Morgunblaðið - 31.07.2003, Blaðsíða 33

Elskulegur móðurbróðir minn,
Guðmundur Kristjánsson, hefur
kvatt þennan heim eftir erfið veik-
indi. Kristrún dóttir hans tilkynnti
mér andlát hans. Á kveðjustundum
hrannast upp í hugann ótal minn-
ingar sem tengjast elskulegum
frænda frá bernsku- og fullorðins-
árum mínum. Heimsóknir suður í
Njarðvíkur til Munda, Erlu og Rúnu
voru eftirminnilegar enda gestrisni
og hlýja í hávegum höfð og ekki
spillti hann frændi minn því. Hann
var sá mesti húmoristi sem ég hef
þekkt. Sögur frá æskuárum þeirra
systkina sem mamma hefur sagt
mér frá eru margar og skemmtileg-
ar og uppátæki Munda frænda æði
mörg og stundum var honum kennt
um það sem miður fór þótt alsaklaus
væri. Hérna er ein slík.
Kona sem deildi eldhúsi með
ömmu hafði sett hillu fyrir ofan
eldavélina og geymdi þar ýmislegt
dót, m.a. varalitinn sinn. Eitt sinn
var hún að sjóða fisk í hádeginu.
Þegar maður hennar kom síðan
heim í mat og hún ætlaði að taka
fiskinn upp úr pottinum blasti við
henni eldrauður fiskur. Varaliturinn
hafði dottið ofan af hillunni og hann
hafði soðið með fiskinum. Sagt var
að Mundi stæði á bak við þetta en
hann var blásaklaus með öllu. Marg-
ar fleiri sögur kann ég af frænda.
Ennþá óma í höfði mér hlátrasköllin
í eldhúsinu hjá afa og ömmu eða þar
sem við hittumst. Þetta voru
skemmtileg ár.
Við hittumst á Ísafirði 1964 en þá
hafði ég ásamt vinkonu minni
ferðast þangað. Við vinkonurnar
gistum í tjaldi sem fauk ofan af okk-
ur og vorum því sendar upp í Skíða-
skála. Þar hitti ég fyrir frænda og
Erlu sem buðu okkur í herbergi sitt
og ekki leið löng stund uns Erla var
búin að töfra fram herlega veislu
okkur stöllum til heiðurs. Mikið
fjarska urðum við þakklátar. Mundi
frændi gerði óspart góðlátlegar at-
hugasemdir meðan á borðhaldi stóð,
m.a. að það hefði komið frétt í út-
varpinu þess efnis að tjald hefði fok-
ið ofan af tveimur stelpum úr
Reykjavík vegna þess að þær hefðu
ekki kunnað að tjalda. Fleira í þess-
um dúr fengum við að heyra. Þetta
var Mundi, alla tíð léttur í skapi,
hjartahlýr og tryggur sínum.
Mundi og Erla voru mjög sam-
rýnd hjón. Þau unnu saman í öllu,
hvort sem var að fegra í kringum sig
eða í áhugamálum sínum. Frændi
minn missti mikið þegar Erla lést
1990 eftir veikindi. Kristrún og fjöl-
skylda hennar studdi þá vel við bak-
ið á honum á þessum erfiðu tímum.
Mundi frændi skrapp oft í bæinn og
heimsótti systkini sín, oft á leiðinni í
bingó sem honum þótti gaman að
spila.
Síðustu æviárin reyndust frænda
mínum erfið á marga lund, eða þeg-
ar fór að halla undan fæti hjá hon-
um. Hann var kominn með
alzheimersjúkdóm sem smám sam-
an slökkti á öllum lífsþrótti hans. Að
leiðarlokum þakka ég elskulegum
móðurbróður mínum fyrir sam-
fylgdina. Ég og fjölskylda mín vott-
um ykkur dýpstu samúð, elsku
Kristrún, Jón, Erla og Guðmundur
og fjölskyldur, Magnús, Maddý og
fjölskyldur. Og þér, Helga mín Sig-
urðardóttir, vil ég þakka allan kær-
leikann sem þú sýndir frænda mín-
um. Megi góður Guð styrkja ykkur
öll.
Lokaorð mín og hinstu kveðju til
frænda míns, Guðmundar Kristj-
ánssonar, fel ég Valdemar Lárus-
syni í einum uppáhaldssálmi mínum:
Þó dökkni og dimmi yfir
og dagsins lokið önn,
sú vissa að látinn lifir
er ljúf og sterk og sönn.
Hún er það ljós, sem lifir
og lýsir myrkan veg.
Hún ljómar öllu yfir
svo örugg, dásamleg.
Við samferð þína þökkum,
já, þökkum allt þitt starf.
Hrærðum huga og klökkum
þú hlaust þá gæfu í arf
að eiga huga heiðan
og hreina sanna lund,
sem gerði veg þinn greiðan
á granna og vinafund.
Nú ertu héðan hafinn
á hærra og betra svið.
Þar ást og alúð vafinn
en eftir stöndum við.
Þig drottinn Guð svo geymi
og gleðji þína sál.
Í öðrum æðra heimi
þér ómi guðamál.
Blessuð veri minning Guðmundar
Kristjánssonar.
Guðrún Kristjánsdóttir.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 31. JÚLÍ 2003 33
þegar þú hélst upp á 55 ára afmælið.
Aldrei gleymast öll matarboðin sem
við Bent og fjölskyldur áttum saman
á undanförnum misserum. Þú varst
svo glöð þegar ég og fjölskylda mín
fluttum í næsta stigagang við þig í
apríl síðastliðnum. Við ætluðum að
eyða tímanum vel saman. En svona
er þetta. Við, sem vorum kvöldið fyr-
ir andlát þitt að skipuleggja næstu
ferð með krakkana eitthvað út í heim.
En þér var ætlað að fara í aðra ferð
án okkar. Ég get bara ekki skilið að
þetta sé raunverulegt, að þú sért far-
in frá okkur. Mig langar að þakka þér
fyrir hvað þú gafst honum Andra
Marinó mikið. Þú opnaðir faðm þinn
og gafst honum það sem enginn ann-
ar getur gefið honum. Þið voruð svo
samrýnd og missir hans er mikill.
Elsku mamma, ég veit að þú og
pabbi vakið yfir okkur öllum.
Blessuð sé minning þín.
Þín elskandi dóttir,
Líney.
Einn stærsti minnisvarðinn sem
sérhver maður reisir eru þær minn-
ingar sem eftir lifa í huga þeirra sem
hann hefur kynnst á lífsleiðinni. Það
er ljóst, mamma mín, að þú hefur
snert marga á þinni lífsleið. Undrun
manna var meiri en orð fá lýst yfir
brotthvarfi þínu, ég trúi því varla enn
að þú sért farin.
Undanfarið ár er búið að vera
mjög viðburðaríkt hjá þér og okkur
sem fjölskyldu, Baldur frændi okkar
í Vestmannaeyjum lánaði okkur
íbúðina sína og við fórum öll saman á
Þjóðhátíð í Eyjum, þitt fyrsta skipti í
yfir þrjátíu ár, þú eignaðist tvær ynd-
islegar ömmustelpur, Sigrúnu Ósk
og Önnu Marín. Einnig er mjög
minnisstæð ferð okkar til Edinborg-
ar í vetur. Ég mun varðveita þær
stundir þegar ég sagði þér að við ætt-
um von á barni, þú varst svo glöð og
stolt. Þótt litla stelpan okkar sé bara
fimm mánaða núna þá hafið þið átt
margar góðar og yndislegar stundir
saman, það var svo gaman að sjá
hvað þið náðuð vel saman og hvað þú
varst stolt amma. Þú sagðir mér oft
hversu ánægð og hamingjusöm þú
værir fyrir mína hönd með litlu fjöl-
skylduna mína hér í Eskihlíðinni. Í
ófá skipti komstu færandi hendi
hingað heim, t.d. með föt eða dót fyrir
litlu Önnu Marín, veislumat fyrir
okkur eða kisuna! Ég þekki ekki
margar ömmur sem hafa tímt að gefa
ketti humar.
Meðan pabbi var á lífi hafði hann
oft á orði hversu góður hlustandi þú
varst, það voru orð að sönnu. Það hef-
ur verið svo gott að deila með þér
hugsunum mínum, gleði og sorg. Ég
hafði svo gaman af því að segja þér
frá sérhverjum nýjum hlutum sem
Anna Marín tók upp á, þú tókst svo
virkan þátt í gleðinni minni.
Nú hefur söknuður þinn breyst í
sameiningu, þú þarft ekki lengur að
sakna pabba því hann er hjá þér og í
sameiningu munuð þið styrkja okk-
ur.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Þótt þú sért komin yfir móðuna
miklu veit ég að þú ert hjá okkur og
meðtekur hugsanir okkar til þín.
Þinn
Bent.
Það er liðið rúmt ár en virðist sem
það hafi verið í gær að ég hitti þig
fyrst yfir hádegisverði á Furugrund-
inni, fyrsta matarboðið okkar Bents
hjá þér. Ég var með fiðring í mag-
anum yfir að hitta þig, mína tilvon-
andi tengdamóður, í fyrsta sinn. Sá
fiðringur var óþarfur því þú tókst svo
sannarlega vel á móti mér. Síðan eru
matarboðin orðin æði mörg og nota-
legar kvöldstundir með þér varðveit-
ast í minningunni.
Mér varð strax ljóst hversu dýr-
mæt litla fjölskyldan þín var þér, þú
nýttir hvert tækifæri til að koma fjöl-
skyldunni saman, ýmist til að borða
eitthvað gott eða gera annað
skemmtilegt. Þú varst alltaf til staðar
ef við þurftum á þér að halda og það
var svo gott að eiga þig að.
Þér var mjög umhugað að okkur
Mána liði vel í þinni dýrmætu litlu
fjölskyldu og þú nefndir oft hversu
glöð þú varst með hversu vel Máni og
Andri Marinó náðu saman.
Kynni okkar voru rétt að byrja og
það er okkur öllum óskiljanlegt af
hverju þú varst kölluð frá okkur svo
fljótt. Þú nýbúin að eignast tvær litl-
ar ömmuprinsessur sem biðu eftir að
láta dekra meira við sig að Sigrúnar
ömmu sið. En við vitum að þér líður
vel þar sem þú ert núna, við hlið Mar-
inós, og að þið gætið þeirra og okkar
vel. Ég mun varðveita minninguna
um þig fyrir ömmubarnið þitt, hana
Önnu Marín.
Að lokum vil ég þakka þér fyrir að
geyma gullmolann þinn, hann Bent,
handa mér – hann er svo sannarlega
minn betri helmingur. Þín verður
sárt saknað, megi Guð og allir englar
himnaríkis varðveita þig, hvíl í friði.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt.
Sjáðu sóleyjarvönd
geymdu’ hann sofandi í hönd.
Þú munt vakna með sól
Guð mun vitja um þitt ból.
(Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi.)
Þín
Sif.
Elsku amma mín.
Mig langar að þakka þér fyrir allar
þær samverustundir sem við áttum
saman.
Ég sakna þín svo mikið að engin
orð fá því lýst. Þú varst svo góð við
mig og þú varst besta amma í öllum
heiminum. Það var svo gott að koma
til þín og vera hjá þér. Þú gafst mér
fullt af dóti og nammi og ég fékk allt-
af ís hjá þér. Stundum sátum við og
spjölluðum og drukkum te saman.
Nú ertu farin í langt ferðalag, hundr-
að ár í burtu, án okkar en við hitt-
umst síðar.
Elsku amma, ég hugsa til þín alla
ævi.
Ástarkveðja,
prinsinn þinn,
Andri Marinó.
Elsku mágkona. Seinast sá ég þig
og kvaddi þegar þú varst á heimleið
að lokinni útför móður minnar,
tengdamóður þinnar. Á kistu hennar
var blómaskreyting sem þú hafðir
gert og minnningargrein eftir þig í
blaðinu.
Hvorutveggja fallegt og unnið af
vandvirkni þinni.
Nú, rúmri viku seinna, kveð ég þig
aftur og veit að Marinó bróðir tekur á
móti þér handan við lífið okkar hér.
Þú varst alls ekki á förum í burtu
frá okkur öllum þegar við kvöddumst
um daginn. Þvert á móti var nýbúið
að ráðgera að þú og litlu fjölskyldur
Líneyjar og Bents kæmu í heimsókn
til mín í Önundarfjörðinn núna á
næstu vikum. Andri Marinó, mikill
ömmudrengur með annan fótinn hjá
þér að vild.
Líney og fjölskylda hennar nýflutt
í sama fjölbýlishús og þú, svo auðvelt
væri fyrir börn og fullorðna að skjót-
ast yfir til þín. Þú varst meira en
tilbúin að umvefja litlu nýskírðu dæt-
ur Bents og Líneyjar og Mána litla
alúð þinni og umhyggju og gefa þeim
allan þinn tíma. Hagur barna þinna
og barnabarna var samofinn þínu lífi
og þið voruð öll góðir vinir.
Sigrún mín. Ég kveð þig aftur og
þakka þér fyrir samfylgdina í gegn
um lífið. Þakka þér fyrir umhyggju
þína og allar góðar stundir sem við
höfum átt saman.
Börn þín, Líney og Bent, og
ömmudrengurinn Andri Marinó eiga
samúð mína alla.
Ásta Ólafsdóttir.
„Þetta hefur verið sérkennileg
vika,“ sagði Sigrún Edda þegar við
hittumst fyrir tveimur vikum í skírn-
arveislu í fjölskyldunni. „Lífið er óút-
reiknanlegt,“ sagði hún, „og í dag
hafa þær systur, gleði og sorg, hald-
ist í hendur.“ En Sigrún hafði þennan
sama dag verið við kistulagningu
tengdamóður sinnar.
Fjórum dögum síðar kom hún fær-
andi hendi til okkar Gísla. Henni
höfðu áskotnast nýtínd jarðarber og
vildi að við fengjum að bragða á góð-
gætinu. Þegar hún hafði sagt mér frá
ætt og uppruna berjanna, bætti hún
því við að þau væru nýþvegin og
sykruð og því ekki eftir neinu að bíða
með að gæða sér á þeim. Ég þakkaði
henni kærlega fyrir gjöfina og fylgdi
henni til dyra, en áður en við kvödd-
umst gaf hún mér merki um að koma
að bíl sínum og líta á stóra og fallega
blómaskreytingu sem hún hafði
útbúið fyrr um daginn og var hennar
hinsta kveðja til tengdamóðurinnar
sem jarðsetja átti næsta dag. Aðeins
tveimur sólarhringum síðar var Sig-
rún öll. Já, lífið er óútreiknanlegt.
Ég kveð nöfnu mína með trega og
þakka henni þann hlýhug og vinaþel
sem hún sýndi mér eftir að við Gísli,
bróðir hennar, kynntumst. Hugur
hennar og hjarta var alla tíð hjá fjöl-
skyldunni. Á meðan Gestur, faðir
þeirra, lifði var hún stoð og stytta
foreldra sinna og eftir að Gestur lést,
bar hún Líneyju, móður sína, á hönd-
um sér og það var fátt sem hún ekki
gerði fyrir hana. Óvænt fráfall Sig-
rúnar er því mikið áfall fyrir aldraða
móður, börnin Líneyju og Bent,
tengdabörn og barnabörn. Þau hafa
misst mikið og votta ég þeim samúð
mína og vona að minningar um ást-
ríka móður verði þeim huggun í sorg-
inni.
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
(Hannes Pétursson.)
Edda Þórarinsdóttir.
Ég varð harmi sleginn þegar Anna
systir mín tjáði mér að Sigrún væri
dáin.
Í fyrstu neitaði ég að trúa því. Að-
eins viku fyrr heimsóttum við Þóra
og ég Sigrúnu.
Hún var þá nýkomin frá sjúkra-
þjálfara til að ná bata eftir slæmt
lærbrot. Hún var föl á vangann en
fljótt kom roði í kinnar er hún sagði
nýjustu fréttir af börnum sínum og
barnabörnum sem hún hafði mikla
ást á og sýndi einstaka umhyggju.
Missir þeirra er mikill. Ég hef verið
það lánsamur að eiga tvær systur,
hin var Sigrún frænka. Við ólumst
fyrst upp í sama húsi, síðan húsum
sem lágu hlið við hlið.
Umhyggja hennar í minn garð í
æsku og fram á síðustu daga hennar
get ég seint að fullu þakkað.
Sumum þótti nú nóg um en hún
átti ekki yngra systkini og fékk ég
örugglega þann sess. Fyrst koma
upp í hugann ferðirnar til Þykkva-
bæjar á æskuslóðir föður hennar. Þá
var ýmist gist á prestsetrinu eða Suð-
ur-Nýjabæ. Kartöflur, uppskera,
dýrin og ferðirnar niður á sanda á
dráttarvélum voru borgarbarninu,
sem hafði bara farið út í Kópavog og
að Elliðaám, þvílíkt ævintýri. Sölu-
tjöldin hans Gísla bróður Sigrúnar
17. júní voru heimur út af fyrir sig og
Leikfélag Kópavogs sem sýndi Línu
Langsokk ótal sinnum og sá ég all-
flestar sýningarnar undir hand-
leiðslu Sigrúnar.
Á mínum unglingsárum hitti
frænka mín manninn í lífi sínu, Mar-
inó, þá hélt ég nú að mínum þætti
væri lokið, en sú var nú ekki raunin.
Haustkvöld eitt er útivistartími var
kl. 20 komu þau nýtrúlofuð og buðu
mér í bíltúr. Leyfi var veitt og brunað
um borg og bí á átta gata Fordara
Gests Gíslasonar stórleikara. Klukk-
an nálgaðist miðnætti þegar rennt
var fram hjá Digranesvegi og var nú
farið að fara um frænku að halda tán-
ingnum svo lengi, en þá sagði Marinó
við tökum hann bara með í partý.
Ég hafði eignast nýjan vin og
minning um hann vermir hjarta-
rætur eins og minnar kæru frænku.
Líney, Bent, Gísli, börn, makar og
Líney eldri. Við Þóra vottum ykkur
innilega samúð og okkar hugur eru
svo sannarlega með ykkur.
Jakob Bjarnason.
Æskuminningarnar eru allar
tengdar Sigrúnu frænku minni. Við
vorum eins og systur frekar en syst-
kinabörn, ólumst upp í sama húsi
fyrstu æviárin og hlið við hlið í Kópa-
voginum – fyrst í sumarbústöðum –
síðar í heilsárshúsum.
Allt í kringum sumarbústaðina
voru blóm, berjalyng og annar villtur
gróður og tíndum við langa stilka af
baldursbrá, hvönn og njóla fyrir
mæður okkar. Ætli blómaáhugi Sig-
rúnar hafi ekki sprottið þarna í
bernskunni? Hún var ætíð mikill fag-
urkeri og elskaði blóm. Blómaskreyt-
ingar hennar voru vinsælar og fyrir
hver áramót færði hún mér glæsilega
blómaskreytingu.
Við vorum ekki líkar sem börn,
hún með hvítt liðað hár og ljósa húð,
ég með gult slétt hár og freknur og
með ólík áhugamál. En alla tíð kom
okkur sérstaklega vel saman og við
deildum í gegnum árin allri gleði okk-
ar, áhyggjum og sorgum.
Sigrún var umhyggjusamasta
manneskja sem ég hef kynnst. Hún
umvafði alla með elsku sinni og ekki
brást að ef um veikindi eða sjúkra-
húsdvöl var að ræða þá bárust sím-
skeyti, kort og blóm með góðum
kveðjum frá henni. Alla tíð hugsaði
hún sérstaklega vel um foreldra sína,
betri dóttur var ekki hægt að hugsa
sér. Móðir hennar, sem lifir hana í
hárri elli, var oft slæm til heilsunnar
og sá þá Sigrún alveg um heimilið.
Hún og Marinó hófu búskap á efri
hæðinni hjá foreldrum hennar, en
eftir að þau fluttu í sitt eigið húsnæði
hélt Sigrún áfram að fara daglega til
foreldra sinna og aðstoða þau.
Sigrún var aðeins 17 ára þegar hún
kynntist Marinó. Þau áttu rúmlega
30 ár saman og sýndu hvort öðru
mikla ástúð, skilning og umhyggju.
Marinó kynnti sér sérstaklega kín-
verska læknisfræði sem verkjameð-
ferð fyrir Sigrúnu. Fann hann upp og
hannaði sérstakt nálastungutæki,
sem hefur hjálpað mörgum. Þegar
Marinó veiktist sýndi Sigrún mikinn
styrk og æðruleysi og annaðist hann
heima þar til yfir lauk.
Sigrún ræktaði fjölskyldutengslin
vel og verður hennar saknað í fjöl-
skyldugrjónagrautnum í vetur. Ýms-
ar fastar hefðir höfðum við, svo sem
smágjafir og heimsóknir til hvor ann-
arrar á afmælisdögunum. Hún með
íbúðina skreytta og hlaðið borð af
kræsingum 15. desember, sem kom
öllum í jólaskap. Á afmælisdegi mín-
um, við oftar en ekki tvær, að rabba
saman yfir einni kökusneið og kók.
Við vorum alltaf til staðar hvor fyrir
aðra.
Samband Sigrúnar og barna henn-
ar var einstaklega náið og fallegt og
fannst henni, réttilega, hún vera
mjög gæfusöm með börn sín og
barnabörn. Dóttursonur hennar,
Andri Marinó, var oft hjá henni og
henni til mikillar gleði var Líney og
fjölskylda hennar nýflutt í næsta
stigagang við hana. Það voru ham-
ingjudagar í lífi hennar þegar Líney
og Kalli eignuðust svo Sigrúnu Ósk
og þegar Bent og Sif eignuðust Önnu
Marín nokkrum mánuðum seinna.
Þegar Anna Marín var skírð sagði
Sigrún við mig að nú væru aftur
komnar frænkurnar Sigrún og Anna.
Það er sárt að hún fékk ekki að njóta
fjölskyldu sinnar lengur og þau
hennar.
Söknuður minn og sorg er mikil,
en mest er þó sorg barna hennar,
barnabarna og tengdabarna. Elsku
Líney, Bent, Kalli, Sif og aðrir ást-
vinir Sigrúnar, mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Anna.
 Fleiri minningargreinar um
Sigrúnu Eddu Gestsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu næstu
daga.