsta
bróðurinn á leið út á lífið í næl-
onskyrtu með lakkrísbindi og brillj-
antín í hárinu eða þeysandi um göt-
una á skellinöðru. Minningin um
örvæntinguna þegar ekkert fréttist
af trillunni Gulltoppi með Hjört inn-
an borðs. Ekkert fréttist af bátnum
í á annan sólarhring í ofsaveðrinu
um páskana ’63. Ekki gleymist eft-
irvæntingin og sælan þegar hann
kom færandi hendi úr siglingum
með togara frá fjarlægum löndum,
allir fengu eitthvað spennandi og
ævinýralegt, enginn gleymdist. Eða
bíllinn, fyrsti bíllinn á heimilinu,
enskur eðalvagn af Hillman-gerð.
Þá var ekki leiðinlegt að skreppa í
bíltúr, þá átti Hjörtur heiminn.
Minningin um stórveisluna þegar
þrjú elstu systkinin giftu sig sama
daginn á silfurbrúðkaupsdegi for-
eldra sinna. Í minningunni stóð sú
veisla dögum saman eins og í æv-
intýrunum. Minningin um að í sveit-
inni varð maður að standa sig því
annars átti maður á hættu að falla í
áliti samanborið við bróðurinn, sem
allt virtist hafa kunnað og getað.
Starfsævinni eyddi Hjörtur á sjó og
það starf átti hug hans allan og
gaman var að ræða um málefni sjó-
manna og útgerðar við hann þótt
stundum hafi nú hitnað í kolunum í
þeim umræðum en stoltur var hann
af starfi sínu og stóð sína vakt með
prýði þótt ekki fengist hann til að
tala mikið um sig sjálfan eða eigin
afrek. Eitt var Hjörtur þó ekki
feiminn að tala um en það voru
börnin, sem hann var mjög stoltur
af. Hjörtur var ákaflega gefinn fyrir
lestur bóka og hafði safnað að sér
ótölulegum fjölda þeirra, svo allar
hillur og geymslur eru fullar. Hann
hugsaði sér gott til glóðarinnar þeg-
ar um hægðist, að una sér við lestur,
en nú gefst víst ekki færi á því leng-
ur.
Elsku Simmi, Inda og Auður. Við
systkinin sendum ykkur og öðrum
vandamönnum innilegar samúðar-
kveðjur í vissu um að minningin um
góðan dreng mun lifa.
Svo er því farið.
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Blessuð sé minning Hjartar.
Tryggvi Marinósson.
Elsku pabbi minn. Hvað ég sakna
þín sárt.
Þegar ég var lítil og þú varst á
sjónum og mér leið illa eða eitthvað
var að sagði ég alltaf við mömmu:
„Ég vil fá pabba minn,“ því mér
fannst ég alltaf svo örugg þegar þú
varst heima. Og núna, þessa und-
anfarna daga, hafa einmitt þessi orð
komið oft upp í hugann. Þú varst sá
eini sem gast alltaf huggað mig á
erfiðum stundum og þú gast alltaf
komið mér til að hlæja. Frá því ég
man eftir mér varst þú alltaf númer
eitt hjá mér og ég hjá þér, held ég.
Þú varst vinur minn og hetjan mín
og ert enn. Ég vil ekki skilja að þú
sért dáinn.
Allar þessar tilfinningar sem ég
er að ganga í gegnum núna eru mér
næstum ofviða. Þetta er erfiðara en
orð fá lýst. En samt pabbi minn get
ég fundið smágleði í hjartanu yfir
því hvað við vorum góð saman, þú,
ég og mamma. Þú vissir að þú varst
elskaður og við vitum hvað þú elsk-
aðir okkur mikið.
Ég er ólýsanlega stolt yfir því að
vera dóttir þín og yfir því hvað við
erum lík. Ég vildi bara að ég hefði
þig hjá mér. Ég veit ekki hvað við
mamma gerum án þín.
Ég sakna þín pabbi og ég elska
þig. Þín dóttir
Indíana Sigrún.
Elsku afi minn, ég sakna þín
voðalega mikið og ég vildi að þú
værir hjá okkur núna.
Mér þótti svo ofsalega vænt um
þig og ég hugsa til þín svo mikið og
ég vildi alltaf sýna þér hvað mér
þótti vænt um þig og amma hló allt-
af svo mikið því þegar ég var lítill
hringdi ég til ykkar og amma ansaði
og ég sagði „er afi heima?“ en ef afi
var ekki heima spurði ég „er Inda
heima?“ og ef Inda var ekki heima
sagði ég bara „bless“.
Bless elsku afi minn, þinn
Agnar.
HJÖRTUR
MARINÓSSON
Síminn hringdi
klukkan sjö að morgni
hinn 29. jan sl. Eldri
sonur okkar, Jónatan,
var í símanum til að
segja okkur að Sigmundur Pálsson
tengdafaðir hans hefði dáið þá um
nóttina. Þetta voru algjörlega óvænt
og mjög sorgleg tíðindi. Hugurinn
leitaði strax til fjölskyldunnar sem
eftir stóð lömuð af undrun og sorg.
Til litlu barnabarnanna okkar í
Laugatúninu, þau höfðu nú misst
ástríkan afa sinn sem var svo stór
hluti af þeirra tilveru.
Við hjónin vorum á Sauðárkróki
þremur dögum áður í afmæliskaffi
hjá Jonna og Ingu Jónu í tilefni af af-
mælinu hans Jonna. Simmi og Lauga
voru þar líka glöð og hress ásamt
fleiri vinum og vandamönnum. Mikið
var spjallað og Simmi hrókur alls
fagnaðar eins og vanalega. Þau hjón-
in voru að ráðgera endurbætur á eld-
húsinu sínu á Smáragrundinni og
vorum við konurnar með ýmsar
bollaleggingar þar að lútandi. Þau
hugðust svo heimsækja okkur fljót-
lega til að skoða hvernig við höfum
leyst samskonar mál.
Auðvitað var svo líka rætt um okk-
ar sameiginlega fjársjóð, litlu systk-
inin á heimilinu. Simmi var mikill og
góður afi með næmt auga fyrir þörf-
um og löngunum afabarna sinna
hvort sem þau voru stór eða smá.
Hann tók þátt í áhugamálum þeirra
og afrekum af lífi og sál, var tilbúinn
að rétta hjálparhönd ef með þurfti og
var þeim félagi og vinur í dagsins
önn.
Elsku Sævar og Ásrún, þið hafið
mikið misst og munuð sakna Simma
afa mjög, en þið eigið líka dýrmætar
minningar og hafið mikið lært af
SIGMUNDUR BIRGIR
PÁLSSON
✝ Sigmundur Birg-ir Pálsson fædd-
ist á Sauðárkróki 28.
nóvember 1932.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnuninni á
Sauðárkróki 29. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hans gerð
frá Sauðárkróks-
kirkju 8. febrúar.
samvistum við hann.
Þið munuð smám sam-
an skilja það betur og
betur hvað þið eruð
lánsöm að hafa átt
þessi ár með honum,
þessi fyrstu mótunarár
ykkar sem eru svo mik-
ilvæg í lífi hvers og
eins. Verið þið dugleg
að tala um Simma afa
við Laugu ömmu,
mömmu, pabba, okkur
og alla hina sem þekktu
hann.
Inga Jóna tengda-
dóttir okkar, sú yngsta
af dætrum þeirra Simma og Laugu,
sér nú á bak umhyggjusömum föður
og félaga, sem hefur verið henni svo
mikils virði allt hennar líf og hún hef-
ur verið samvistum við nánast hvern
dag frá fæðingu. Við hana og alla
hina í fjölskyldunni viljum við segja
að missir ykkar er vissulega mikill,
snöggur og sár, en fjársjóður minn-
inganna er líka stór og þar eru marg-
ar gleðistundir, kærleiksríkir at-
burðir í leik og starfi og áreiðanlega
góðar sögur um meinlaus prakkara-
strik frá ýmsum tímum.
Jónatan sonur okkar hefur verið
hluti af stórfjölskyldunni á Smára-
grundinni í tæp sextán ár og hefur
notið þess að vera samtíða þessum
trausta, glaðværa og umhyggjusama
manni, hann hefur svo sannarlega
misst góðan vin og félaga.
Simmi var mikill fjölskyldumaður
og var afskaplega annt um hópinn
sinn allan, Laugu sína, dæturnar,
tengdasynina, afa- og langafabörnin,
vini þeirra og vandamenn. Hann er
nú svo snöggt og óvænt horfinn yfir
móðuna miklu. Fjölskyldan, vinir og
vandamenn standa agndofa eftir
með tár á hvarmi og sorg í hjarta.
Hvers vegna fékk hann ekki lengri
tíma hér á jörð, það er sú stóra
spurning sem við spyrjum okkur öll.
Þessi lífsglaði og hraustlegi maður,
sem átti svo mörgum verkefnum
ólokið, er nú farinn frá okkur öllum
að óvörum.
Lauga hefur misst ástvin sinn og
lífsförunaut, vin og félaga í blíðu og
stríðu. Við hjónin vottum henni okk-
ar dýpstu samúð og biðjum Guð að
styðja hana og styrkja. Dætrunum
fjórum og fjölskyldum þeirra vottum
við sömuleiðis okkar dýpstu samúð
og biðjum Guð að blessa þau öll. Við
viljum þakka Simma kærlega fyrir
samveruna og góð kynni á þessari
jörð og biðjum Guð að varðveita og
blessa minningu hans.
Far þú friði.
Hólmfríður og Sævar.
Einn af krökkunum úr Suðurgöt-
unni á Sauðárkróki, hann Simmi,
eins og hann var alltaf kallaður, er
fallinn frá. Við munum hann ekki
öðruvísi en í góðu skapi og síbros-
andi.
Það var mikill samgangur á milli
Simma og systkina hans og krakk-
anna í Ketu, enda stutt að fara, rétt
yfir götuna.
Það voru mörg börn við Suðurgöt-
una á þessum tíma og oft mikið fjör.
Suðurgatan var eitt aðalleiksvæð-
ið og lítið um bílaumferð í þá daga. Á
Ketutúninu og svæðinu kringum
Sýsluhesthúsið var farið í „Yfir“ og
„Fallin spýtan“, „Slá bolta“, „Hlaup-
ið í skarðið“ og fleiri leiki. Á þessum
tíma var ekki sjónvarpið til þess að
tefja fyrir börnunum, enda oft verið í
leikjum langt fram á kvöld, þegar
veður leyfði. Það var mikil samheldni
í krökkunum við götuna og yfirleitt
aldrei farið annað til að leika sér.
Á þessum árum voru margir fá-
tækir á Króknum og litla vinnu að
hafa fyrir almúgann. Margir áttu
kýr og nokkrir kindur til þess að
hafa mjólk og kjöt.
Á sumrin var kúnum safnað sam-
an við Sýsluhesthúsið. Þar beið sér-
stakur kúasmali sem rak kýrnar á
beit niður í mýrar. Hann kom svo
með þær til baka að hesthúsinu á
ákveðnum tíma, þar sem krakkarnir
tóku við þeim.
Í minningunni var alltaf nægur
snjór á Króknum á veturna. Þá voru
grafin göng í snjóskaflana og byggð
stór snjóhús. Einnig var farið fram í
Grænuklauf og krakkarnir renndu
sér á tunnustöfum, fáir áttu alvöru
skíði. Þá má ekki gleyma Flæðunum,
sem var stórt leiksvæði á veturna,
þegar Sauðáin fraus og breiddi vel
úr sér. Þá rann hún vestan við Skag-
firðingabrautina, framhjá félags-
heimilinu Bifröst og þaðan niður í
sjó. Þarna var oft margt um manninn
þegar færið var gott. Bæði börn og
fullorðnir voru þar á skautum, aðrir
drógu börn á sleðum, sem flestir
voru heimasmíðaðir. Oft var farið
með færi út á bryggju þegar fór að
vora og rennt fyrir fisk. Yfirleitt
fékkst lítið annað en marhnútur, koli
eða ufsi, stöku sinnum silungur.
Þetta eru nokkur minningabrot úr
æsku. Í öllum leikjum var Simmi
Páls virkur þátttakandi og hrókur
alls fagnaðar. Guð geymi góðan
dreng.
Eiginkonu, dætrum og öðrum ætt-
ingjum sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Börnin úr Ketu.
Þegar við mættum til vinnu hinn
29. janúar fengum við þær sorgar-
fréttir að hann Simmi okkar hefði
látist þá um nóttina. Okkur setti
hljóðar og mörg voru tárin sem féllu
þennan morgun. En dagana á eftir
streymdu um hugann mörg minn-
ingabrot um þennan ljúfa og góða
vin og starfsfélaga. Um alla morgn-
ana þegar hann kom til okkar í
þvottahúsið í smá kaffisopa áður en
haldið yrði áfram með vinnuna og yf-
irleitt lumaði hann á einum eða
tveimur góðum bröndurum í leiðinni,
svona til að hressa upp á daginn. Það
var oft kátt á hjalla í kaffistofunni
okkar þegar saman voru komnir
starfsfélagar í endurhæfingu, sund-
laug og svo Simmi. Þá var oft margt
spjallað, bæði í gamni og alvöru.
Einu sinni í mánuði höfum við
starfsfólk í þvottahúsi, endurhæf-
ingu og sundlaug haft þann sið að
vera með vöfflukaffi og þá skipst á að
baka og var Simmi að sjálfsögðu inni
í þeirri skiptingu. Simmi var alltaf
með í öllu sem viðkom okkur, því
eins og við sögðum svo oft í gamni:
„Simmi er ein af okkur stelpunum.“
Svo kom að því í haust að Simmi
skyldi hætta störfum á Heilbrigðis-
stofnuninni. „Kominn á aldur,“ sagði
hann. Ekki vorum við þvottahúskon-
ur sáttar með það og töluðum um
það, bæði í gamni og alvöru, að fara
af stað með undirskriftalista um að
hann fengi að halda áfram að vinna,
hann hefði ekkert að gera með það
að hætta strax, svona heilsuhraustur
og hress, en staðreyndin var auðvit-
að sú að við kviðum því mikið að sjá
ekki Simma og spjalla við hann á
hverjum degi, eins og við vorum van-
ar. En Simmi hélt nú ekki, nú fyrst
færi hann að njóta lífsins, lúra á
morgnana, leika við barnabörnin og
dytta að sumarbústaðnum sem þau
Lauga voru búin að koma sér upp í
Hjaltadalnum. En við tókum þó af
Simma það loforð að hann héldi
áfram að mæta í vöfflukaffið og
koma endrum og eins í kaffisopa og
spjall til okkar og við þetta stóð
Simmi, þar til kallið kom. En þótt
Simmi sé horfinn á braut, þá mun
ávallt lifa í hjörtum okkar minningin
um góðan og hjálpsaman vin.
Við vottum Laugu, dætrum og
fjölskyldum þeirra okkar innilegustu
samúð. Guð blessi minningu Simma.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Starfsstúlkur í þvottahúsi.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Sauðárkróks
Þegar dauða ber að höndum hugs-
um við öðrum stundum fremur um
hvað dauðinn sé. Er hann endalok
alls eða flutningur á annað tilveru-
stig? Margir leita eftir svörum við
þessari spurningu en fá ekki óyggj-
andi svör. Líkaminn er forgengileg-
ur, það vitum við, en öfugt við for-
gengileikann þroskast sálin með
aldrinum, sem gefur vísbendingu um
að hún eigi að lifa áfram. Okkur er
ekki ætlað að fá öruggar sannanir
fyrir því, en skynsamur maður ætti
að gera ráð fyrir að svo sé.
Þessar hugsanir spretta fram þeg-
ar ég er sestur niður til að minnast
vinar míns og lionsfélaga Sigmundar
Birgis Pálssonar sem lést skyndilega
fyrir fáum dögum, en hann varð
bráðkvaddur á Sjúkrahúsi Skagfirð-
inga að morgni 29. janúar, örstuttu
eftir að hann var þangað fluttur til
rannsóknar.
Enda þótt við vitum að dauðinn
verður ekki umflúinn, kemur hann
alltaf á óvart og er jafnan sár fyrir
aðstandendur, þótt aðdragandi sé að
honum og menn viti að hverju stefni.
Þegar hann kemur svona skyndilega
eins og í þetta sinn, er hann reið-
arslag fyrir fjölskyldu og ástvini.
Sigmundur var virkur félagi í
Lionsklúbbi Sauðárkróks. Hann var