Morgunblaðið - 07.11.2004, Blaðsíða 28

28 SUNNUDAGUR 7. NÓVEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
Eggert, hvernig ertu?„Svipuð,“ dæsir EggertÞorleifsson.– Svipuð?„Svona svarar Bragi
Kristjóns alltaf þegar hann er spurð-
ur hvernig hann sé. Og þá er spurt:
Hafa lyfin engin áhrif?“
– Og hafa lyfin engin áhrif Eggert?
„Nei.“
– En þú ert betri síðdegis en á
morgnana, er það ekki?
„Neinei. Ég er fínn á morgnana.“
– Nú? Ég hélt þú værir frekar
nátthrafn en morgunhani?
„Já, ég er það. En ég á samt ágætt
með að vakna og taka til starfa á
morgnana.“
– Hver eru þau helstu morgun-
verk?
„Afar hefðbundin. Maður setur
eitthvað í sig og eitthvað á sig og les
einhver blöð.“
– En hvað ertu þá að gera á nótt-
unni?
„Lesa.“
– Hvað ertu að lesa þessar næturn-
ar?
„Ég var að taka uppúr pakka
Króníkurnar hans Bobs Dylan. Ég er
búinn að opna bókina uppá gátt eins
og mér var kennt í barnaskóla. Því
hef ég aldrei gleymt.“
– Að opna bækur?
„Já, til þess að þær skemmist ekki,
slitni ekki úr límingunni. Það gerir
maður með því að opna þær fyrst á
tveimur stöðum sín hvorum megin
við miðju.“
– En lastu svo þessar skólabækur?
„Já, ég var óskaplega samvisku-
samur fram eftir aldri. Á meðan ég
var barn, sjáðu.“
– Og svo, á unglingsárunum?
„Þá lenti ég í einhverju. Þá varð ég
fyrir bítlinu.“
Um hugsanlegar afleiðingar viðtals
Á þessa leið hefst samtal okkar
Eggerts Þorleifssonar á kaffihúsi í
miðbænum eitt síðdegið. Hann hafði
sagt mér í símann að hann væri lítið
fyrir viðtöl í fjölmiðlum; ég vissi það
svosem fyrir. „Ég á ekkert erindi við
neinn,“ segir hann. „Og þótt ég sé að
leika í einhverju leikriti eykst ekki
erindi mitt. Ef fólki finnst gaman að
fara í leikhús kemur það í leikhús. Ég
rek erindi mín þar, á leiksviðinu.“
– Og þarf engin hjálparmeðöl til
þess, eins og blaðaviðtöl?
„Það finnst mér ekki. En samt er
ég hér staddur með þér í þeim eina
tilgangi að plögga einhverjum leik-
ritum.“
– Tilneyddur?
„Tja, ég tek því svona eins og
hverju öðru hundsbiti,“ svarar hann
með elskulegu brosi.
– Finnst þér erfitt að vera þú sjálf-
ur opinberlega?
„Já, mér finnst það frekar. Ég vil
helst fá að vera í friði. Nema þegar ég
á eitthvert erindi.“
– Og þú átt það ekki núna, finnst
þér?
„Nei,“ segir Eggert og hlær. „Nei-
neinei.“
– Þar fór í verra.
„Ja, svona er þetta bara. Fólk er
misjafnt. Þeir eru sem betur fer til
sem vilja að allur heimur heyri.“
– Já, þeir sem vilja láta umheiminn
vita af hverri hreyfingu sinni?
„Já. Það er ágætt. Ég er hrifinn af
kaos-kenningunni um regluna í óreið-
unni og kenningunni um fiðrilda-
prumpið í Brasilíu sem hefur áhrif á
líf mitt.“
– Bíddu nú við…
„Ja, ég tek undir það að hver
hreyfing hefur áhrif á umheiminn. Og
þá er betra að vanda sig og vera ekk-
ert að bulla. Helst halda kjafti ef
maður á ekkert erindi.“
– Hvaða afleiðingar heldur þú að
þetta samtal gæti haft?
„Það er nú það.“
– Hvað er það versta sem gæti
gerst?
„Það gæti t.d. gerst að samtalið
yrði þannig að Jói Jóns, sem á brýnt
erindi út í bæ, dveldi við það þremur
mínútum lengur en hann ætlaði,
hlypi síðan út og yrði fyrir bíl.“
– Þung er okkar ábyrgð, Eggert.
„Já. Svona er þetta allt gagnvirkt.“
– Ef þú mættir ráða, hvernig ætti
þá þetta viðtal að vera?
„Þá væri slökkt á segulbandinu og
við kjöftuðum bara saman eins og
gengur. En sjáum hvað gerist.“
– Núna ertu að leika mjög ólík aðal-
hlutverk í tveimur sýningum Borgar-
leikhússins, annars vegar mann sem
nýtur mikillar veraldlegrar velgengni
en missir allt vegna þess að hann
verður ástfanginn af geit, í Geitinni
eftir Edward Albee, og hins vegar
gamla kellingu á elliheimili sem drep-
ur tímann við að spila á umhverfi sitt á
meðan hún bíður eftir því að hennar
kveðjustund komi, í Belgíska Kongó
eftir Braga Ólafsson, fyrir utan að
leika kokkálaðan eiginmann í söng-
leiknum Chicago. Þú ferð á kostum í
þessu öllu – en hverja af þessum per-
sónum áttirðu auðveldast með að
setja þig inní, lifa þig inní eða tileinka
þér?
„Ætli það hafi ekki verið hlutverk-
ið í Chicago.“
– Hinn kokkálaði eiginmaður?
„Já. En ekki vegna þess að hann er
kokkálaður.“
– Heldur vegna þess að hann er
eiginmaður?
„Nei, vegna þess að hann er mann-
gerð sem ég hef haft miklar mætur
á.“
– Hvers vegna?
„Í þessu leikriti er hann eiginlega
eini maðurinn með fúlle femm.“
– Eini maðurinn sem unnt er að
hafa samúð með?
„Já. Hann er eini maðurinn sem
ekki er beðið um viðtöl við.“
Ég get ekki varist hlátri.
„Hann er,“ bætir Eggert við,
„maður sem lifir bara sínu litla, hæg-
láta lífi. Það er kannski ekki svo langt
á milli þessarar manngerðar og þess
manns sem hefur haft mest áhrif á
mig í bransanum, Chaplins. Þessi
maður er meira heldur en kokkálaður
lúser. Hann er fulltrúi hinna venju-
legu og bjargarlausu; eins og Chaplin
verður hann fyrir öllum öðrum í
lebensraum-æðinu. Svona týpur
höfða til mín meira en aðrar.“
– Þú leikur í Chicago undir stjórn
systur þinnar, Þórhildar?
„Jájá.“
– Hvernig er það?
„Það er fínt.“
– Hvernig er hún við þig?
„Hún er við mig eins og aðra, held
ég. Hún er fantafínn leikstjóri.“
– Kröfuhörð?
„Auðvitað. Annars gengur ekkert
og allt verður að einhverju sulli.“
– Ekkert systkinabandalag á æf-
ingum sem veldur mismunun gagn-
vart öðrum leikurum?
„Það held ég ekki. Ætli ég hafi ekki
frekar þurft að gjalda skyldleikans. Í
þessi fjögur skipti sem ég hef leikið
hjá henni hefur það verið í frekar
litlum hlutverkum. Það er ekki eins
og hún hafi dregið mann uppí aðal-
hlutverkin. Við erum, held ég, bæði
meðvituð um hugsanleg hagsmuna-
tengsl. Nóg er nú af slíku.“
– Er mikill klíkuskapur í leikhús-
inu?
„Hann er alls staðar. Er hann ekki
á bakvið stöðuveitingar yfirleitt?
Þegar ráðamenn segja: Þetta er mik-
ill mannkostamaður. Eða: Ég þekki
þessa manneskju vel og hún er af-
bragðs starfskraftur.“
– Og á ekki að gjalda þess að ég
þekki hana svona vel?
„Akkúrat.“
Um ástfanginn mann og geit
– Tökum manninn, þennan fræga
„Ég er leikari. Ekki nið-
ursuðudós,“ segir Eggert
Þorleifsson. Í viðtali við
Árna Þórarinsson út-
skýrir hann muninn á
þessu tvennu og einnig
hvers vegna hann hefði
helst viljað sleppa því að
vera í sama viðtali.
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
Eggert Þorleifsson: „Ég reyni nú að rugla ekki saman sjálfum mér og persónunum sem ég leik. En stundum rennur þetta saman.“
Þráinn Bertelsson, rithöfundur og
kvikmyndagerðarmaður, hefur manna
oftast leikstýrt Eggerti Þorleifssyni fyrir
hvíta tjaldið – í gamanmyndaþrennunni vin-
sælu Nýju lífi, Dalalífi og Löggulífi og
spennumyndinni Skammdegi, þar sem Egg-
ert sýndi á sér aðra hlið sem nokkuð
skuggalegur og hálfklikkaður karakter á af-
skekktu sveitabýli. „Eggert er óskaplega góður og vandvirkur leikari,“
segir Þráinn, „og lifir sig inn í hlutverkin. Þegar hann lék fyrir mig þenn-
an geðbilaða mann í Skammdegi hafði ég eiginlega áhyggjur af því að
hann færi sjálfur yfirum. Eggert leynir á sér. Hann er nokkur æringi í
framkomu sem kannski veldur því að fólk tekur ekki eftir því hve vinnu-
brögð hans eru vönduð og það heldur að leikur hans í gamanhlutverkum
sé bara eitthvað sem er honum mjög auðveldlega tiltækt. En hann er
miklu útspekúleraðri en halda mætti. Hann er einhver frumlegasti og
skemmtilegasti leikari sem ég hef nokkurn tíma unnið með. Eins og
Bjarni Thorarensen amtmaður hefði sagt: Hann bindur ekki bagga sína
sömu hnútum og samferðamenn. Eggert er skemmtilega sérvitur. Hann
er kannski ekki allra og gerir sér ekkert far um að vera það. Fyrst og
fremst er hann trúr sjálfum sér.“

Erindiggerts