Morgunblaðið - 21.03.2003, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 21.03.2003, Blaðsíða 41
MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. MARS 2003 41 ✝ Sigurður FriðrikSigurðsson búfræðikandídat fæddist í Reykjavík 17. október 1949. Hann varð bráð- kvaddur á heimili sínu í Gautaborg í Svíþjóð 3. mars síð- astliðinn. Foreldrar hans voru hjónin Rakel Sigríður Gísla- dóttir húsmóðir frá Sölvabakka í Engi- hlíðarhreppi í A- Hún., f. 3. september 1905, d. 12. janúar 1992, og Sigurður Sigmundsson, fv. fulltrúi hjá hagfræðingi Reykjavíkurborgar, ættaður úr Hafnarfirði og Garðabæ, f. 19. nóvember 1911, d. 17. nóvember 1977. Þau eignuðust fjögur börn og var Sigurður Friðrik yngstur. Eftirlifandi eru Magnea Sigríður og Jón, en elsta barnið, drengur, lést við fæðingu. Sigurður Friðrik kvæntist Eygló Lind Egilsdóttir frá Borg- arnesi. Þau eignuðust fimm börn sem öll eru á lífi. Þau eru Sigríður Lind, f. 17. desember 1969, Egill, f. 28. júní 1971, sonur hans er Snorri, Guðveig Anna, f. 1. mars 1976, Kristín Lilja, f. 21. septem- ber 1979, Sonja Lind, f. 18. september 1981. Eygló og Sig- urður skildu. Sigurður bjó með Jónu Lilju Péturs- dóttur úr Kópavogi í nokkur ár og átti með henni börnin Katrínu, f. 4. desember 1982, son- ur hennar er Róbert Leó Þormar, Sigurð Jón, f. 23. apríl 1985, og Pétur Friðrik, f. 25. maí 1987. Jóna og Sigurður slitu samvistir. Eftirlifandi sambýliskona Sig- urðar er Ásta Georgsdóttir frá Skagaströnd. Hjá þeim ólst upp sonur Ástu, Aron Kári, f. 20. febr- úar 1990. Útför Sigurðar Friðriks verður gerð frá Hallgrímskirkju í dag og hefst athöfnin klukkan 14. Mágur minn Sigurður Friðrik Sigurðsson er látinn aðeins 53 ára að aldri. Hann var öllum harmdauði sem þekktu hann vel og erfitt að átta sig á lögmálum lífs og dauða. Ekki kveðja menn í aldursröð, svo mikið er víst. Sigurður var alinn upp við gott at- læti foreldra sinna og eldri systkina í Reykjavík og á Seltjarnarnesi. Einnig varð Hjalli í Kjós sem annað heimili Sigurðar á sumrum. Að fá að vera í sveit hjá Unni og Hans á Hjalla og með öllum börnunum þeirra varð Sigurði frábært vega- nesti sem hann mat mjög mikils. Frásagnir hans af lífinu á Hjalla og vinum hans þar voru oft skemmti- legar, enda Sigurður frábær sögu- maður. Áhrif frá þessum sumrum hafa greinilega verið sterk, því Sig- urður ákvað ungur að setjast í Bændaskólann á Hvanneyri. Hann varð búfræðingur og settist síðan á framhaldsdeild og útskrifaðist búfræðikandidat með áherslu á ræktun og búvélatækni. Að námi loknu hafði Sigurður stutta viðdvöl í Borgarnesi, en það- an var eiginkona hans Eygló Lind Egilsdóttir. Þau voru gefin saman í Borgarneskirkju í nóvember 1971. Fljótlega fluttu þau til Reykjavík- ur og starfaði Sigurður sem sölu- maður og sölustjóri bifvéladeildar Glóbus hf. á árunum 1972–76. Á ár- unum 1976 fluttust þau að Suður- eyri við Súgandafjörð er Sigurður réðst til starfa hjá sveitarsjóði Suð- ureyrarhrepps. Auk starfa fyrir sveitarsjóð kenndi Sigurður við grunnskólann og starfaði í lögregl- unni frá 1976–83, síðustu tvö árin á Ísafirði. Fjölskyldan bjó á Suður- eyri til 1983. Eygló og Sigurður skildu. Sigurður settist að í Reykjavík og gerðist hann lögreglumaður við embætti lögreglustjóra í Reykjavík. Því starfi gegndi hann til ársins 1989 er hann fluttist til Gautaborgar í Svíþjóð og hóf störf hjá Volvo þar í borg. Aldrei var það að heyra á Sig- urði að hann sæi eftir þeirri ákvörð- un að flytjast á milli landa, þótt lífið væri honum ekki auðvelt fyrst í stað. Þvert á móti var hann ánægð- ur með hversu vel honum gekk að vinna sig upp hjá fyrirtækinu. Eins og hann sagði sjálfur með nokkru stolti: „Ég byrjaði nú bara á gólfinu hjá Volvo“ og eftir augnabliksþögn bætti hann við kíminn: „en var þar ekki lengi“. Síðustu árin var Sig- urður umsjónarmaður tæknilegrar greiningar og var á miklum ferða- lögum milli landa að funda með und- irverktökum Volvo víðsvegar um heiminn. Greinilega báru stjórnend- ur Volvo traust til Sigurðar og hvarflar að mér að vélfræðinámið á Hvanneyri forðum hafi orðið honum drjúgt veganesti til farsældar. Ég sakna Sigurðar mágs míns mjög og minnist allra okkar sam- verustunda með gleði. Sigurður var mjög vinsæll maður enda vel lesinn og yfirvegaður en hrókur alls fagn- aðar á gleðistundum. Greinilega mátti sjá hug starfsfélaga hans og vina er hann hélt upp á afmælið sitt, fimmtugur. Tókumst við Magnea eiginkona mín og systir hans þá ferð á hendur frá Wahington DC til Gautaborgar til að fagna með hon- um. Má segja að þau Sigurður og Ásta hafi stórmannlega staðið að þeim afmælisfagnaði. Sigurður lék á als oddi en fáir menn voru skemmti- legri á góðri stund. Heimsóknir hans til okkar til Ameríku og Frakklands voru okkur ómetanleg- ar. Erfitt er að sætta sig við orðinn hlut. Öllum þeim sem þótti vænt um hann sendi ég samúðarkveðjur með bæn um styrk. Sveinn Á. Björnsson. Nú þegar Siggi mágur minn er al- farinn heim til Íslands til hinstu hvílu koma upp í hugann ýmsar svipmyndir frá indælum samveru- stundum okkar á þessum allt of fáu árum sem okkur Hans auðnaðist að vera samferða honum. Það er svo óraunveruleg tilhugsun að eiga aldr- ei aftur eftir að heyra glaðværa rödd Sigga í símanum þegar ég hringi til að spjalla við Ástu systur mína, að hann muni aldrei aftur grilla handa okkur safaríkar steikur í kvöldsólinni á útipallinum heima hjá þeim eða sýna okkur þær breyt- ingar og umbætur sem orðið hafa í garðinum frá síðustu heimsókn okk- ar. Við Hans hittum Sigga fyrst nokkru áður en hann og Ásta systir stofnuðu heimili saman, þegar hann var í vinnuferð í Belgíu og leit inn til okkar eina kvöldstund. Þrátt fyrir að við byggjum í sitt hvoru landinu urðu vinarfundirnir allnokkrir, hjá okkur í Brussel og nú á síðustu ár- um í Osló, en ekki síst heima hjá þeim Sigga, Ástu og Aroni Kára í Gautaborg, þar sem við fengum að upplifa þá hlýju og ást sem ein- kenndi hina allt of stuttu samveru litlu fjölskyldunnar á Ingefärsgatan. Gestrisni og glaðværð réð ríkjum á heimilinu og var Siggi jafnan í ess- inu sínu, hvort sem var í troðfullu húsi á fimmtugsafmæli hans, sam- ræðum yfir glasi á kvöldstund eða spjalli í morgunkaffinu við eldhús- borðið, sem gjarnan stóð langt fram á dag. Við Hans upplifðum aldrei gamlárskvöld í götunni þeirra, en lýsingar hugfanginna nágranna á hátíðahöldum að íslenskum sið með tilheyrandi flugeldum láta Sigga standa ljóslifandi fyrir hugskotsjón- um þar sem hann stjórnaði öllum herlegheitunum. Sumarið 1999 fórum við Hans í ógleymanlega ferð til Þýskalands með Sigga, Ástu og báðum sonum hennar, aðallega til að sjá sólmyrkv- ann í ágúst, sem reyndar hvarf í svört regnský, en einnig notuðum við tækifærið til að heimsækja frændfólk okkar Ástu í Norður- Þýskalandi sem Ásta hafði ekki hitt síðan hún var barn. Mér er minn- isstætt að Siggi átti strax hug og hjarta Maríu ömmusystur og Sieg- frieds manns hennar og að María tók mig til hliðar og sagði: „Sólveig, þetta er góður maður sem hún Ásta systir þín á.“ Myndirnar sem Siggi tók í garðinum þeirra vekja ljúfar minningar um þessa heimsókn. Við ráðgerðum að fara í fleiri slíkar ferðir saman, en náðum ekki að gera þær að veruleika áður en Siggi var kallaður brott allt of snemma. Siggi var hafsjór af fróðleik um sögu og leiddi okkur nokkrum sinn- um um kastala og virki í nágrenni Gautaborgar þar sem hann stóð með vindinn í þykku hárinu og lýsti af innlifun örlagaríkum atburðum þeg- ar Svíaríki varð til. Hann var alltaf málefnalegur í viðræðum, rólegur og yfirvegaður og átti auðvelt með að koma auga á samhengi og draga skynsamlegar ályktanir. Hann miðl- aði ætíð af margbreytilegri lífs- reynslu sinni og víðtækri þekkingu og ávann sér traust og virðingu þeirra sem kynntust honum. Siggi var vingóður maður og vinmargur sem kom best í ljós við fráfall hans þegar vinir og vinnufélagar veittu fjölskyldunni hjálp og huggun á raunastund og fjölmenntu við fal- lega minningarathöfn um Sigga í ís- lensku kirkjunni í Gautaborg þar sem hann hafði verið meðhjálpari í mörg ár. Elsku Ásta, Aron Kári og Egill, um leið og við Hans kveðjum mág, svila og góðan vin með söknuði sendum við ykkur innilegustu sam- úðarkveðjur og óskum þess af öllu hjarta að þið megið öðlast styrk til þess að ganga í gegnum þungbæra sorg. Megi dýrmætar minningarnar um elskulegan sambýlismann og fósturföður veita ykkur huggun og yl þegar fram líða stundir. Sólveig Georgsdóttir. Hvað bindur vorn hug við heimsins glaum, sem himnaarf skulum taka? segir Einar Benediktsson í einum best gerða sálmi íslensku sálmabók- arinnar. Mér hefur oft fundist þessi texti vanmetinn, því í honum birtist sjaldséð trúarvissa og traust, sem er fjarri ýmsum innantómum hending- um, sem maður finnur því miður hér og þar í sumum sálmum okkar. Síðustu dagana hef ég oft stað- næmst við þennan texta þegar hug- ur minn hefur reikað til hinnar allt of skyndilegu brottfarar vinar okkar og samstarfsmanns, hans Sigga. Og aftur og aftur hafa eftirfarandi ljóð- línur leitað á mig: Af eilífðarljósi bjarma ber sem brautina þungu greiðir. Vort líf, sem svo stutt og stopult er, það stefnir á æðri leiðir. Og upphiminn fegri en augað sér mót öllum oss faðminn breiðir. (Einar Benediktsson.) Kunningsskapur okkar Sigurðar hófst í Gautaborg. Hann kom til mín einu sinni eftir messu í norsku kirkj- unni og spurði hvort við þyrftum ekki á einhvers konar meðhjálpara að halda. Og þar með var íslenski söfnuðurinn í Gautaborg búinn að fá meðhjálpara. Hann lóðsaði prestana okkar gegnum messurnar, skrýddi þá og aðstoðaði á ýmsan hátt og svo las hann ætíð lokabænina og fékk þannig alltaf síðasta orðið. Síðar var hann kosinn í sóknar- nefndina. Hann var ekki málreifur á þeim vettvangi, en allt sem hann sagði var vandlega íhugað og vel rökstutt. Hann vann ötullega að því að styrkja íslensku kirkjuna í Sví- þjóð í sessi. Hann skildi bæði hug- sjónirnar og þann ramma sem tak- markað fjármagn setti starfinu og hann reyndi ætíð að samræma þetta tvennt. Ég er honum þakklátur fyrir ágæta samvinnu í sóknarnefnd og íslenski söfnuðurinn þakkar honum líka fyrir allt hans óeigingjarna starf í þágu safnaðarins. Við Siggi höfðum svolítið gaman hvor af öðrum. Hann laumaði stund- um út úr sér hlýlegum athugasemd- um með örlitlum broddi um eitt eða annað, sem hefði kannski mátt fara betur í litlu nýlendunni okkar og ég fann ekki betur en hann hefði gam- an af samskonar skeytum frá mér. Stundum skiptumst við á tilvitnun- um í íslenskar bókmenntir í stað þess að segja beint út hvað við vild- um hvor öðrum. Þessi leikur verður ekki lengur leikinn og það verður ekki auðvelt að fylla skarðið eftir Sigga, hvorki í safnaðarstarfinu né á einkasviðinu. Fátækleg kveðja mín og safnaðarins til Ástu og annarra aðstandenda ná svo skammt. En við erum innilega þakklát fyrir þann tíma sem við fengum að njóta hans. Á svörtustu stundunum í lífi okk- ar er mikilvægt að við staðnæm- umst við það sem er bjartast. Svo bjart er alltaf um besta vininn og blítt er nafn hans á vörum mér segir Davíð og hér er þau orð sannmæli. Ég vil ljúka þessum fáu orðum með aðstoð Tómasar sem minntist vinar síns á eftirfarandi hátt: En meðan árin þreyta hjörtu hinna, sem horfðu á eftir þér í sárum trega, þá blómgast enn og blómgast ævinlega þitt bjarta vor í hugum vina þinna. Kristinn Jóhannesson, Gautaborg. Árið 1995 er Sigurður fékk fast- ráðningu gekk hann í verkalýðssam- band fastráðinna starfsmanna og varð þegar virkur á ársfundum. Eft- ir nokkur ár gerðist Sigurður trún- aðarmaður starfsmanna þar sem hann barðist fyrir hagsmunum fé- laganna með margvíslegum hætti. Ekki leið á löngu þar til hann var kjörinn varaformaður félagsins. Þar sýndi Sigurður að hann var eins og fæddur til þess að taka þátt í samn- ingaviðræðum. Hann var yfirvegað- ur, vel lesinn, geislaði af öryggi og hafði góða kímnigáfu. Hann virti þá sem urðu á vegi hans í trúnaðar- störfum sínum og kom skoðunum sínum á framfæri með skýrum hætti og af heiðarleika. Hann sætti sig hins vegar ekki við neitun fyrr en hann hafði reynt til þrautar alla aðra möguleika. Þetta olli því að hann ávann sér virðingu bæði hjá fé- lögunum sjálfum og hjá fyrirtækinu. Launamál starfsmanna voru með- al þeirra atriða sem voru Sigurði hjartfólgin. Einkum bar hann hag hinna lægst launuðu fyrir brjósti. Þegar Sigurður var valinn til for- ystu í sinni deild var honum mikið í mun að hinar faglegu upplýsingar bærust greitt til félagsmanna. Fyrstu kynni mín af Sigurði voru þegar ég sat námskeið í húsnæði verkalýðsfélagsins um lög og reglur. Við sátum saman. Ég var nýorðinn leiðtogi innan hreyfingarinnar og við áttum að leika hlutverkaleik. Fyrst átti ég að taka fram röksemd sem verkalýðsleiðtogi og Sigurður lék atvinnurekandann. Svo skiptum við um hlutverk. Í bæði skiptin fór allt í handaskolum hjá mér, þrátt fyrir að ég í seinna skiptið notaði sömu röksemdir og hann hafði notað gegn mér í fyrra skiptið. Þótt hann færi þarna illa með mig gerði hann ekki meira úr því en efni stóðu til – en því var ekki að neita að það var stríðnisglampi í augunum! Þarna var lagður grunnurinn að tryggð minni í hans garð. Hans Wallstedt. Afar dugmiklill teymisstjórnandi hefur nú horfið á braut. Ég stend í mikilli þakkarskuld við Sigurð, ekki síst fyrir þátt hans í því að ég skyldi verða ráðinn í hans deild. Það gleð- ur mig að mér skyldi auðnast að þakka honum þetta meðan hann lifði. Í huga mínum er Sigurður maður sem hafði brennandi áhuga á starfi sínu. Hann var ötull talsmaður þess að starfsumhverfi og vinnuað- staða starfsmanna yrði bætt. Hef ég aldrei fyrr orðið vitni að slíkum ár- angri við að knýja í gegn svo viða- miklar breytingar á þessu sviði. Sig- urður var virtur og vel kynntur bæði innan Volvo og meðal undir- verktaka fyrirtækisins. Hann var ótrúlega duglegur að afla sér upp- lýsinga með margvíslegum hætti. Síðasta verkefnið hans fyrir Volvo var að reyna að sannfæra Ford, eig- endur Volvo, um ágæti starfsað- ferða okkar að endurheimta trygg- ingarkostnað frá undirverktökum. Lið okkar verður ekki hið sama nú eftir að hann er fallinn frá. Ingemar Lundström. Sigurður var lærifaðir minn og hann vísaði mér veginn. Hann var ótrúlega vel að sér á þeim vettvangi sem við störfuðum. Ég bar mikla virðingu fyrir honum. Sigurður skildi ætíð bæði alvöru og glens. Þegar um alvarlega hluti var að ræða mátti ætíð leita til hans. Við funduðum í upphafi hvers vinnu- dags og ræddum atburði helgarinn- ar, hvað hann hafði gert og hvað við höfðum gert. Þetta var ákveðin hefð á hverjum morgni og mun ég sakna hennar mjög. Fráfall Sigurðar er mér mikið áfall, bæði vegna per- sónulegrar vináttu okkar og eins vegna vinnuhóps okkar. Stefan Ulriksson. Ég hitti Sigurð fyrst þegar hann var „lánaður“ til tveggja mánaða frá verksmiðjunni í Torslanda til vinnu- hóps míns. Ég greindi þá þegar brennandi áhuga Sigurðar fyrir því verkefni er hann átti eftir að sinna í mörg ár, nefnilega því að funda með undirverktökum Volvo um það hvernig bæta mætti gæði fram- leiðsluvara þeirra, og einnig að semja um endurgreiðslu til Volvo vegna framleiðslugalla eða tafa. Eiginleikar eins og hreinskilni, gáfur, hæfileikar og skarpskyggni skópu grunninn að frama Sigurðar innan fyrirtækisins. Hann var samningamaður sem bæði hafði tök á að leysa úr málum þegar allt virt- ist komið í hnút og eins að leiða samninga til lykta. Hann var traust- ur klettur, mannlegur og umhyggju- samur, í stuttu máli má segja að hann hafi í senn haft mannlega inn- sýn og tæknilega þekkingu. Hann starfaði með undirverktökum okkar en ekki á móti þeim. Per Erik Degerstam. Óteljandi hugsanir um hluti sem er mannlegum huga ofar að skilja hafa sótt á mig, er ég íhugaði hvað ég vildi segja til minningar um Sig- urð, en þær hugsanir hefi ég ómögu- lega getað fært í orð. Frá bílnum mínum núna seinni- partinn, áður en ég hélt til minning- arguðsþjónustu um Sigurð, sá ég tvo fugla sitja í vorsólinni hlið við hlið á háum hól. Ég hugsaði með mér: Svona er þetta ekki lengur í fjölskyldu Sigurðar. Þegar ég svo sótti blómin til þess að setja í kirkjuna sá ég hvernig vindurinn feykti einu rauðu krónu- blaði burt. Ég nam staðar og horfði á eftir því og hugsaði: Er þetta til- viljun? Takk Sigurður. Jenn Johannsson. SIGURÐUR FRIÐRIK SIGURÐSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.