Morgunblaðið - 12.08.2004, Blaðsíða 29

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 12. ÁGÚST 2004 29
Ég kynntist Helgu 1974 á heimili
þeirra Helgu og Björns á Stýri-
mannastígnum. Ég var þá að ljúka
námi í líffræði og erindið var að leita
ráða og spyrja til vegar inn í framtíð-
ina. Mér var tekið með mikilli vin-
semd og veganestið hefur mótað líf
mitt allar götur síðan. Þetta var upp-
hafið að góðum kynnum en alla tíð
síðan hafa vegir okkar legið saman,
fyrst á Íslandi og síðan í Vínarborg
þar sem Björn var forstjóri sameig-
inlegrar deildar FAO og IAEA hjá
Sameinuðu þjóðunum og ég var að
vinna að landbúnaðarrannsóknum.
Helga var sannkallaður fulltrúi Ís-
lands í Vín þar sem hún og Björn
opnuðu heimili sitt fyrir Íslending-
um og starfsfólki Sameinuðu þjóð-
anna af miklum rausnarskap. Mörg-
um eru minnisstæð jólaboðin en þá
var öllu starfsfólki SÞ hjá FAO/IA-
EA og mökum þeirra, u.þ.b. 150
manns, boðið til fagnaðar á heimili
þeirra. Fjöldinn var svo mikill að
hópnum var skipt niður á þrjá daga.
Á þessum stundum var gaman að
vera Íslendingur og fylgjast með
hvernig allt þetta fólk frá mismun-
andi menningarheimum upplifði ís-
lenska gestrisni. Helga var glaðlynd
og átti auðvelt með að blanda geði
við fólk með sinni hlýju og alúðlegu
framkomu. Við hér í Vín eigum
Helgu margt að þakka og munum
ávallt minnast hennar. Hún hjálpaði
svo mörgum og gerði svo mörg góð-
verk á sinni lífsleið. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Lilja, Elva, Helga og ég vottum
Birni, Unni og fjölskyldu samúð okk-
ar.
Guðni Harðarson,
deildarstjóri jarðvegsdeildar
FAO/IAEA í Austurríki.
Vinkona okkar, Helga Pálsdóttir,
er látin. Við kynntumst henni og
Birni þegar við vorum við nám í Vín-
arborg. Á þeim árum var lítill en
samstæður hópur námsmanna í Vín,
en einmitt Helga og Björn voru sam-
nefnarar fyrir þann hóp. Heimili
þeirra hjóna í Vín stóð okkur stúd-
entunum alltaf opið. Það var mjög
menningarlegt, líkt og heimili þeirra
hér heima, en þar kynntumst við
m.a. fyrst Vínartónlist. Helga hvatti
okkur til að lesa um austurríska sögu
og menningu, en hún var mjög vel að
sér á því sviði. Við gerðum okkur ein-
hvern veginn ekki grein fyrir að hún
var tæplega tuttugu árum eldri en
við, því hún tók svo virkan þátt í lífi
okkar ásamt Birni.
Unnur Steina, dóttir þeirra, var
alltaf með þeim, en líf Helgu snérist
um hana á þessum árum. Helga var
einstök móðir og lagði sig alla fram í
uppeldinu á einkadóttur þeirra og
henni tókst það vel. Hún lét sig
menntun Unnar Steinu miklu varða,
en bækur um uppeldi og skólastefn-
ur voru eitt af áhugamálum hennar á
þessum árum.
Helgu leið vel í Vín og hafði unun
af sjarma borgarinnar og naut þess
að fræðast um allt það sem viðkom
henni. Hún var þess vegna ef til vill
mesti Vínarbúinn af okkur. Þrátt
fyrir það átti Ísland hug hennar allan
og fjölskyldan og vinirnir heima.
Helga átti mikið af vinum hvaðan-
æva úr heiminum og var heimili
þeirra mjög alþjóðlegt, enda starfaði
Björn á alþjóðlegum vettvangi. Við
fórum í gönguferðir saman í Vínar-
skógana og upp í Alpana eða gengum
um akra og vínræktargarða. Skoð-
uðum söfn og hallir og fórum á tón-
leika. Þetta voru eftirminnilegar
ferðir sem gaman er að minnast, en
þar fór saman gleði og fróðleikur í
fallegu landi með góðum vinum.
Við minnumst Helgu sem yndis-
legrar konu, sem var bæði falleg og
góð. Hún var alltaf tilbúin að hlusta
og gefa góð ráð. Hún lét sér annt um
okkur og börnin okkar alla tíð og
fylgdist vel með uppvexti þeirra. Það
var mikið lán fyrir okkur að kynnast
þessu góða fólki.
Við vottum fjölskyldu hennar,
Birni, Unni Steinu, Kristni og börn-
um þeirra samúð.
Gunnar Örn og Elsa.
 Fleiri minningargreinar
um Helgu Ingibjörgu Pálsdóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga. Höfundar
eru: Helga Guðbrandsdóttir.
✝ Alexía Pálsdóttirfæddist að Gelti í
Grímsnesi 17. júlí
1923. Hún lést á St
Franciskusspítalan-
um í Stykkishólmi að
kvöldi 3. ágúst síðast-
liðins. Foreldrar
hennar voru Páll
Gíslason, f. 9. ágúst
1870, d. 12. des. 1938
og kona hans Ingi-
björg Brandsdóttir,
f. 20. nóv. 1885, d. 23.
sept. 1964. Systkini
Alexíu eru Gísli Jó-
hann, f. 29.10. 1910,
d. 1.2. 1912, Guðbrandur, f. 6.11.
1911, d. 16.11. 1953, Gíslína
Agnes, f. 27.11. 1912, d. 5.8. 1978,
Jóhanna Björg, f. 14.7. 1914, d.
28.1. 1948, Trausti, f. 28.10. 1915,
d. 8.10. 1982 og Gísli 12.11. 1919.
Hinn 10. september 1942 giftust
Alexía og Björgvin Þorsteinsson,
f. 12.8. 1919, d. 17.7. 1978. For-
eldrar hans voru hjónin Ingibjörg,
f. 6.2. 1897, d. og Þorsteinn Ólafs-
son, f. 12.7. 1885, d. 9.6. 1973.
Börn Alexíu og Björgvins eru: 1)
Ingibjörg Malmquist, f. 30.5 1942,
maki Ólafur Ellertsson, f. 17.8.
1934, þau eiga fjóra syni og eina
dóttur, sem er látin. 2) Ingvar
Páll, f. 21.5. 1943, maki Ingibjörg
Dröfn Ármannsdóttir, f. 5.6. 1948,
þau eiga þrjú börn. 3) Þorsteinn, f.
19.7. 1944, d. 26.8. 1988, maki Rut
Meldal Valtýsdóttir, f. 4.2. 1947,
þau eiga þrjá syni. 4)
Stefán, f. 24.6. 1945,
maki Laufey Jeremí-
asdóttir, f. 3.8. 1947,
þau eiga þrjú börn.
5) Helgi, f. 9.7. 1946,
maki Marín Valtýs-
dóttir, f. 12.5. 1948,
þau eiga fjóra syni
og er einn þeirra lát-
inn. 6) Jóhannes
Björgvin, f. 18.12.
1950, maki Sigríður
Hafdís Melsted, f.
20.9. 1951, þau eiga
þrjú börn. 7) Ingv-
eldur, f. 13.1. 1954,
maki Vöggur Ingvarsson, f. 19.6.
1944, þau eiga fimm börn. 8) Guð-
brandur, f. 4.4. 1955, maki Guð-
björg Egilsdóttir, f. 14.12. 1957,
þau eiga tvö börn. 9) Hanna
María, f. 29.1. 1957, maki Hinrik
Axelsson, f. 27.3. 1954, þau eiga
þrjú börn. 10) Guðný, f. 12.4. 1959,
hún á einn son. 11) Hafdís, f. 19.6.
1960, maki Sigurður P. Jónasson,
f. 23.6. 1958, þau eiga eina dóttur
og á hún einn son fyrir.
Alexía og Björgvin bjuggu 3
fyrstu hjúskaparár sín í Reykjavík
en fluttu svo til Stykkishólms og
bjuggu þar á Víkurgötu 9. Í jan-
úar sl. flutti svo Alexía á Dvalar-
heimilið í Stykkishólmi og bjó þar
til æviloka.
Útför Alexíu verður gerð frá
Stykkishólmskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Stóðu eikur tvær
alblómgaðar
hér í mannlífsmörk
– lengi litfagrar
lim út breiddu.
Nú er eftir ein.
(Sigfús á Eyvindará.)
En nú er eikin eina fallin. Alexía
verður lögð til hvíldar við hlið eigin-
manns síns Björgvins Þorsteinssonar
nú í dag, 12. ágúst. Hann missti hún
1978 og síðan þá hefur mér oft orðið
hugsað til þessara ljóðlína.
Tengdaforeldrar mínir Alla og
Björgvin, stóðu hönd í hönd frá fyrstu
kynnum þegar þau unnu ung á Korp-
úlfsstöðum. Hún kom að austan en
hann vestan frá Stykkishólmi og
þangað fluttu þau 1944 og áttu þar
síðan ævina alla. Meðan tengdafor-
eldrar hennar og mágkona lifðu
bjuggu þau saman, en Alla og Björg-
vin eignuðust 11 börn og á Víkurgöt-
unni bjó þessi sterka og mikla kjarna-
fjölskylda.
Húsið það á sál og sögu, það var
stækkað eftir þörfum og barnafjölda
og alltaf var Björgvin að endurbæta
úti og inn af einstakri umhyggju á
meðan Alla lét endana mætast af sér-
stökum myndarskap. Soðning og
grautur í hádeginu, staðgóð máltíð að
kvöldi. Öll föt saumaði hún á börnin
sín og fleiri, auk þess sem hún taldi út,
heklaði og prjónaði.
Féll aldrei verk úr hendi.
Þegar komið er inn í húsið þarf ekki
annað en loka augunum, sjá inn í
gamla eldhúsið þar sem alltaf var
þéttsetinn bekkurinn, bökunarilmur
og hlátrasköll. Hugurinn hverfur 30 -
40 ár aftur í tímann, þau voru svo ein-
stök og samhent þessi hjón, hverju
tengdabarni tóku þau inn í fjölskyld-
una þannig að það varð eitt af þeirra
börnum og sérhvert barnabarn varð
til að auka ríkidæmi þeirra. Þau voru
gestrisin svo af bar og alltaf rúm og
veitingar fyrir einn eða tvo enn. Það
var mikið rökrætt og hátt hlegið.
Björgvin var söngmaður góður og
song í kirkjukórnum en á góðum
stundum s.s. á Þorrablótum og Skipa-
víkurferðum svifu þau á dansgólfið og
alltaf þegar Björgvin dansaði söng
hann með.
Alexía var kvenskörungur í bestu
og fallegustu merkingu þess orðs.
Stór í sniðum, líkami, hugur og sál.
Ljóðelsk, natin við blóm og rómantísk
inn við beinið. Hún var glettin, smá-
stríðin og hláturmild en skapið gat
orðið stórt ef eitthvað blés á hennar
fólk.
Þegar sorgin barði að dyrum – allt-
of oft í lífi hennar – var faðmur hennar
stór og hlýr fyrir alla sem á þurftu að
halda, en henni var í blóð borið að
bera harma sína í hljóði og standa
sterk. Hleypti ekki nema sínum nán-
ustu inn fyrir þá brynju.
Móðir, tengdamóðir og margföld
amma og langamma er í dag kvödd af
ómældum kærleik. Öll höfum við
þurft að leita til hennar eftir styrk,
huggun, uppörvun og hlýju.
Þess verður sárt saknað, en við
Ingvar huggum okkur við að nú er
hún hjá sínum elskaða Björgvin,
ásamt öðrum ástvinum þeirra sem
fyrr voru farnir.
Hafi hún þökk fyrir allt og allt.
Vort hjarta er svo ríkt af hreinni ást,
að hugir í gegnum dauðann sjást.
– Vér hverfum og höldum víðar,
en hittumst þó aftur – síðar.
(Jóhannes úr Kötlum.)
Ingibjörg Ármannsdóttir.
Amma mín, nú ertu farin. En
hvert? Þetta er spurning sem margir
spyrja. En eitt er ég viss um og það er
það að þú ert komin á besta stað í
heimi. Þar hittir þú afa aftur og alla þá
sem þú þekkir, ferð í göngutúra eins
og þig hefur alltaf langað að geta.
Ég kom í skrítnustu ferð í Stykk-
ishólm (04.08.’04). Ég kom og allan
daginn fór ég ekki í heimsókn til þín.
Alla mína stuttu ævi hef ég ekki lifað
eins langan dag. Allt sem ég hugsaði,
ég hugsaði mikið um það sem við höf-
um gert saman, en það sem situr fast-
ast í mér er minningin frá því þegar
ég og Herdís fórum að vera saman,
þegar þú spurðir mig hver hún væri,
ég sagði þér það og svo spurðir þú
hvað hún væri gömul, ég sagði þér að
hún væri tveimur árum yngri en ég,
þá fussaðir þú og sagðir asskotans
barnaræningi. Allir fóru að hlæja, þar
með talið ég. Þessum orðum á ég aldr-
ei eftir að gleyma.
Ég á svo bágt með að trúa því að þú
sért farin, farin frá okkur öllum. Ég
sem hef alltaf viljað að þú fengir að sjá
mig giftast og eignast fjölskyldu, sjá
mig verða að manni.
Ég lofa þér því, elsku amma, að ég
mun lifa lífinu með gát, passa að öllum
í kringum mig líði vel og þá sérstak-
lega henni Brimrúnu minni sem skildi
ekki hvað þú værir að fara að gera hjá
honum Guði. En nú kveð ég þig í
hinsta sinn, elsku amma mín, hafðu
það gott og megi Guð geyma þig þar
til við hittumst á ný. Ég elska þig.
Gullmolinn þinn,
Ólafur Ingi.
Elsku Alexía.
Vá, hvað ég sakna þín, ég get ekki
lýst því með neinum orðum. Allar
minningarnar sem fljúga í huga mér
þegar ég hugsa um allar þær yndis-
legu stundir okkar saman. Það var
mér heiður að fá að kynnast þér og
eyða með þér fimm yndislegum árum,
ég mun sakna þín að eilífu. Ein minn-
ing er mér kærust, það var þegar ég
vaknaði snemma einn morguninn og
fór niður og allir voru farnir að vinna
og við horfðum á Glæstar vonir saman
og töluðum um hvað þetta væri nú
mikil della og við spjölluðum alveg
heillengi um hitt og þetta, það var al-
veg yndislegt, við vorum bara tvær
saman og ég mun aldrei gleyma því.
En hvar ertu nú? Það er spurning. En
eitt er ég viss um að þú ert á betri stað
með öllum sem þú þekkir.
Ekki hafa áhyggjur af Óla, ég mun
passa hann, hann verður í góðum
höndum.
Ég vildi bara að þú hefðir fengið að
sjá börnin okkar. En samt sem áður
veit ég að þú ert í besta sæti í heim-
inum og horfir á þau vaxa úr grasi og
passar þau með vængjum þínum.
Elsku amma, hvíldu í friði. Ég elska
þig alltaf. Þín
Herdís.
Alla amma mín.
Nú ertu komin yfir til afa og því
fylgir söknuður en ekki sorg. Ég er
þakklát að þú ert laus frá þjáningum,
umvafin guði og með þeim sem þú
elskar. Ég hefði viljað segja þér meira
frá æskustöðvum þínum, Álftafirði og
Djúpavogi, hvað þar er enn allt svo
fagurt og mikið af góðu fólki sem gefst
ekki upp þótt móti blási, rétt eins og
þú, elsku amma mín. Ég þekkti þig
sem stóru, sterku, hlýju ömmu sem
fléttaðir á mér hárið svo fallega, áttir
alltaf nóg af góðgæti í yndislegu eld-
húsi þínu og hafðir svo hlýtt fang til að
skríða upp í. Á Djúpavogi kynntist ég
svo fólki sem þekkti þig unga, sem
barn og unga konu. Það lýsti þér sem
mikið glettinni, hörkuduglegri og ætíð
brosandi. Ég fékk að eiga myndir sem
þú hafðir skrifað á sem ung kona að
kynnast afa og eiga með honum börn.
Mikið afskaplega þótti mér vænt um
það. Ég er svo hreykin, þakklát og
glöð yfir því að hafa þekkt þig og að
þú varst amma mín í lifandi lífi.
Guð geymi þig í kærleika sínum,
elsku amma mín, alla tíð og tíma, til
enda veraldar og svo lengur …
Þín sonardóttir,
Árdís Kristín Ingvarsdóttir.
Við fjölskyldan þökkum minni
kæru móðursystur allt það sem hún
hefur fyrir okkur gert, bæði fyrr og
síðar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Innilegar samúðarkveðjur til barna
hennar og fjölskyldna þeirra.
Erla Pálsdóttir.
Elsku Alla frænka, þú ert komin til
Guðs. Ég hef þekkt þig síðan þú pass-
aðir mig sem barn.
Nú vil ég þakka þér fyrir það sem
þú sýndir okkur í kirkjunni þegar þú
fórst með okkur systkinin þangað að
hitta nunnurnar. Ég hitti þig oft á
Stykkishólmi þegar ég var þar síðast
fyrir ári. Ég ætla að halda í góða
minningu þína.
Ég veit að þú ert farin til ömmu,
systur þinnar. Ég gladdi þig á jólun-
um var. Þú komst oft í heimsókn til
mömmu og pabba.
Faðir vor, þú sem ert á himnum.
Helgist þitt nafn,
til komi þitt ríki,
verði þinn vilji, svo á jörðu sem á himni.
Gef oss í dag vort daglegt brauð,
og fyrirgef oss vorar skuldir,
svo sem vér og fyrirgefum vorum
skuldunautum.
Eigi leið þú oss í freistni, heldur frelsa oss
frá illu.
Því að þitt er ríkið,
mátturinn og dýrðin
að eilífu. Amen.
Kær kveðja
Randý frænka.
Eftir langa og farsæla lífsgöngu,
hefir vinkona mín, Alexía, kvatt þetta
jarðlíf, fædd árið 1922. Þótt hún hafi
ekki allan tímann baðað í rósum eins
og sagt var í gamla daga, þá var hún
alltaf með þennan einlæga gleðisvip,
hvort sem hún mætti manni eða tók á
móti á heimili sínu. Hún var búin að
skila farsælu starfi, eignast duglegan
og góðan mann og með honum stóran
barnahóp, sem ber henni svo glöggt
vitni, verða líka fyrir sorg, missa eitt
af sínum börnum uppkomnum, sem
allir bjuggust við svo miklu af í fram-
tíðinni og allir söknuðu úr hinum
mannvænlega hópi systkinanna.
Það var sár tími en hún vissi að
engan var við að sakast, trúði því að
drottinn gaf og drottinn tók og minn-
ingin um góðan dreng lifir. Í sorginni
var hún stór.
Ég átti því láni að fagna að vera
samferðamaður hennar gegnum
stærstan hluta lífsins, man hana í
Álftafirðinum og um þann stað var oft
umræðan þegar ég heimsótti
hana, sérstaklega seinni hluta ævi
hennar. Þá fannst mér ef ég kæmi
ekki í heimsókn um nokkurt skeið, ég
hefði eitthvað misst úr minni tilveru,
og því lágu sporin oft á heimili
hennar, þar sem hún naut árangurs
erfiðis síns, hjá dóttur sinni og manni
hennar. Þá verð ég að minnast þess að
eftir að hún kom á Dvalarheimilið
hérna í Hólminum, varð samband
okkar nánara.
Ég fann alltaf meira og meira
traust hennar á næstu tilveru og
hversu guð hefði gefið henni mikið og
þakklætið fyrir bæði mann sinn og
svo öll börnin hvert öðru efnilegra og
góðir samborgarar og alltaf svo góð
mömmu sinni. Það var hennar fjár-
sjóður og svo þakklætið fyrir að hafa í
upphafi eignast góða fósturforeldra
og eiginmann. Þetta var ornað sér við
á efri árum.
Gleðin yfir góðri ævi og þakklætið
fyrir handleiðslu guðs var hennar að-
all. Þess vegna er minningin sem ég á
um þessa vinkonu mína svo tær og
góð. Og ég vil með þessum fáu línum
þakka henni öll okkar samskipti og
góðan samhug allar stundir.
Ég veit að það verða margir sem
hana þekktu glöggvast, sem minnast
hennar og telja sig hafa grætt á kynn-
um sínum við þessa duglegu og góðu
konu.
Alla mín. Hafðu hjartans þökk fyrir
allt og allt á langri samfylgd og ég bið
góðan guð að blessa þig á nýjum og
varanlegum leiðum.
Ástvinum þínum sendi ég innilegar
samúðarkveðjur og bið þeim blessun-
ar.
Árni Helgason, Stykkishólmi.
ALEXÍA
PÁLSDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Alexíu Pálsdóttur bíða birting-
ar og munu birtast í blaðinu næstu
daga. Höfundar eru: Linda Braga.
www.englasteinar.is