Morgunblaðið - 04.12.2004, Síða 48

48 LAUGARDAGUR 4. DESEMBER 2004 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ása Bergmunds-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 2.
maí 1926. Hún lést á
Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja 28. nóv.
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Bergmundur Arn-
björnsson, sjómaður
og verkamaður í
Vestmannaeyjum, f.
þar 17. okt. 1884, d.
28. nóv. 1952, og
kona hans Elín
Helga Björnsdóttir,
f. 19. maí 1888,
Norðfirðingur, d. 7. ág. 1963 í
Eyjum. Ása var yngst barna El-
ínar og Bergmundar. Systkini
hennar eru: Laufey, húsfreyja í
Vestmannaeyjum, síðar í Reykja-
vík, f. 1. apríl 1911, d. 21. júní
1996, Hildur, lést í frumbernsku,
Helga, húsfreyja á Patreksfirði,
f. 17. júlí 1913, d. 26. apríl 1952,
f. 24. febr. 1990, og Ásu Mar-
gréti, f. 9. sept. 1992. Áður átti
Ása einn son, Bergmund Ella
Sigurðsson, f. 15. apríl 1948, tré-
smið í Hafnarfirði. Kona hans er
Ólöf Júlíusdóttir, f. 29. febr.
1952, hárgreiðslukona í Hafnar-
firði. Börn þeirra eru Valur, f.
16. júlí 1972, matreiðslumeistari
í Hafnarfirði, og Elín, f. 11. ág.
1976, hjúkrunarfræðingur í
Hafnarfirði. Kona Vals er Sylvía
Pétursdóttir, f. 5. des. 1972,
kennari, og börn þeirra Valur
Elli, f. 12. júlí 1998, og Svavar, f.
26. maí 2003. Sambýlismaður El-
ínar er Sigurður Skarphéðinsson
verkfræðingur, f. 30. ág. 1977.
Síðari maður Ásu er Jón Guð-
mundsson, f. 9. febr. 1920, skip-
stjóri í Vestmannaeyjum.
Ása ólst upp í Sjávargötu í
Vestmannaeyjum. Að loknu
skyldunámi var hún við ýmis
störf, síðar húsmóðir, fyrst í
Vestmannaeyjum, á Dalvík og í
Reykjavík og loks í Vestmanna-
eyjum.
Útför Ásu verður gerð frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum í
dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Björn, sjómaður og
verkamaður í Vest-
mannaeyjum, f. 26.
sept. 1914, d. 26.
mars 1981, Elísabet
Sigþrúður, húsfreyja
á Norðfirði, f. 21.
mars 1916, d. 10. júlí
1981, Aðalbjörg Jó-
hanna, húsmóðir og
verkakona í Vest-
mannaeyjum, f. 27.
des. 1919, d. 8. sept.
2003, Guðbjörg, hús-
móðir í Hafnarfirði,
f. 16. nóv. 1922.
Fyrri maður Ásu
var Þórarinn Kristjánsson, sjó-
maður og síðar kaupmaður, fyrst
á Dalvík og síðar í Reykjavík, f.
13. júní 1920, d. 1l. jan. 1983. Þau
eignuðust einn son, Jóhannes, f.
2. nóv. 1959; kona hans er Álf-
heiður Úlfarsdóttir, f. 27. sept.
1962, og þau eiga þrjú börn: Írisi
Angelu, f. 17. júní 1981, Þórarin,
„Afi, afi!“ hef ég sennilega hrópað
þennan kalda en bjarta vetrardag í
febrúar 1952, tveggja og hálfs árs, í
fanginu á móðursystur minni, Ásu
Bergmundsdóttur. Bergmundur, afi
í Nýborg, gekk upp Kirkjuveginn,
og er í þessu myndbroti fyrir fram-
an vefnaðarvöruverslunina „Ásu og
Sirrý“ í Þinghól. Hann átti þá
skammt ólifað. Ása bjó um þær
mundir á lofti „Gamla spítalans“ í
Vestmannaeyjum með fyrri manni
sínum, Þórarni Kristjánssyni frá
Dalvík. Gamla franska spítalann
áttu þau heiðurshjón Óskar Jósúa-
son smiður og Jósebína Grímsdóttir
og bjuggu þau þar með börn sín.
Þetta minningarbrot af afa er hið
elsta sem enn glórir í í kolli mínum.
Okkur Ásu varð vel til vina á þess-
um árum, og gott var milli móður
minnar og hennar, alla jafna. Ég
hef því verið sendur til hennar, svo
sem siðvenja var, þegar móðir mín
lagðist á sængina það sinnið.
Nú hefur Ása frænka kvatt, hún
andaðist í Sjúkrahúsi Vestmanna-
eyja um miðjan aftan sunnudaginn
fyrsta í aðventu. Hún var að sönnu
ekki hraustleg að sjá þegar við hitt-
umst síðast í byrjun september og
ljóst var að sálin byggi ekki í þess-
um líkama um marga daga fram.
En Ása var samt sjálfri sér lík,
glettin og reif, bauð veitingar og
hafði skraf-forustu við eldhúsborðið
hjá þeim hjónum, henni og Jóni
Guðmundssyni frá Sjólyst, á Vest-
urvegi 32 í Vestmannaeyjum.
Ása var yngst systkina sinna, að
sögn nokkur dekurrófa eins og
nafnið bendir til. Hún þótti fögur
ung stúlka er hún lagði út í lífið. En
lukkuhjólið valt á ýmsa vegu hjá
henni svo sem verða vill. Segja má
að hún hafi teflt djarfa byrjun, stað-
ið illa um tíma í miðtaflinu en jafnað
skákina þegar út í endataflið var
komið. Þegar hún var laus úr skóla
um fermingu fór hún að heiman,
fyrst sem vinnukona á Klaustri, síð-
ar í Reykjavík. Hún vann svo versl-
unarstörf í Eyjum, í fiskvinnu, mat-
reiðslu og ýmsu öðru og var þá oft
viðloðandi heimili foreldra sinna í
Nýborg.
Upp úr 1950 hófu þau sambúð og
búskap Ása og Þórarinn (Tóti), voru
nokkur ár í Eyjum en fluttust svo
til Dalvíkur. Tóti var langdvölum
fjarri heimilinu því að hann var
vélamaður á Hvassafellinu og lifði
lífi farmannsins. Hann var hæglát-
ur maður með ljúfa lund. Sjálfsagt
hefur stundum verið dauflegt hjá
Ásu á Dalvík því að bæði var að hún
var að upplagi ekki mannblendin,
dálítið eins og á verði gagnvart öðr-
um, og hún þekkti ekki til þar áður
en hún fluttist norður.
Þegar illa stóð á hjá okkur vorið
1957 bauðst Ása frænka til að létta
á heimilinu heima og hafa mig, sjö
ára óþægan strák, í sumardvöl hjá
sér á Dalvík. Það var mikið ævintýri
og margt greyptist í barnshugann
frá því sumri og hefur ekki máðst út
síðan. Þetta var í fyrsta sinn sem ég
fór frá Eyjum og það var merkilegt
að fljúga með vél yfir Álinn, horfa á
litlu húsin í Reykjavík ofan úr skýj-
unum og ramba síðan með Ásu
frænku milli ættingja í höfuðborg-
inni. Rútuferðin norður var heil
dagleið með viðkomu m.a. á Hreða-
vatni þar sem Ása gaf mér ís og
súkkulaði. Þau Ása og Tóti bjuggu í
risinu í Baldurshaga, gömlu timb-
urhúsi á Dalvík. Þar við hliðina var
stórt og nýbyggt bílaverkstæði með
stórum, hraustlegum og skemmti-
legum körlum. Á leið niður í fjöru
voru netabraggar þar sem gamlir
menn bættu net og steyptu blý á
teina og þar var megn en góður þef-
ur. Kríurnar voru skelfilegar og
ætluðu að hræða úr mér líftóruna.
Það var líf og fjör þessa sumardaga,
krakkarnir skemmtilegir, síldar-
söltun á bryggjunni og farið í berja-
mó í Böggvisstaðafjalli þegar sumri
hallaði. Gunnar Salómonsson afl-
raunamaður kom í þorpið og Ása
frænka leyfði mér að fara á sýn-
inguna í Ungmennafélagshúsinu, á
sirkusinn þar sem Gunnar reif í
sundur símaskrána og lét stóru
karlana á bílaverkstæðinu setjast á
planka, og gekk svo undir hann og
lyfti þeim öllum upp. Hvílík undur!
– Sjálf hafði Ása gaman af krökk-
um, var uppátækjasöm, t.d. fékk ég
tvær krónur fyrir að klóra henni á
bakinu, nokkrar mínútur í senn.
Síðan þá hefur alltaf verið góður
strengur á milli okkar, alltaf gaman
að hitta frænku og glettast við
hana.
Eftir sambúðarslit við Þórarin
kom Ása til Eyja. Þá var sorti í áln-
um. En brátt rofaði til og þau hófu
sambúð, hún og Jón Guðmundsson
frá Sjólyst, ekkjumaður þá, lengi
aflasæll skipstjóri á vélbátum.
Hann er eins ekta Eyjamaður og
hægt er að vera, og á trillunni hjá
honum vildi Ási í Bæ helst vera
þegar hann kom fullorðinn á
„heimaslóð“. Þeir voru góðir saman,
frændurnir. – Faðir minn og Jón
voru æskuvinir og Jón daglegur
gestur heima, alltaf eftir kvöldmat,
sögumaður góður, „spjallari“. Það
var gott að sofna út af á kvöldin við
skraf þeirra um mið, trossur og
fiskirí. Nú ýtir Jón ekki lengur úr
vör, en úr eldhúsglugga þeirra Ásu
við Vesturveginn er Heimaklettur
eins og í ramma. Á björtum dögum
styttir Jón sér stundir, hálfníræður,
við að telja féð í Klettinum.
Ása var jafnan glaðleg, umtals-
góð, og spaugsyrði hennar, sérstak-
lega við okkur krakkana, lifa enn í
munnlegri geymd. Hún vildi alltaf
vera vel til fara, var þrifin, í „ajax-
liðinu“ eins og við kölluðum það,
hafði snyrtilegt hjá sér upp á gaml-
an móð. Hún tók gestum vel, en fór
sjálf lítið um seinni árin. Það var
notalegt að líta inn til þeirra Ásu og
Jóns í Eyjum þegar færi gafst.
Blessuð veri minning Ásu móð-
ursystur minnar. Synir hennar, Elli
og Jóhannes, tengdadætur og af-
komendur eiga samúð okkar, nú á
útfarardegi hennar.
Helgi Bernódusson.
Elsku amma, nú er komið að
kveðjustund og því fylgir mikil
sorg. En ég veit í hjarta mínu að
Guð varðveitir þig og gefur þér frið
og að englarnir vaka yfir þér. Elsku
amma mín, þú varst svo yndisleg og
góð sál og ég mun alltaf geyma í
hjarta mínu minningarnar um ferð-
irnar mínar til ykkar afa í Eyjum.
Þið hugsuðuð alltaf svo vel um mig
og ég fann alltaf svo mikla hlýju og
gleði frá þér, sérstaklega þegar ég
var lítil. Þá mátti ég alltaf fara og
kaupa mér gott í poka eins og þú
kallaðir það og við kúrðum saman
yfir sjónvarpinu og afi hvíldi sig
inni í Kríu. Það var alltaf svo gaman
að heyra sögurnar þínar og í þínum
augum voru allir „alveg draumur“
og ég get ennþá hlegið að því.
Elsku afi minn, megi Guð gefa
þér styrk á þessum erfiðu tímum.
Blessuð sé minning þín, elsku
amma.
Íris Angela.
Elsku amma. Við kveðjum þig
með söknuði úr þessum heimi, en
vitum að þér líður vel þar sem þú
ert núna. Við geymum allar fallegu
minningarnar um þig í hjörtum
okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi í nótt.
(Þýð. S. E.)
Takk fyrir allt, elsku amma.
Hvíl í friði.
Þórarinn og Ása Margrét.
ÁSA
BERGMUNDSDÓTTIR
✝ Haraldur Gests-son fæddist í
Hróarsholti í Vill-
ingaholtshreppi 8.
ágúst 1938. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands á Sel-
fossi 25. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðrún Arnfríður
Tryggvadóttir, f.
13.9. 1900, d. 26.08.
1988 og Gestur
Jónsson, f. 14.12.
1901, d. 1.5. 1993.
Systkini Haraldar
eru, Ragnheiður, f. 12.2. 1932
eiginmaður Einar Þórarinsson,
Tryggvi Kristinn, f. 8.5. 1933,
eiginkona Alda Hermannsdótt-
ir, Guðjón, f. 7.5. 1934, eigin-
kona Rannveig Jóna Einarsdótt-
Kristinn Bjarnason, þau eiga
tvö börn, þau eru a) Jóna Guð-
rún, sonur hennar er Kristinn
Snær og b) Hjálmar Már. 3) Sig-
þór, f. 12.3. 1964, sambýliskona
Ólöf Ósk Garðarsdóttir, þau
eiga Sylvíu Ósk. Sigþór á Sig-
mar frá fyrra sambandi og Ólöf
á Henrik og Paul. 4) Birgir, f.
11.10. 1965 eiginkona Margrét
Auðunsdóttir, þau eiga þrjú
börn, þau eru Haraldur, Bryn-
dís Helga og Konný Lára.
Haraldur og Jóna byrjuðu
sinn búskap í Vestmannaeyjum
en fluttust fljótt á Selfoss þar
sem þau hafa verið búsett síðan.
Haraldur vann í Mjólkurbúi
Flóamanna á Selfossi um nokk-
urt skeið, flutti sig síðan í Slát-
urhúsið Höfn á Selfossi og vann
þar í allmörg ár sem sláturhús-
stjóri. Síðustu árin vann hann
sem verslunarstjóri í Húsgagna-
versluninni Reynistað á Sel-
fossi.
Útför Haraldar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
ir, Hólmfríður
Salóme, f. 20.2.
1937, eiginmaður
Tómas Kristjánsson,
d. 16.3. 2003, og
Kristín, f. 6.8. 1941,
eiginmaður Gylfi
Þór Ólafsson.
Haraldur kvænt-
ist hinn 5.6. 1960
Jónu Sigurlásdótt-
ur, f. 11.7. 1940,
þau eiga fjögur
börn, þau eru: 1)
Gestur, f. 9.2. 1959,
eiginkona Krist-
björg Óladóttir, þau
eiga þrjár dætur, þær eru a)
Agnes Kristín, sambýlismaður
Þórir Kjartansson, dóttir
Agnesar frá fyrra sambandi er
Júlíana, b) Karen og c) Elín. 2)
Erla, f. 9.2. 1962, eiginmaður
Elsku pabbi, tengdapabbi og afi.
Nú þegar þú horfinn ert frá okkur,
taka minningarnar völdin í huga okk-
ar. Við minnumst þess þegar þú
komst á laugardagsmorgnum í kaffi,
vildir ekki banka nema ef dregið væri
frá gluggunum. Þá varst þú búinn að
taka rúnt um bæinn. Og oft og iðulega
var þér að orði: ,,Það var ekki kvikindi
að sjá. Allar útilegurnar sem við öll
fórum saman í. Þegar þú sagðir okkur
barnabörnunum að uppi á fjalli og inn
í skógi væru úlfar. Þessu trúðum við,
en þú lofaðir líka að gá strax morg-
uninn eftir með okkur. Og við það
stóðst þú yngra fólkinu til mikillar
ánægju. En þetta var allt saman
spaugilegt grín hjá þér. Endalaust
gætum við talið upp fallegar og góðar
minningar um þig. Við viljum þakka
þér fyrir að hafa fengið að eiga og
hafa þig hjá okkur. Við trúum því að
þér líði vel núna og þú vakir yfir okk-
ur öllum. Þá sérstaklegar þinni góðu
konu, sem stóð eins og klettur alla tíð
þér við hlið.
Elsku mamma, tengdamanna og
amma, við biðjum góðan Guð að
styrkja þig og varðveita um ókomin
ár.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Blessuð sé minning þín, elsku
pabbi, tengdapabbi og afi.
Gestur, Kristbjörg, Karen og Elín.
Elsku besti afi minn.
Mikið er sárt að þurfa að kveðja þig
svona fljótt, en innst inni líður mér
betur að vita af þér á betri stað og að
vita að þér líði vel. Á svona stundu
fara allar minningarnar af stað og
man ég eftir því einu sinni fyrir
nokkrum árum á áramótunum heima
hjá ykkur ömmu. Ég og Hjálmar
frændi vorum úti í garði að sprengja
rakettur. Þá hafðir þú farið út bak-
dyramegin og sett úlpu yfir hausinn á
þér svo við myndum ekki þekkja þig.
Svo læddist þú fram fyrir húsið og
faldir þig bakvið tré. Á meðan vorum
við Hjálmar önnum kafin við að
sprengja rakettur og tókum ekki eftir
neinu. Svo heyrðum við að einhver
var að kalla á okkur og tókum við þá
eftir einhverri svartri veru bakvið tré
og urðum rosalega hrædd. Svo allt í
einu fór þessi vera að skellihlæja og
þekktum við þennan hlátur og vissum
við strax að þetta varst þú og mikið
vorum við fegin að sjá þig undir úlp-
unni. Einnig man ég eftir því hversu
notalegt var að kíkja í heimsókn til
ykkar ömmu á sunnudögum með
pabba og mömmu og fá sér pönnu-
kökur og mjólkurglas og horfa á
enska boltann með ykkur, enda varst
þú dyggur stuðningsmaður Totten-
ham. Endalaust gæti ég sagt frá góð-
um og skemmtilegum minningum
sem ég á um þig, afi minn, og geymi í
hjarta mínu og gleymi aldrei.
Ég veit að þú yfir mér vakir
og veitir mér aukinn styrk
sú vissa er vonarljósið
og vörn gegnum élin myrk.
(Neo 1974.)
Blessuð sé minning þín, elsku afi
minn.
Karen Gestsdóttir.
Þegar hugurinn reikar aftur í tím-
ann koma upp margar minningar um
Halla, alltaf glaðan og kátan. Mín
fyrsta æskuminning tengd Halla er
sú að ég faldi mig ætíð bak við lærið á
mömmu eða pabba af því að ein-
hverra hluta vegna var ég svo ægi-
lega hrædd við hann. Hvers vegna er
ekki gott að segja, en líklega var hann
dáldið stríðinn. Þetta varð upphafið
að vináttu okkar, því honum líkaði
það ekki alls kostar vel að krakka-
gormurinn væri hræddur við hann og
gerði allt sem í hans valdi stóð til að fá
litla þrákálfinn til að tala við sig.
Iðulega kom Halli í heimsókn í
sveitina, og fyrir hádegi á laugardög-
um var hans tími. Það var einhvern
veginn bara notalegt að staulast á
fætur og þá sat Halli með tebollann
sinn að spjalla – fyrst hjá ömmu og
afa og síðar hjá pabba og mömmu.
Halli var bóngóður með eindæmum
og iðulega ef vantaði aðstoð í sveitina,
hvort sem það var við að tína bagga,
elta hross eða kindur, þá var Halli
mættur.
Tíminn leið og stelpuskottið hætti
smám saman að vera hrætt við kall-
inn, og ekki síst við iðkun hesta-
mennskunnar. Halli kom reglulega
ríðandi í sveitina frá Selfossi, og oft
fylgdi pabbi honum áleiðis heim á
leið, og fékk ég að fara með í þannig
túra. Síðar þegar ég stundaði hesta-
mennsku mína á Selfossi riðum við
saman tvö eða ásamt fleirum í heim-
sókn í Hróarsholt. Þær ferðir voru
hrein snilld og þrátt fyrir aldursmun
bar ekki skugga á. Eitt sinn ætlaði ég
að enda ferðina mína þar, en nei nei,
hann tók það nú ekki í mál, og skaut
undir mig hryssu til að ríða á Selfoss.
Alltaf skemmti ég mér konunglega í
þessum félagsskap. Löngu seinna fór
ég að spá í að það var nú ekkert nauð-
synlegt fyrir þá kallana að bjóða mér
með.
HARALDUR
GESTSSON
Pantanir í síma 562 0200
Á fallegum og notalegum
stað á 5. hæð Perlunnar.
Aðeins 1.250 kr. á mann.
Perlan
ERFIDRYKKJUR