Morgunblaðið - 15.11.2003, Síða 58

MINNINGAR
58 LAUGARDAGUR 15. NÓVEMBER 2003 MORGUNBLAÐIÐ
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti eða á disklingi (netfangið er minn-
ing@mbl.is, svar er sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist). Ef greinin er á disklingi
þarf útprentun að fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnu-
sími og heimasími) fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu
greina, enda þótt þær berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um
hvern látinn einstakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en
aðrar greinar skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í
blaðinu (17 dálksentimetrar).
✝ Sigurveig Pét-ursdóttir fæddist
á Vakursstöðum í
Vesturárdal 8. maí
1911. Hún lést 5. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Pétur
Ólafsson og Elízabet
Sigurðardóttir. Var
Sigurveig elzt sjö
barna þeirra. Látin
eru, auk Sigurveigar,
Sigurður, f. 1912, d.
1990, Ólafur, f. 1913,
d. 2003, kvæntur
Þrúði S. Björgvins-
dóttur, Halldór, f. 1914, d. 1974,
og Jón, f. 1919, d. 1997. Á lífi eru
systurnar: Sigríður húsfreyja á
Skjaldþingsstöðum, gift Ingólfi
Jónssyni, d. 1991, og Guðrún, f.
1923, húsmóðir á Vopnafirði. Eig-
inmaður hennar er Einar Jónsson.
Pétur og Elízabet bjuggu á Vak-
ursstöðum frá 1910 og þar til Pét-
ur lést 1939. Eftir það bjó Elízabet
á Vakursstöðum til 1956.
Innan við tvítugt fór Sigurveig í
vist í þrjú ár í
Reykjavík. Þá var
hún í húsmæðraskól-
anum á Staðarfelli í
Dölum veturinn
1930–1931. Árið
1960 stofnaði Sigur-
veig nýbýlið Vakurs-
staði III í samvinnu
við Sigurveigu og
Sigurð. Þar bjó Sig-
urveig félagsbúskap
með þeim Jóni og
Sigurði og veitti
heimilinu forstöðu
til hausts 1979, er
þau fluttu öll í
Vopnafjarðarkauptún, fyrst að
Stuðlabergi og síðan 1980 að
Lónabraut 39, sem þau þá höfðu
keypt. Þau fluttu síðan í húsnæði
aldraðra í Sundabúð I í apríl 1994.
Sigurveig fluttist svo á legudeild
Sundabúða 1997, og þar andaðist
hún 5. nóvember sl. á 93 aldursári.
Útför Sigurveigar verður gerð
frá Vopnafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14. Jarð-
sett verður í Hofskirkjugarði.
Fréttin af andláti minnar góðu vin-
konu Sigurveigar frá Vakursstöðum í
Vopnafirði, Veigu eins og við í dag-
legu tali kölluðum hana, kom í raun
ekki alveg á óvart en bæði var ald-
urinn orðinn hár en aðallega voru
kraftar hennar þrotnir sökum heilsu-
brests. Hún hafði verið sátt við að
kveðja og það var fyrir mestu. Á slík-
um tímamótum rifjast upp minningar
um kynnin og samverustundirnar
ásamt vináttu tveggja stórfjölskyldna
í 4 kynslóðir.
Ég, 11 ára stelpuhnokki úr Reykja-
vík, fékk að koma til sumardvalar í
Vakursstaði árið 1946. Þar hafði afi
minn hafið búskap með síðari konu
sinni, ömmu minni, um aldamótin
1900 og þar fæddist pabbi minn. Þeg-
ar ég kom bjó þar Elísabet móðir
Veigu, þá orðin ekkja, ásamt 5 börn-
um sínum, en 2 voru farin að heiman
og þeim kynntist ég lítið. Heima voru
bræðurnir Sigurður, Ólafur og Jón og
systurnar Sigurveig og Guðrúnu, öll
uppkomin. Á heimilinu var auk þeirra
miðaldra vinnumaður, Jóhann,
ekkjumaður (kominn til að vera) og
allsérstök kona sem kölluð var Gunna
gamla, á óræðum aldri, en hana hafði
heimilið tekið að sér að annast. Til
sumardvalar kom einnig piltur, lítið
eitt eldri en ég, af Tanganum. Það er
skemmst frá því að segja að minn-
ingin um dvölina, en sumurin urðu
tvö, er að alltaf hafi þar skinið sól,
sem kannski segir meira um heim-
ilisbraginn sem þar ríkti og viðmót
þeirra sem þar bjuggu við aðkomna
telpuna, því að ég veit það fyrir satt
að annað sumarið viðraði vel til bú-
skapar en hitt var mikið rigninga-
sumar.
Veiga var eldri systirin, þá komin
nokkuð yfir þrítugt, fyrst á fætur og
síðust í rúmið, en „fleygði sér“ eftir
hádegi, eins og hún kallaði það, á
meðan piltarnir lögðu sig. Prúð, geð-
góð og trygg sinnti hún ásamt móður
sinni og systur um þarfir okkar hinna
og minnist ég þess alveg sérstaklega
hvað ótrúlega gott kaffibrauð kom úr
kistu þeirra. Sá ljóður var í fari að-
komustelpunnar að borða ekki allan
mat, einkum ekki sigin fisk og ef til
vill eitthvað fleira. En það var ekki í
orðaforða þessa fólks að tala um
gikkshátt, því í stað umvandana var
henni borið eitthvað það sem henni
þótti gott og að sjálfsögðu var því
ekki hafnað. Hvort það var Veiga ein
eða þær mæðgur allar sem að þessu
eftirlæti stóðu veit ég varla en á þess-
um tíma skrifaði ég þetta á reikning
Veigu, enda eldri systirin. Svo kom að
skuldadögum. Foreldrar mínir komu
seinna sumarið til Vopnafjarðar og að
sjálfsögðu í Vakursstaði enda að
sækja mig í leiðinni. Á heimferðinni
lét pabbi það í ljós að hann væri
óánægður með hvernig ég léti dekra
við mig og nóg væri komið. Næstu
sumur fór bróðir minn í minn stað.
Þremur árum síðar fékk ég að fara í
stutta heimsókn.
Árin liðu og árið 1965 leitaði ég til
systkinanna á Vakursstöðum sem þá
bjuggu saman þrjú, Sigurveig, Sig-
urður og Jón, um sumardvöl fyrir
elstu dóttur mína, þá á 9. ári. Ólafur
var kvæntur og fluttur „út á Mó“ í
Vakursstaði II og hafði eignast dótt-
ur sem var 2 árum eldri en mín og
Guðrún hafði gifst og eignast 2 börn
og sest að á Tanganum. Skemmst er
frá því að segja að þarna leið henni
dóttur minni jafn vel og mér hafði lið-
ið 20 árum fyrr og sótti austur sumar
eftir sumar. Við foreldrarnir komum í
heimsókn og fengum sömu hlýju mót-
tökurnar sem einkenndu allt þetta
fólk og þarna var glaðst og skrafað.
Nú var Veiga mín ein um heimilis-
störfin og oft voru sumarbörnin fleiri
en eitt, en hún kvartaði ekki. Byggð-
ur hafði verið nýr bær og þægindi
aukist. Sjálf veit ég að dóttur minni
fannst skemmtilegra að reyna sig við
útivinnu en heimilisstörfin og komst
upp með það. Seinna fór yngri systir
hennar. Þar er hún fimmtán ára göm-
ul þegar Veiga veiktist á miðju sumri.
Þessi veikindi áttu eftir að draga
dilk á eftir sér. Hún greindist með
höfuðæxli sem fjarlægt var með
skurðaðgerð og reyndist góðkynja.
Fyrst á eftir var hún glöð og brött og
ætlaði sér ef til vill of mikið og of
fljótt, því er frá leið sýndi það sig að
frá henni hafði verið tekinn mesti
drifkrafturinn. Þessari vinnuglöðu
konu var þetta að sjálfsögðu erfitt á
köflum.
En áfram bjó hún með bræðrum
sínum, fyrst fáein ár á Vakursstöðum
en síðan seldu þau systkini jörðina og
fluttu í kauptúnið eða á Tangann.
Áfram héldum við sambandi, stund-
um símleiðis, og þegar keyrt var til
Vopnafjarðar var alltaf fyrsta hugs-
unin að hitta Vakursstaðafólkið. Síð-
ustu æviárin dvaldi Veiga við góða
umönnun á hjúkrunardeild Sunda-
búðar.
Fjögur þeirra systkina sem bjuggu
að Vakursstöðum, þegar ég fór þang-
að fyrst, eru fallin frá. Bræðurnir þrír
og nú Veiga. Þeirra bændamenning,
gestrisni og höfðingsskapur og allt
sem þau gáfu mér og mínum er sá
arfur sem hefur verið og er okkur
dýrmætur. Við þessi tímamót þakka
ég og fjölskylda mín áratuga vináttu
um leið og öllum skyldmennum eru
sendar samúðarkveðjur.
Rannveig Gunnarsdóttir.
SIGURVEIG
PÉTURSDÓTTIR
Elskulegur vinur og
fyrrverandi tengdason-
ur minn, Hlynur Svein-
bergsson, er fallinn í
blóma lífsins, aðeins 34
ára síðan 17. október sl.
Það er aldrei spurt um aldur fólks,
þegar maðurinn með ljáinn er ann-
ars vegar, ekki heldur þó fólk eigi
svo mikið til að lifa fyrir og eigi ung
börn, eins og Hlynur minn átti og sjá
þau nú á eftir elskulegum föður og
spyrja: „Af hverju þurfti Guð að taka
pabba?“ Við gátum aðeins svarað því
til að tíminn sem honum var útmæld-
ur hafi verið liðinn og nú hafi al-
mættið ætlað honum annað hlutverk
á öðru tilverustigi.
Hlynur kom í okkar fjölskyldu fyr-
ir um það bil 15 árum, sætur og sér-
lega kátur og skemmtilegur strákur
og náðu þeir Steini, eiginmaður
minn, strax sérlega vel saman, báðir
með „bíladellu“ og „safndellu“ á
verkfæri, svo og að hafa allt í röð og
reglu á báðum hæðum í bílskúrnum
hjá okkur.
Hlynur var líka einstaklega flink-
ur í höndum og smiður að eðlisfari
sem kom sér vel, þegar hann hóf
nám í húsasmíði í Fjölbraut í Breið-
holti. Því námi náði hann ekki að
ljúka, því þeim Siggu dóttur minni
hafði fæðst dóttirin Sólveig árið 1989
og hófu þau að búa sjálfstætt er þau
ásamt foreldrum Hlyns festu kaup á
tveggja hæða húsi í Hafnarfirði, en
það dæmi reyndist ungu hjónunum
alltof þungt fjárhagslega og varð því
að selja húsið og leigðu ungu hjónin
sér íbúð við Laufvang þar í bæ, það
reyndist raunar líka of stór biti fyrir
þau og fluttu þau inn á heimilið til
okkar og bjuggu með okkur allt til
síðla árs 1995 að þau fengu íbúð hér í
Kópavogi og var þeim þá einnig
fæddur sonurinn Páll Heiðar, eða
Palli eins og við köllum hann alltaf.
Palli er eina barnið sem Steingrímur
eiginmaður minn hélt undir skírn en
Heiðars nafnið var seinna nafn
mannsins míns og var hann mjög
stoltur af að halda á nafna sínum.
Páls nafnið er nafnið á bróður Hlyns
sem hann dáði mjög mikið.
Hér á mínu heimili er ákaflega
margt sem minnir á Hlyn, hann
smíðaði svo margt fyrir okkur, minn-
isstæðust er mér kannski eldhúsinn-
réttingin og gólfin í stofu og á gangi
íbúðarinnar. Ég fór í orlofsferð til
Grímseyjar í júní árið 1997 og er ég
kom heim var búið að hreinsa allt út
úr eldhúsinu, ekki hægt að elda eða
þvo upp. Hlynur teiknaði innrétt-
inguna og sýndi mér, ég setti fram
örlitlar breytingar og hann lét saga,
sprauta og aka öllu hingað heim og
setti síðan upp og var ég þá í raun
komin með nýtt eldhús. Þá á hann
einnig heiðurinn af bað- og þvotta-
húsinnréttingum á mínu heimili.
Gaman var að fylgjast með þeim
tengdafeðgum í nostrinu í bílskúrn-
um, við flísalagnir á báðum hæðum
og við vaskinn. Ekki var síður
skemmtilegt að verða áhorfandi að
kímnilegri stríðni þeirra Hlyns og
Gunna tengdasonar míns við Steina
minn, en þeir skemmtu sér allir jafn-
vel yfir því og eru öll áramótin í sér-
flokki, hvað það varðar og ófáar
myndir til af þeim, jafnvel í spariföt-
um og með lausar úlpuhettur eða
jafnvel regnhettur að fíflast í stof-
unni okkar. Ég hafði aldrei kynnst
„stressi“ fyrr en eiginmaður minn
þurfti að fara í aðra opna hjartaað-
gerð, sem gerð var hér á Landspítala
við Hringbraut af Bjarna Torfasyni,
og leið mér ótrúlega illa að bíða þess
að læknirinn hringdi til að láta vita
hvernig gengið hefði. Ég gekk hér
um gólf í mínu „stressi“, þá var
ómetanlegt að hafa ungu hjónin bú-
HLYNUR
SVEINBERGSSON
✝ Hlynur Svein-bergsson fæddist
í Hrísey 17. október
1969. Hann lést á
heimili sínu í Hafnar-
firði 8. nóvember síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Hafn-
arfjarðarkirkju 14.
nóvember.
andi hjá sér og sagði
Hlynur minn við mig:
„Auðvitað gengur þetta
allt vel og þú þarft ekki
að vera kvíðin, hann á
eftir að fara með okkur
öllum til Edinborgar og
kemur bara tvíefldur
heim, áður en við förum
að setja parketið á stof-
una og ganginn.“ Mér
létti svo við þessa
huggun að við lá ég
færi að skæla eins og
barn.
Svona var Hlynur
alltaf og þó leiðir þeirra
Siggu hafi skilið var hann mér alltaf
„hann Hlynur minn“ og verður allt-
af. Nú hafa þeir tengdafeðgarnir
fyrrverandi hist aftur og skemmta
sér við það sama og áður fyrr og
munu fylgjast með okkur öllum ást-
vinum sínum og vinum.
Ég bið Guð að geyma þig, Hlynur
minn, og veit að þér líður vel hjá hon-
um og þú finnur nú hvergi til.
Einnig bið ég Guð að gefa börn-
unum þínum styrk til að bera þá
miklu sorg sem á þau er lögð, ég
votta konu þinni, stjúpsonum, for-
eldrum þínum, systkinum og öllum
öðrum vandamönnum mína dýpstu
samúð og mun gera allt sem ég get
til að hjálpa Siggu minni að hugga
börnin þín.
Hvíldu í friði, vinur minn, sjáumst
aftur síðar.
Þín fyrrverandi tengdamóðir,
Birna Árnadóttir.
Elsku Hlynur minn, þá er þessu
lokið. Mér finnst svo ótrúlegt að við
skulum ekki eiga eftir að sjá þig
meir. Ég sé þig fyrir mér fara í jakk-
ann og lyfta öxlunum eins og þú
gerðir alltaf, eða býst ég við að þú
hringir og segir: Blessuð, er kallinn
heima. Þú gætir allt eins gengið
hérna inn um dyrnar en það á því
miður ekki eftir að gerast. En ég á
margar góðar minningar og um þær
hugsa ég núna. Eins og þegar við
fórum á húsbílnum í útileguna og þú
kíktir inn í tjaldið hjá ókunna fólkinu
um miðja nótt. Eða þegar þið Gunni
voruð að leita að Móra uppi í sum-
arbústað. Ég á margar fleiri minn-
ingar en geymi þær með sjálfri mér.
Þú varst mjög handlaginn og aldrei
var erfitt að fá þig til að aðstoða eða
gera hlutina fyrir mann, það vitna
t.d. bæði tölvuborðin okkar og nátt-
borðin um. Það var alltaf stutt í grín-
ið hjá þér en stundum áttirðu erfitt
með að taka því, eins og þegar ég
„stal“ Vaninum þínum í smástund í
einni útilegunni. En það var nú
sjaldnar en hitt. Þú hafðir svo gaman
af tölvunni og við vorum einmitt á
leiðinni til ykkar í heimsókn, svo
Gunni gæti lagað tölvuna fyrir þig en
þá kom kallið. En þó þú sért ekki
lengur til staðar klárar Gunni það
sem þið voruð búnir að tala um.
Ég veit að þér líður vel þar sem þú
ert núna og eflaust ertu nú þegar
farinn að gantast í pabba þarna uppi.
Að lokum ætla ég að minnast þess
hversu glöð ég var að þið Njóla
skylduð ná að gifta ykkur en sá dag-
ur var þér mjög eftirminnilegur.
Njólu sendum við Gunnar og börnin
okkar innilegustu samúðarkveðjur
og finnst mér aðdáunarvert hvað
hún hefur staðið vel við hlið þér í
veikindum þínum.
Elsku Solla og Palli, ykkar missir
er mikill en við verðum dugleg að
passa upp á ykkur með mömmu ykk-
ar. Solla, Sveinberg, systkini Hlyns
og stjúpsynir, Guð veri með ykkur á
þessum erfiða tíma.
Ásdís.
Hlynur minn, ég og litli bróðir
minn söknum þín mjög mikið. Ég
veit að þú varst svo veikur.
Kæri Hlynur, mér þykir mjög
vænt um þig. Ég sakna þín mjög
mikið.
Afi og amma biðja að heilsa. Ég
elska þig alltaf. Þín
Ásdís Zebitz.
Það var mikið áfall fyrir ekki
stærri vinnustað að fá þær fregnir sl.
laugardagsmorgun að Hlynur vinur
okkar væri látinn. Við vissum þó öll
að svona gæti farið og það vissi
Hlynur líka, hann var bara svo sterk-
ur í sínum veikindum að það var
aðdáunarvert. Í sumar sem leið var
hann í erfiðri lyfjameðferð og var þá
frá vinnu nokkra daga í senn, en
mætti síðan með bros á vör og húm-
orinn og léttu innskotin sem ein-
kenndu þennan góða félaga okkar.
Hlynur reyndist mörgum af sínum
vinnufélögum vel þegar á bjátaði og
var snillingur í að leysa málin jafnt í
leik og starfi. Á knattspyrnumóti
Húsasmiðjunnar í vor mættum við
með okkar sterkasta lið og Hlynur
sem var nýkominn úr einni meðferð-
inni mætti til þess að hvetja sína
menn. Til öryggis hafði hann ákveðið
að vera í búningnum sínum innan
undir fötunum svona til að vera klár í
slaginn ef það færi að halla á okkar
menn í leiknum sem og gerðist. Þá
var okkar maður snöggur í markið,
hvatti sína menn áfram og skilaði
þeim góðu sæti í lokin.
Við vinnufélagarnir minnumst nú
góðu stundanna sem við áttum með
Hlyni og ein af þeim var haustfagn-
aðurinn þegar farið var í hestaferð
upp í Mosfellsdal. Þar var glatt á
hjalla, mikið grínast og farið í miklar
kappreiðar á heimleiðini. Við kveðj-
um Hlyn með söknuði, minningin um
traustan vin og góðan vinnufélaga
mun lifa í Suðurhrauni um ókomin
ár.
Elsku Njóla, börn og fjölskylda,
við sendum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Vinnufélagar í
Suðurhrauni.
Tíminn er svo afstæður þegar
maður horfir á bak látnum vini og lít-
ur í leiðinni yfir farinn veg. Mér
finnst eins og hann hafi langalengi
verið lífsförunautur vinkonu minnar
hennar Njólu. Það er í raun ekki
nema tæplega eitt og hálft ár liðið
síðan ég fékk að kynnast honum
Hlyni. Njóla kynnti mig fyrir honum
og hafði þá trúað mér fyrir því að
hún væri sannfærð um að hún hefði
fundið hinn eina sanna. Það hrein-
lega geislaði af þeim báðum þegar
ég, með dálitlum vantrúarsvip, hitti
þau saman fyrst. Það var ekki annað
hægt en að hrífast af þessum unga
manni. Hann var ljúfmennskan og
velvildin uppmáluð og maður skynj-
aði strax heilindin í hans fari. Mér
fannst einhvern veginn henni Njólu
minni vera borgið að hafa fyrirhitt
mann eins og Hlyn. Vikurnar liðu og
þau komin í framtíðarhugleiðingar.
Húsnæðiskaup og flutningar voru
næst á dagskrá og það fyrir jól. Þrátt
fyrir hversu allt virtist ljúft þá setti
að manni smá ugg um að aðeins of
geyst væri farið, enda átti ég líka þó-
nokkurra hagsmuna að gæta í að
hafa þau sem nágranna og vini ásamt
því að Bragi eldri sonur Njólu var
besti vinur sonar míns. En íbúðar-
kaup, vinnuskipti og skólaskipti voru
staðreyndir sem lágu fyrir í október-
mánuði í fyrrahaust. Í byrjun þessa
árs lá einnig fyrir sú sjúkdómsgrein-
ing sem vitað var að myndi vera sá
sjúkdómur sem Hlynur myndi stríða
við sína ævi á enda og gera hann
mjög svo meðvitaðan um tif lífs-
klukkunnar. Það var ljóst að Hlyni
og Njólu myndi ekki auðnast að
verða gömul saman. Ástæðan fyrir
hversu hratt var farið í upphafi varð
skyndilega kristalskír.
Það hlýtur að vera ljúfsárt að ná
að höndla hamingjuna en að geta
ekki notið hennar sem skyldi. Ég
veit að deyjandi sagði Hlynur að
hann dæi hamingjusamur þrátt fyrir
allt og allt þar sem hann náði að lok-
um að höndla stóru ástina í lífinu.
Ég kem alltaf til með að minnst
ykkar saman í faðmlögum, dansandi
óumræðilega hamingjusöm í brúð-
kaupinu ykkar í september sl. Í ykk-
ar tímatalslega stutta sambandi náð-
uð þið að verða samstiga í einu og
öllu sem m.a. gerir lífið svo afstætt,
tímalega séð.
Ég sendi fjölskyldum og vinum
ykkar beggja, mínu innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Elín Viðarsdóttir.