Morgunblaðið - 30.04.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. APRÍL 2004 35
✝ Lilja Bernód-usdóttir, Neðsta-
leiti 7 í Reykjavík,
fæddist í Bolungar-
vík 11. júní 1941. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi aðfara-
nótt 24. apríl síðast-
liðins. Foreldrar
hennar eru Bernódus
Halldórsson frá Bol-
ungarvík, f. 26. júlí
1910, og Dómhildur
Klemensdóttir frá
Hvassafelli í Borgar-
firði, f. 4. desember
1912, d. 5. feb. 1994.
Systkini Lilju eru: Kristín Erla, f.
5. okt. 1933, Halldór, f. 28. sept.
1939, Sigurður Viggó, f. 17. sept.
1944, d. 20. sept. 1993, Guðmund-
ur Kristinn, f. 9. júlí 1948, og
Svanur, f. 4. mars 1952, d. 17. jan.
1956.
Sonur Lilju er Svanur Wilcox, f.
12. nóv. 1969. Sambýliskona hans
er Katrín Anna Eyvindardóttir, f.
4. maí 1972. Þeirra börn eru Daní-
el Þór, f. 16. sept. 1997, og Þórdís
Lilja, f. 11. júlí 2001.
Barnsfaðir Lilju er
Þór Wilcox.
Lilja ólst upp í
Bolungarvík og bjó
þar til ársins 1960.
Veturinn 1960–1961
dvaldi hún í Dan-
mörku og Noregi.
Árið 1962 hóf hún
störf hjá Landssím-
anum þar sem hún
starfaði til ársins
1974 er hún tók við
stöðu stöðvarstjóra
Pósts og síma á Suð-
ureyri við Súganda-
fjörð. Þeirri stöðu gegndi hún þar
til hún fluttist aftur til Reykjavík-
ur árið 1985 og tók við útibús-
stjórastöðu Pósts og síma í Lóu-
hólum. Árið 1999 flytur Lilja sig
um set og tekur við stöðu útibús-
stjóra Íslandspósts á Hofsvalla-
götu þar sem hún starfaði þar til
útibúinu var lokað sumarið 2002.
Útför Lilju verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
Lífshlaupi Lilju, yndislegrar
konu, er lokið. Betri tengdamóður
og ömmu er ekki hægt að hugsa sér.
Ég minnist þeirra stunda er ég hitti
Lilju fyrst fyrir tæpum 11 árum,
hlýtt viðmót, fallegt bros og með
sinni einstöku hjartagæsku bauð
hún mig velkomna inn í fjölskylduna
strax frá fyrstu stundu. Hún hafði í
24 ár tileinkað líf sitt einkasyninum
og höfðu þau tvö búið saman, fyrstu
árin í Reykjavík. Fyrir einstæða
móður var lífið eflaust ekki auðvelt,
eldsnemma á morgnana fór hún með
strákinn sinn í strætó á leikskóla
niðri í bæ og seint á daginn fóru
þreytt mæðgin aftur heim með
strætisvagninum. Í hennar huga var
þetta þó ekki erfitt, svona var bara
lífið og það hvarflaði aldrei að henni
að barma sér, hvorki yfir þessu né
neinum öðrum erfiðleikum er mættu
henni í lífinu. Þegar nálgast fór
skólaaldur Svans fór hún að huga að
framtíð drengsins og sá fyrir sér lít-
ið lyklabarn alast upp í Breiðholtinu.
Það var nokkuð sem Lilja gat alls
ekki hugsað sér að sonur hennar
þyrfti að verða og sótti hún því um
starf stöðvarstjóra Pósts og síma á
Suðureyri við Súgandafjörð. Starfið
fékk hún og af dugnaði og eljusemi
reif hún sig upp og flutti með einka-
soninn vestur á firði um miðjan vet-
ur 1974. Þar bjuggu þau á efri hæð
pósthússins með tilheyrandi frelsi
fyrir litla stráka til ýmissa athafna
en mamma þó alltaf nærri. Það
skipti heldur ekki svo litlu máli að
Haddi, bróðir Lilju, bjó á þessum
tíma með fjölskyldu sína á Suður-
eyri og var nálægðin við fjölskyld-
una þeim mæðginum ómetanleg.
Árið 1985 flytja þau Lilja og Svan-
ur aftur til Reykjavíkur og nú tók
Lilja við starfi útibússtjóra Pósts og
síma í Lóuhólum. Þar kunni hún
sannarlega vel við sig og eignaðist
fjölda kunningja og vina í gegnum
starfið og má þar nefna „perluvinkon-
urnar“ sem hittust reglulega og
föndruðu saman. Haustið 1993 kem
ég inn í líf litlu fjölskyldunnar, og fékk
svo sannarlega minn stað í stóra
hjartanu hennar Lilju. Umhyggja og
velferð annarra voru sem rauður
þráður í gegnum líf hennar eins og sjá
mátti hvarvetna. Árið 1997 kom svo
að því að frumburður okkar Svans,
Daníel Þór, fæddist. Ástin og um-
hyggjan sem þessi litli drengur fékk
frá ömmu sinni var óendanleg, hún
var vakin og sofin yfir velferð hans og
stoltið leyndi sér ekki. „Vinurinn
minn“ kallaði hún Daníel sinn ávallt
og áttu þau ófáar stundirnar saman,
tvö að bralla eitthvað sem mamma og
pabbi þurftu ekkert að vita um. Ekki
varð gleðin svo minni þegar Þórdís
Lilja fæddist sumarið 2001, mánuði
eftir að Lilja hélt upp á sextugsaf-
mælið sitt. Litla ömmudúllan fékk sko
sinn skerf af stóra faðminum hennar
ömmu Lilju og var snúist í kringum
litlu dömuna eins og prinsessum
sæmir. Saman áttu þau þrjú; amma
Lilja, Daníel Þór og Þórdís Lilja
ómetanlegar stundir í leikhús- og bíó-
ferðum, Kringlunni, heimsóknum til
vinkvenna Lilju og ekki hvað síst í
garðinum við Neðstaleitið. Engin orð
fá lýst því sem Lilja hefur verið mér
og börnunum mínum. Það eru sann-
arlega forréttindi að hafa fengið að
kynnast þessari ljúfu, blíðu og hjarta-
stóru konu.
Almáttugur Guð varðveiti þig, mín
ástkæra Lilja. Hafðu þökk fyrir allt.
Þín elskandi tengdadóttir,
Katrín Anna
Eyvindardóttir.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
Hafðu gát á hjarta mínu,
halt mér fast í spori þínu,
að ég fari aldrei frá þér,
alltaf Jesús, vertu hjá mér.
(Ásmundur Eir.)
Kveðja.
Ömmubörnin
Daníel Þór og
Þórdís Lilja.
Kæra frænka, það er erfitt að
sætta sig við að þurfa að kveðja þig
aðeins 62ja ára að aldri. Þú hefur ver-
ið okkur stoð og stytta í gegnum tíð-
ina og eins hefðir þú viljað vera leng-
ur til staðar fyrir Svan, Katrínu og
barnabörnin.
Lífið er ekki alltaf sanngjarnt og
því miður fór það svo að Lilja missti
heilsuna fyrir nokkrum árum vegna
nýrnabilunar og eitt rak annað í
heilsuleysi hennar, svo fór fyrir
tveimur vikum að hún fékk heilablóð-
fall og ekki varð aftur snúið.
Það var snemma árs 1974 sem Lilja
og Svanur fluttu vestur í Súganda-
fjörð, þar sem við fjölskyldan bjugg-
um og Lilja tók við starfi stöðvar-
stjóra Pósts og síma. Alla tíð síðan
hefur samgangurinn verið mikill bæði
meðan þau bjuggu fyrir vestan og líka
eftir að við fórum að búa á höfuðborg-
arsvæðinu og stofnuðum okkar fjöl-
skyldur. Það var alltaf gott að koma
til hennar í heimsókn bæði í Krumma-
hólum og Neðstaleitið. Við héldum
mörg jólin saman bæði hér í Reykja-
vík og fyrir vestan og í gegnum tíðina
hefur Lilja verið ómissandi í fjöl-
skylduboðum.
Lilju var mjög félagslynd og sér-
staklega lagið að umgangast fólk,
hvort sem var í kirkjukórnum á Suð-
ureyri, samstarfsfólk, vinir eða fjöl-
skylda. Hvar sem hún kom var hún
vel liðin og börnin okkar höfðu ein-
stakt dálæti á henni og nutu athygli
hennar.
Við systkinin kveðjum Lilju föður-
systur okkar með söknuði og þökkum
umhyggju og ástríki hennar við okkur
alla tíð. Blessuð sé minning hennar.
Hafdís, Svanhildur, Gissur
Óli og Elín Kristrún.
Að leiðarlokum langar okkur til að
kveðja Lilju og þakka henni fyrir að
vera svo lánsöm að hafa átt hana að
vini
Við Lilja vorum búnar að vera vin-
konur í næstum sex áratugi og marg-
ar minningar koma upp í hugann.
Minningar úr Bolungarvíkinni okkar
koma fyrst upp í hugann þar sem við
ólumst upp saman. Boltaleikir á sand-
inum með jafnöldrum okkar, enda-
lausar sendiferðir fyrir foreldra okk-
ar og barnapössun. Seinna voru það
skátarnir og ferðalög og fjallgöngur,
upp á flest fjöllin umhverfis víkina.
Lilja var mjög skemmtileg, hlátur-
mild og hress og einstaklega góður og
traustur vinur. Aldrei heyrði ég hana
hallmæla nokkrum manni. Þegar ég
átti við veikindi að stríða var það Lilja
sem flutti inn á heimilið og hjálpaði
mér.
Lilja eignaðist einn dreng, Svan,
einstaklega góðan og yndislegan
dreng sem var augasteinn móður
sinnar. Svanur stofnaði heimili með
unnustu sinni Katrínu og eiga þau tvö
börn saman, Daníel Þór, og Þórdísi
Lilju, sem voru ömmu sinni allt. Lilja
veiktist fyrir rúmlega þremur árum
af erfiðum sjúkdómi og tók hún því af
æðruleysi sem einkenndi hennar per-
sónuleika.
Að leiðarlokum þökkum við Steini
tryggð Lilju og vináttu. Börnin okkar
þakka henni líka fyrir allar samveru-
stundirnar, og og elskulegheitin sem
hún sýndi þeim fyrr og síðar.
Svan, Katrínu, Daníel Þór, Þór-
dísi Lilju, Bernódusi föður hennar
systkinum hennar og öðrum að-
standendum vottum við okkar
dýpstu samúð.
Við sjáum að dýrð á djúpið slær,
þó degi sé tekið að halla.
Það er eins og festingin færist nær
og faðmi jörðina alla.
Svo djúp er þögnin við þína sæng ,
að þar heyrast englar tala,
og einn þeirra blakar bleikum væng,
svo brjóstið þitt fái svala.
Nú strýkur hann barm þinn blítt og hljótt,
svo blaktir síðasti loginn.
En svo kemur dagur og sumarnótt
og Svanur á bláan voginn.
(Davíð Stef.)
Hjartans þakkir fyrir allt.
Halldóra og Þorsteinn.
Í dag kveðjum við kæra vinkonu
og samstarfsmann. Við störfuðum
með henni í Lóuhólunum og þar
var oft glatt á hjalla enda var Lilja
glaðsinna og hafði gaman af að
hlæja. Margt var brallað og stofnuð-
um við okkar skemmtilega perlu-
klúbb. Þar voru mörg meistarastykk-
in unnin. Í kaffi og matartímum var
tíminn nýttur vel og uppskriftir voru
ræddar fram og aftur. Þessar sam-
verustundir gáfu okkur mikið.
Lilja tók þátt í gleði okkar og sorg-
um og var gott að leita til hennar ef
eitthvað bjátaði á. Hún var góður
yfirmaður. Hið létta fótatak henn-
ar hljómaði um pósthúsið í annríki
dagsins. Það var hlaupið upp og
niður stigann og brostum við oft
þegar hún kom hlaupandi til okkar.
Í jólaösinni sinnti hún öllum störf-
um eins og alltaf, leysti af í matar-
og kaffitímum, og var að sjálfsögðu
síðust út að kveldi dags. Lilja var
búin að vera lasin undanfarin ár en
tók því með æðruleysi eins og
henni einni var lagið. Við sjáum
hana í anda sitja á rósrauða skýinu
sínu, kannske að perla, hver veit,
þar sem hún fylgist með öllu sínu
fólki.
Fjölskyldunni allri vottum við okk-
ar innilegustu samúð.
Þrúður, Steinunn,
Þóra og Hrönn.
Okkur bræðurna langar með örfá-
um orðum að minnast Lilju frænku
sem í okkar huga skipar sérstakan
sess. Alltaf var jafngaman að hitta og
spjalla við Lilju og hjá henni var jafn-
an stutt í brosið og smitandi hlátri
hennar var einstaklega auðvelt að hrí-
fast með. Hún hefur verið fastur hluti
í tilveru okkar allt frá því við munum
fyrst eftir okkur á bernskuárunum í
Bolungarvík og allar götur síðan og
það er erfitt að hugsa sér að nú sé hún
ekki lengur á meðal okkar. Við viljum
þakka Lilju fyrir allar góðu minning-
arnar.
Kæri Svanur, þér og fjölskyldu
þinni sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð um
að veita ykkur styrk og stuðning.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hannibal Halldór
og Elvar.
Heita eining huga og máls,
hjarta gulls og vilji stáls,
ljósið trúar, ljósið vona
lífs þíns minning yfir brenni.
Þú, sem unnir ei til hálfs
auðnu landsins dætra og sona,
blómsveig kærleiks bjart um enni
berðu hátt. Nú ertu frjáls.
Dyggð og tryggð þitt dæmi kenni.
Dána! Þú varst íslenzk kona.
(Einar Ben.)
Með þessum ljóðlínum kveð ég þig,
kæra æskuvinkona, og þakka fyrir
allar okkar góðu stundir saman. Þær
eru margar minningarnar sem upp í
hugann koma við fráfall þitt og allar
eru þær góðar þótt ekki verði tíund-
aðar hér. Veikindum þínum tókstu
með æðruleysi og sýndir fádæma
styrk þótt yrðir að játa þig sigraða að
lokum. Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Svani, Katrínu og börnum sendi ég
mínar innilegustu samúðarkveðjur,
svo og öðrum ástvinum.
Guðs blessun fylgi þér.
Ásgerður Þórðardóttir.
LILJA
BERNÓDUSDÓTTIR
Nú þegar amma mín
er farin eftir erfið
veikindi, fer ég að rifja
upp allar þær góðu
stundir sem við höfum
átt saman. Það má segja að Hjalli
hafi verið mitt annað heimili því á
mínum yngri árum var ég alltaf hjá
afa og ömmu á sumrin. Ég fór
snemma á vorin í sveitina til ömmu
og afa til að hjálpa til við búskapinn.
Á Hjalla var stórbúskapur og nóg
að gera, og þegar komið var inn í
mat eða kaffi var amma tilbúin með
veislu handa okkur enda afbragðs
kokkur. Hennar helsta áhugamál
var garðurinn og þegar tími og veð-
ur gafst til var amma alltaf að vinna
í garðinum enda var hann bæði stór
og flottur. Það var alltaf gott að
vera hjá henni og tala við hana. Ég
gat talað við hana um hvað sem var,
hvort sem um var að ræða íþróttir,
bíla eða þjóðmálin. Hún hafði alltaf
ÞRÚÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR
✝ Þrúður Guð-mundsdóttir
(Dúa) fæddist í
Reykjavík 23. nóv-
ember 1924. Hún lést
á Landspítalanum
við Hringbraut 16.
apríl síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 27. apríl.
skoðanir á hlutunum
og lá aldrei á þeim.
Kvöldin voru hennar
bestu stundir. Þá sat
hún í róglegheitunum í
stólnum sínum í stof-
unni, prjónaði og
hlustaði á útvarpið.
Að lokum vil ég
þakka fyrir allt sem
hún hefur kennt mér
og þær góðu minning-
ar sem ég á um hana.
Guð geymi hana.
Finnbogi
Þorsteinsson.
Elsku amma mín, nú ertu farin
yfir á annað tilverustig, laus úr viðj-
um hræðilegs sjúkdóms sem engu
eirir.
Mig langar að senda þér lítið ljóð:
Stjarna skín á himni hátt
er lýsa fær minn innri mátt.
Sú stjarna skín er myrkva fer,
stjarna er skín í hjarta mér.
Þú veist að þessi stjarna ert þú
úr lífi mínu hverfur nú.
Sú stjarna um himin háan fer
þó er hún ávallt hér hjá mér
Hvað segja skal um stjörnu þá
er orðin eintóm segja fá?
Sú stjarna úr lífi þessu dó
nú hvíla fær í friði og ró.
Amma nú til himna fer
þó mun hún ávallt fylgja mér.
(H. D. H.)
Takk fyrir að vera amma mín.
Takk fyrir að hlusta á mig og tala
alltaf við mig eins og ég væri full-
orðin. Takk fyrir að hughreysta,
fræða, styrkja og styðja.
Takk. Takk. Takk.
Elsku afi, þinn er missirinn mest-
ur, ég bið almættið að styðja við
bakið á þér um ókomin ár.
Hulda
Þorsteinsdóttir.
Árið 1924 fæddust þeim hjónum
Sesselju Friðriksdóttur og Guð-
mundi Runólfssyni tvær dætur.
Gleðin var tregablandin. Önnur
sýndi eðlileg viðbrögð ungbarns.
Hin virtist andvana fædd. Ömmu-
systir mín, Guðrún Friðriksdóttir,
vildi ekki gefa upp vonina. Hún
reyndi að koma lífi í lítinn líkama.
Það tókst. Treginn vék fyrir
óskiptri ánægju. Fæddar myndar-
legar tvíburasystur sem voru glæsi-
leg viðbót við fjölskylduna. Ömmu-
bróðir minn, séra Friðrik A.
Friðriksson, stakk upp á nöfnunum
Auður og Þrúður sem ekki voru al-
geng á þeim tíma. Það varð nið-
urstaðan. Augnablik skildi á milli
lífs og dauða. Stundum er sagt að
fall sé fararheill. Það hefur sannast
í þessu tilviki. Með því er ekki sagt
að lífið hafi verið fyrir Þrúði Guð-
mundsdóttur einhver dans á rósum.
Ósérhlífni og farsæld hafa markað
brautina.
Ég á mínar fyrstu minningar um
Þrúði og Finnboga frá árinu 1955,
þá barnungur að árum. Rigningin
þetta sumar er greypt í huga minn.
Þetta var kallað rigningasumarið
1955. Mitt í fólksflóttanum á mölina
tóku ung hjón sig upp með tvö börn
og fóru á móti straumnum. Fluttust
frá Kópavogi að hinu sögufræga
stórbýli Hjalla í Ölfusi. Það hefur
alltaf þurft bæði kjark og áræði til
að fara á móti straumnum. Þetta
gilti ekki síst á þessum tíma, mitt í
kreppu og atvinnuleysi. Þau hafa
haft yfirdrifið af hvoru tveggja
hjónin Þrúður og Finnbogi. Ætíð ný
verkefni á hverju ári. Gömlu fjár-
húsin hurfu og ný risu. Fjósið og
hlaðan viku fyrir nýjum, stærri.
Börnunum fjölgaði úr tveimur í
fimm. Gamli Hjalli stækkaður um
helming. Ráðist í nýjar búgreinar.
Alltaf sami myndarbragurinn á öll-
um verkum. Hjónin samtaka og
samrýnd og höfðingjar heim að
sækja. Alúð, rausnarskapur, hrein-
skiptni og hjartahlýja. Þær eru
orðnar margar helgarnar sem leiðin
hefur legið að Hjalla til Þrúðar og
Finnboga. Móttökurnar undantekn-
ingarlaust frábærar og lifa áfram í
minningunni þótt Þrúðar njóti ekki
lengur við. Það er stórt tómarúmið
þegar kær móðursystir fellur frá.
Okkar innilegustu samúðarkveðjur
til Finnboga, barna og barnabarna.
Gylfi Kristinsson
og Jónína Vala
Kristinsdóttir.