Morgunblaðið - 15.11.2003, Side 57

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2003 57
verða skáld en lét sér nægja að
gera Ólafsfjörð að sínum stað til að
yrkja jörðina. Saman tókst ykkur
að yrkja jörðina í fimmtíu ár og
gera mannvænlega.
Þakka þér fyrir allt smátt og
stórt, elsku amma mín, líka það
sem ég man ekki í dag. En vonandi
gerir það ekkert til, þú ert ekki
farin frá okkur – þó það sé óskap-
lega sárt að sjá þig í kistunni og
óendanlega dapurt að horfa á
kistuna hverfa í jörð – því við eig-
um þig í hjarta okkar og hugar-
fylgsnum og getum alltaf leitað til
þín, huggunar og hollra ráða, eins
og við höfum gert frá því við mun-
um eftir okkur. Góð kona eins og
þú gleymist aldrei.
Guð blessi þig, amma.
Helgi Jónsson.
Þegar síminn hringdi klukkan
sjö miðvikudaginn 6. nóvember var
ég nokkuð viss um hvert erindi
þess símtals væri. Þá var pabbi að
segja mér að amma Sína væri dáin.
Vitandi það að hún amma myndi
deyja á næstu dögum kemur ekki í
veg fyrir að maður fyllist tóma-
rúmi þegar einhver sem manni
þykir svo vænt um hverfur sjónum
manns.
Síðast sá ég hana ömmu tveimur
dögum áður en hún lést, þá var
hún orðin ósköp þreytt. Þrátt fyrir
það fylgdist hún vel með því sem
var að gerast í kringum hana og
vildi hafa fólkið sitt hjá sér. Við
vorum m.a. að tala um hvenær hún
og afi hefðu kynnst og að afi hefði
strax orðið mjög hrifinn af henni.
Hún sagði okkur líka frá því að
þau hefðu þurft að sækja um leyfi
hjá fógeta til þess að gifta sig þar
sem afi var ekki orðinn nógu gam-
all, en þau giftu sig árið 1938.
Ég minnist þess hversu gott var
að koma í Brekkugötu 7 til ömmu í
pössun. Ein af mínu fyrstu minn-
ingum eru gönguferðir hennar með
mig í kerru út í gamla Múla. Ann-
að sem kemur sterklega upp í huga
minn er hvernig hún stappaði allt-
af banana handa mér og fannst
mér það mjög gott, en hún lagði
mikla áherslu á að við krakkarnir
fengjum hollan mat.
Hún amma var glæsileg kona og
hugsaði mjög vel um útlit sitt. Hún
var dugleg að hreyfa sig og fara í
sund og var alltaf flott til fara.
Eftir að sjónin fór að versna
mjög núna síðustu ár lenti hún í
því að brotna mjög illa, en þrátt
fyrir það var hún alltaf staðráðin í
því að ná sér að fullu og lagði hún
mikið á sig til að svo gæti orðið.
Síðustu mánuðina höfðu veikindi
verið að hrjá ömmu og henni leið
ekki alltaf vel, en þrátt fyrir það
leit hún alltaf stórvel út og ekki
var hún að kvarta yfir að sér liði
eitthvað illa, það gerði hún aldrei.
Ég minnist þeirra orða er ég
kvaddi hana tveimur dögum áður
en hún dó, þegar ég sagði: „Jæja,
amma mín, nú erum við að fara, við
sjáumst nú fljótt aftur. Þá svaraði
hún mér: „Heldurðu það, Þorvald-
ur minn?“ Hún vissi nákvæmlega
hversu stutt hún átti eftir og gerði
sér alveg grein fyrir í hvað stefndi.
Hún amma var mjög trúuð kona
og það hefur eflaust glatt hana
mikið að komast til himnaríkis og
hitta hann afa þar. Þrátt fyrir að
ég viti að henni líði vel núna kveð
ég ömmu Sínu með sorg í hjarta.
Þorvaldur Þorsteinsson.
Elsku amma, nú ertu farin frá
okkur, búin að kveðja og komin til
afa og litlu stúlkunnar ykkar, Þóru
Snjólaugar. Það var margt sem þú
gafst okkur, margar ljúfar minn-
ingar sem við geymum í hjörtum
okkar. Við eyddum mörgum stund-
um heima hjá ykkur afa. Það var
alltaf gott að koma til ykkar og
vera hjá ykkur. Þið gáfuð okkur
mikla ást og hlýju og það var
margt sem þú kenndir okkur, t.d.
allar bænirnar og öll góðu heil-
ræðin. Við söknum þín sárt, elsku
amma, og við þökkum þér fyrir allt
og allt. Við munum aldrei gleyma
þínu hlýja faðmlagi.
Þínar stelpur,
Þuríður og Magnea.
✝ Jófríður MaríaJóhannesdóttir
fæddist á Akranesi
17. nóvember 1917.
Hún lést á Sjúkrahúsi
Akraness 11. nóvem-
ber síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Ingiríður Sigurðar-
dóttir, f. 28. apríl
1893, d. 28. júlí 1978
og Jóhannes Jónsson,
f. 1893, d. 1918. Upp-
eldisfaðir Jófríðar
Maríu frá 4 ára aldri
var Arnmundur
Gíslason. Hálfsystk-
ini Jófríðar Maríu eru Jóhanna
Dagfríður, Sigurður Bjarmar,
Sveinbjörg Heiðrún og Arnfríður
Inga.
Jófríður María giftist 31. des-
ember 1937 Þórði Guðmundssyni
frá Vegamótum, f. 9. nóvember
1916, d. 6. maí 1962 . Synir þeirra
eru: 1) Þorbergur Engilbert, f. 20.
maí 1938, kvæntur
Elínu Björnsdóttur,
börn þeirra eru Sig-
urlín Þóra, Elínborg
Þóra, Birna, Ingunn
María og Þórður, 2)
Jóhannes Kristján, f.
10. janúar 1941, d.
31. október 1967, 3)
Guðlaugur Þór, f. 27.
nóvember 1948,
kvæntur Kristínu
Magnúsdóttur, börn
þeirra eru Jóhannes,
Ingunn, d. 6. ágúst
2003, Magnea,
Sturla, Þórður og
Jófríður María. Barnabarnabörn-
in eru 21 talsins.
Jófríður María naut þess að
vera innan um og sinna börnum,
barnabörnum, barnabarnabörn-
um, ættingjum og vinum.
Útför Jófríðar Maríu fer fram
frá Akraneskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku amma.
Ef við skrifuðum allar þær góðu
minningar sem koma upp í hugann
þegar við hugsum um þig gætum
við skrifað margar blaðsíður. Þess
vegna langar okkur heldur að þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
okkur og einnig fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum með þér,
bæði á Vegamótunum og heima hjá
mömmu og pabba.
Við kveðjum þig með sorg og
söknuð í hjarta en okkur finnst gott
að vita að þú, afi Þórður, Kiddi
frændi og Inga systir eruð öll sam-
an á ný.
Minning þín mun alltaf lifa innra
með okkur.
Okkur þykir vænt um þig, elsku
amma.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég
langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Þín barnabörn,
Jóhannes, Ingunn,
Magnea, Sturla, Þórður
og Jófríður María.
Ég á aðeins eitt líf,
það er mér mjög dýrmætt.
Ég reyni að lifa því
og ég vanda mig.
Samt veikist ég,
verð fyrir vonbrigðum og særist,
að lokum slokknar á líkama mínum,
hann deyr og verður að moldu.
Ég á aðeins eitt líf,
en það gerir ekkert til,
ég sætti mig við það.
Því líf mitt er í Jesú
og það varir að eilífu.
(Sigurbjörn Þorkelsson.)
Hún Jóa hefur alltaf átt mjög
stórt rúm í hjarta mínu frá því ég
man fyrst eftir mér. Hún var besta
og fallegasta frænka mín bæði að
innan sem utan, af öllum öðrum
frænkum ólöstuðum. Hún var sann-
kölluð perla sem átti kærleika og
gæsku handa öllum sem til hennar
þekktu. Hún var móðursystir mín
og mér þótti óskaplega vænt um
hana, meira en orð fá lýst. Hún
passaði mig þegar ég var lítil og
einhvern veginn fannst mér hún
aldrei hætta því, því hún fylgdist
svo vel með mér á sinn rólega og
gætna hátt. Hún hafði alltaf áhuga á
að fylgjast með mér og mínum. Hún
hafði sérstakt lag á börnum því öll
börn hændust að henni. Hún hafði
ekki hátt, hún talaði aldrei illa um
nokkurn mann, hún var alltaf já-
kvæð og uppörvandi og hún kunni
að gleðjast með öðrum. Hún Jóa
tranaði sér ekki fram og átti
kannski ekki alltaf auðvelt með að
vera innan um ókunnuga. Hún lifði í
svolítið litlum heimi en fylgdist vel
með öllu og maður kom aldeilis ekki
að tómum kofunum hjá henni, hún
hafði yndi af að lesa og fræðast um
menn og málefni.
Líf hennar var ekki þrautalaust,
en hún bar harm sinn í hljóði og
kvartaði aldrei. Jóa missti föður
sinn ársgömul, hún varð ekkja 44
ára og missti næstelsta son sinn Jó-
hannes Kristján fimm árum síðar
og nú nýlega barnabarn sitt, Ing-
unni, blessuð sé minning þeirra.
Þetta voru þung spor og meira en
hægt er að leggja á eina manneskju
enda brotnaði hún um tíma. En Jóa
mín varð sterkari og átti stórt
hjartarými fyrir syni sína Þorberg
og Guðlaug og tengdadæturnar og
öll barnabörnin og barnabarnabörn-
in sín. Einnig átti Jóa nóg hjarta-
rými fyrir okkur frændfólkið, allir
komu til hennar þegar komið var á
Akranes.
Vegamót, þar sem Jóa bjó, var
okkar staður þegar við komum á
Skagann. Þaðan á ég svo margar
dýrmætar minningar. Þegar Jóa
kom í bæinn gisti hún alltaf hjá okk-
ur og þá var hátíð í bæ, það var svo
gaman að hafa hana, hún hafði sér-
staklega þægilega nærveru. Hún
talaði alltaf við mann eins og jafn-
ingja og maður fann svo sterkt fyrir
væntumþykju hennar.
Núna hefur Jóa mín fengið hvíld-
ina sem hún þráði, eftir erfið veik-
indi og ég er fullviss um að hún hef-
ur fengið góða heimkomu á himnum
hjá Guði þar sem fólkið hennar hef-
ur tekið vel á móti henni. Jóa átti
sterka og staðfasta trú á Jesú og nú
er hún komin í hans faðm, laus við
allar þjáningar og sorg. Það er
huggun harmi gegn.
Ég vil þakka elskulegri frænku
minni fyrir allt sem hún gerði, gaf
og kenndi mér. Fjölskyldan þakkar
öll af hjarta.
Elsku Gulli, Kristín, Beggi, Stella
og öll barnabörnin og barnabarna-
börnin. Guð blessi ykkur og gefi
ykkur styrk. Guð blessi minninguna
um bestu frænku í heimi.
Laufey G. Geirlaugsdóttir.
Það eru ótal minningar sem koma
upp í hugann, þegar hugsað er til
hennar Jóu frænku, eins og hún var
alltaf kölluð í fjölskyldunni, en hún
hét fullu nafni Jófríður Jóhannes-
dóttir og var alltaf kennd við Vega-
mót á Akranesi.
Sem börn nutum við þess að búa í
næsta húsi við hana. Heimilið henn-
ar var okkur alltaf opið og ávallt var
hún tilbúin að hlusta á litlar mann-
eskjur, sem rötuðu í hlýja faðminn
hennar, og áður en varði var eldhús-
ið hennar hvítþvegna orðið að höll.
Hún töfraði fram veisluborð með
pönnukökum sem hún var nýbúin
að baka af því að hún gat alltaf bú-
ist við gestum. Niðri í kjallara lum-
aði hún yfirleitt á tertum eða smá-
kökum sem bakaðar voru af þeirri
natni sem henni einni var lagið. Það
fór enginn svangur af hennar fundi.
Öll hennar verk voru með þeim
hætti að betur varð ekki gert. Hún
hafði einstakt lag á að láta manni
líða vel í návist sinni, hafði áhuga á
því sem maður var að gera. Þjón-
ustulundin var henni í blóð borin
enda kaus hún sér það hlutverk í líf-
inu að þjóna öðrum. Hún fór ekki
fram á þakklæti enda svaraði hún
yfirleitt „æ fyrirgefðu“, eins og
margir af hennar kynslóð. Hennar
sælustu stundir voru að geta gert
öðrum til góða.
Nafnið Jóa frænka hefur yfir sér
sérstakan blæ. Hún lét ekki mikið
fyrir sér fara, var ein af þeim hljóð-
látu í landinu. En umhyggja hennar
fyrir öllum sem hún umgekkst var
einstök. Aldrei heyrði ég hana hall-
mæla nokkurri manneskju, þvert á
móti reyndi hún að draga fram hið
jákvæða í fari allra. Okkur þótti
óendanlega vænt um hana.
Lífið fór ekki alltaf um Jóu mjúk-
um höndum og hún varð fyrir mörg-
um stóráföllum í lífinu. Elskulegan
eiginmann sinn missti hún rúmlega
fertug, og son sinn nokkrum árum
síðar. Sjálf hefur hún þurft að berj-
ast við krabbamein árum saman.
Sjúkdómurinn tærði hana oft bæði
til líkama og sálar. En alltaf birti
upp og hún varð sjálfri sér lík að
nýju. Síðasta raunin hennar var að
fylgja sonardóttur sinni til grafar í
ágúst síðastliðnum, þá orðin hel-
sjúk.
Þrátt fyrir mikið mótlæti í lífinu
tel ég að hún hafi álitið sig gæfu-
manneskju. Hún naut þess að fylgj-
ast með barnabörnum sínum og
barnabarnabörnum og þakkaði Guði
fyrir þau og þá gleði sem hún hafði
af þeim.
Jóa frænka var einstök kona, sem
með sinni hlýju nærveru, þjónustu-
lund, jafnaðargeði og þakklæti til
skaparans, hefur kennt mér meira
en nokkur annar. Jóa frænka var
ætíð aufúsugestur á heimili móður
minnar eftir að hún flutti til Reykja-
víkur og dvaldi hún oft um langan
tíma hjá henni, enda voru þær syst-
ur mjög samrýndar. Það var alltaf
hátíð þegar Jóa frænka var í heim-
sókn og börnin okkar löðuðust strax
að henni.
Mér ber að þakka allt sem ég
fékk að njóta með henni fyrr og síð-
ar. Ég veit að góðu eiginleikarnir
hennar lifa áfram í afkomendum
hennar, sem hún var svo stolt af.
Guð blessi minningu Jóu frænku.
Inga Þóra Geirlaugsdóttir.
Elsku besta Jóa frænka er búin
að fá hvíldina og komin í faðm
Frelsarans og ástvina sinna.
Mínar bestu bernskuminningar
eru tengdar Jóu frænku á Vegamót-
um. Ef foreldrar mínir þurftu á að-
stoð að halda með okkur systkinin
þá áttum við alltaf fast land hjá Jóu.
Mér er sérstaklega minnisstæð
dvölin hjá henni þegar foreldrar
mínir fóru í Evrópureisu í sex vikur
þegar ég og Laufey systir mín vor-
um 5 og 9 ára. Við vorum svolítið
kvíðnar því okkur fannst þetta lang-
ur tími í burtu frá mömmu og
pabba. En tíminn flaug áfram því
mér leið eins og heima hjá mér,
þannig leið mér alltaf í hennar ná-
vist.
Það er svo ótal margt sem ég
vildi rifja upp og skrifa á blað, en
fyrst og fremst minnist ég hennar
með hlýju og þakklæti fyrir allt það
sem hún gaf mér af sinni mann-
gæsku.
Megi Guð blessa minningu henn-
ar.
Geirlaug B. Geirlaugsdóttir.
Mig langar að kveðja með nokkr-
um orðum yndislega frænku mína
hana Jóu, eða Jóu frænku eins og
hún var alltaf kölluð af okkur systk-
inunum.
Mig skortir orð til þess að lýsa
kostum hennar. Hún var sannkölluð
perla, einstök í sinni röð. Hún til-
heyrði veröld sem nú er að renna
sitt skeið. Hún var ein hinna sterku
kvenna sem ég lærði strax í barn-
æsku að líta upp til og virða. Það
var mikið á hana lagt. Hún þurfti að
sjá á eftir eiginmanni sínum, syni og
nú síðast barnabarni. Styrkur henn-
ar fólst í þögn hennar og stolti.
Þögn í háværð þungrar sorgar sem
hún þurfti að bera um áratuga
skeið. Ég hef oft undrast þann
styrk og festu sem hún bjó yfir.
Alltaf bar hún sig vel, hún var falleg
og ávallt vel til höfð. Jóa var ein-
staklega myndarleg húsmóðir og
heimili hennar var til fyrirmyndar,
smekklegt og hreint. Aldrei heyrði
ég hana kvarta. Hún flíkaði ekki til-
finningum sínum eða vandamálum.
En hún var rík af tilfinningum og
mátti ekkert aumt sjá. Aldrei heyrði
ég hana tala illa um nokkurn mann.
Hún var einstaklega barngóð og átti
auðvelt með að setja sig í spor ung-
lingsins og það var gott að ræða við
hana á því aldursskeiði við eldhús-
borðið á Skólabrautinni.
Ég átti því láni að fagna að eiga
hana að þegar ég vann úti á landi
eftir að ég flutti af Skaganum til
Reykjavíkur. Hún hugsaði um mig
sem besta móðir. Ef svo bar undir
að gista þurft á Skaganum var auð-
sótt mál að fá að gista hjá Jóu
frænku. Matartilbúningur lék í
höndum hennar og enginn bakaði
fallegri og betri smákökur en Jóa
frænka. Við systkinin fengum að
njóta matargerðar hennar, en heil-
an vetur borðuðum við hádegisverð
hjá henni og þá var oft glatt á hjalla
og hraustlega tekið til matar síns.
Þegar farið var á Skagann eftir að
ég eignaðist fjölskyldu var alltaf
komið við á Vegamótum hjá Jóu
frænku. Í augum barna okkar var
Jóa einstök í sinni röð. Hún var allt-
af svo hlý og góð. Í hvert skipti sem
ég heimsótti hana spurði hún um
börnin, hvernig þeim liði og hvað
þau hefðu fyrir stafni.
Jóa var ekki langskólagengin en
hún hafði mikið yndi af lestri góðra
bóka. Hún fylgdist vel með og var
minni hennar óbrigðult. Hjá henni
kom maður sjaldan að tómum kof-
unum.
Að leiðarlokum þakka ég þér,
elsku Jóa mín, fyrir allt það sem þú
hefur verið mér og fjölskyldu minni.
Fyrir það er ég þér ævinlega þakk-
látur og þakka Guði fyrir þann kær-
leika og umhyggju sem þú ævinlega
sýndir mér og fjölskyldu minni.
En nú varir trú, von og kærleikur, þetta
þrennt, en þeirra er kærleikurinn mestur.
Bræðrunum Begga og Gulla og
fjölskyldum þeirra votta ég mína
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning einstakrar
konu.
Kári Geirlaugsson.
JÓFRÍÐUR MARÍA
JÓHANNESDÓTTIR
Ástkær eiginkona mín og móðir okkar,
GUÐRÚN PÉTURSDÓTTIR,
Bjarmalandi 14,
verður jarðsungin í Bústaðakirkju mánudaginn
17. nóvember kl. 13.30.
Guðgeir Ólafsson og börn.