Morgunblaðið - 19.10.2003, Page 44

MINNINGAR
44 SUNNUDAGUR 19. OKTÓBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Björgvin JanusEiríksson fæddist
29. janúar 1922. Hann
lést 29. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Margrét
Þorsteinsdóttir, f.
11.12. 1882, d. 18.11.
1955, og Eiríkur Ein-
arsson, f. 20.10. 1880,
d. 1940. Uppeldis-
systkini Janusar voru
Einar Magnússon og
Eyrún Runólfsdóttir,
þau eru bæði látin.
Sambýliskona Jan-
usar er Rósa Guðrún
Stefánsdóttir, f. 29.12. 1924. Dæt-
ur hennar eru Sóley Benna og
Fjóla Guðmundsdætur.
Janus ólst upp í for-
eldrahúsum í Óskoti í
Mosfellssveit. Eftir lát
föður síns hélt Janus
áfram búskap í Óskoti
með móður sinni þar
til hún lést. Þá fluttist
Janus til Reykjavíkur
og vann ýmis störf.
Hann var afreksmað-
ur í frjálsum íþróttum
og var félagi í Ung-
mennafélaginu Aftur-
eldingu. Frá árinu
1964 starfaði hann á
Reykjalundi þar til
hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Útför Janusar var gerð í kyrr-
þey.
Björgvin Janus Eiríksson lést hinn
29. september sl. Janusi kynntist ég
7-8 ára gamall er ég var í sveit hjá for-
eldrum hans, þeim Eiríki Einarssyni
og Margréti Þorsteinsdóttur, er
bjuggu í Óskoti sem er sunnan við
Hafravatn, nú í næsta nágrenni
Reykjavíkur. Janus var þá um 15 ára
gamall og tók hann mig nánast í fóst-
ur þegar ég kom. Hann hafði brenn-
andi áhuga á mörgu, m.a. að kljúfa
grjót sem töluvert var af í túninu.
Hann sá hvernig lá í steinunum og
eftir því hjó hann með meitlinum
þröngar holur í steinana. Í þessar hol-
ur rak hann fleyga sem hann herti á
þangað til steinninn brast og var við-
ráðanlegur til flutnings úr túninu.
Þegar vetur kom og jörð fraus kom
hann þessu grjóti á sleða sem hann
spennti fyrir hest og dró það úr
túninu. Sumir steinarnir voru svo
stórir að þeir klofnuðu ekki en þá lét
hann frostið hafa fyrir því. Spennan í
fleygunum og vatn sem fraus í hol-
unum gerði það að verkum að klett-
arnir rifnuðu. Þetta þótti mér ákaf-
lega merkilegt og ekki síður þegar
grafið var eftir mó til eldiviðar. Þá
komu í ljós djúpt í jörð leifar af trjám
sem einhvern tímann höfðu vaxið þar.
Líka var hægt að sjá öskulög ýmist
svört eða rauðbleik með 30-40 cm
millibili. Þessi öskulög voru misþykk
og mikið var spáð í úr hvaða gosi þetta
hefði komið. Fyrir mig var þetta allt
mjög forvitnilegt og fræðandi.
Janus sem alltaf var að afla sér
þekkingar á ýmsum málum drakk í
sig það sem hinir mörgu gestir höfðu
að segja. Það var gestkvæmt í Óskoti
enda gestrisnin mikil. Margir komu
til að veiða í Hafravatni en í því var
mikill fiskur, bleikja, urriði og lax,
sem í þá daga komst hindrunarlaust
upp alla Úlfarsá. Sumir þessara
manna voru lærðir á mörgum sviðum
t.d. rafvirkjar og útvarpsmenn. Man
ég eftir einum sem hét Þorsteinn. Það
sem þessir menn sögðu féll í frjóan
jarðveg hjá Janusi. Gerði hann marg-
ar tilraunir til að ná útvarpssending-
um og tókst honum það en þá voru öll
þessi fræði á byrjunarstigi.
Þetta er lítill hluti þeirra minninga
sem ég geymi frá veru minni í Óskoti
og fáir vita um. Janus var mikill
íþróttamaður og byrjaði kornungur
að æfa spretthlaup og þrátt fyrir
næstum enga aðstöðu til æfinga fór
hann að keppa fyrir sitt ungmenna-
félag, Aftureldingu. Þar var hann sig-
ursæll í spretthlaupi, langstökki og
meira að segja fékk hann verðlaun
fyrir hástökk en þar varð hann að
stökkva vel yfir sína líkamsstærð. Um
þetta talaði Janus lítið. Ég spurði
hann um þessi ár og þá hló hann og
sagði: „Þegar ég fór fyrst á íþrótta-
mót átti ég ekki leikfimibuxur hvað þá
að ég ætti gaddaskó.“ Hann fékk lán-
aðar buxur sem náðu niður að hnjám
og gaddaskó alltof stóra og þurfti
hann að fara í tvenna eða þrenna
sokka til þess að þeir pössuðu. Hann
sigraði samt og gerði það öll þau ár
sem hann keppti fyrir sitt félag, en sá
þáttur Janusar hlýtur að vera skráð-
ur í bækur Aftureldingar.
Oft fórum við Janus með stöng nið-
ur að vatni. Hann átti veiðistöng með
hjóli en ég varð að láta hrífuskaft
nægja og það dugði vel ef við fórum út
á bát en lakara ef kasta þurfti frá
landi. Óskot er á milli tveggja vatna.
Hafravatn að norðan og Langavatn
að sunnan. Í Langavatni var vænn sil-
ungur en ekki góður. Það rennur eng-
in á í Langavatn og engin á úr því.
Reynisvatn er vestan við Langavatn
og austan við Langavatn er Miðdalur
sem á land niður að Hafravatni. Úlf-
arsfell er síðan norðan við Hafravatn.
Þetta eru smá staðarlýsingar af
Óskotslandi og umhverfi þess. Á
þessum árum 1934-1942 var enginn
bílvegur að Hafravatni og þurfti því
að ganga frá Reykjum eða Lamb-
haga. Ungmennafélagið hafði aðstöðu
að Tjaldanesi en þangað þurfti Janus
að fara gangandi. Tveir gamlir hestar
voru á bænum en Janus var fljótari án
þeirra. Hann gekk því yfir að Reykj-
um og um Skammadal og í Tjaldanes.
Það þurfti að leggja talsvert á sig til
að stunda íþróttir í þá daga.
Foreldrar Janusar voru góðar
manneskjur og mikill myndarskapur í
mat og öðru atlæti þrátt fyrir lítil efni.
Margrét var mikil húsmóðir og gerði
góðan mat úr því efni sem hún hafði
en það var í raun ekki svo lítið, nægur
silungur sem hún eldaði á ýmsan hátt.
Hún bjó til skyr og strokkaði smjör
og hænsnin voru nýtt til hins ýtrasta.
Sláturgerð og vinnsla úr kjöti bæði
saltað og reykt. Þrifnaður Margrétar
var einstakur og þurfti því oft að
sækja sand niður að vatni því gólfin
voru sandskúruð og voru hvít er þau
þornuðu. Eiríkur var ákaflega snar í
snúningum og laginn við öll störf.
Hann var kominn yfir sextugt þegar
hann einu sinni skoraði mig í kapp-
hlaup heim túnið. Ég var sem gefur
að skilja með mikla íþróttadellu af
samskiptum við Janus. Leikar fóru
þannig að ég sá undir iljarnar á Eiríki
því ég hafði ekki roð við honum. Ég
var aldrei skammaður í Óskoti utan
einu sinni og var ástæðan vafalaust
ærin. Ég nefndi áður að Janus stund-
aði ýmsar tilraunir en lítið fór fyrir
því hjá mér. Þó var það einu sinni að
ég þurfti að moka undan hænunum
sem voru á prikum fyrir ofan pall.
Þetta var ekki erfitt verk en pallurinn
var gömul hurð með lúgu. Yfir lúg-
unni var hleri sem ég tók af og þá kom
í ljós að hænurnar duttu niður um
gatið og haninn sem var svo montinn
og háleitur datt alltaf niður. Þetta
þótti mér ákaflega fyndið en hávaðinn
af hænsnagarginu barst til eyrna
Margrétar. Hænurnar höfðu hátt en
hávaðinn í Margréti var þó meiri.
Fyrir þetta var ég skammaður en þó
aðeins einu sinni.
Foreldrar Janusar létust með
nokkurra ára millibili. Eiríkur fyrst
en Margrét nokkru síðar. Janus hafði
alltaf búið með foreldrum sínum og
bjó í Óskoti nokkur ár eftir að þau lét-
ust. Eftir að búskap lauk starfaði
hann mörg ár á Reykjalundi sem
verkstjóri í plastverksmiðju. Ég hitti
Janus sjaldan á þessum árum. Leiðir
okkar lágu aftur saman eftir að ég fór
að stunda föndur aldraðra í Hraunbæ
105. Árið 1977 kynntist hann sam-
býliskonu sinni, Rósu Guðrúnu Stef-
ánsdóttur, og áttu þau mjög góða
tíma saman eða þar til hún veiktist
fyrir nokkrum árum. Með þessum
kynnum eignaðist Janus sína fjöl-
skyldu og stóðu þau öll þétt saman
bæði í veikindum hennar og hans.
Að lokum vil ég nefna að á þessum
árum fyrir 1940 ríkti kreppa hér á
landi sem og víða annars staðar. Í
Reykjavík var mikið atvinnuleysi og
mikið var um að börn voru send í
sveit, þar sem þau gátu gert gagn við
heyskap, kúarekstur og aðra snún-
inga. Ég var heppinn með heimili og
hef búið að því alla æfi og fyrir það er
ég þakklátur. Janus var hógvær
maður og gumaði ekki af sínum af-
rekum.
Með virðingu og hlýhug kveð ég
hann og votta nánustu ættmennum
hans og vinum samúð mína.
Ingvar Jónsson.
JANUS
EIRÍKSSON
✝ Lillý AlbertinePjetursson fædd-
ist í Bodö í Noregi
20. maí 1926. Hún
lést á Landspítala –
háskólasjúkrahúsi
við Hringbraut 12.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Osvald Olsen
og Andrea Olsen.
Systkini Lillýjar eru
Bjarne, Kare, Os-
vald, Marie, Elly,
Solveig og Liv. Kare
og Solveig eru á lífi.
Lillý flutti frá
Noregi til Íslands árið 1947 og
settist að í Reykjavík.
Hún giftist 18. desember 1948
Ólafi Pjeturssyni, löggiltum end-
urskoðanda, f. 24.
maí 1919, d. 12. jan-
úar 1971. Þau eiga
þrjú börn, þau eru:
1) Guðrún, f. 18.
maí 1949, d. 6. jan-
úar 2000, gift Elíasi
Gíslasyni og áttu
þau einn son. 2) Ós-
vald, f. 22. ágúst
1952, kvæntur
Lindu Ólafsson og
eiga þau tvö börn,
þau eru búsett í
Noregi. Ósvald átti
son fyrir. 3) Pétur,
f. 19. janúar 1956,
giftur Guðrúnu Erlu Hafsteins-
dóttur og eiga þau fjögur börn.
Útför Lillý fór fram í kyrrþey
að ósk hinnar látnu.
Elsku amma mín lést svo allt of
fljótt og við söknum þín mikið. Ég á
margar ljúfar minningar um þig enda
hefur þú alltaf verið mér svo kær. Þú
varst alltaf glöð en það var svo langt á
milli okkar, þú á Íslandi en ég í Nor-
egi, og heimsóknirnar alltof sjaldan.
Þú varst alltaf að og gerðir mikið til
að gleðja aðra og maturinn þinn var
einstaklega spennandi.
Þú lagðir mikinn kærleika í allt
sem þú gerðir og það var ekkert sem
var þér ofviða. Hugmyndaauðgi þín
var mikil eins og hlutirnir bera með
sér sem þú gerðir og Hringurinn seldi
árlega á basar til að styrkja Barna-
spítalann. Ég var svo stolt.
Elsku amma, þú hafðir hjartarými
fyrir alla og þú munt alltaf eiga stað í
mínu hjarta.
Hvíl í friði,
Amanda.
Ég hef misst mína elskulegu
ömmu.
Amma var rausnarkona með ríka
tilfinningu fyrir lífinu og lét sér aldrei
leiðast. Var ákaflega stolt og bein í
baki, hafnaði aldrei neinu, hvorki í
meðbyr né í mótlæti, og gaf sig aldrei.
Ég er stoltur af að vera íslenskur
og vona að dóttir mín fái að upplifa Ís-
land á svipaðan hátt og ég fékk með
þér amma mín, hér á landi.
Ég sakna þín, amma mín, þú varst
stórkostleg.
Geir Ove.
LILLÝ ALBERTINE
PJETURSSON
Elskuleg eiginkona mín,
ÓLÖF HAFDÍS GUÐMUNDSDÓTTIR,
Vesturbergi 138,
Reykjavík,
lést að heimili sínu sunnudaginn 12. október sl.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju miðviku-
daginn 22. október kl. 13.30.
Sigurjón Guðmundsson.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegs föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
GUÐMUNDAR SVERRISSONAR
frá Hvammi,
Borgarbraut 65a,
Borgarnesi.
Sigurlaug Guðmundsdóttir, Indriði Valdimarsson,
Sigríður Herdís Guðmundsdóttir,
Sverrir Guðmundsson, Sigþrúður Margrét Þórðardóttir,
Guðmundur Stefán Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Útför elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður, afa, bróður og mágs,
ÓSKARS HANSEN
heildsala,
Bólstaðarhlíð 62,
Reykjavík,
sem lést á heimili sínu föstudaginn 10. októ-
ber, fer fram frá Háteigskirkju þriðjudaginn
21. október kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á Minningarsjóð hjúkrunarþjónustunnar Karitasar, sími
551 5606.
Jakobína Úlfsdóttir,
Rósa Hansen, Sigurður Samúelsson,
Linda Sigrún Hansen, Atli Helgason,
Óskar Óskarsson,
Einar Trausti Óskarsson,
Tryggvi Óskarsson, Andrea Jóhannsdóttir,
Ívar Örn og Þórey,
Tinna Rós,
Úlfur Alexander,
Arnar Freyr,
Esther Larsen, Bent Larsen.
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir og amma,
GUÐLAUG HELGA SVEINSDÓTTIR,
Möðrufelli 3,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Landspítlala v/Hringbraut
fimmtudaginn 16. október.
Útför auglýst síðar.
Grímur Friðbjörnsson,
Sigríður Grímsdóttir, Þórður Axel Magnússon,
Gunnhildur Grímsdóttir, Yngvi Óðinn Guðmundsson,
Þröstur Grímsson,
Guðmundur Hrafn, Lena Sóley
og Helga Kristín Yngvabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför minnar
elskulegu eiginkonu, móður okkar, tengda-
móður og ömmu,
ÁSDÍSAR RAGNARSDÓTTUR,
Furugrund 17,
Akranesi.
Hjalti Samúelsson,
Bjarni Þór Hjaltason, Sigrún Gísladóttir,
Sveinbjörn Reyr Hjaltason, Guðný Ósk Stefánsdóttir,
Hildur Hjaltadóttir, Kristján Þór Guðmundsson
og barnabörn.