Morgunblaðið - 14.02.2003, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hólmfríður Guð-mundsdóttir
fæddist í Reykjavík
22. júní 1928. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Víðihlíð í
Grindavík 6. febrúar
síðastliðinn. Hólm-
fríður var dóttir
hjónanna Guðmund-
ar Sigurðssonar,
fulltrúa, f. 13. nóv-
ember 1902, d. 21.
september 1974, og
Helgu Kristjánsdótt-
ur, f. 19. mars 1903,
d. 22. júní 1982.
Systkini Hólmfríðar eru Ástríður,
f. 1926, húsmóðir, búsett í
Mexíkó, Sigurður Þorkell, f. 1930,
læknir í Reykjavík, Gylfi, f. 1932,
hagfræðingur í Reykjavík, Þor-
björg, f. 1936, fv. auglýsingastjóri
í Reykjavík, og Gerður G. Bjark-
lind, f. 1942, þulur í Reykjavík.
Hólmfríður giftist hinn 18. júlí
1953 Árna Þór Þorgrímssyni,
flugumferðarstjóra, f. 6. ágúst
1931. Árni er sonur hjónanna
Þorgríms St. Eyjólfssonar, kaup-
manns og útgerðarmanns, f. 2.
maí 1905, d. 12. desember 1977,
og Eiríku G. Árnadóttur, f. 28.
október 1903, d. 4. september
1994. Börn Hólmfríðar og Árna
6. júlí 1990, og Esther Elín, f. 13.
maí 1996. 4) Ragnheiður Elín, f.
30. september 1967, aðstoðarmað-
ur fjármálaráðherra. Ragnheiður
er gift Guðjóni Inga Guðjónssyni,
forstöðumanni hjá SÍF hf., f. 22.
júlí 1964. Sonur þeirra er Árni
Þór, f. 26. ágúst 2002. Guðjón á
tvær dætur af fyrra hjónabandi.
Hólmfríður ólst upp í Reykja-
vík, gekk í barnaskólann í Skild-
inganesi og síðar í Kvennaskól-
ann í Reykjavík. Þá stundaði hún
nám við hússtjórnarskóla í Har-
aldsborg í Danmörku um eins árs
skeið. Á skólaárum og að námi
loknu vann Hólmfríður á Gjald-
eyris- og innflutningsskrifstofu
ríkisins á Skólavörðustíg 12. Árið
1963 fluttist hún til Keflavíkur og
hóf fljótlega störf við launa-
útreikning og launabókhald fyrir
Hraðfrystihúsið Jökul hf. sem var
í eigu tengdaföður hennar og
fleiri. Hólmfríður hóf störf hjá
Sparisjóðnum í Keflavík árið 1965
og starfaði þar sem aðalbókari
þar til hún lét af störfum árið
1994. Hólmfríður tók virkan þátt
í félagsmálum, var formaður
Starfsmannafélags Sparisjóðsins í
Keflavík um tíma, sat í stjórn
Sambands íslenskra bankamanna
og var ein af stofnendum Lion-
essuklúbbs Keflavíkur. Síðustu
æviár sín dvaldist Hólmfríður á
hjúkrunarheimilinu Víðihlíð í
Grindavík.
Útför Hólmfríðar verður gerð
frá Keflavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
eru: 1) Helga, f. 7.
desember 1953, skrif-
stofumaður í Reykja-
vík. Helga giftist
Gylfa Þ. Gunnarssyni,
rafvirkjameistara, f.
17. janúar 1953, d. 18.
maí 1989. Börn
þeirra eru Fríða, f.
22. júní 1982, og
Gunnar Þorbergur, f.
8. desember 1984.
Sambýlismaður
Helgu er Árni Árna-
son, kerfisfræðingur í
Reykjavík, f. 8. mars
1952, og eru þau bú-
sett á Seltjarnarnesi. Hann á
þrjár dætur. 2) Þorgrímur Stefán,
f. 27. febrúar 1957, öryggis-
fulltrúi á Keflavíkurflugvelli. Þor-
grímur er kvæntur Ásdísi Maríu
Óskarsdóttur, gjaldkera, f. 16.
október 1959, og eru þau búsett í
Keflavík. Dætur þeirra eru Hild-
ur Elísabet, f. 21. júlí 1980, og
Hrönn, f. 26. nóvember 1988. 3)
Eiríka Guðrún, f. 28. janúar 1960,
flugafgreiðslumaður á Keflavík-
urflugvelli. Eiríka er gift Þórði
Magna Kjartanssyni, rekstrar-
fræðingi, f. 23. febrúar 1958, og
eru þau búsett í Keflavík. Börn
þeirra eru Guðmundur Árni, f.
12. september 1986, Gylfi Már, f.
Elsku mamma mín. Nú er komið
að kveðjustundu. Minningar leita á
hugann og það er svo margt sem mig
langar að segja þér. Ég sakna þín
svo mikið og er búin að sakna þín svo
lengi. Þú varst nákvæmlega eins og
mömmur eiga að vera – góð,
skemmtileg, fyndin, klár, úrræðagóð
– vissir allt. Þú studdir alltaf við bak-
ið á mér, taldir mér trú um að ég
gæti orðið hvað sem ég vildi. Þú leið-
beindir mér en leyfðir mér alltaf að
taka mínar ákvarðanir sjálf. Þú
kenndir mér svo margt – miklu
meira en ég gerði mér grein fyrir.
Ég finn það best núna þegar ég hef
stofnað mitt eigið heimili og fjöl-
skyldu, ósjálfrátt vil ég gera allt eins
og þú gerðir. Ég er stolt af því. Ég
mun ala litla drenginn minn upp með
þetta að leiðarljósi. Ég mun segja
honum sögur af ömmu sinni sem
hann fékk svo lítið að kynnast. Ég
mun passa upp á að minningin um
bestu mömmu í heimi fái að lifa
áfram í honum.
Vertu sæl, elsku mamma mín, ég
bið góðan Guð að geyma þig.
Ragnheiður Elín.
Elsku mamma. Nú er komið að
leiðarlokum. Í hjarta mínu ríkir bæði
söknuður en þó líka gleði. Söknuður
vegna þess að þú hefur lokið þínu
jarðlífi en þó jafnframt gleði yfir að
þú ert nú loks frjáls. Minningar um
þig eru margar, þú ert mamma mín,
konan sem ávallt var til staðar til að
hugga mig eða samgleðjast. Þú ert
sú sem hefur haft mest áhrif á mig
og mótað. Með þessum fátæklegu
orðum vil ég þakka þér allt sem þú
gafst mér.
Þinn sonur,
Þorgrímur Stefán.
Hún Fríða tengdamóðir mín og
vinkona hefur yfirgefið þetta jarðlíf
eftir langa og stranga baráttu við
minnissjúkdóm og kvilla sem hrjáðu
hana í kjölfar hans.
Fríða var hnarreist, meðalmann-
eskja á hæð, orðheppin, frekar hlé-
dræg, vinföst og vinamörg. Hún
Fríða var mamma hans Þorgríms
vinar míns og í gegnum hann kynnt-
ist ég henni fyrst. Við vorum fyrir-
ferðarmiklir unglingar í stórum
vinahóp þar sem leiksvæðið var bær-
inn allur. Stöku sinnum var okkur
boðið inn í tertu þegar vel lá á henni.
Síðar kynntist ég henni betur þegar
við Eiríka byrjuðum að stinga saman
nefjum. Okkur Fríðu þótti gott að fá
okkur kaffibolla og spjalla saman um
lífið og tilveruna. Henni líkaði mjög
vel að vinna í bókhaldinu í Spari-
sjóðnum enda vann hún þar í hart-
nær þrjá áratugi. Hún talaði alltaf
um karlmennina sem hún vann með
eins og þeir væru synir hennar og
þótti greinilega mjög vænt um sam-
starfsfólkið allt. Þá var hún fulltrúi
bankamanna á Suðurnesjum í SÍB
um tíma. Hún undi sér oft á kvöldin
við lestur bóka enda var hún vel að
sér á mörgum sviðum tilverunnar.
Fríða var sérlega hnyttin í tilsvörum
og hafði gaman af því að slengja
fram óvæntum athugasemdum um
umræðuefnið hverju sinni. Þá hafði
hún ákaflega gaman af að hitta vin-
konur sínar, spjalla eða taka í spil.
Hún var félagsmaður í Lionessu-
hreyfingunni og starfaði þar á með-
an heilsan leyfði. Árni og Fríða ferð-
uðust allnokkuð til útlanda og hittu
þá gjarnan vini sína, Kermit og Jan-
et Johnson, sem fóstruðu Helgu
dóttur þeirra í um eitt ár fyrir ríflega
þremur áratugum. Sterkur vinskap-
ur hefur haldist á milli heimilanna
alla tíð síðan.
Fyrir meira en áratug fór að bera
á minniserfiðleikum hjá Fríðu og
hófst þá ferð hennar og fjölskyld-
unnar sem er nú er lokið. Framan af
veitti fjölskyldan ekki athygli þessu
vandamáli en þegar fram liðu stund-
ir bar meira á því. Helsta áhyggju-
efni aðstandenda minnissjúkra er ef
sjúklingurinn hverfur að heiman og
finnst ekki. Slíkt henti Fríðu ekki. Þó
sá hún ástæðu til að labba að heiman
frá sér þegar dóttir okkar Eiríku var
á leiðinni í heiminn og mætti þá vin-
konan óvænt á fæðingardeildina og
var viðstödd fæðingu dótturdóttur
sinnar. Fyrir um sex árum hafði
sjúkdómurinn gengið svo nærri
henni að ekki var hægt að veita
henni þá umönnun sem nauðsynlegt
er á heimili þeirra Árna. Þá fékk hún
vist í hjúkrunarheimilinu Víðihlíð í
Grindavík þar sem starfsfólkið veitti
henni frábæra umönnun á oft erfið-
um tímum eftir því sem sjúkdómur-
inn gekk harðar að henni.
Takk fyrir samfylgdina, kæra vin-
kona.
Þórður M. Kjartansson.
Elsku amma. Ég minnist þess
þegar þú komst í heimsókn og laum-
aðir Ópali eða klinki í vasann og
sagðir: Uss, ekki segja mömmu
þinni. Ég man eftir helgarferðunum
til Keflavíkur. Stundum fékk ég að
fara með rútunni, þú sóttir mig á
rútustöðina. Þegar við komum heim
var spilastokkurinn og appelsínið
tekið fram og Rússi spilaður meg-
inpart helgar. Á sunnudeginum var
haldið heim eftir skemmtilega dvöl
hjá ömmu og afa.
Árið 1989 fórum við í hringferð í
kringum landið, bara ég, þú og afi.
Ég gegndi mikilvægu starfi í þessari
ferð, ég var sósusmakkarinn, mér
fannst ég svo mikil hjálp. Fleiri
minningar tengjast þessari ferð. Ég
man sérstaklega eftir því þegar þú
keyptir lóttómiða, sagðir að ef þú
ynnir fengi ég helminginn, þú stóðst
við loforðið, ég fékk 250 krónur.
Amma þú varst falleg, góð, verald-
arvön kona, ég vildi að við hefðum átt
meiri tíma saman, ég hefði getað
lært svo mikið af þér.
Takk fyrir allar æskuminningarn-
ar sem þú hefur gefið mér. Ég vona
að þér líði betur á nýjum stað. Ég
sakna þín.
Þín
Fríða.
Það er komið skarð í sex barna
hópinn þeirra Helgu Kristjánsdóttur
(f. 19.3. 1903, d. 22.6. 1982) og Guð-
mundar Sigurðssonar ( f. 13.11. 1902,
d. 21. 9. 1974), því að Fríða systir
kvaddi þennan heim aðfaranótt 6.
febrúar sl. Mér barst fréttin, ekki
óvænt, í bítið sama dag af munni
yngstu dóttur þeirra Fríðu og Árna
Þórs Þorgrímssonar. Klökkvinn í
rödd systurdóttur minnar settist óð-
ara fyrir brjóst mér sem sár þeli, án
þess að vera nokkuð skyldur líkam-
legri tilfinningu. Ég vissi jafnvel, að
huggun, sem ég hefði mátt finna í, að
stríð hennar við hérvistina væri á
enda, eftir meira en áratugar helreið
á klafa heilabilunar. En – samt var
aumkunin mín, að vera endanlega
búin að missa hana, ég – ásamt öllum
ástvinum hennar og ekki þá síst
maka hennar í hart nær hálfa öld,
börnum þeirra fjórum og barnabörn-
unum átta. Ég syrgi hana frá dýpstu
hjartans rótum.
En það er mál að gleðjast yfir
minningunum!
Heimurinn minn var ekki stór í
upphafi fjórða áratugarins, en svip-
myndir í minningunni helgast af ást-
úð foreldra minna og takmarkalausri
forsjá eldri systra minna, þeirra Ásu
og Fríðu. Endanlegan systkinahóp
fylltu: Ása, f. 1926 á Laugavegi 62 (á
heimili föðurafa Sigurðar Þ. Jóns-
sonar kaupmanns og Hólmfríðar
Guðmundsdóttur frá Ánanaustum)
Fríða, f. 1928 á Kárastíg 5, ég, Siggi
Þ., f. 1930 á Barónsstíg 12. Hin
systkinin Gylfi, f. 1932, Dista, f. 1936,
og Gerður, f. 1942, komu öll í heim-
inn á Landspítalanum, en þá átti fjöl-
skyldan heima í 65 fermetra timb-
urhúsi á Hörpugötu 35 í Skerjafirði
og allt til hausts 1942.
Óneitanlega voru þær Ása og
Fríða í forustu okkar hinna, sem
smám saman bættumst í hópinn, og
líka er óneitanlegt, að bernskubönd
okkar Fríðu voru fastar bundin
vegna lítils aldursmunar og sínálægð-
ar hennar. Ég leit upp til hennar frá
fyrstu tíð, trúi ég, því að hún var svo
flínk og fjörug í öllum leikjum, gat
klifrað yfir girðingar, kýldi boltann
langt og beint í „kýló“, og gat hent
honum eins og stóru strákarnir og
hitt þá, þegar þeir reyndu að komast í
borg. Við sungum saman frá frum-
bernsku, og þar sýndi hún þá náttúru
að geta fundið millirödd við öll ljúfu
lögin. Ósjaldan vorum við á náttföt-
unum dregin fyrir gesti á kvöldum –
alls ekki nauðug – til að syngja fyrir
þá „Mér um hug og hjarta nú“, „Kol-
brún mín einasta ástfólgna hlín“ o.fl.
lög. Hún spilaði á munnhörpu, sem
Steinarr frændi, sjómaður, færði
henni frá Ítalíu. Og svo gat hún flaut-
að alls konar músík með útvarpinu
eins og hún væri meðlimur hljóm-
sveitarinnar, af sönnu músíkaliteti.
Fram eftir aldri vorum við Bob og
Frank í Afríku úr frægri myndasögu
úr „Hjemmet“ í alls konar ævintýr-
um.
Svo fullorðnaðist hún. Fór að bera
út Alþýðublaðið. Keypti reiðhjól fyr-
ir fermingu, fór í Kvennaskólann
eins og mamma og var voða flott á
peysufatadaginn. Útskrifaðist 1948
og fastréð sig til skrifstofustarfa hjá
Viðskiptanefnd. Til að auka gildi sitt,
sigldi hún til Kongens Köbenhavn
haustið 1948 og fór á Haraldsborg
Husholdningskole og var síðan góm-
kitlandi matreiðslukunstner!
Ungir menn tóku að stíga í væng-
inn, en mín var vandlát og festist
ekki fyrr en 1953, að hún og Árni Þór
Þorgrímsson, síðar flugumferðar-
stjóri, bundu trúss sitt saman, öllum
aðilum beggja til ánægju.
Farsæld þeirra Árna hefur verið
góð, og börn þeirra fjögur í uppá-
haldi allra ásamt barnabörnunum
átta. Þeim Helgu, Þorgrími Stefáni,
Eiríku Guðrúnu og Ragnheiði send-
um við Ninna samúðarkveðjur. Lifið
heil í blessaðri minningu Fríðu.
Sigurður Þ. Guðmundsson.
Það kom okkur vissulega ekki á
óvart þegar hringt var til okkar að
morgni og okkur tilkynnt að Fríða
hefði andast þá um nóttina. Við höfð-
um verið við sjúkrabeð hennar dag-
inn áður og þá var ljóst að lokin væru
skammt undan.
Örlaganornirnar vefa mönnum
margvíslegan lífsvef, lífsmunstur allt
frá vöggu til grafar.
Það eru margir áratugir síðan við
kynntumst Fríðu, Hólmfríði Guð-
mundsdóttur, og strax urðu þau Árni
í hópi bestu vina okkar. Skapanorn-
irnar virtust henni sannarlega hlið-
hollar. Hún var ríkulegum gáfum bú-
in, söngvin, orðheppin og bráð-
skemmtileg í góðra vina hópi. Hún
var trygglynd og traustur vinur vina
sinna. En enginn fær umflúið örlög
sín og þessi lífsglaða vinkona okkar
varð að sæta þeirri sáru raun að
verða slíkum sjúkleika að bráð, að
síðustu árin lifði hún næsta algjör-
lega utan við skynheim okkar. Það
var sannarlega sorgleg raun að sjá
Fríðu þannig nánast hverfa okkur í
þann fjarska sem ekki var unnt að ná
henni úr. Og í raun er ekki hægt að
ímynda sér snnað en það hafi verið
Fríðu mikill léttir að vera leyst úr
böndum líkamlegs lífs. Þau bönd
geta sannarlega reynst fjötrar í viss-
um tilvikum.
Um langt árabil var Fríða starfs-
maður Sparisjóðsins í Keflavík og
þar lá starfsvettvangur okkar saman
í tvo áratugi. Öll störf þar vann Fríða
af einstakri samviskusemi og ná-
kvæmni. Hún var einkar vel liðin af
samstarfsfólki sínu og vann stofnun-
inni af einstakri trúmennsku. Frá
þessum vettvangi eigum við margar
góðar minningar með henni bæði í
starfi og leik.
Þær Fríða og Hædý og tvær aðrar
vinkonur þeirra voru næsta þrjá ára-
tugi saman í spilaklúbbi. Hittust
einu sinni í viku heima hjá hver ann-
arri og spiluðu brids. Þar áttu þær
margar gleði- og ánægjustundir þó
stundum væri meira skrafað og hleg-
ið yfir kaffi og kræsingum heldur en
spilað. Nú er næsta áratugur síðan
þessum stundum lauk en margar
skemmtilegar minningar á Hædý frá
þessum stundum og hún minnist
þeirra með eftirsjá.
Fríða var einhverrar þeirrar gerð-
ar að henni fylgdi léttleiki, gleði,
fyndni og skemmtileg orðræða,
þægilegur og góður andi. Hún talaði
ekki illa til nokkurs manns en lagði
jákvæð orð til umræðunnar.
Það var gæfusporið mesta í lífi
Fríðu er hún gekk að eiga Árna Þ.
Þorgrímsson og eignuðust þau hjón
fjögur mannvænleg börn sem öll eru
uppkomin og hafa stofnað sín eigin
heimili. Við hugsum til þeirra allra af
miklum hlýhug og samhug á þessari
stundu.
Við þökkum áratuga samfylgd og
vináttu við Fríðu og laus úr líkam-
legum fjötrum er bjart fyrir stafni
hjá henni til lands lifenda.
Blessuð sé minning kærrar vin-
konu.
Halldís og Tómas.
HÓLMFRÍÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
Við kveðjum nú í
hinsta sinn ömmu okk-
ar, Maríu Jónsdóttur,
með söknuð í hjarta.
Amma var einstök
kona. Hún þurfti að berjast fyrir sig
og sína oft á tíðum og þá sérstaklega
þegar hún eignaðist pabba okkar
Jón, en hann átti amerískan föður og
var það ekki vel liðið af samfélaginu í
þá daga. Hún var alltaf mjög ákveðin
kona og lét engan segja sér hvernig
hún ætti að lifa lífinu og tókst á við
það óhrædd.
Amma var mjög hress kona og
hafði mikla og skemmtilega frásagn-
argleði. Það var sama hversu oft hún
MARÍA GUÐBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
✝ María GuðbjörgJónsdóttir fædd-
ist í Hafnarfirði 8.
desember 1925. Hún
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Garðvangi
í Garði 13. janúar
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Keflavíkurkirkju
20. janúar.
sagði sögurnar, alltaf
var jafn gaman af þeim.
Við minnumst þess
hversu gaman hún
hafði af því að punta sig
upp og skipti þá ekki
máli hvaða dagur var,
alltaf með varalit, lakk-
aðar neglur og uppsett
hár. Amma hafði gam-
an af söng og síðast
þegar við hittum hana á
Garðvangi söng hún
hástöfum fyrir barna-
börn sín, Báru og
Sindra Snæ, „Ég lang-
ömmu á“.
Við þökkum þér, elsku amma, fyr-
ir að vera sú sem þú varst.
Hvíl í friði
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
María og Helga.
Minningargreinum þarf að
fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar
og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina