Morgunblaðið - 21.02.2003, Blaðsíða 43

kyrrð ríkir. Ég mun alltaf minnast
hvað þér þótti vænt um okkur og ger-
ir enn þar sem þú ert. Þú sem þú
vildir alltaf að okkur liði vel og hugs-
aðir alltaf hlýlega til okkar. En nú
ertu farinn og blessuð sé minning
þín.
Guðsteinn Fannar.
Í örfáum orðum langar okkur að
minnast föðurbróður okkar, Arnórs
Aðalsteins Guðlaugssonar, sem lést á
91. aldursári hinn 15. febrúar sl. Arn-
ór, eða Alli eins og hann alltaf var
kallaður, var fæddur á Bakka í Geira-
dal 5. ágúst 1912, yngstur sjö systk-
ina. Fárra daga gamall fór hann í
fóstur að Tindum í Geiradal.
Skömmu síðar lést móðir hans og
heimilið leystist upp og systkinin
fóru sitt í hvora áttina. Á Tindum ólst
hann upp og var þar til fullorðinsára.
Arnór var mikill dýravinur en sér-
stakt yndi hafði hann af sauðkindinni,
en samt átti ekki fyrir honum að
liggja að verða bóndi. En hann hafði
nokkrar ær á húsi í allmörg ár, sér og
fjölskyldu sinni til yndisauka. Hann
mun hafa verið einn síðasti fjáreig-
andi í Kópavogi. Á sínum yngri árum
fór hann til Danmerkur ásamt vini
sínum Steindóri, og vann þá á stór-
býli og kynntist búskaparháttum
Dana að eigin raun. Oft kom hann í
heimsókn til okkar í Víðigerði, fyrst
einn síns liðs, síðar kom hann með
sinni ungu glæsilegu konu, henni
Svönu, sem stóð eins og klettur við
hlið hans til síðustu stundar. Sérstak-
lega er okkur minnisstætt hvað
fylgdi honum hressilegur blær. Er
þeir bræður hittust var tekið lagið og
sungið af hjartans lyst, enda var Alli
mikill söngmaður og var félagi í Fóst-
bræðrum um árabil.
Að lokum viljum við þakka þeim
hjónum stórhöfðinglegar móttökur
þegar okkur bar að garði, hvort sem
var til lengri eða skemmri dvalar.
Svo viljum við biðja góðan Guð að
geyma Alla frænda okkar og vottum
fjölskyldu hans samúð okkar.
Gunnar, Kristján, Guðrún,
Kirstín og fjölskyldur.
Kveðja frá Fóstbræðrum
Fyrir rúmri hálfri öld gekk til liðs
við Karlakórinn Fóstbræður Arnór
Aðalsteinn Guðlaugsson sem ættaður
var úr Barðastrandarsýslu. Hann var
fæddur á Bakka í Geiradalshreppi,
sonur hjónanna Guðlaugs Bjarna
Guðmundssonar og konu hans Sig-
urlínu Guðmundsdóttur. Eftir að
hafa misst foreldra sína ungur ólst
hann upp að Tindum í sömu sveit hjá
Arnóri Einarssyni og Ragnheiði
Grímsdóttur konu hans. Arnór sinnti
bústörfum að Tindum til ársins 1944
er hann fluttist suður.
Þegar Arnór gekk til liðs við
Karlakórinn Fóstbræður árið 1948
hafði hann þá þegar nokkra söng-
reynslu, enda hafði hann sungið með
Karlakór iðnaðarmanna undir stjórn
Róberts A. Ottóssonar, auk þess sem
hann hafði sungið með ýmsum kvart-
ettum. Það þekkja allir að vel getur
blásið á Barðaströndinni. Ýmsir hafa
orðið til að halda því fram að hinn fal-
lega hreim sem íslenskar tenórraddir
búa yfir, megi meðal annars þakka
hreinu og heilnæmu sjávarloftinu.
Miðað við þá sönggleði sem í Arnóri
bjó, má telja víst að oft hafi verið
hraustlega sungið við bústörfin.
Hvað getur til dæmis lýst betur er
tónlistin fegurð sólarlagsins á vorin,
litbrigðum fjallanna, eða fögrum
morgni í fallegri sveit? Eða jafnvel
baráttu mannanna við válynd nátt-
úruöfl? Alls þessa er hægt að njóta af
hendi tónlistarinnar. Arnór hafði
bjarta og fallega tenórrödd sem hann
hafði lagt rækt við að þjálfa, m.a. með
að sækja söngnám hjá þeim Pétri Á.
Jónssyni óperusöngvara, Guðmundu
Elíasdóttur og Sigurði Skagfield.
Fyrsta starfsár Arnórs með kórnum
var jafnframt síðasta starfsár Jóns
Halldórssonar sem stjórnanda kórs-
ins, en hann hafði stjórnað kórnum
allt frá árinu 1916. Við tók Jón Þór-
arinsson sem hóf að stjórna Fóst-
bræðrum í ársbyrjun árið 1950. Jón
stjórnaði kórnum um fimm ára skeið,
eða þar til Ragnar Björnsson tók við
tónsprotanum. Undir stjórn þessara
þriggja manna söng Arnór með Fóst-
bræðrum allt til loka sjötta áratugs
síðustu aldar, en leiða má að því get-
um að þar sem hann og eiginkona
hans, Svanfríður Ingunn Arnkels-
dóttir, voru ein af frumbyggjum
Kópavogs, hafi hann orðið að minnka
samneyti sitt við sönggyðjuna vegna
anna sinna, auk þess sem fjölskyldan
hafði stækkað um þrjá, en þeim
höfðu fæðst börnin Arnór Heiðar,
Þuríður Sveinbjörg og Guðbjörn.
Arnór hélt tryggð við uppruna
sinn, hann hafði á hendi fjárbúskap
allt þar til fyrir nokkrum árum að
hús hans þurftu að víkja fyrir þeirri
myndarlegu byggð sem nú hefur ris-
ið í Kópavogi. En tryggð Arnórs við
Fóstbræður var einnig rík. Eftir að
stofnað hafði verið félagið Gamlir
Fóstbræður gekk hann til liðs við
það. Tilgangur þess félags er að
styðja við starfandi kórinn, auk þess
sem „gamlir“ rækta vinabönd sín
með mætingu einu sinni í mánuði til
þess að rifja upp gamla tíma og
syngja. Arnór sýndi kórnum mikið
örlæti þegar hann færði kórnum að
gjöf gamalt orgel fyrir nokkrum ár-
um. Orgelið sem greinilega hefur
hlotið mjög góða varðveislu er sama
hljóðfæri og kórinn notaði við sínar
fyrstu æfingar á öndverðri síðustu
öld og hefur því mikið sögulegt gildi
fyrir Fóstbræður.
Meðan Arnór hafði heilsu var hann
ötull að sækja tónleika Fóstbræðra
og fylgdist vel með félagi sínu til
hinsta dags. Um leið og ég, fyrir
hönd Karlakórsins Fóstbræðra,
þakka Arnóri samleiðina bið ég Guð
að blessa og styrkja ástvini hans.
Blessuð sé minning Arnórs Aðal-
steins Guðlaugssonar.
Eyþór Eðvarðsson formaður.
Ég verð að fara um það bil 35 ár
aftur í tímann þegar ég hitti Arnór
Guðlaugsson fyrst. Ég kom þá til
starfa í Verslunardeild Sambands ís-
lenskra samvinnufélaga í Holtagörð-
um í Reykjavík. Arnór hafði verið
einhver ár hjá Sambandinu og var
eins og stundum er sagt „heimavan-
ur“ en ég alger nýgræðingur á þess-
um vinnustað. Í minni mínu eru
fyrstu kynni okkar Arnórs þau að
þessi stóri, vinsamlegi og sterk-
byggði maður kom til mín og sagði:
„Ert þú ekki Óskar frá Haga?“ Þann-
ig byrjaði þetta og svo nokkur ár á
vinnustaðnum. Í matar- og kaffitím-
um þar sem við sátum títt saman við
borð ásamt góðum félögum sem sum-
ir höfðu með okkur sameiginleg
áhugamál, lestur bóka og ekki síst
ljóð og lausavísur. Arnór var vel lið-
tækur á þeim vettvangi, hagmæltur
og gat svarað fyrir sig með vísu þeg-
ar á hann var skorað bæði í gríni og
alvöru. Á vinnustaðnum voru nokkrir
sem lá vísnagerðin létt á tungu og
þeir sem ekki iðkuðu þá list höfðu
margir gaman af leik hinna.
Þau tengsl sem mynduðust milli
okkar Arnórs slitnuðu ekki þegar við
hættum báðir vinnu okkar í Holta-
görðum. Við hjónin áttum margar
ánægjustundir með Arnóri og eigin-
konu hans, Svanfríði, og fjölskyldu
þeirra sem gott er að minnast. Og
þegar grisjaðist um heimsóknir var
það síminn og ófá voru þau símtölin
sem við Arnór áttum og aldrei skorti
okkur umræðuefni.
Í samtölum okkar skynjaði ég oft
sterkan hug hans til heimahaganna.
Hann var trúr sínum uppruna, arf-
leifð sveitamannsins frá æsku- og
unglingsárum. Á efri árum sínum átti
hann sauðkindur í fjárhúsum í ná-
munda við heimili sitt í Kópavogi og
stundaði fjárbúskap sem aukavinnu
meðan hann var í fullu starfi.
Einnig skynjaði ég oft ást hans á
söng, enda söng hann með Fóst-
bræðrum árum saman. Alls þessa er
gott að minnast þó sönglist væri mér
fjarlægari en skondnar vísur. En
samt gefandi umræðuefni.
Í lífsferlinum er mér ómetanlegt
að eiga samleið með manni eins og
Arnóri Guðlaugssyni og skilur eftir
ljúfar minningar sem ekki gleymast.
Ég kveð góðan vinnu- og viðræðu-
félaga, mann sem ánægjulegt var að
blanda við geði, margfróðan og bók-
elskan, unnanda þess sem best er í ís-
lenskri sagna- og ljóðagerð. Eigin-
konu og öllum afkomendum Arnórs
flyt ég mína dýpstu samúð.
Óskar Þórðarson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. FEBRÚAR 2003 43
Tjaldið mikla er skil-
ur milli mannheima og
engla opnaðist eitt and-
artak aðfaranótt mið-
vikudags 12. febrúar sl.
þar sem frelsarinn tók á móti barni
sínu. Þetta barn var hún Halla vin-
kona okkar.
Við minnumst hennar með hlýju
fyrir þær samvistir sem við áttum á
mannamótum, í matarboðum, í fríum
heima og erlendis, eða bara í heim-
sókn.
Við kynntumst Höllu fyrir meira en
tuttugu árum og upphófst þá kunn-
ingsskapur okkar sem staðið hefur
alla tíð síðan, enda mörg áhugamál
þau sömu hvort sem var uppeldi
barna okkar, handavinna, ferðalög og
jafnvel golf þótt ekki hefðum við
stundað það að neinu marki. Halla var
mild og hlý en ekki síður glaðvær.
Hún var hrein og bein í samskiptum
sínum við fólk og hleypidómalaus, orð
hennar voru skýr og borin fram af
raunsæi og einurð enda trygglynd og
heiðarleg vinkona.
Hennar yndi voru strákarnir henn-
ar og fjölskylda, og um velferð þeirra
hugsaði hún og hlífði sér ekki þótt fár-
veik væri eða kvartaði.
Síðastliðin ár vann Halla við það
sem henni þótti skemmtilegast að
vera innan um; efni, tvinna, tölur og
nýjustu sniðblöðin, enda galdraði hún
fram hverja flíkina á fætur annarri.
Fyrir rúmum mánuði greindist
Halla með illvígan sjúkdóm sem dró
allan kraft og þol úr henni langt fyrir
aldur fram. Nú gengur Halla leiðina
til ljóssins á þann stað er við förum öll
að lokum. Þrautum hennar í jarðvist-
inni er nú lokið og nýtt skeið að hefj-
ast í ríki Drottins þar sem hún er um-
vafin englum og elsku frelsarans.
Við kveðjum þig, elsku Halla, í dag,
með trega í hjarta og söknuð, en eftir
situr minningin um góða konu, móður
og lífsförunaut.
Elsku Svanþór, Þorbjörn, Sveinn
Teitur, Bjarki Dagur, foreldrar og
systkini, við biðjum góðan Guð að
styrkja ykkur í ykkar miklu sorg.
Sofðu, ljúfa, sól til viðar hnígur,
svefn og draumar friða hjartans þrá.
Meðan húmið hljótt á jörðu sígur
hvítur engill loki þinni brá.
(Þ.H.)
Helga og Guðmundur.
Við erum í sumarfríi á Spáni 1988.
Við höfðum séð hana fyrr um daginn á
hótelinu en þekktum hana ekkert,
vissum bara að hún var Íslendingur.
Um kvöldið sáum við hana og mann-
inn hennar sitja yfir kaffi á veitinga-
húsi. Við heilsuðum og okkur var boð-
ið til sætis með þeim. Þannig hófust
kynni okkar við Höllu og Svanþór,
sem hafa staðið óslitið og hnökralaust
síðan.
Þegar við kynntumst saumaði
Halla mikið af fatnaði á drengina sína.
Við dáðumst alla tíð að handbragði
hennar, fötin voru jafnfín eða betri en
fínustu föt úr búð.
Halla talaði aldrei illa um nokkurn
mann, reyndi frekar að tína fram það
góða í fari hvers manns.
Matarklúbburinn, ferðalögin,
skemmtanir ýmiss konar eða bara
stutt kaffispjall. Alls staðar var Halla
hrókur alls fagnaðar. Þau Svanþór
voru í okkar augum afar samrýnd og
mikil hjón.
Halla var einstök kona, mikill húm-
oristi, traustur vinur, heiðarleg og
einlæg. Í okkar augum var hún dæmi
um heilbrigða konu, bæði andlega og
líkamlega, en skjótt skipast veður á
lofti. Hún barðist við sjúkdóminn í
stuttan tíma og hafði ekki sigur. Frá-
HALLA
SVEINSDÓTTIR
✝ Halla Sveins-dóttir fæddist á
Akranesi 10. septem-
ber 1959. Hún and-
aðist á heimili sínu,
Brekkubæ 6 í
Reykjavík, 12. febr-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 19. febrúar.
fall hennar er okkur öll-
um mikið reiðarslag og
algerlega ótímabært.
Með þessum fátæk-
legu orðum minnumst
við Höllu Sveinsdóttur
og biðjum algóðan Guð
að blessa og styrkja
Svanþór og drengina í
þeirra miklu sorg.
Hvíl þú í friði.
Guðrún Hrönn og
Ingimar.
Elsku Halla, þessi
unga kraftmikla kona,
er látin langt um aldur fram eftir
stutta og erfiða baráttu við sjúkdóm-
inn sem við öll hræðumst svo mjög,
krabbamein.
Hún kom aftur til starfa hér í Virku
síðasta vor eftir nokkurra ára hlé, og
mikið fannst okkur gott að fá hana til
okkar aftur, því hún var frábær félagi
og starfskraftur. En því var ekki ætl-
að að vara lengi, og hennar er nú sárt
saknað. Hugur okkar er hjá fjöl-
skyldu Höllu, Svanþóri og sonum
þeirra, sem hún var svo stolt af. Megi
góður guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðar hnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Samstarfskonur og
eigendur í Virku.
Hún fölnaði, bliknaði, fagra rósin mín,
því frostið var napurt.
Hún hneigði til foldar in blíðu blöðin sín
við banastríð dapurt.
En guð hana í dauðanum hneigði sér að
hjarta
og himindýrð tindraði um krónuna bjarta.
Sof, rós mín ró, í djúpri ró.
(Guðmundur Guðmundsson.)
Vinkonur mætast í miðri göngugöt-
unni, rétt fyrir jól. Glaðar að sjá hvor
aðra eftir nokkurt hlé. Ákveða að láta
ekki líða jafnlangt á milli endurfunda.
Gera eitthvað skemmtilegt.
Í dagsins önn líður hver dagur svo
hratt og áður en við er litið er þessi
vikan liðin og sú næsta. Þetta er bara
lífið eins og það gengur. Og við höld-
um alltaf að það sé nægur tími. Ungar
vorum við saman með strákana okkar
litla. Hittumst og bárum saman bæk-
ur okkar, skemmtum okkur vel. Við
Jón Bjarni áttum margar gleðistundir
með Höllu og Svanþóri. Bæði kát og
hressileg og höfðu góða nærveru.
Halla var mjög hjálpsöm og mynd-
arleg í höndunum og ósjaldan hjálpaði
hún mér með saumaskap á stelpurnar
þegar mig rak í vörðurnar.
Kveðjan okkar í göngugötunni varð
síðasta kveðjan okkar Höllu. Hver
hefði trúað því þegar hún brosti og
kvaddi og sagði: „Hittumst strax á
nýju ári.“ Halla kvaddi þennan heim
alltaf fljótt og okkar endurfundir bíða
betri tíma.
Vertu kært kvödd, Halla mín, og
Guði falin.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Við Jón Bjarni og krakkarnir okkar
sendum innilegar samúðarkveðjur til
Svanþórs, Þorbjörns, Venna, Bjarka
Dags svo og allrar fjölskyldunnar.
Unnur Hjartardóttir.
Elskuleg samstarfskona okkar til
skamms tíma fyrir um tveimur árum
síðan, er fallin frá. Hún Halla hreif
mann með sér strax frá allra fyrstu
kynnum.
Það gustaði þvílíkt af henni og
starfsgleði hennar og kátína smitaði
mann svo innilega, þannig að maður
geystist einhvern veginn áfram í
skemmtilegum samræðum, pæling-
um í ýmiss konar fata-og litasamsetn-
ingum og því sem var aðall Höllu (fyr-
ir utan að vera óaðfinnanleg
sölukona): saumaskapurinn, en mis-
fellur í þeim geira voru henni ekki að
skapi og lagaði hún möglunarlaust all-
ar slíkar flíkur, enda ekki bjóðandi að
hafa slíkt svindl til sölu í vandaðri
verslun. Oft lagaði hún líka flíkur sem
aðrir höfðu dæmt ónýtar þannig að úr
varð ný glæsiflík og sá maður hana
þannig klædda stundum, alveg að
rifna úr stolti. Halla var þannig að
maður hlakkaði svo innilega til að
vera á hennar vakt, því tíminn með
henni leið svo hratt.
Þá varð mikið um hlátrasköll og
kæti og oft hló hún manna mest, en
gat stillt sig strax af um leið og við-
skiptavinur var í sjónmáli og hélt svo
áfram að hlæja jafn innilega eftir að
hafa afgreitt með alvörusvip. Já, hún
var á við heilt hlátursnámskeið. En
Höllu misbauð oft líka ýmislegt órétt-
læti í samfélaginu og brýndi hún þá
orðræðu sína hressilega og setti
hendur í kross og hvað augun í henni
skutu þá gneistum, maður lifandi!! Í
lokin kom þó alltaf fyndin athuga-
semd um áður háalvarlegt og virðu-
legt málefni og var ekki að sökum að
spyrja: Djúpur gleðihlátur fylgdi í
kjölfarið. Í minningargreinum sem
við höfum lesið um Höllu hefur komið
fram hversu seint mein hennar
greindist og virðist sem hún hafi verið
einstaklega ósérhlífin allt fram á síð-
asta dag. Við efumst ekki um að um-
hyggja hennar gagnvart öllum öðrum
og hláturmildi hafi eitthvað haft hér
að segja. Hún var snillingur í að dreifa
huganum.
Við vottum fjölskyldu Höllu
Sveinsdóttur okkar dýpstu samúð,
fjölskyldu sem hún elskaði og dáði og
leit á sem hinn eina sanna hornstein
lífsins, enda leitun að samstilltara
fólki. Það er gott að minnast hennar,
því ávallt færist bros yfir og hlýr and-
vari kemur inn í hjörtu okkar. Hvíl í
friði, ljúfa vina.
Kristín Björg Knútsdóttir og
Anna Guðrún Bjarnadóttir.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist) eða
á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að tilgreina
símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heimasíma). Tekið er
á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi Morgunblaðsins,
Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgunblaðsins Kaupvangs-
stræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrifuðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð og klukk-
an hvað. Ætlast er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feit-
letraður, en ekki í greinunum sjálfum. Um hvern látinn einstakling birtist
ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar séu um 300
orð eða 1.500 slög (með bilum) en það eru um 50 línur í blaðinu (17 dálk-
sentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi.
Birting afmælis- og
minningargreina