Morgunblaðið - 19.10.2003, Side 55

FÓLK Í FRÉTTUM
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. OKTÓBER 2003 55
eftir Kristínu Ómarsdóttur
sýn. fös. 24. okt Örfá sæti laus
sýn. sun. 26. okt
sýn. fim. 30. okt
Sýningar hefjast klukkan 20.
Aðeins þessar sýningar
Miðasala í 555 2222 eða á theater@vortex.is
Mink
leikhús
BANDARÍSKA rokksveitinThe Strokes hristi ræki-lega upp í rokkheiminumfyrir tveimur árum og
ruddi brautina fyrir mikla tíma-
bæra rokkendurnýjun á austur-
strönd Bandaríkjanna. Sveitin
boðaði gömul og góð gildi, rokk er
skítug, kæru- og ábyrgðarlaus
skemmtun, og í tónlistinni mátti
heyra bergmál frá nokkrum helstu
rokksveitum New York, Ramones,
Velvet Underground, Television
og síðast en ekki síst Blondie.
Skemmtilegast af öllu var að
heyra hve þeir félagar í sveitinni
virtust lausir við áhyggjur af því
hvað öðrum fyndist, frægðin var
stórlega ofmetin að því er þeir
sögðu sjálfir og sókn eftir pen-
ingum sókn eftir vindi; listin ein
skipti máli.
Hvað þau viðhorf varðar hefur
kannski áhrif að þeir félagar þurfa
ekki að hafa áhyggjur af því að
eiga ekki til hnífs og skeiðar, allir
af auðmönnum komnir og mennt-
aðir í dýrum einkaskólum. Vísir að
sveitinni varð til þegar þeir Julian
Casablancas og Albert Hammond
yngri kynntust á svissneskum
einkaskóla. Tónlistaráhuginn sam-
einaði þá, Hammond gítarleikari
og Casablancas lagasmiður og
söngvari. Þegar kom að því að
halda heim frá Sviss skildu aftur á
móti leiðir; Hammond hélt til
heimilis síns í Kaliforníu en Casa-
blancas til New York harðákveð-
inn í að stofna hljómsveit.
Nýr hljómur og nýr stíll
Í New York átti Casablancas
vin sem var trommuleikarinn Fab
Moretti, og þeir ákváðu að stofna
saman hljómsveit. Þeir fengu tvo
félaga í lið með sér, gítarleikarann
Nick Valensi og bassaleikarann
Nikolai Fraiture, og byrjuðu að
æfa og semja sem mest þeir máttu
undir nafninu Come On. Þegar
Hammond fluttist svo til New
York ári síðar slóst hann í hópinn,
þeir hentu öllum gömlu lögunum
og byrjuðu upp á nýtt með nýtt
nafn, The Strokes, nýjan hljóm og
nýjan stíl.
Þetta gerðist allt snemma árs
1999 og það ár fór í æfingar og
tónleikahald á búllum í New York,
en smám saman vann sveitin sér
það orð að henni var boðið að
spila á stærri og veigameiri stöð-
um. Fyrstu upptökur voru gerðar
árið 2000, þegar sveitin hljóðritaði
nokkur lög til að senda á útgef-
endur. Bandarískir útgefendur
létu sér fátt um finnast, fannst
sveitin ekki að vera að gera neitt
sem hægt væri að selja, en eig-
andi Rough Trade-útgáfunnar
bresku kveikti á perunni og var
ekki seinn á sér að semja við
sveitina. Eftir að fyrstu lögin
komu svo út og allt varð vitlaust í
Bretlandi tóku stórfyrirtækin við
sér og BMG gerði heimssamning
við þá félaga en Rough Trade á
enn réttinn í Bretlandi.
Fyrsta smáskífan kom út í Bret-
landi snemma árs 2001 og þá varð
fjandinn laus, bresku poppblöðin
gátu ekki á heilum sér tekið yfir
því hve þessi nýja rokksveit væri
stórkostleg og ekki dró úr þegar
breiðskífan Is This It? kom loks
út. Segir sitt um álitið sem breskir
hafa á Strokes að þeir félagar
fengu Brit-verðlaunin sem besti
alþjóðlegi nýliðinn og síðan þrenn
verðlaun NME: besti nýliðinn,
hljómsveit ársins og fyrir bestu
plötuna.
Eftir að platan kom út tók við
langt og strangt tónleikaferðalag
um heiminn, en meðal annars lék
sveitin hér sællar minningar, á
Hótel Íslandi, og komust færri en
vildu.
Meiri kröfur
Eftir öll lætin mátti mönnum
vera ljóst að kröfurnar yrðu mun
meiri með nýju skífuna, allir þeir
sem féllu í stafi yfir Is This It?
bjuggust við öðru eins á næstu
plötu. Það að þeir félagar ákváðu
að skipta um upptökustjóra bendir
til þess að þeir hafi fundið fyrir
pressunni, ekki síst í ljósi þess að
sá sem varð fyrir valinu var Nigel
Godrich sem frægur er fyrir það
vinna með Radiohead, Beck og
Pavement. Hann entist þó ekki
nema tvö lög þegar leiðir skildu, í
fyllsta bróðerni ef marka má
fréttatilkynningar útgáfu drengj-
anna. Lögin tvö hefur enginn
heyrt en þau birtast kannski á
safnkassa eftir nokkur ár.
Eftir að hafa sparkað Godrich
tóku liðsmenn sé stutt frí og tóku
svo til óspilltra málanna með
Gordon Raphael sem vélaði um Is
This It? og eftir það gekk allt eins
og í sögu að sögn þótt platan hafi
tafist eitthvað.
Þeir félagar eru meðal annars
frægir fyrir útganginn á sér og
hefur orðið mörgum tilefni til að
hnýta í þá, segja að í raun sé The
Strokes umbúðir en ekkert inni-
hald. Þeir svara jafnan slíku jóssi
fullum hálsi, og draga fram mynd-
ir frá því áður en sveitin kom til;
þeir hafa einfaldlega verið subbur
frá unglingsaldri, kannski við-
bragð við ríkidæminu í uppvext-
inum.
Annað sem menn henda gjarna
gaman að er hve lengi þeir eru að
semja lög, segja sjálfir að hvert
þriggja mínútna lag kosti aldrei
minna en sjö tíma æfingu og þeg-
ar við bætist að þeir hafa verið á
að segja stanslausri tónleikaferð í
á þriðja ár er ekki nema von að
lítið safnist í sarpinn. Sjá til að
mynda lengdina á nýrri skífu
þeirra félaga; Room on Fire er
rúmar 33 mínútur, þrem mínútum
styttri en Is This It? Sem betur
fer eru menn hættir þeim apa-
gangi að amast við lengd plötu; ef
platan er góð skipti ekki máli
hversu löng hún er eins og Is This
It? sannaði svo eftirminnilega.
Room on Fire er einmitt góð
skífa, hreint afbragð reyndar,
sannkölluð Strokes-plata en með
skemmtilegum stílbrigðum, sjá
dansrokkinnskotin í 12:51, soul-
stemmninguna í Under Control,
rokkkeyrsluna í The Way It Is og
glamrandi breskt gítarrokk í I
Can’t Win; það er nóg að gerast í
sveitinni og fullt eftir.
Tónlist á sunnudegi
Árni Matthíasson
Strokes
snúa aftur
Fáar hljómsveitir hafa vakið aðra eins athygli á und-
anförnum árum og The Strokes. Á morgun kemur
út langþráð önnur plata hennar, Room on Fire.