Morgunblaðið - 15.06.2004, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 15. JÚNÍ 2004 35
✝ Björn Ólafur Þor-finnsson fæddist
á Raufarhöfn 26.
ágúst 1926. Hann lést
á Hrafnistu í Hafnar-
firði 4. júní síðastlið-
inn. Björn var elstur
fimm barna hjónanna
Sumarlínar Gests-
dóttur, f. 25.4. 1901,
d. 11.10. 1986, og
Þorfinns Jónssonar,
f. 9.8. 1885, d. 23.10.
1967. Systkini Björns
eru: Rósbjörg, f. 30.7.
1928, Pétur, f. 20.3.
1931, d. 17.2. 1962,
kona hans var Svanhvít Þorgríms-
dóttir, f. 21.9. 1930, d. 1.10. 1989;
Bergljót, f. 30.4. 1933, hennar mað-
ur er Einar Magnússon, f. 29.9.
1928, og Eggert, f. 19.1. 1936, kona
hans er Kristín Ólafsdóttir, f. 6.3.
1946.
Björn kvæntist hinn 17. júní 1952
eftirlifandi eiginkonu sinni Fjólu
mannapróf frá Stýrimannaskólan-
um í Reykjavík 1951. Hann var há-
seti 1947–1950 á Garðari EA 761; á
Akraborginni frá Akureyri um
tíma 1947; Hrafnkeli NK 100 1948
og Hrönn TH 238 1949–1950; stýri-
maður og skipstjóri á Birni Jóns-
syni RE 22 1952–1959 og á Guð-
mundi Þórðarsyni RE 70
1959–1960. Björn var skipstjóri á
Kristbjörgu VE 70 1960–1961; á
Heimaskaga frá Akranesi 1961–
1962 og skipstjóri Fáks, Faxa og
Fífils í útgerð Einars Þorgilssonar í
Hafnarfirði 1962–1980. Björn var
um árabil í hópi aflahæstu skip-
stjóra á nótaskipaflotanum.
Björn var meðstjórnandi Skip-
stjóra- og stýrimannafélagsins Öld-
unnar 1970–1973, gjaldkeri félags-
ins 1973–1977 og formaður þess
1977–1983; í stjórn Farmanna- og
fiskimannasambands Íslands 1979–
1981. Björn hlaut heiðursmerki
Sjómannadagsins 1990 og Skip-
stjóra- og stýrimannafélagsins Öld-
unnar 1993. Björn fékk heilablæð-
ingu í ágúst 1980 og náði aldrei
starfsþreki eftir það.
Útför Björns verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag, og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Helgadóttur, f. 4.9.
1930. Foreldrar henn-
ar voru Eyrún Helga-
dóttir, f. 16.5. 1891, d.
31.5. 1980, og Helgi
Guðmundsson, f. 8.10.
1881, d. 30.3. 1937.
Einkadóttir Björns og
Fjólu er Erna Björns-
dóttir, lyfjatæknir, f.
25.11. 1951. Fyrri mað-
ur hennar er Árni
Bjarnason, f. 26.5.
1948, og þeirra sonur
er Björn Ólafur, f.
19.11. 1972. Unnusta
hans er Sigríður Sól-
veigardóttir og dóttir hans er Erna
María, f. 26.6. 1995. Seinni maður
Ernu er Sigurður Grétarsson, f.
28.4. 1952. Börn þeirra eru Pálmi, f.
30.8. 1980, dóttir hans er Kolbrún
Kara, f. 16.3. 2000, og Fjóla, f. 12.9.
1983.
Björn gekk í Barnskólann á
Raufarhöfn og tók hið meira fiski-
Við eftirlifandi systkini Björns
Ólafs Þorfinnssonar viljum minnast
hans með nokkrum orðum.
Björn var fyrsta barn foreldra
sinna og óskabarn föður síns, Þor-
finns Jónssonar, útgerðarmanns á
Raufarhöfn, sem þá var 41 árs.
Hann dekraði samt ekki við hann,
en tók hann með sér á rjúpnaveiðar
sex til sjö ára gamlan, og á króka-
veiðar átta til níu ára og mátti hann
eiga þann fisk sem hann gat landað
sjálfur. Það hafði góð áhrif á hann
að vera þetta mikið með föður sín-
um, enda stóð Björn undir vænt-
ingum hans og var tekinn sem há-
seti í áhöfn hans 14 ára gamall.
Björn vann algeng sveitastörf á
unga aldri en var mest við sjó-
mennsku eftir fermingu. Hann var
farsæll skipstjóri og draumspakur á
veður og veiðar.
Björn var góður námsmaður og
velvirkur til handa. Við systkinin
minnumst hans sem trausts bróður.
Ábyrgur, þótt ekki væri hann orð-
margur.
Á 17. júní hátíð mætti hann Fjólu
Helgadóttur. Þá varð ekki aftur
snúið. Þau giftust þann mánaðardag
árið 1952.
Starfsævin verður ekki rakin hér.
Hann varð fyrir miklu áfalli þegar
Pétur bróðir hans drukknaði er
síldveiðiskipið „Stuðlaberg“ fórst
17. febrúar 1962.
Eftir heilsubrest 1980 hefur hann
notið frábærrar umhyggju Fjólu,
konu sinnar, og Ernu, einkadóttur
þeirra. Verður það seint fullþakkað.
Systkinin.
Ég hef alltaf kosið að minnast afa
míns sem mannsins sem hann var
fyrir veikindin. Í augum ungs
drengs var hann maðurinn sem
virtist geta borið heiminn á herðum
sér. Sem slíkan sá ég afa minn alltaf
fyrir mér glaðbeittan, standandi í
brúnni með sixpensarann, skimandi
út yfir sjóndeildarhringinn, kallandi
skipanir niður á dekk; skipanir, sem
menn fylgdu með óttablandinni
virðingu. Þessi virðing virtist ekki
eingöngu vera bundin við mennina
um borð því flestir sem þekkja afa
minn frá fyrri tíð bera honum sömu
söguna: harður maður með sterka
réttlætiskennd og stórt hjarta.
Ég fór heldur ekki varhluta af því
hversu mjög honum þótti vænt um
fjölskyldu sína því svo virtist sem
hann myndi allt fyrir mig gera þeg-
ar hann var í landi, svo lengi sem
þeim reglum sem hann setti væri
fylgt.
Þótt ég hafi ekki verið nema rétt
að verða átta ára þegar afi veiktist,
þá tel ég mig muna vel eftir honum
fyrir veikindin, þótt það geti eflaust
að stórum hluta verið af afspurn.
Það var samt annar og meira
þroskandi kafli að fylgja afa mínum
í gegnum langvarandi veikindi;
veikindi sem hann bar af sama
krafti og elju og hafði einkennt
hans líf fram að því. Ég var svo
heppinn að búa á neðri hæðinni í
Akraselinu í nokkur ár og hafa þá
greiðan aðgang að kvöldstundum
með ömmu og afa. Þessi tími gaf
mér margt, því þá fékk ég tækifæri
til að kynnast þeim báðum betur, já
kannski upp á nýtt.
Það var þá sem ég tók eftir þessu
einstaka sambandi sem amma mín
og afi áttu, sambandi sem ein-
kenndist af ást og virðingu, sam-
bandi sem flestir gætu tekið sér til
fyrirmyndar. Margir hefðu eflaust
dregið sig inn í skel, horfið inn á við
þegar mótlæti sem þetta ber að
dyrum, en ekki hún amma. Hún tók
á veikindum afa með einstöku hug-
rekki og einbeitingu og veitti hon-
um það öryggi og hlýju sem hann
þarfnaðist.
Afi minn barðist við erfið veikindi
í tuttugu og fjögur ár og með ein-
stökum stuðningi ömmu tókst hon-
um að mæta þessum hörðu örlögum
með reisn sem fáum er gefin.
Auðvelt væri að horfa til baka og
gráta það hve snemma afi minn
veiktist, en það má ekki gleyma því
að hann skilur eftir sig sterka minn-
ingu um sterkan mann.
Það er með blendnum tilfinning-
um sem ég kveð afa minn. Vonandi
er hann á betri stað, glaðbeittur,
standandi í brúnni með sixpensar-
ann, skimandi út yfir sjóndeildar-
hringinn.
Björn Ólafur.
Elsku afi minn. Það er mér mikill
missir að þú ert farinn en ég veit að
þér líður betur á þeim stað sem þú
ert á núna. Vegna langvarandi veik-
inda þinna þekkti ég þig ekki eins
og margir aðrir því þú varst orðinn
veikur þegar ég kom í heiminn. En
við áttum margar góðar stundir
saman – manstu þegar þú og amma
gáfuð mér þríhjól í jólagjöf, því var
pakkað inn í stóran svartan rusla-
poka með jólasveinum á. Svo þegar
ég ætlaði að fara að þakka þér fyrir
þá sagði ég: „Afi kyssa hjólið,“ en
það átti auðvitað að vera: „Ég ætla
að kyssa afa fyrir hjólið“ – en að
þessu hlógum við oft og ég veit að
við eigum eftir að hlæja oftar sam-
an að þessu.
Starfsfólki á deild 2b á Hrafnistu
í Hafnarfirði þakka ég frábæra
umönnun.
Elsku amma. Ég veit að það er
þér þungbært að horfa á eftir lífs-
förunaut þínum og sérstaklega
vegna þess hvað þú hugsaðir vel um
hann í öll þessi ár. Bið ég Guð að
styrkja þig í sorginni.
Elsku afi. Ég minnist þín með
hlýhug í hjarta.
Fjóla Sigurðardóttir.
Síldarfréttir. Í hádeginu og á
kvöldin fréttir af afla síðasta sólar-
hrings. Og svo vikulegt yfirlit yfir
afla hæstu báta. Allir síldarbátarnir
taldir upp og oftar en ekki var bát-
urinn sem Björn var með í einu af
efstu sætunum. Hvort sem það var
Kristbjörgin, Heimaskagi, Fákur,
Faxi eða Fífill. Alltaf sama spenn-
an, alltaf sama stoltið. Rétt eins og
krakkar nú til dags fylgjast með
fótboltaliðum fylgdist ég með síld-
arbátunum. Og síldarplássin voru
nafli alheimsins – Raufarhöfn ekki
síst – böðuð í dýrðarljóma.
Í gegnum Björn Ólaf Þorfinns-
son, skipstjórann í fjölskyldunni,
öðlaðist ég, stelpan á mölinni, hlut-
deild í síldarævintýrinu, sem á síð-
ustu öld breytti efnahag þjóðarinn-
ar og einstaklinganna sem í síldinni
unnu, ekki síst sjómannanna og fjöl-
skyldna þeirra. Ég var með, enda
þótt ég hefði aldrei stigið á síld-
arplan og aldrei komið til Raufar-
hafnar. Jafnvel aldrei smakkað síld.
Hún var jú flutt til útlanda í tunn-
um en ekki suður til Reykjavíkur.
Og þegar ég var send í sveit austur
fyrir fjall, tíu eða ellefu ára, þar
sem ég átti að vera barnapía sum-
arlangt, hélt ég nákvæma skrá yfir
afla allra bátanna og mátti ekki
missa af síldarfréttum einn einasta
dag.
Björn Ólafur Þorfinnsson var eig-
inmaður Fjólu föðursystur minnar
og pabbi Ernu frænku, en við erum
jafngamlar, fæddar í sama herberg-
inu á Hverfisgötu 100b á heimili
ömmu Eyrúnar. Þar bjuggu þau
Fjóla og Björn fyrstu búskaparárin,
eins og fleiri í fjölskyldunni, og þar
átti ég líka heimili með þeim um
tíma hjá ömmu og Huldu, tvíbura-
systur Fjólu. Björn var góður sjó-
maður eins og hann átti kyn til,
fengsæll skipstjórnarmaður og virt-
ur forystumaður í félagsmálum
sinnar stéttar. Hann féll vel að
ímynd karlsins í brúnni, hann var
hreystin uppmáluð, stór og stæði-
legur með sterka rödd og þegar
hann var í landi snerist heimilis-
haldið óneitanlega um hann. Amma
Eyrún hafði hann í miklum háveg-
um og það var gagnkvæmt.
Það var þyngra en tárum tæki
þegar Birni var snögglega kippt út
úr þessari hringiðu allri: forystu í
sjósókn, félagsmálum sjómanna og
fjölskyldunni á einni nóttu, aðeins
53ja ára að aldri. Í 24 ár var hann í
reynd sjúklingur en hélt þó með
dyggri aðstoð Fjólu, Ernu og
krakkanna allra fullri reisn meðan
líkamlegir kraftar entust. Síðustu
ár dvaldi Björn á Hrafnistu í Hafn-
arfirði, bænum þaðan sem hann
stýrði aflahæstu skipum landsins
um árabil.
Lífsferli góðs manns er lokið. Ég
minnist hans, eins og gamlir aðdá-
endur gjarnan gera, eins og hann
var upp á sitt besta: Í brúnni á
splunkunýju skipi sem honum hafði
verið trúað fyrir og við stelpurnar
með í fyrstu siglingunni milli Hafn-
arfjarðar og Reykjavíkur. Það var
toppurinn á þessum árum. Björn
var mikilvægur hluti í lífi stórfjöl-
skyldunnar á Hverfisgötunni og öll
höfum við misst eitthvað af sjálfum
okkur við fráfall hans.
Missir Fjólu og Ernu er þó mest-
ur og hjá þeim er hugur minn.
Álfheiður Ingadóttir.
BJÖRN ÓLAFUR
ÞORFINNSSON
Helluhrauni 10, 220 Hfj.
Sími 565 2566
Englasteinar
Legsteinar
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir, bróðir,
tengafaðir og afi,
GUÐMUNDUR INGIMARSSON
húsasmíðameistari,
Leirubakka 12,
Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans í Kópa-
vogi föstudaginn 4. júní.
Útförin fer fram frá Garðakirkju á Álftanesi
miðvikudaginn 16. júní kl. 13.30.
Oddný Matthíasdóttir,
Guðrún Pálsdóttir,
Atli Örn Guðmundsson,
Heimir Þór Guðmundsson, Eva Rún Jensdóttir,
systkini, tengdabörn og barnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug vegna andláts og útfarar okkar elskulegu
eiginkonu, móður, dóttur, systur, tengdadótt-
ur, mágkonu og frænku,
SIGRÍÐAR KRISTÍNAR
HALLDÓRSDÓTTUR,
Ásgarði 119,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki á deild
11E, krabbameinslækningadeild Landspítalans, fyrir góða umönnun og
sr. Braga Skúlasyni fyrir veitta aðstoð.
Björn Davíð Kristjánsson,
Davíð Freyr Björnsson,
Birna Fjóla Valdimarsdóttir,
Kristján Davíðsson, Svanhildur Björnsdóttir,
Sigrún Halldórsdóttir, Jóhann Hjaltason,
Alfreð Halldórsson, Elín Sigurðardóttir,
Valdimar Halldórsson, Sigríður S. Heiðarsdóttir
og systkinabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÓN ÓLAFSSON
bóndi,
Brautarholti, Kjalarnesi,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í Fossvogi
mánudaginn 14. júní.
Auður Kristinsdóttir,
Ólafur Jónsson,
Kristinn Gylfi Jónsson, Helga Guðrún Johnson,
Björn Jónsson, Herdís Þórðardóttir,
Jón Bjarni Jónsson,
Emilía Björg Jónsdóttir, Þorbjörn Valur Jóhannsson
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn,
ARI SIGURBJÖRNSSON,
Einbúablá 44a,
Egilsstöðum,
lést á Landspítala Hringbraut föstudaginn
11. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bergrún Jóhanna Ólafsdóttir.