Morgunblaðið - 16.04.2004, Síða 40

MINNINGAR
40 FÖSTUDAGUR 16. APRÍL 2004 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ólafur Jón Þórð-arson fæddist á
Hrafnseyri við Arn-
arfjörð 24. septem-
ber 1930. Hann lést á
Landspítalanum við
Hringbraut 8. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Þórður
Guðni Njálsson, f.
10.1. 1902, d. 28.4.
1983, bóndi og
hreppstjóri á Auð-
kúlu í Arnarfirði, og
kona hans Daðína
Jónasdóttir, f. 3.1.
1904, d. 31.3. 1993.
Systkini Ólafs eru: Njáll, f. 11.6.
1932; Nanna, f. 11.9. 1935, d. sama
ár; Ólafur Veturliði, f. 5.2. 1937;
Hreinn, f. 6.1. 1939; Nanna Jóna
Kristjana, f. 7.6. 1941; Sigurður
Júlíus, f. 4.12. 1943, d. 22.3. 1971;
Rósamunda, f. 11.2. 1945; Bjarni
Þorkell Sigurður, f. 8.12. 1946;
Halla Ólöf, f. 30.8. 1950, og upp-
eldisbróðirinn Sigurður Guðni
Gunnarsson, f. 11.12. 1951.
Ólafur kvæntist 7.9. 1956 Þór-
eyju Jónsdóttur, f. 5.5. 1936. Þau
skildu. Dætur þeirra eru: 1)
Guðný Jóna, f. 3.2. 1957, maki
Guðjón Guðmundsson, börn a) Ey-
þór Ólafur Frímannsson, f. 24.7.
1978, b) Kristjana, f. 18.9. 1982, c)
Erla Þóra, f. 23.9. 1984. 2) Daðey
Þóra, f. 15.7. 1959, barn Ólöf Vala
Schram, f. 19.5. 1989. 3) Erla, f.
29.9. 1961, maki Fjölnir Þorsteins-
son, börn a) Fanndís, f. 25.7. 1991,
b) Þorsteinn Freyr, f. 5.7. 1993.
Ólafur kvæntist 30.12. 1972 Val-
gerði Jóhannsdóttur, f. 3.2. 1935.
Stjúpdóttir Ólafs og kjördóttir
Valgerðar er Þórdís Óladóttir, f.
1.6. 1962, maki Skafti B. Baldurs-
son, f. 10.7. 1962, börn a) Ástrós
Ósk, f. 20.1. 1993, b)
Ásta Valgerður, f.
10.6. 1995, c) Óli
Þór, f. 10.6. 1995.
Ólafur lauk lands-
prófi frá Núpsskóla
1948 og prófum frá
framhaldsdeild Sam-
vinnuskólans 1952.
Hann var bókari hjá
Kaupfélagi Fá-
skrúðsfjarðar 1952–
56, fulltrúi kaup-
félagsstjóra hjá
Kaupfélagi Dýrfirð-
inga 1956–60, starfs-
maður Kaupfélags
Suður-Borgfirðinga 1960–67 og
þá m.a. kaupfélagsstjóri um tíma,
bókari hjá Trésmiðjunni Akri
1967–70, fulltrúi á Skattstofu
Vesturlands í þrettán ár, skrif-
stofustjóri Rafveitu Akraness
1984–96 og aðalfélhirðir Akranes-
veitu 1996–2000.
Ólafur starfaði mikið í ung-
mennafélögum í Auðkúluhreppi, á
Fáskrúðsfirði, á Þingeyri og á
Akranesi. Hann hefur undanfarin
ár verið formaður Öldungaráðs
Frjálsíþróttasambands Íslands.
Þá hefur hann starfað í Rótarý-
hreyfingunni, Frímúrararegl-
unni, í Stangaveiðifélagi Akra-
ness og í Framsóknarflokknum.
Ólafur var bæjarfulltrúi Fram-
sóknarflokksins á Akranesi 1962–
70, sat í stjórn bæjar- og héraðs-
bókasafnsins á Akranesi um ald-
arfjórðungsskeið og var formaður
þess í nokkur ár, sat í yfirkjör-
stjórn Akranesbæjar og formaður
hennar um tíma og var endur-
skoðandi Akranesbæjar 1970–84.
Útför Ólafs verður gerð frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Kveðja frá dætrum
Heppinn var sá er hafði þig að vini,
hógvær gekkstu þínar jarðlífsbrautir,
kvaddir snöggt í kvöldsins aftanskini,
með kjarki tókstu glímuna við þrautir.
Best að sofna, baráttunni linna,
birta kærleiksljósa mun þér skína,
fylgja munu bænir barna þinna
og birtu varpa á kæra minning þína.
(Þ.J.)
Tengdafaðir minn Ólafur Jón
Þórðarson lést á skírdag eftir stutta
baráttu við illvígan sjúkdóm. Ólafur
var Vestfirðingur, fæddur á Hrafns-
eyri og uppalinn í Stapadal og á Auð-
kúlu í Arnarfirði. Hann hélt mikilli
tryggð við átthagana og fólkið sem
þar býr og skrapp vestur eins oft og
við varð komið, en hann bjó á Akra-
nesi s.l. 44 ár.
Ólafur var mikill fjölskyldumaður
og hélt góðu sambandi við systkini
sín. Honum þótti ekki tiltökumál að
skjótast vestur á firði eða til Blöndu-
óss að heilsa upp á bræður sína, hvað
þá að skutlast til Hafnarfjarðar,
Reykjavíkur og Hvanneyrar þar sem
önnur systkini hans búa. Auðkúlu-
systkinin og afkomendur þeirra hafa
haldið ættarmót á þriggja ára fresti
um langt árabil og naut Ólafur sín
þar vel með sínu fólki og hlakkaði
hann mikið til næsta ættarmóts sem
haldið verður í sumar. Hann var í
nánu sambandi við dætur sínar og
barnabörn og var þeim afar góður og
alltaf til staðar ef þau þurftu á að
halda, enda héldu þau öll mikið upp á
hann.
Ólafur var með fróðari mönnum
sem ég hef kynnst, enda las hann
óhemju mikið og fylgdist vel með því
sem var að gerast í kringum hann. Þá
þekkti hann landið sitt flestum betur,
enda hafði hann sérlega gaman af að
aka um landið í rólegheitum og skoða
það sem fyrir augun bar. Varla var til
það kennileiti sem hann þekkti ekki
og oft undraðist ég hvað hann tók
grannt eftir ýmsu sem aðrir taka
ekki eftir þegar þeir þjóta um landið.
Hann elskaði náttúru landsins og
eitthvað það skemmtilegasta sem
hann gerði var að veiða í góðri lax-
veiðiá og njóta umhverfisins.
Ólafur var mikill félagsmálamaður
og kom þar víða við. Hann tók að sér
ýmis verkefni fyrir Framsóknar-
flokkinn um áratugaskeið, var m.a.
bæjarfulltrúi á Akranesi í átta ár og í
fjölmörgum nefndum í bæjarkerfinu
allt til dauðadags. Hann hafði afskap-
lega gaman af íþróttastarfi og keppti
í frjálsum íþróttum innan raða
UMFÍ og FRÍ. Á seinni árum tók
hann mikinn þátt í starfi eldri frjáls-
íþróttamanna, keppti með þeim á
Evrópu- og Norðurlandamótum og
hafði mjög gaman af. Hann varð að
hætta keppni fyrir tveimur til þrem-
ur árum eftir að annað hnéð gaf sig
en hélt áfram sem formaður
Öldungaráðs FRÍ og hafði mikla
ánægju af því starfi í góðra vina hópi.
Þá var Ólafur mjög virkur í starfi
Frímúrara s.l. aldarfjórðung, einnig í
Rotaryklúbbi Akraness um langt
árabil. Þegar hann lést átti hann sæti
í stjórn Stangveiðifélags Akraness,
ritnefnd Sögu Akraness, yfirkjör-
stjórn Akraness og úthlutunarnefnd
atvinnuleysisbóta á Vesturlandi. Öll-
um þeim félagsmálastörfum sem
Ólafur tók að sér gegndi hann af
þeirri samviskusemi og trúmennsku
sem honum var í blóð borin.
Ólafur var vandaður maður og um-
burðarlyndur og sérlega umtalsgóð-
ur um annað fólk. Oft ræddum við
þjóðmálin og bæjarmálin og varð
aldrei sundurorða þó við ættum ekki
samleið í pólitíkinni og alltaf fann ég
góðan hug frá honum til minna starfa
í bæjarstjórn og á Alþingi. Við höfum
haft þann ágæta sið í mörg ár á mínu
heimili að Ólafur kom í hádeginu á
laugardögum og borðaði fiskrétt með
fjölskyldunni og ræddi við okkur um
heima og geima. Oft var svo litið á
enska boltann í sjónvarpinu á eftir,
en Ólafur hafði mikinn áhuga á fót-
bolta og ekki síst frammistöðu ÍA
liðsins. Ekki minnkaði sá áhugi eftir
að dóttursonur hans og nafni varð
varamarkmaður liðsins á síðasta ári
og mjög gladdist hann yfir þremur
sigurleikjum liðsins í deildarbikarn-
um á síðustu vikum þar sem nafni
hans stóð í markinu.
Ég vil að leiðarlokum þakka Ólafi
fyrir samfylgdina og alla hans vin-
áttu og umhyggju fyrir mér og minni
fjölskyldu. Ólafur var heiðursmaður.
Guð blessi minningu hans.
Guðjón Guðmundsson.
Mig langar að setja niður á blað
nokkrar línur um mann sem mér
þótti mjög vænt um og leit upp til.
Hann afi minn var svolítið merki-
legur maður, hjálpfús og bóngóður ef
maður þurfti á því að halda og það
nýtti maður sér og leitaði oft til hans
með aðstoð. Hann var ekki vanur að
kvarta eða barma sér og alltaf var
stutt í brosið hjá honum. Aldrei man
ég eftir að hafa heyrt hann segja
neitt neikvætt um aðra eða aðra
segja neitt neikvætt um hann.
Þannig er kannski best að lýsa því
hvernig maður afi minn var.
Afi var svo heppinn að eiga stóra
ætt og fjölmennan hóp systkina og
afkomenda sem þótti vænt um hann
og studdi hann í hans veikindum.
Þegar einhver er tekinn svona frá
manni þá finnst manni maður eiga
svo margt ósagt.
Ég veit bara að mér þótti alveg
óskaplega vænt um hann afa minn og
ég reyndi að sýna honum það. Við
fórum alltaf saman í lax á sumrin, það
þótti mér óskaplega gaman þó stund-
um léti veiðin standa á sér. Það var
einhvern veginn nóg að fá að vera í
kringum afa og í hans félagsskap,
það skipti meira máli en aflabrögðin.
Enda þótti mér nú laxinn aldrei
spennandi matur, nema þá helst
grafinn eða reyktur. En við nafnarnir
áttum góðar stundir saman í veiðinni
og kenndi hann mér margt um þenn-
an dyntótta fisk og að umgangast
náttúruna af virðingu. Ég er mjög
montinn af því að bera sama nafn og
hann og mun ég reyna að gera það
sem ég get í framtíðinni til að gera
nafna stoltan og ánægðan því ég er
viss um að hann fylgist með mér.
Eyþór Ólafur.
Það er óendanlega sárt að hugsa til
þess að afi sé farinn. Hann var tekinn
frá okkur allt of fljótt og það var svo
margt sem við áttum eftir að spjalla
um og gera saman.
Þegar ég var lítil var ég svo stolt af
honum afa mínum. Afi átti skrifstofu
alveg eins og ég ætlaði að vinna á
þegar ég yrði stór, hann átti vegg
fullan af verðlaunapeningum fyrir
íþróttirnar sem hann var alltaf að
keppa í, hann ferðaðist og lýsti öllu
svo skemmtilega þegar hann kom
heim. Og sú ofurtrú sem ég hafði á
afa þegar ég var yngri minnkaði ekki
heldur óx – hann vissi bara allt! Það
var nefnilega alveg sama að hverju
við spurðum hann, hann hlustaði á
allt með sömu athyglinni og átti alltaf
svarið. Það var ekki staður á landinu
sem hann ekki þekkti, hann virtist
alltaf vita hvað var að bílnum, hann
gat öllu svarað þegar maður strand-
aði í einhverju verkefni í skólanum.
Afi var svo góður maður og hjarta-
hlýr að öllum leið vel í návist hans.
Hann talaði aldrei illa um nokkurn
mann, var alltaf jákvæður, alltaf
brosandi og vildi allt fyrir alla gera.
Hann fylgdist vel með okkur öllum
og það var svo gaman að segja hon-
um hvað maður var að fást við hverju
sinni því hann samgladdist manni svo
innilega.
Ég vildi óska að við hefðum fengið
að hafa afa lengur hjá okkur en veit
að honum líður vel núna og fylgist
með okkur öllum. Söknuðurinn er
óendanlegur en minningarnar um
hann eru ómetanlegar.
Hvíl í friði, elsku afi.
Kristjana.
Elsku afi. Aldrei grunaði mig að
barátta þín yrði svona stutt. Því er
erfitt að sætta sig við að þú sért far-
inn fyrir fullt og allt.
Þú varst svo yndislegur maður,
betri afa er ekki hægt að óska sér.
Alltaf brosandi og í góðu skapi, svo
hlýr og ástkær. Það var ekkert sem
þú ekki vissir og ekkert sem þú ekki
vildir gera fyrir okkur barnabörnin.
Þú fylgdist alla tíð grannt með öllu
sem við gerðum og varst alltaf jafn
stoltur af okkur. Ég mun reyna eins
og ég get að halda áfram að gera þig
stoltan, afi minn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Takk fyrir allt, elsku afi. Hvíl í
friði.
Erla Þóra.
Hann Óli, stóri bróðir minn, er dá-
inn. Stutt en leiftursnögg veikindi
lögðu þennan góða bróður að velli,
veikindi sem hann ætlaði að hrista af
sér eins og hann sagði og verða síðan
allra karla elstur. En svona er lífið,
enginn veit sína ævina.
Í mínum huga var Óli alltaf minn
stóri bróðir. Við vorum alin upp í hinu
vestfirska umhverfi í Arnarfirðinum,
komum úr stórum systkinahópi þar
sem níu barnanna komumst til full-
orðinsára að viðbættum fósturbróð-
ur. Í árum talið voru þau 20 árin sem
voru milli okkar Óla, hann var elstur í
systkinahópnum en ég litla systirin
var örverpið. Þegar ég var lítil stelpa
var Óli að miklu leyti farinn að heim-
an, fyrst til mennta og síðan til starfa.
En mér er minnisstætt hve tilhlökk-
un mín var sterk eftir því að stóri
bróðir kæmi heim. Ég sé mig sjálfa
fyrir mér þar sem ég er að sópa stig-
ann heima, sópa vel og vandlega
hvern krók og kima því „hann Óli er
kannski að koma heim“.
En þrátt fyrir þessi 20 ár sem voru
milli okkar varð ég aldrei vör við að
þau sköpuðu skil okkar á milli. Óli
kom ávallt fram við mig sem jafn-
ingja, hvort sem ég var stelpurófa
eða fullorðinn einstaklingur. Þannig
kom Óli líka fram við hvern sem var,
barn, ungling eða fullorðinn og ræddi
við viðkomandi á jafnræðisgrunni og
þar var hægt að fara vítt um völlinn,
fjalla um hin ýmsu málefni dagsins í
dag á sviði þjóðmála, íþróttamála eða
hvers sem var, þar var ekki komið að
tómum kofunum. Á sama hátt var Óli
líka brú milli kynslóða, stór hlekkur í
því að flytja vitneskju áfram milli
kynslóða. Til hans var hægt að leita
með spurningar um allt milli himins
og jarðar, um ættingja jafnt sem at-
vinnuhætti og þjóðmál. Hann var
ótrúlega minnugur og sagði
skemmtilega frá. Nú er þessi trausti
hlekkur ekki lengur til staðar, ekki
lengur hægt að ganga að þeim brunni
sem hann veitti svo ríkulega úr.
Náttúruunnandinn og veiðimaður-
inn á bökkum Fáskrúðar. Óli var
mikill unnandi íslenskrar náttúru.
Hann naut þess vel að ferðast um
landið okkar hvort sem það var á far-
artæki á fjórum hjólum eða gangandi
og þá var nú ekki slæmt að ganga
meðfram einhverri ánni og jafnvel
haldandi á veiðistöng í hendinni. Frá
unga aldri hafði hann mikla ánægju
af stangveiði og það eru margir sem
hafa fengið að deila þeirri ánægju
með honum, í fjölda veiðiferða víðs-
vegar um landið og eru þakklátir fyr-
ir þær góðu stundir.
Íþróttamaðurinn að kasta kúlu. Óli
var íþróttamaður fram á síðustu
stundu. Sem ungur maður var hann
einn af stofnfélögum Ungmenna-
félagsins 17. júní sem var stofnað í
Auðkúluhreppi fyrir miðja síðustu
öld og starfaði í nokkur ár. Við lestur
laga þessa félags kemur fram hve
markið hefur verið sett hátt með til-
urð þessa félagsskapar. Tilgangur fé-
lagsins var m.a. eins og segir í 2.
grein: „Að hjálpa félagsmönnum og
öðrum æskulýð til aukins menning-
arþroska, með fræðslu og líkams-
þjálfun og til að rökhugsa þjóðnytja-
mál og vinna að framgangi þeirra.“
Stefnuskráin var víðtæk og miðaði í
heild að því að efla ungmennin í sem
víðustum skilningi. Það held ég að
hafi svo sannarlegt tekist með Óla.
Fyrir hönd þessa félags svo og
seinna annarra íþróttafélaga keppti
hann í ýmsum greinum, m.a. í kúlu-
varpi á fjölda íþróttamóta og vann til
verðlauna. Og þótt árin færðust yfir
var ekki gefið eftir. Óli keppti á all-
mörgum íþróttamótum öldunga og
fór á sitt síðasta mót í Finnlandi árið
2003. Á sama hátt fylgdist hann
grannt með íþróttamálum almennt,
mætti á völlinn – þar var ekki ein
grein annarri fremri.
Fjölskyldumaðurinn á ættarmóti.
Óli var mikill fjölskyldumaður.
Tengsl hans við sína nánustu fjöl-
skyldu voru traust og sterk, það
sama má segja um tengslin við okkur
systkinin og okkar fjölskyldur. Þótt
hópur okkar systkinanna frá Auð-
kúlu og afkomenda sé orðinn býsna
stór náði Óli að hafa yfirsýn og tengsl
við alla og eins að rækta frændgarð
sinn og vinahóp.
Við Atli, synir okkar og þeirra fjöl-
skyldur þökkum Óla fyrir gleðiríka
og gjöfula samleið. Kæra Valla, dæt-
ur og fjölskyldur, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðarkveðjur.
Minning um góðan mann mun lifa
með okkur öllum.
Hvíl í friði, minn kæri bróðir.
Halla.
Mér þykir sárt að vera ekki hjá
systrum mínum núna og geta kvatt
hann Óla, pabba þeirra. Frá blautu
barnsbeini var ég eins og systur mín-
ar með annan fótinn hjá þeim hjón-
um. Þó svo ég sé ekkert skyld Óla leit
ég alltaf á hann sem minn auka
pabba og hann lét það bara gott
heita. Það var alltaf yndislegt að
koma til Óla og Völlu, þar var maður
alltaf velkominn.
Ég var svo viss um að sjá þig aftur,
Óli minn, þrátt fyrir mikil veikindi.
Þú varst alltaf svo brattur að ég var
viss um að þú myndir, eins og hann
Þórður Njálsson pabbi þinn, verða
alveg eldgamall með langt sítt skegg,
nema ég myndi vera vaxin upp úr að
toga í það eins og hjá honum. En ég
vona að þér líði betur núna þar sem
þú ert.
Hvíldu í friði, elsku Óli. Valla, ég
samhryggist þér innilega, elsku
Guðný, Dadda, Erla og Dísa, ég
hugsa til ykkar og fjölskyldna ykkar.
Kveðja frá Þýskalandi.
Eygló Peta Gilbertsdóttir.
Elsku besti afi minn
alltaf varstu góður.
Aldrei mun ég hætta að sakna
stundanna með þér.
Alltaf gastu gert mig glaða
og ég mun aldrei gleyma þér.
Guð geymi þig, afi minn.
Ólöf Vala.
Það var á haustdögum árið 1950
sem 27 væntanlegir nemendur í Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík söfnuð-
ust saman á gangi 4. hæðar Sam-
bandshússins þar sem skólinn var til
húsa. Fæstir höfðu sést áður, enda
komnir úr öllum landsfjórðungum. –
Meðal Vestfirðinganna tók ég eftir
fremur lágvöxnum en mjög þreknum
pilti, stilltum vel og brosmildum.
Hann reyndist vera frá Auðkúlu í
Arnarfirði, afreksmaður í íþróttum
og þá einkum kastgreinum. – Ein-
hvern veginn höguðu atvikin því svo
að við löðuðumst hvor að öðrum og
áttum mikið saman að sælda um vet-
urinn. Maðurinn reyndist vel greind-
ur, einstaklega dagfarsprúður og
með trausta skapgerð. Þegar vora
tók höfðum við báðir tekið ákvörðun
um að setjast í framhaldsdeild skól-
ans næsta vetur og leigja okkur sam-
an herbergi.
Sá vetur var ævintýraríkur og það-
an á ég margar ógleymanlegar minn-
ingar í sjóði – minningar sem tengj-
ast m.a. búskaparbasli okkar Ólafs
við lítil efni og litla þekkingu á þvott-
um og öðru heimilishaldi en mikla
gleði og bjartsýni ungra manna sem
vænta mikils af lífinu framundan.
Við nutum vináttunnar og sam-
vista við skólalok báðir ánægðir með
góðan árangur í prófunum, og kvödd-
ÓLAFUR JÓN
ÞÓRÐARSON