Morgunblaðið - 31.07.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. JÚLÍ 2003 35
Símar 581 3300 - 896 8242
Allan sólarhringinn - Áratuga reynsla
Suðurhlíð 35 — Fossvogi — www.utforin.is
Sverrir Olsen,
útfararstjóri.
Sverrir Einarsson,
útfararstjóri.
Bryndís Valbjarnardóttir,
útfararstjóri.
Baldur Frederiksen,
útfararstjóri.
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
að vinna í akstrinum í bænum. Um
morguninn eftir erfiða vakt mætti
hann í tjaldið og börnin vöknuðu við
að hann var að baka pönnukökur í
morgunmat. Fátt lýsir betur dugnaði
og lífsgleði Sverris.
En Sverrir var líka gæfuríkur,
hann kom fimm börnum á legg með
sóma og svo var hann líka heppinn
með eftirlifandi eiginkonu sína,
Björgheiði. Þau stóðu saman í gegn-
um lífið með mikilli samheldni og
varð hún honum mikil hjálp nú síð-
ustu ár þegar fór að halla undan fæti.
Ég tel mig heppinn að hafa kynnst
Sverri og hef mikið af honum lært.
Elsku tengdamamma, innilegustu
kveðjur á þessum erfiðu tímum.
Sigfús Bjarnason.
Elsku afi.
Þegar ég var lítill langaði mig allt-
af til að verða eins og þú. Þú varst
alltaf hress og skemmtilegur, fínt
klæddur, rakaður, greiddur og
stundum í leðurjakka, vel vaxinn og
sterkur. Afi minn var flottur, hóg-
vær, ekki upp á aðra kominn og alltaf
brosandi.
Enn í dag ertu hetjan mín, og ég
vona að ég verði jafnsjálfstæður,
öruggur og sterkur og þú varst. Ég
vil þakka þér fyrir að hafa, ásamt
ömmu, ávallt stutt mig og haft mót-
andi áhrif á mig, sérstaklega í tónlist
og námi þar sem þú sýndir ætíð full-
an áhuga. Ég mun alltaf hafa ráð-
leggingar þínar í huga, sérstaklega
hvað varðar aksturinn.
Afi minn. Takk fyrir að leiða mig,
afadjúsinn sem enginn nema þú
kunnir að búa til, sögurnar úr Flóan-
um, kjólfötin sem ég hef spilað í, að
leyfa mér að hvíla mig á beddanum
hjá ykkur ömmu, kímnina og hress-
leikann, fyrir að vera fyrirmynd mín.
Fyrir að vera afi minn.
Takk fyrir að annast mig þegar ég
var yngri, og fyrir að leyfa mér að
annast þig þegar ég varð eldri. Ég
gleymi aldrei stundunum sem við átt-
um saman tveir á Freyjugötunni.
Milli okkar nafnanna voru, og eru,
einhver órjúfanleg tengsl og alltaf
heilsaðirðu mér á sama hátt: „Sæll,
nafni.“
Aldrei fellur á þig ryk
fyrir innri sjónum mínum.
Átt hef ég sælust augnablik
í örmunum sterku þínum.
(Þura í Garði.)
Kæri nafni, vertu sæll.
Sverrir Örn Hlöðversson.
✝ Gísli Þorgeirssonfv. kaupmaður
fæddist í Götuhúsum
á Stokkseyri 15. sept-
ember 1914. Hann
lést á heimili sínu í
Reykjavík 24. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Þorgeir
Gíslason frá
Voðmúla-
staðamiðhjáleigu í
Landeyjum, f. 18.6.
1890, d. 30.8. 1948, og
kona hans Kristín Ei-
ríksdóttir frá Litlu-
Háeyri á Eyrar-
bakka, f. 23.11. 1888, d. 26.6. 1956.
Bróðir Gísla er Guðni fv. kaupmað-
ur, f. 22.1. 1923, eiginkona hans er
Ingibjörg Þorkelsdóttir.
Gísli kvæntist 29.5. 1937 Lauf-
eyju Vilmundardóttur, f. 1.6. 1914,
d. 21.2. 1979. Foreldrar hennar
voru Vilmundur Friðriksson, for-
maður í Vestmannaeyjum, og k.h.
Þuríður Pálína Pálsdóttir. Gísli og
Laufey eignuðust tvo syni: 1) Þor-
geir húsasmíðameistari, f. 19.10.
1940, kvæntur Steinunni Lórenz-
dóttur, f. 7.2. 1941. Börn þeirra eru:
Laufey, f. 19.8. 1962, gift Björgvini
Suðurlands í Hafnarstræti 5 en var
því næst forstöðumaður nýrrar
verslunar Sláturfélagsins, Kjötbúð-
ar Austurbæjar. Um hríð stjórnaði
hann versluninni Lögbergi við
Holtsgötu, en árið 1944 keypti hann
verslun á Bergþórugötu 23, sem
fékk nafnið Verslunin Þverá. Er
byggð fór að þéttast í Kópavogi
stofnaði Gísli, ásamt Guðna Er-
lendssyni, fyrirtækið Fossvog hf.
Þeir byggðu verslunarhús á horni
Hafnarfjarðarvegar og Kársnes-
brautar. Gísli hætti að versla á
Bergþórugötunni árið 1960 og rak
eftir það verslunina Fossvog. Þeir
Guðni voru einnig með fleiri versl-
anir í Kópavogi. Hann átti um tíma
hlut í Litlu bílastöðinni við Lækjar-
torg, Samkaupum og Frystigeymsl-
unni hf. í Gnoðarvogi. Verslunar-
hús Gísla voru tekin eignarnámi
þegar veggjáin var gerð í gegnum
Kópavogshálsinn. Hann hætti þá
verslunarrekstri og hóf störf hjá
Álafossi hf. Þar vann hann til 75 ára
aldurs.
Gísli starfaði innan Oddfellow-
reglunnar frá 1946, var einn af
stofnendum stúkunnar Þorfinns
karlsefnis og gegndi þar ýmsum
embættum. Á efri árum tóku þau
Brynfríður mikinn þátt í fé-
lagsstarfi eldri borgara og einnig í
félagsskapnum Kátu fólki.
Útför Gísla verður gerð frá Foss-
vogskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Magnússyni, Lórenz, f.
3.4. 1964, kvæntur
Þuríði Valdimarsdótt-
ur og Gísli, f. 15.5
1967, eiginkona hans
er Ásta Kristín Val-
garðsdóttir. 2) Vil-
mundur Þór, hljóð-
meistari hjá
Sjónvarpinu, f. 29.8.
1945. Eiginkona hans
er Hrafnhildur K. Óla-
dóttir, f. 1.10. 1947.
Þeirra börn eru Lauf-
ey, f. 3.9. 1968, eigin-
maður Hermann Hin-
riksson, Óli Kristinn, f.
10.2. 1973, kvæntur Fjólu Viggós-
dóttur, og Sævar Þór, f. 24.12.
1975, eiginkona hans er Anna Dögg
Hermannsdóttir.
Sambýliskona Gísla síðustu 18
árin er Brynfríður Ragnheiður
Halldórsdóttir frá Bæjum á Snæ-
fjallaströnd, f. 31.8. 1915, dóttir
Halldórs Halldórssonar bónda þar
og konu hans Þorbjargar Brynj-
ólfsdóttur.
Foreldrar Gísla fluttu til Reykja-
víkur 1923. Hann vann í Verslun-
inni Kjöti og fiski við Baldursgötu,
en síðan í Matardeild Sláturfélags
Nú hefur Gísli afi kvatt þennan
heim eftir langa og viðburðaríka ævi.
Þegar ég hugsa um hann afa kemur
ýmislegt upp í huga minn. Hann var
ávallt vel á sig kominn líkamlega og
var mikill snyrtipinni. Hann fylgdist
afar vel með því sem var að gerast
hverju sinni, hvort sem það sneri að
lífi okkar barnabarnanna eða þjóð-
málum. Hann þreyttist seint á að
ræða það sem hæst bar hverju sinni í
fréttum og hafði hann þá sérstakan
áhuga á öllu sem sneri að viðskiptum
enda starfaði hann sem kaupmaður
megnið af sinni starfsævi. Hann hafði
gaman að því að ræða um peninga og
velti mikið fyrir sér hvað hlutir kost-
uðu. Mér er sérstaklega minnisstætt
að það var afi sem fór með mér með
fermingarpeningana mína og lét mig
ávaxta þá í verðbréfum, það var ekki
vit í öðru, sagði hann.
Síðasta stund mín með afa var ör-
fáum dögum áður en hann andaðist.
Fjölskyldan hittist og átti góðan dag
saman í sól og blíðu. Þá var afi til-
tölulega nýkominn úr ferðalagi með
henni Binnu ömmu og ljómuðu þau
bæði eftir greinilega vel heppnaða
ferð. Þannig mun ég minnast afa
míns, hann var ungur í anda sem og
útliti og óska ég þess að ég eigi eftir
að eldast jafnvel og afi.
Með söknuði í huga kveð ég afa.
Hann var góður og traustur maður
sem mun lifa í minningunni um
ókomna tíð.
Sævar Þór Vilmundarson.
Gísli frændi er dáinn. Hann kvaddi
þennan heim við eldhúsborðið hjá
henni Binnu sinni hinn 17. þessa
mánaðar, með gullhamra til hennar á
vörunum. Binna hafði verið að baka
og var að traktera hann á kaffibrauð-
inu. Hún spurði hvað honum þætti nú
best af þessu.
„Þetta er nú allt svo gott hjá þér,
eins og alltaf, Binna mín,“ sagði
hann. Og með þessi orð á vörunum
lauk hans tæplega 89 ára löngu ævi.
Og alveg eftir honum Gísla frænda,
því hann var alltaf tilbúinn að lauma
að okkur dömunum fallegum jákvæð-
um athugasemdum ef hann sá færi á.
Gísli fæddist 1914 á Stokkseyri.
Hann var annað barn ömmu og afa,
en áður höfðu þau eignast son sem dó
í fæðingu. Þegar Gísli var níu ára
eignuðust þau þriðja soninn, Guðna,
stuttu síðar fluttu þau til Reykjavík-
ur og bjuggu lengst af á Bergþóru-
götu 13. Gísli ólst þar upp í foreldra-
húsum og hóf síðan búskap sinn þar.
Hann kvæntist Laufeyju Vilmund-
ardóttur og þau eignuðust synina
Þorgeir og Vilmund. Heimili þeirra
var síðan í Eskihlíð 18.
Það var alltaf gaman og gott að
hitta Gísla og Laufeyju og frændur
mína Þorgeir og Villa í Eskihlíðinni.
Amma Kristín, mamma Gísla og
pabba, bjó seinni árin á heimilinu hjá
okkur og því var talsverður sam-
gangur milli heimilanna. Aðfanga-
dagskvöldin sem við áttum saman
eru eftirminnileg og ég saknaði þess
mikið þegar við lögðum þennan góða
sið af.
Þær eru líka eftirminnilegar ferð-
irnar úr Barmahlíðinni í Eskihlíðina í
litlum rauðum Hilman-sendiferðabíl
sem Gísli kom á og sótti litla stelpu
og stóra rúllu af rúmfötum. Um-
hyggjan fyrir barninu var slík að ég
var skorðuð af með rúmfötunum svo
við kæmumst nú heilu og höldnu í
næstu götu. Það mætti því segja að
Gísli hafi verið á undan sinni samtíð í
öryggismálum. Því þetta var löngu
fyrir tíma öryggisbelta og loftpúða í
bílum. Síðan fékk maður að gista í
Eskihlíðinni. Og þar var spilað við
mann og leikið við hvurn sinn fingur.
Gísli átti reyndar litla puttann
minn. En það var vegna þess að hann
átti enga stelpu. Í Eskihlíðinni fékk
maður að drekka mjólk úr bleiku eða
bláu óbrjótandi vatnsglasi og fékk
oftar en ekki heimabakaða súkku-
laðiköku með. Seinna eignuðust þau
Gísli og Laufey alvörubarnabörn,
bæði stelpur og stráka, sem nutu af
elskusemi þeirra í alla staði eins og
ég.
Gísli og Laufey voru sérlega barn-
góð og þegar röðin kom að mér að
verða strákamamma var það jafn-
sjálfsagt að fara og sýna þeim lítinn
nýfæddan kút eins og væru þau
amma og afi. En Gísli missti Lauf-
eyju sína allt of snemma, hann tók
missi hennar mjög nærri sér og var
einn í nokkur ár. En synirnir og fjöl-
skyldur þeirra fylltu þetta erfiða
tímabil með umhyggju og léttu hon-
um gönguna svo um munaði.
En hendinni var ekkert sleppt af
ungviðinu, því Gísli fylgdist af áhuga
með þessum litlu labbakútum vaxa
úr grasi. Hann lagði sig fram um að
kynnast áhugasviðum þeirra og
spjalla um bíla eða flug, eða hvað sem
var, allt eftir því hvar áhuginn hjá
þeim lá. Hann var nú ekki laus við
bíladellu sjálfur, átti marga bíla um
ævina og eftirminnilegt bílnúmer, R
10102 sem við kölluðum í gríni „tíkin,
tíkin, tveir“ af því að það hljómaði svo
líkt.
Gísli var kaupmaður og verslaði
með matvörur, bæði á Bergþórugöt-
unni og í Fossvogsbúðinni í Kópavogi
til margra ára. Eftir að því sleppti
vann hann á Álafossi þar sem hann
hélt áfram að þeytast um og þjóna
öðrum. Gísli var alltaf á hraðferð,
hann vildi drífa hlutina af, en það var
ekkert verið að kasta hendinni til
hlutanna, því hann var mikið snyrti-
menni líka.
Ef Gísli væri ungur maður í dag
væri hann örugglega einn af strákun-
um í verðbréfaviðskiptunum og æki
um á stífbónuðum fallegum bíl sem
þyldi ferðalög inn á hálendið. Því
Gísli hafði uppgötvað að þar þótti
honum sannarlega skemmtilegt að
ferðast. Svo færi hann í ferðir til út-
landa og tæki þátt í lífi fólksins á
staðnum eins og þegar hann fór að
tína skógarsnigla með manni á Spáni
sem hann hitti þar á gönguferð fyrir
nokkrum árum. Þeir skildu ekki
tungumál hvor annars, en nutu sam-
verunnar engu að síður.
Svo kom að því að þau Brynfríður
Halldórsdóttir eða Binna og Gísli
rugluðu saman reytum. Þeim leið af-
ar vel saman, það var augljóst öllum
sem dvöldu í návist þeirra stundar-
korn. Okkur bróðurfólki Gísla fannst
hann hafa verið afar heppinn að
kynnast þessari elskulegu konu sem
auðgaði tilveru hans svo um munaði.
Og ég er nokkuð viss um að það á líka
við um áhrif hans á hennar líf. Það
má mikið vera ef hún hefur ekki líka
lengt líf hans um mörg ár. Fyrst og
fremst hlýtur að vera gott fyrir
hvern sem er að njóta umhyggju svo
góðrar manneskju. En Binna býr
einnig yfir óvanalegri þekkingu, sem
eru þessi óborganlegu heilsubætandi
húsráð sem landinn bjargaði sér á,
fyrir daga nútímalæknavísinda. Gísli
og við hin sem það vildum höfum
fengið að ausa af viskubrunni hennar
okkur til ánægju og heilsubótar.
Við söknum Gísla öll. Og ég veit að
missir hans nánustu er mikill, en við
getum þakkað og glaðst yfir því hvað
Gísli átti gott og langt líf. Hann var
oftast við góða heilsu, en líf hans var
ekki bara gott heldur naut hann þess
svo ríkulega að vera til og tók þátt
fram á síðasta andartak. Hann eign-
aðist góðan hóp afkomenda, allt dug-
mikið og efnilegt fólk sem hann var
afar stoltur af. Og andaðist svo með
gullhamra til Binnu sinnar á vörun-
um.
Er hægt að hugsa sér fallegri endi
á góðri ævi?
Elsku Gísli.
Dyggð þín og drengskapur var
gulli betri, hafðu þökk fyrir sam-
fylgdina.
Með kveðju frá bróðurfólkinu,
Kristín Guðnadóttir.
Ég vil með nokkrum orðum fá að
kveðja frábæran mann sem ég var
svo heppin að fá að kynnast. Það var
þegar ég kynntist manninum mínum
að ég var kynnt fyrir afa hans og
nafna, honum Gísla Þorgeirssyni.
Hann var alveg frábær maður, hann
Gísli, hann var mjög ákveðinn og ég
lærði mjög fljótt inn á hann, þ.e.a.s.
ég svaraði honum alveg eins. Hann
hringdi oft í mig og var að reyna að fá
einhverjar fréttir og það þótti mér
mjög vænt um, því það var alltaf
hægt að gleðja hann með sögum af
stelpunum mínum sem sakna hans
sárt, því hann var svo góður og hon-
um fannst gaman að koma með
Binnu að horfa á stelpurnar mínar
dansa. Hann Gísli var frábær dansari
og voru margir ungir herrar sem
náðu ekki að dansa eins mikið og
hann á böllunum sem hann fór á hjá
Kátu fólki, í þeim félagsskap var
hann búinn að vera lengi og var alltaf
að reyna að fá okkur líka til þess að
koma. Við fórum á sumarböllin sem
gestir og það var alveg svakalega
skemmtilegt að sjá hvað Gísli var
hress og hafði gaman af að dansa, en
á síðasta balli var Gísli fjarverandi
vegna flensu og það var mikill missir
að hafa hann ekki á ballinu og honum
þótti það líka miður, en að sjálfsögðu
hringdi hann og fékk fréttir af ball-
inu. Gísli var annars við hestaheilsu
og fór m.a. í sundlaugarnar á hverj-
um degi, og það gerði hann líka á
dánardegi sínum, þetta var alveg
eins og hann hafði viljað, að þurfa
ekki að verða veikur og öðrum háður.
Við erum mjög þakklát fyrir öll ár-
in sem við áttum með honum Gísla og
þá sérstaklega jólin þegar hann og
Binna komu til okkar á aðfangadags-
kvöld og voru hjá okkur, það voru
yndisleg kvöld sem við eigum eftir að
sakna mikið.
Elsku Gísli, takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur Gísla og stelpurn-
ar, þín verður sárt saknað en þú ferð
núna á fund eiginkonu þinnar, henn-
ar Laufeyjar, sem ég veit að þú verð-
ur glaður að hitta, því miður kynntist
ég henni ekki, en ég veit að þú ert
glaður að fá að hafa farið svona, þess
vegna verðum við að halda áfram, og
vil ég biðja guð að styrkja Binnu,
Þorgeir, Vilmund og okkur öll sem
eftir erum.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Ásta Kristín Valgarðsdóttir.
GÍSLI
ÞORGEIRSSON
ardvalar hjá Lóu og Engiljóni manni
hennar, en hann var mikið ljúfmenni.
Á komandi árum urðu ferðirnar
fleiri og stundum nokkurra daga
dvöl í senn að sumri til. Þá var nú
gaman. Að fara með þeim í bíó að
horfa á Gøg & Gokke og Harold
Lloyd. Að fara í heimsóknir til Ingi-
bjargar móður hennar og systra-
hópsins á það myndarlega heimili við
Vesturbrautina. Að fá að fara með
henni á stakkstæðið og „hjálpa“ til
við að breiða fiskinn. Ekki var síst að
leika sér í hrauninu, það var ævintýri
líkast, Norðurbraut 25 var „álfahöll“
– og þar var Lóa drottningin.
Það var hún svo sannarlega.
Glæsileg og góð, vel gefin til munns
og handa. Ég naut söngelsku hennar
og ekki var amalegt að fá skýringu á
myndasögunum í Hjemmet og
Familie Journal. Hún ræktaði græn-
meti í garði sínum, sem oft var á boð-
stólum, og hafði unun af blómum.
Svo var hún alltaf að prjóna og hekla
eitthvað fallegt. Dvöl mín í hennar
návist var þroskandi og gaf mér mik-
ið.
Árið 1943 urðu hamingjurík þátta-
skil í lífi þeirra hjóna er þau eign-
uðust kjördótturina Krístínu. Lóa
var með afbrigðum barngóð og þess
hefur frændgarðurinn notið í ríku
mæli. Barnabörnin voru henni sér-
staklega hjartfólgin og nú hefur
nafna hennar tekið við „álfahöllinni“.
Þar mun andi Lóu og Engiljóns lifa,
en hann lést árið 1972. Innilegar
samúðarkveðjur til Kristínar og fjöl-
skyldu hennar. Hjartans þakkir.
Guð blessi minninguna.
Sjöfn Haraldsdóttir.
 Fleiri minningargreinar um Pál
Sverri Guðmundsson bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.