Morgunblaðið - 15.06.2004, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚNÍ 2004 33
✝ GuðmundurKarl Gíslason
fæddist 27. júní
1979. Hann lést af
slysförum 7. júní
síðastliðinn. For-
eldrar hans eru
Gísli Ragnarsson,
aðstoðarskólameist-
ari við Fjölbrauta-
skólann í Garðabæ,
f. 13. mars 1948, og
Kolbrún Karlsdótt-
ir, gæslufulltrúi í
Þjóðmenningarhús-
inu, f. 16. febrúar
1950. Systkini Guð-
mundar eru: Theodór Ragnar,
tölvunarfræðingur, f. 5. septem-
ber 1980, og hálfsystkini hans
eru 1) Friðbjörg Matthíasdóttir,
f. 6. febrúar 1969, framkvæmda-
stjóri í Grundarfirði, gift Guð-
mundi Valgeiri Magnússyni vél-
stjóra, f. 2. ágúst 1958. Þeirra
börn eru Matthías Karl, f. 25.
apríl 1998, og Magnús Hringur,
f. 13. maí 2003. Barn frá fyrra
hjónabandi Friðbjargar er Ólaf-
ur Helgi Kolbeinsson, f. 22.
október 1990. 2) María Matth-
íasdóttir, tölvunar-
fræðingur, búsett í
Ósló, f. 14. septem-
ber 1971. 3) Björg-
vin Gíslason Higg-
ins, f. 18. maí 1972,
kaupsýslumaður í
Bandaríkjunum.
Hann er giftur
Marlo Higgins, f.
27. ágúst 1973.
Þeirra dóttir er
Oliviva Kay, f. 25.
september 2001.
Guðmundur lauk
stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskólan-
um í Ármúla vorið 1999. Hann
innritaðist í Háskóla Íslands og
stundaði þar nám í líffræði.
Jafnframt námi sínu starfaði
hann lengi í Eldsmiðjunni. Hann
keppti oft í maraþonhlaupi og
þótti mjög efnilegur hlaupari.
Hann var mikill mótorhjóla-
áhugamaður og var farinn að
taka þátt í mótorhjólaferðalög-
um ásamt félögum sínum.
Útför Guðmundar verður
gerð frá Neskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Það er sorglegt að þú skyldir
hverfa svo skyndilega af okkar
tilverusviði. Enginn ræður sínum
örlögum. Þannig er lífið.
Þú skilur eftir hjá okkur minn-
ingar um einstaklega góðan og dug-
legan dreng sem við eigum aðeins
góðar minningar um og við höfðum
miklar væntingar um framtíð þína.
Við minnumst þess þegar þú varst
að byrja að skynja hlutina í kring-
um þig hvað þú varst rólegur á
hnjánum á afa og gast unað þér
lengi við að leika þér að bíllyklunum
hans. Við minnumst þess hvað þú
varst alltaf gott barn þegar þú
komst í heimsókn til ömmu og afa.
Hvað þú og Teddi voruð duglegir að
hjálpa ömmu að steikja kleinur. Þá
var stundum gaman. Við minnumst
líka dugnaðar þíns bæði við nám og
störf. Oft höfðum við áhyggjur af
því hvað þú legðir hart að þér við
vinnu samhliða náminu. Þeir sem
þekktu þig gátu ekki vænst annars
en þú ættir fyrir þér glæsilega
framtíð.
Nú ertu horfinn okkur og öðrum
ástvinum um stund. Lífsreynsla
okkar hefur kennt okkur það að þú
hefur aðeins flutt á annað tilveru-
svið. Ef til vill er ekki langt þangað
til við eigum samfundi við þig þar.
Við biðjum góðan Guð að styrkja
þig, Kolla mín og Gísli minn, og
systkinin Tedda, Maríu, Fríðu,
Björgvin og fjölskyldur þeirra í
hinni djúpu sorg sem sviplegt fráfall
þitt veldur þeim öllum.
Við kveðjum þig, elsku Guðmund-
ur Karl, með ljóðinu „Andvarp“ eft-
ir Siggu langömmu þína:
Ég krýp í duftið, Drottinn minn
en dýrð þín samt mér skín.
Til þín horfir nú hugurinn
ó, heyrðu andvörp mín!
Vertu mitt skjól og hlífðar múr.
Vertu minn styrkur vernd og hlíf.
Veittu mér sannan frið.
Á þér ég hefi allt mitt traust,
mín einka von og hlíf.
Ég veit þú heyrir veika raust og veitir
eilíft líf.
Hafi ég þig, þá hef ég allt,
þótt hverfi jarðar skrautið valt
Þú ert það blóm sem aldrei kól
og eilíf sólna-sól.
Amma og afi.
Elsku frændi sem fæddist á af-
mælisdegi Guðmundar langafa þíns,
27. júní, og svo kveður þú lífið líka í
júní, tæpum tuttugu og fimm árum
seinna. Þú varst að þeysa á mót-
orfákinum þínum út í júnínóttina
uppi í íslenskri sveit og líklega hef-
ur þú skynjað fegurðina og kraftinn
sem leysist úr læðingi á vorin þegar
allt vaknar til lífsins á ný eftir svo
langan dvala. Ég sé fyrir mér Mos-
fellsheiðina, fjöllin, nýsprottið gras-
ið, lömbin og þig svo ungan og
kröftugan og hugfanginn yfir kraft-
inum í júnínóttinni og kraftinum í
hjólinu þínu sem flutti þig á ör-
skotsstundu inn í þessa töfraveröld.
Þannig kvaddir þú þennan þeim,
umvafinn hinni ómótstæðilegu feg-
urð sem hin íslenska júnínótt býr
yfir, birtunni, fjöllunum og eigin
unga krafti. Elsku Guðmundur
Karl, ég hugga mig við að þú fékkst
að upplifa þessa fögru umgjörð þeg-
ar þú kvaddir okkur, þannig komst
þú líka í heiminn, þá var Ísland líka
í sumarbúningi þegar það tók á móti
þér, litlum sólargeisla.
Guðmundur Karl. Ég segi nafnið
þitt og horfi á tvö lítil kerti sem ég
hef sett við ljósmynd af þér og bróð-
ur þínum Theodóri Ragnari, myndin
er frá fermingu hans og þú stóri
bróðir stendur hjá honum eins og
þú gerðir svo oft. Þið tveir voruð
alltaf saman, ég sé fyrir mér aðra
mynd af ykkur tveimur í gulum
vestum á páskunum í mat hjá ömmu
og afa í Barmahlíðinni. Elsku Theo-
dór, missir þinn er mikill, við skilj-
um ekki af hverju þetta er lagt á
okkur, í dag finnst okkur þetta óyf-
irstíganlegt en veröldin er svo stór
og hefur svo margar víddir og ein-
hvern veginn hef ég djúpa sannfær-
ingu fyrir því að seinna, en án efa á
allt annan hátt en áður, eigum við
eftir að halda góða veislu með hon-
um Guðmundi Karli okkar en þang-
að til þurfum við að vera sterk og
lifa við svo ótal góðar minningar um
góðan dreng sem við aldrei gleym-
um og er okkur svo mikið kær.
Kæri frændi, ég sá þig síðast í
fermingunni hans Óla frænda þíns
og við spjölluðum aðeins og þú
sagðir mér frá öllum áformunum
þínum, líffræðin fannst þér ágæt og
henni varst þú næstum búinn að
ljúka en þú vildir læra meira, mögu-
leikarnir voru svo margir og þú
ungur að leita fyrir þér. Það stafaði
alltaf kröftugum andblæ frá þér,
engin lognmolla þar sem Guðmund-
ur Karl var á ferð, það sem þú tókst
þér fyrir hendur gerðir þú af krafti.
Á andlátsdegi þínum fór ég niður í
herbergið þitt, horfði á fiskabúrið
og alla verðlaunagripina sem þú
fékkst í hlaupinu. Þú og Gísli pabbi
þinn hafið verið góðir tveir saman á
þeim vettvangi, á harðahlaupum,
kappsamir og úthaldsgóðir.
Elsku Gísli, Kolla, Fríða, María,
Björgvin og Theodór, sorgin er djúp
og sárið stórt en huggum okkur öll
við minninguna um góðan dreng
sem gaf okkur svo margt, það er
okkar að halda minningu hans á
lofti og gleðjast yfir öllum góðu
stundunum sem við áttum með hon-
um. Við hin höldum áfram, treginn
fylgir okkur, en líka gleðin yfir að
hafa átt Guðmund Karl. Guð blessi
minningu hans.
Sigríður föðursystir.
Hann kom, sá og sigraði en hvarf
þvínæst á braut fyrir aldur fram.
Ég mun ekki lengur fá notið þess að
hlaupa með Guðmundi vini mínum
og hlaupafélaga frá sundlaug Vest-
urbæjar. Við eigum ekki eftir að
gantast meira saman á hlaupum eða
í heita pottinum. Ég á aldrei aftur
eftir að sjá hann skeiða hratt og
fimlega á undan okkur hinum
hlaupafélögunum á sprettæfingum.
Glaðlegt, broshýrt andlit Guðmund-
ar á ekki eftir að birtast mér upp
frá þessari stundu. Ég sit þess í
stað með minningar um einstakan
dreng sem nú er horfinn sjónum.
Ég kynntist Guðmundi fyrst fyrir
um átta árum er hann aðstoðaði mig
og nokkra hlaupafélaga við æfinga-
hlaup milli Grindavíkur og Reykja-
víkur.
Nokkrum árum síðar hóf hann að
æfa langhlaup með föður sínum og
félögum í hlaupaklúbbi Vesturbæj-
arlaugarinnar í Reykjavík. Þótt
flestir höfum við hlaupafélagar hans
þar verið talsvert eldri en hann upp-
lifði ég hann ætíð sem jafningja sem
í senn var gefandi og þiggjandi eins
og best gerist í góðra vina hópi.
Hann sýndi mikla hæfileika í hlaup-
unum, skaust fljótt fram úr okkur
hlaupafélögum sínum og blandaði
sér óðara í toppbaráttu íþrótta-
manna í langhlaupum. Einungis 21
árs gamall hljóp hann sitt fyrsta
maraþon og hann lauk fjölmörgum
slíkum bæði hér á landi og erlendis.
Það er sárara en orð fá lýst að
horfa á bak Guðmundi einungis um
tveimur dögum eftir að hafa hitt
hann kátan, lífsglaðan og ákafan og
átt við hann einlægar samræður við
þrekæfingu á hlaupum. Við höfðum
ekki hist um nokkurt skeið uns
föstudaginn 4. júní síðastliðinn að
við mættum báðir til leiks við sund-
laug Vesturbæjar tilbúnir að fara
„hefðbundinn“ hlaupahring. Við
tókum spjall saman og urðum fljótt
viðskila við aðra hlaupafélaga okk-
ar. Við skiptust á fréttum hvor um
annars hagi, slógum á létta strengi
og nutum þess að puða saman í
góða veðrinum þar sem við skeið-
uðum meðfram sjávarsíðunni í aust-
urveg. Hann hafði nýlokið prófum í
líffræðigreinum við Háskólann á ár-
angursríkan hátt og tíundaði fyr-
irætlanir sínar um áframhaldandi
nám. Nú, að próftörn lokinni, var
hann tilbúinn að fara að æfa hlaup
af krafti að nýju eftir nokkurt hlé,
enda áskorun Reykjavíkumaraþons-
ins skammt undan. Hann ætlaði að
ná skjótt upp fyrri styrk og hlaupa-
getu og var staðráðinn í að ná góð-
um árangri á sumrinu. Þarna var
Guðmundur mættur eins og ég
þekkti hann best, einarður og kraft-
mikill. Hann smitaði út frá sér og
hreif mig með sér af ákafa. Við luk-
um hlaupinu þennan dag sveittir,
glaðir og fullir bjartsýni á framtíð-
ina.
Einungis rúmum tveimur dögum
síðar voru allar fyrirætlanir Guð-
mundar orðnar að engu með því að
Guðmundur lést í hörmulegu slysi
aðfaranótt mánudagsins 7. júní.
Söknuður minn er sár nú á þessari
stundu þegar ég kveð þennan ein-
staka ljúfa dreng sem gaf mér
meira með tilvist sinni, en mig hafði
órað fyrir fram að þessari stundu.
Foreldrum Guðmundar, systkinum
hans og öðrum aðstandendum sem
nutu tilvistar hans á þessum stutta
æviferli, og sem nú eiga um svo sárt
að binda, votta ég mína dýpstu sam-
úð.
Ég veit að með þessum orðum
tala ég jafnframt fyrir munn allra
félaga Guðmundar í hlaupaklúbbi
Vesturbæjarlaugarinnar.
Ágúst Kvaran.
Það er ekki alltaf gott að segja,
hve mikinn tíma við eigum eftir.
Þegar ég sat á sólbökuðum trépall-
inum aftan við Eldsmiðjuna á
Bragagötu 1. maí síðastliðinn og
ræddi við Guðmund Karl Gíslason
yfir pitsu og kaffibolla, taldi ég ekki
annars von en að hann ætti eftir að
lifa marga verkalýðsdaga. Þessi
varð þó hans síðasti.
Guðmundur ræddi við mig um líf-
ið og tilveruna, að ógleymdri vél-
hjóladellunni sem átti hug hans all-
an. Við spáðum í sumarið fram
undan, komandi tónleika og annað
er kom upp í hugann. Sá sem hlýddi
á Guðmund Gíslason segja frá at-
burðum í lífi sínu gat ekki annað en
hrifist með, slík var frásagnargleðin
og þessi smitandi áhugi sem ein-
kenndi allan málflutning Guðmund-
ar. Hlátrasköll kváðu jafnan við í
tíma og ótíma og oft mátti maður
hafa sig allan við að henda reiður á
atburðarásinni.
Guðmundur var einn af þessum
höfðingjum Smiðjunnar, glaðværum
hópi ungmenna sem starfa á Eld-
smiðjunni og ég hef mörgum hverj-
um kynnst beint og óbeint gegnum
Pál Geir Bjarnason vin minn. Að
koma við á Eldsmiðjunni og þiggja
kaffibolla er eins og að staldra við í
stóru fjölskylduboði, þannig er and-
inn á þessum heimilislega veitinga-
stað við Bragagötu. Þar hitti ég
Guðmund síðustu þrjú skiptin sem
við áttum tal saman, síðast um
hvítasunnuhelgina þegar ég sótti til
hans tólf tommu pepperoni special
mínus ólífur. Guðmundur heilsaði
mér kumpánlega, afhenti mér pits-
una og gaf mér ríflegan afslátt að
vanda. Við töluðum um að finna
lausa stund í sumar til að hittast og
lyfta okkur upp.
Þegar ég kvaddi Guðmund og
þakkaði fyrir mig grunaði hvorugan
okkar að lausu stundirnar hans
væru orðnar fáar, sárafáar. Nú, er
þessar línur eru ritaðar, aðeins
rúmri viku eftir að ég tók við síð-
ustu pitsunni úr höndum Guðmund-
ar, þakka ég þau kynni við hann
sem ég var svo heppinn að njóta.
Vinnufélögunum á Eldsmiðjunni og
fjölskyldu hans bið ég allrar bless-
unar á ögurstundu.
Atli Steinn Guðmundsson.
Sú sorgarfrétt að vinur minn
Guðmundur, eða Gummi eins og
hann var oftast kallaður, væri fall-
inn frá kom eins og högg í andlitið.
Það er erfitt að trúa því að eitthvað
slæmt hendi gott fólk. Ég kynntist
Gumma í Fjölbrautaskólanum við
Ármúla fyrir nokkrum árum. Ég
kunni strax vel við hann. Það tók
ekki langan tíma að sjá að þarna var
góður, opinn, vel gefinn og
skemmtilegur strákur á ferð. Vina-
hópur myndaðist og Gummi var þar
með í för. Ég skynjaði fljótt að
Gummi var mjög góður og sam-
viskusamur nemandi, og var í ess-
inu sínu þar sem við vorum saman í
stærðfræði sem virtist eitt af hans
uppáhalds fögum.
Það var margt skemmtilegt brall-
að á þessum árum sem við vorum í
Ármúlanum og sá tími mun aldrei
falla mér úr minni. Það er sárt að
þurfa að kveðja góðan vin og félaga.
Ég kveð vin minn með sorg og
söknuði og votta fjölskyldu hans og
vinum mína dýpstu samúð.
Guð blessi ykkur.
Hannes Gunnarsson.
Gumma hef ég þekkt alla mína tíð
og get ég vísast þakkað honum til-
veru mína, því koma hans í heiminn
átti stóran þátt í því að ég fæddist
tæpu ári seinna. Frá því ég man eft-
ir mér hef ég litið upp til Gumma og
minnist þess að þegar við lékum
okkur saman á okkar yngri árum
vógu skoðanir Gumma þyngra en
okkar Tedda, enda hann einu ári
vitrari en við báðir. Ég hef notið
þeirrar gæfu að hafa Gumma sem
bakhjarl og hefur hann ávallt hjálp-
að mér að fóta mig í því sem ég hef
tekið mér fyrir hendur, hvort sem
það var í námi, leik eða starfi. Þegar
ég byrjaði í Hagaskóla var ég strax
kominn í stöðu frænda Gumma og
því kominn á kortið og á Eldsmiðj-
unni fengum við nokkrir vinirnir
vinnu fyrir tilstilli hans. Síðasta
haust byrjaði ég í líffræðinni þar
sem Gummi hafði byrjað árið áður.
Hann var ekki lengi að bjóðast til að
lána mér bækurnar sínar og þegar
ég skilaði þeim aftur í töluvert verra
ástandi þótti honum það bara betra
því þá litu þær bara út fyrir að hafa
verið notaðar. Gummi var einstak-
lega hjálpsamur maður og þegar
hann gerði fólki greiða óskaði hann
ekki eftir neinu í staðinn. Núna við
skyndilegt fráfall hans átta ég mig á
því hve mikið hann átti inni hjá mér
og get ég aldrei þakkað honum nóg
fyrir allt sem hann hefur gert fyrir
mig. Góður orðstír deyr aldrei,
sagði og mun Gummi lifa áfram í
minningu þeirra sem hafa notið
þeirrar gæfu að kynnast honum.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Ég kveð Gumma frænda minn og
vin með trega og söknuði en síðast
en ekki síst þakklæti og hlýju sælla
minninga.
Óskar.
Elsku Gummi. Ég var svo heppin
að fá að vinna með þér síðasta sum-
ar í Heiðmörk og því sumri mun ég
seint gleyma. Þú hafðir þann hæfi-
leika að kæta alla sem í kringum þig
voru og vinnudagarnir voru aldrei
leiðinlegir. Inn á milli voru dagar
þar sem við vorum bæði í hláturs-
kasti nær allan daginn án þess að
vita í raun af hverju við vorum að
hlæja. Þú varst þó ekki aðeins
glaumgosi heldur bjóstu yfir mikl-
um gáfum og frá þér geislaði gæska
og lífsgleði. Allt sem þú tókst þér
fyrir hendur, bæði í starfi og leik,
gerðir þú af fullum krafti og voru
dellurnar þínar margar. Þó svo að
ég hafi aðeins þekkt þig í stuttan
tíma ertu í flokki þeirra sem snert
hafa mig hvað mest. Þú hjálpaðir
mér að líta björtum augum á til-
veruna og fyrir það verð ég þér að
eilífu þakklát.
Nú hefur lífsglaði prófessorinn
minn kvatt og eftir standa þeir sem
syrgja. Ég vil votta fjölskyldu
Gumma mína dýpstu samúð og bið
Guð að styrkja þau í gegnum þessa
erfiðu tíma.
Hvíl í friði, elsku Gummi minn.
Ég veit að þú átt eftir að lýsa upp
tilveruna hinum megin líkt og þú
gerðir hér.
Þín vinkona
Hrafnhildur Ýr.
GUÐMUNDUR
KARL GÍSLASON
 Fleiri minningargreinar um Guð-
mund Karl Gíslason bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
MORGUNBLAÐIÐ birtir afmælis- og minningargreinar endurgjalds-
laust alla daga vikunnar. Greinunum má skila í tölvupósti (netfangið er
minning@mbl.is - svar er sent sjálfvirkt um leið og grein hefur borist)
eða á disklingi og þarf útprentun þá að fylgja. Nauðsynlegt er að til-
greina símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusíma og heima-
síma). Tekið er á móti afmælis- og minningargreinum á 1. hæð í húsi
Morgunblaðsins, Kringlunni 1 í Reykjavík, og á skrifstofu Morgun-
blaðsins Kaupvangsstræti 1 á Akureyri. Ekki er tekið við handskrif-
uðum greinum.
Minningargreinum þarf að fylgja formáli með upplýsingum um hvar
og hvenær sá sem fjallað er um er fæddur, hvar og hvenær dáinn, um
foreldra hans, systkini, maka og börn og loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr. Ef útför er á sunnudegi,
mánudegi eða þriðjudegi þurfa greinarnar að berast fyrir hádegi á
föstudegi.
Birting afmælis- og
minningargreina