Morgunblaðið - 30.04.2004, Síða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 30. APRÍL 2004 39
✝ Ingibjörg Krist-jánsdóttir fædd-
ist á Víðivöllum í S-
Þingeyjarsýslu 13.
nóvember 1919. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 23. apríl
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
ríður Sigtryggsdótt-
ir, f. 9. janúar 1894,
d. 28. febrúar 1985,
og Kristján Rafns-
son, f. 6. júní 1882, d.
19. maí 1938. Systk-
ini Ingbjargar eru:
Sigurður, f. 2.5. 1918,
d. 22.1. 2000, Jóhanna Kristín, f.
3.11. 1921, d. 12.10. 1996, Rafn, f.
19.5. 1924, d. 4.12. 1972, Guðrún
Sigurbjörg, f. 27.10. 1928, María,
f. 25.10. 1931, og Elísabet, f. 20.11.
1934.
Ingibjörg ólst upp í Nýjabæ í
Flatey á Skjálfanda. Þegar hún
var 19 ára missti hún föður sinn.
Hann drukknaði og varð það fjöl-
skyldunni mikið
áfall. Ingibjörg vann
ýmis störf, m.a. hús-
störf á Húsavík, að-
hlyningarstörf á
Sjúkrahúsinu í Vest-
mannaeyjum og fisk-
vinnslustörf.
Ingibjörg giftist
24. desember 1952
Sveinbirni Guð-
mundssyni, f. 29.
júní 1921, d. 5. júlí
1998, frá Öxl í Húna-
þingi. Þau ættleiddu
Guðmund Svein-
björnsson, f. 21. des-
ember 1953, d. 26. júlí 1991. Ingi-
björg og Sveinbjörn áttu heimili
lengst af í Vestmannaeyjum þar
sem Sveinbjörn var vélstjóri og
útgerðarmaður. Eftir gos í
Heimaey 1973 settist fjölskyldan
að í Kópavogi.
Útför Ingibjargar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Okkur langar með nokkrum orðum
að minnast Ingibjargar frænku okkar
eða Ingu frænku eins og hún var köll-
uð. Hún var alltaf að hugsa um fólkið
sitt og kunni skemmtilegar sögur af
ættingjum sínum. Inga var skilnings-
rík, minning hennar er bundin við
kærleika og þakklæti. Inga var ein-
stök og hæfileikarík kona. Hún var
hrókur alls fagnaðar og fannst gaman
í góðra vina hópi. Sem börn vorum við
oft hjá Ingu og Bjössa. Hún passaði
okkur oft í veikindum mömmu, hrós-
aði okkur eða skammaði eftir því sem
við átti. Þegar við vorum komin með
okkar eigin fjölskyldur kom hún oft í
heimsókn og hafði gaman af að ræða
við börnin okkar enda mikil barna-
kerling. Þú hafðir gaman að ferðast
um landið og margar voru ferðinar
sem þið systurnar fóruð saman. Ynd-
islegar minningar eigum við um þessa
tignarlegu konu sem vildi allt fyrir
sína stórfjölskyldu gera. Í heimsókn-
um okkar til hennar var alltaf spurt
hvort ekki mætti bjóða okkur kaffi og
meðlæti, þá bar hún fram dýrindis
veislukost enda húsmóðir góð. Meira
segja undir það síðasta þegar maður
heimsótti hana á Hrafnistu og hún
orðin helsjúk þá gaukaði hún samt að
manni konfektmola eða brjóstsykri.
Kæra Inga frænka, við erum stolt
af að hafa þekkt þig og það verður
tómlegt án þín. Nú hefur þú fengið
friðinn og vonum að þér líði sem best
þar sem þú ert núna. Við munum
aldrei gleyma þér svo lengi sem við
lifum. Guð blessi minningu þína.
Kristján, Guðleif og Sigríður.
INGIBJÖRG
KRISTJÁNSDÓTTIR
Elsku amma mín. Þú
varst alltaf hress og
kát. Einnig varstu góð
við alla og með mikinn
lífskraft. Vildir alltaf
hjálpa til og vildir alltaf hafa nóg að
gera. Ég minnist enn ferðarinnar
okkar saman til Englands, þegar við
fórum að heimsækja Erlu frænku og
mömmu. Þú vildir allt fyrir mig gera,
alltaf. Það var alltaf gaman að fara
með þér upp í búðina ykkar afa, Mús-
ík og Sport, þegar þú varst að fara að
vinna. Þú leyfðir mér alltaf að prófa
ný föt, láta tónlist á og alltaf söngstu
með af mikilli innlifun og kátínu. Þú
varst alltaf syngjandi og söngur þinn
var alltaf jafn fallegur. Alltaf fylgdist
ég með þegar þú lagðir kapal og
kenndir þú mér nokkra, þú hafðir
mjög gaman af öllu og þú varst alltaf
brosandi. Ég mun ávallt minnast þín
sem lífsglaðrar og elskulegrar ömmu.
Og þú munt ávallt lifa og vera elskuð,
eins og þú hefur alltaf verið, í hjarta
mínu. Með þökk fyrir að hafa haft þig
í lífi mínu.
Þín dótturdóttir
Kristjana (Jana).
Einn morguninn vakna ég við
hljómfagra rödd óma í fjarska. Ég
stíg þreytulega á fætur og lít fram í
stofu þar sem glæsileg kona syngur
af mestu innlifun. Hún sveiflar líkama
sínum sterklega og hressilega í allar
áttir og er með danstaktana á hreinu.
HULDA JÚLÍANA
SIGURÐARDÓTTIR
✝ Hulda JúlíanaSigurðardóttir
fæddist í Hafnarfirði
30. júlí 1929. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði mánu-
daginn 19. apríl síð-
astliðinn og var útför
hennar gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju
23. apríl.
Þetta er hún amma mín,
Hulda Júlíana Sigurð-
ardóttir. Hún tekur í
höndina á mér og við
stígum léttan dans. Það
er ekki oft sem maður
vaknar við svona hress-
leika. Á þessum tíma
var alzheimer-sjúkdóm-
urinn farinn að hrjá þig.
En þú stóðst sterk eins
og klettur í brimmiklu
hafi – varst og hefur
alltaf verið full af orku
og aldrei unað þér vel
nema að hafa eitthvað
fyrir stafni. Þótt minnið
væri farið að gefa sig síðari árin skein
gleði og hressleiki í kringum þig sem
lýsir því hversu sterkan persónuleika
þú hafðir.
Margs er að minnast eins og hvað
þér fannst gott að láta mig nudda fæt-
urna á þér þann tíma sem ég var mik-
ið hjá þér og afa vegna veikinda móð-
ur minnar. Þið hugsuðuð svo vel um
mig þá, þú hjálpaðir mér mikið með
lærdóminn og þið frædduð mig um
heima og geima. Þú sýndir ávallt mik-
ið umburðarlyndi og umhyggju í garð
barnabarnanna og varst stolt af okk-
ur. Þið hjónin voruð svo ástfangin
hvort af öðru sem skapaði mikla hlýju
á heimili ykkar á Klettahrauninu. Það
var alltaf mjög gott að koma þangað.
Ekki gleymi ég heldur hvað það var
gaman að koma í búðina ykkar, Mús-
ik og sport, enda var hún aðalíþrótta-
búðin í bænum. En síðan þurftir þú
að hætta að vinna vegna veikinda. Þú
áttir erfitt með að sætta þig við það
sem var engin furða; þú hafðir alltaf
lagt mikinn metnað í að afgreiða við-
skiptavinina og var það stór hluti af
þínu lífi.
Elsku amma, ég á ótal margar góð-
ar minningar um þig sem ég mun
varðveita á góðum stað í hjarta mínu.
Þú munt lifa í huga mínum áfram.
Huldar Freyr.
Hún Guðrún er dáin.
Gunna á Stekkum, litla
stúlkan sem trúði því
statt og stöðugt á tíma-
bili í lífinu að Frans-
menn tækju rauðhærða
og freknótta krakka og
notuðu í beitu ef þeir
gengju á land í Patreksfirði. En
Fransmennirnir komu ekki og litla
stúlkan varð öruggari með sig.
Guðrún ólst upp í faðmi foreldra
og systkina þar sem samkenndin var
mikil, ekki aðeins gagnvart fjöl-
skyldunni heldur líka umhverfinu og
nágrönnunum. Það var fylgst með
því hvort farið væri að rjúka á litlu
bæjunum að morgni. Hvort ekki
þyrfti að moka einhverja út þegar
snjónum kyngdi niður dögum saman.
Sjórinn var oft úfinn og bátarnir ekki
eins góðir og nú á tímum. Guðrún
vissi vel að hann tók stundum meira
en hann mátti. Það komu ekki allir
bátarnir að landi sem út fóru. Þá
hjálpuðust allir að í litla þorpinu fyr-
ir vestan.
Börnin lærðu strax að vinna störf-
in sem pabbi og mamma unnu. Guð-
rúnu langaði að vita meira og kynn-
ast nýju. Hún dreif sig því í
húsmæðraskólann að Staðarfelli.
Það kostaði peninga svo að farið var í
kaupavinnu í Skagafjörð. Síðan lá
leiðin til Reykjavíkur. Hún gifti sig
og tóku þau hjón dreng í fóstur sem
ekki átti þess kost að alast upp hjá
foreldrum. Síðar fæddist dóttirin,
dugnaðarkona frá fyrstu tíð. En þá
skildi leiðir þeirra hjóna og nú tók á
ungu konuna með börnin tvö. En hún
GUÐRÚN
JÓNSDÓTTIR
✝ Guðrún Jóns-dóttir fæddist á
Patreksfirði 16.
mars 1931. Hún lést
11. apríl síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Grensás-
kirkju 21. apríl.
sló ekki af hún Guðrún,
bætti við sig meiri
vinnu, þó alltaf með vel-
ferð barnanna í huga.
Landspítalinn var sá
vinnustaður sem naut
krafta hennar lengst,
skurðstofan í hartnær
fjóra áratugi. Þar hitt-
umst við fyrst fyrir
tuttugu árum. Hún tók
á móti mér brosandi,
glöð og hress með
hlýjuna í augnakrókun-
um, í bláa sloppnum
sem þá var við lýði, með
rauða liðaða hárið og
eitthvað var enn eftir af freknunum á
nefinu. Ennþá vissi hún að betra var
að gefa en að þiggja. Þó efnin væru
ekki alltaf mikil átti hún stórt faðm-
lag sem margir nutu ef eitthvað
gerðist gleðilegt eða sorglegt. Fór
unga fólkið sem var að læra ekki var-
hluta af umhyggju hennar ef ekki
var nóg af einkennisbúningum eða
lítið kom af sokkum úr þvottahúsinu.
Guðrún var alltaf með allt á hreinu. Í
sumarfríunum var þó alltaf best að
fara á Patró, sækja vini og ættingja
heim. Margar skemmtilegar sögur
sagði hún okkur frá uppvexti sínum.
Með árunum komu barnabörnin,
hún var yndisleg amma og
langamma og bar takmarkalausa
umhyggju fyrir öllu sínu fólki sem
hjálpaðist að við að taka á öllu sem að
höndum bar með bros á vör og blik í
auga.
Fljótlega eftir að hún lét af störf-
um veiktist hún og þurfti á mikilli
meðferð að halda. Dagarnir voru
ekki alltaf góðir en þó bjart á milli,
þeirra stunda naut hún og á skírdag
var hún við fermingu sonardóttur-
innar og nöfnu. Síðar á páskum var
lífið búið hér á jörð. Hægt og hljótt
gerðist það.
Ingibjörgu, Páli og fjölskyldum
þeirra bið ég guðs blessunar. Hafi
Guðrún þökk fyrir allt og allt. Hún
var hetja sem vert var að taka til fyr-
irmyndar.
Halldóra Hilmarsdóttir.
Guðrún, eða Gunna eins og hún
var ávallt nefnd, var vinkona mín frá
barnæsku. Í huga mínum er það
táknrænt fyrir hana að kveðja okkur
á páskum, á hátíð gleði og friðar með
fyrirheit um upprisu, fyrirgefningu
syndanna og eilíft líf. Gunna var
staðföst í trú sinni og vissu. Hún
hafði oft orð á því hvað bænir móður
sinnar hefðu hjálpað sér í gegnum
lífið og með sama hætti bað hún fyrir
þeim, sem mótlæti eða raunir mættu.
Líf Gunnu var ekki frekar en ann-
arra dans á rósum alla tíð. Hún fékk
sinn skerf af erfiðleikum, sem hún
mætti jafnan með einstöku æðru-
leysi og auðmýkt. Hún var í rauninni
stór sál, perla sem geislaði frá sér
hlýju og fórnfýsi til annarra.
Gunna fæddist á Patreksfirði og
ólst upp í faðmi ástríkra foreldra og
systkina. Hún gerði oft hina kær-
leiksríku barnæsku að umtalsefni á
sínum fullorðinsárum. Ung fór
Gunna að heiman og allan sinn
starfsaldur vann hún á Landspítal-
anum, með smá hléum þó. Hún var
einstæð móðir sem ól upp fósturson
og eignaðist síðar dóttur. Börnin
voru henni til mikillar gleði. Þau
reyndust henni líka góð, alltaf tiltæk
ef á þurfti að halda, ekki síst eftir að
hún veiktist af krabbameini.
Læknismeðferðin gekk vel og hún
var bjartsýn á framhaldið. Lokakafl-
ann bar þó brátt að og ekkert var að
gert.
Í síðasta samtali okkar kom fram
hversu þakklát hún var fyrir allt það
góða sem lífið og tilveran hefur að
geyma, sem hún leit á sem gjöf.
Gunna var mér gjöf sem ég nú þakka
fyrir að leiðarlokum. Ég votta börn-
um, barnabörnum og öðrum ástvin-
um samúð mína.
Hvíl þú í friði, í ljósinu bjarta.
Ég kveð þig að sinni, af öllu mínu hjarta.
(N. N.)
Elsa H. Þórarinsdóttir.
Að kveðja ungan
dreng í blóma lífsins og
ef til vill á hæsta tindi
hamingjunnar er ólýs-
anlega sorglegt.
Mummi var góður
drengur sem var auðvelt að láta sér
þykja vænt um. Ég þekkti Mumma
sem fyndinn og skemmtilegan strák,
sem var með munninn fyrir neðan
nefið. Þegar ég hugsa um þær stundir
sem ég átti með Mumma, get ég lítið
annað en brosað í gegnum tárin. Hjá
okkur var alltaf glens og gaman og
mikið hlegið. Ég man þegar ég flutti
til Reykjavíkur og þekkti ég fáa aðra
en Mumma. Mæja og Gvendur tóku
mig í sínar hendur, og var ég fljótlega
orðinn fastagestur hjá þeim hjónum
og þá aðallega á matartímum.
Mummi tók sig til og sýndi 16 ára
sveitastelpunni, eins og hann kallaði
mig, höfuðborgina eins og hún lagði
sig. Það var rúntað um á Rafinum á
nóttu sem degi. Stundum stóð mér nú
ekki á sama, hann átti það nefninlega
til ad stíga ansi harkalega á bensín-
gjöfina, já eða svína fyrir nokkra bíla
sem óvart voru á ferðinni. Ég reyndi
nú að láta lítið fara fyrir bílhræðsl-
unni, því það æsti hann bara upp.
Mummi var fljótlega fastagestur hjá
mér á Langholtsveginum og þá var
oft brallað ýmisslegt. Haldin voru
nokkur video- og spilakvöld og nokk-
ur partí í góðra vina hópi. Þad var allt-
af svo mikið fjör, og mikið fíflast og
GUÐMUNDUR JÓN
MAGNÚSSON
✝ Guðmundur JónMagnússon
fæddist í Reykjavík
18. nóvember 1980.
Hann lést af slysför-
um föstudaginn 5.
mars síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Dalvíkurkirkju
13. mars.
hlegið þar sem Mummi
kom.
Ein af mörgum ferð-
um okkar í Reiðhöllina í
Ölfusi er mér ofarlega í
huga. Þangað var farið
helgi eftir helgi, og
veðrið á heiðinni var nú
ekkert alltaf upp á
marga fiska, en við lét-
um það ekki stoppa
okkur, sérstaklega ekki
ef Sóldögg var að spila.
Á einu ballinu fannst
okkur rosalega sniðugt
að taka vatnsslöngu af
veggnum og sprauta yf-
ir mannskapinn, það kom síðar í ljós
að ekki voru allir ballgestir með húm-
or fyrir þessu, en við skemmtum okk-
ur konunglega. Já, Mummi átti sér
engan líkan, það sem honum datt í
hug að segja eða gera var oft ótrúlega
skondið. Honum fannst til dæmis
mjög sniðugt að hringja í mig á hár-
greiðslustofuna sem ég var að vinna á
og spyrja eftir mér, og þá kynnti hann
sig ýmist sem, lögregluna, Bergsvein
Arelíusson, lækni frá húð og kyn,
Lindu Pé eða eitthvað i svipuðum dúr.
Eftir að ég flutti til Danmerkur
höfðum við því miður ekki mikið sam-
band. En alltaf þegar ég kom heim í
frí og hitti hann, þá var eins og við
hefðum talað saman í gær. Ég man
þegar ég hitti hann eftir að þau Agnes
voru nýbyrjuð saman, hann sagði mér
að ég yrði að hitta hana því hún væri
alveg mögnuð. Hann talaði líka mikið
um Auðun Inga, hvað hann saknaði
hans mikið og hvað fjarlægðin væri
nú oft erfið. Ég hitti hann og Agnesi
með Mikael nýfæddan, síðasta sumar
á Dalvík. Mummi var svo ánægður
með litlu strákana sína. Það gladdi
mig mikið að sjá hvað hann var ást-
fanginn og hamingjusamur. Hann leit
svo vel út og var svo stoltur af litlu
fljölskyldunni sinni. Það eru án efa
erfiðir tímar hjá fjölskyldu og vinum
hans Mumma. Komið er stórt skarð
sem aldrei verður almenninlega fyllt
upp í. Mummi var einstakur á allan
hátt.
Elsku Agnes, Mikael, Auðunn,
Mæja, Gvendur, Maggi, Lára, Birkir,
Reynir og aðrir sem eiga um sárt ad
binda, ég votta ykkur mína dýpstu
samúð og er hugur minn hjá ykkur.
Ég bið góðan guð að styrkja ykkur í
þessari miklu sorg sem brýst um í
ykkar hjörtum, og megi minningin
um Mumma lifa sem ljós í okkar lífi,
um ókomna tíð.
Kveðja.
Andrea Ragúels Víðisdóttir.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Birting afmælis- og
minningargreina