Morgunblaðið - 19.03.2005, Qupperneq 57

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 19. MARS 2005 57
MINNINGAR
Hlátur, dillandi lág-
vær hlátur, stendur
einhvern veginn upp úr
í minningunni um minn
ástkæra barnaskólakennara, Sigur-
björgu Guðjónsdóttur. Hún var
strangur kennari og við komumst
ekki upp með neitt múður en kær-
leikurinn og einlægur vilji að koma
okkur til manna leyndi sér ekki. Það
eru rúm 35 ár síðan hún sleppti af
okkur hendinni en henni var alltaf
umhugað um okkur og vildi vita hvað
varð úr okkur. Kveðjur á ferming-
ardaginn og þegar stúdentshúfan var
sett upp glöddu og hlýjuðu manni svo
um munaði.
Það er alltaf erfitt að segja til um
það hvað mótaði helst líf manns en
það er deginum ljósara að Sigurbjörg
hafði þar sterk áhrif. Frá sjö ára til
tólf ára aldurs hafði hún okkur í
umsjá sinni og brýndi fyrir okkur
heiðarleika, ástundun og trú í bland
við þann fróðleik sem okkur var ætl-
að að læra. Hún hrósaði okkur óspart
þegar vel gekk og við skólafélagarnir
í A-bekknum eigum henni margt að
þakka. Einstaklega ánægjulegt var
að fá hana til okkar þegar við hitt-
umst, fyrst árið 1982 þegar hún
hlýddi okkur yfir eins og í skólanum,
en þá um líf okkar, og síðast árið 2000
þegar hún sat með okkur fram á nótt
í Tilverunni og spjallaði við okkur.
SIGURBJÖRG
GUÐJÓNSDÓTTIR
✝ Sigurbjörg Guð-jónsdóttir fædd-
ist í hábænum í
Stóru-Mörk í V-Eyja-
fjöllum 24. júní 1906.
Hún lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 29. jan-
úar síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Hafnar-
fjarðarkirkju 4. febr-
úar.
Minningin um Sigur-
björgu tengir okkur
bekkjarfélagana saman
enda eigum við hvert og
eitt sérstakar minning-
ar um hana. Mér fannst
hún tengjast mér meir
af því að hún hafði
kennt móðurbróður
mínum, þegar hún var í
forfallakennslu í Fljóts-
hlíðarskóla þegar hún
var um tvítugt. Það var
ekki fyrr en nýlega að
ég áttaði mig á að
tengslin voru sterkari
því Sigurbjörg og
amma voru þremenningar.
Sigurbjörg var einstök persóna.
Hún talaði umbúðalaust en af nær-
gætni. Hún var ótrúlega hress og
sátt við tilveruna. Hún dvaldi lengi
heima á þriðju hæð á Álfaskeiðinu en
síðustu árin á Sólvangi þar sem hún
deildi herbergi með tveimur öðrum
konum. Hún stytti sér stundir við
lestur og leit öðru hverju á bæjarlífið
með Guðrúnu dóttur sinni.
Sigurbjörg vaknaði hress að
morgni og var farin heim að kveldi.
Þannig má segja að líf hennar hafi
verið í hnotskurn. Nú er Sigurbjörg
farin heim en minningin lifir að eilífu.
Með þakklæti.
Guðni Gíslason.
Hvernig fer maður að því að gera
einni mikilvægustu manneskjunni í
lífi sínu skil í nokkrum línum? Ég veit
varla hvar er rétt að byrja og hvar að
enda, enda vita allir sem þekktu Sig-
urbjörgu, hve einstök manneskja
hún var. Að leiðarlokum langar mig
að skrifa nokkur kveðjuorð til að
minnast elsku Sigurbjargar.
Ég og Haukur litli bróðir minn
vorum svo heppin þegar við fluttum í
nýtt hverfi í Hafnarfirði að Sigur-
björg tók að sér að gæta okkar og það
verkefni hefði örugglega enginn ann-
ar leyst betur af hendi. Við urðum
brátt miklir vinir öll þrjú og það var
alltaf jafnnotalegt að koma heim úr
skólanum og finna Sigurbjörgu og
Hauk heima á Erluhrauninu og eiga
svo fyrir höndum huggulegt síðdegi
þar sem sögulestur og samræður í
sófanum var fastur liður. Í mörg ár
naut ég þeirra forréttinda að hafa
Sigurbjörgu sem einn af föstu punkt-
unum í tilverunni og eftir að hún
hætti að passa okkur systkinin þá
héldum við áfram að leita í fé-
lagsskap hennar. Við spjölluðum um
allt milli himins og jarðar, spiluðum,
skoðuðum bækur og af því að lest-
urinn var orðinn hefð hjá okkur þá
hélt hún áfram að lesa fyrir okkur öll
heimsins ævintýri og fróðleik löngu
eftir að við vorum bæði orðin læs.
Ég velti því aldrei neitt sérstak-
lega fyrir mér að Sigurbjörg væri
tæpum 70 árum eldri en ég. Hún var
svo lífleg og sniðug, minnug, frumleg
og uppátektarsöm. Hvað sem aldri
leið var hún skemmtilegri fé-
lagsskapur en flestir leikfélagarnir í
hverfinu. Eftir að ég fór til útlanda í
nám hitti ég Sigurbjörgu sjaldnar en
við skrifuðumst á og alltaf voru bréf-
in hennar full af hlýju og uppörvun.
Samverustundirnar í stuttum fríum
heima voru okkur afar dýrmætar.
Sigurbjörg hafði þann ómetanlega
sið að skrifa frumsamin ljóð inn í
bókagjafir; saknaðar-, hvatningar-
eða hamingjuóskaljóð, allt eftir því
hvað hæfði hverju sinni. Því reyndist
hver bók lítill fjársjóður. Það er eitt
mesta lán mitt að hafa fengið að
kynnast Sigurbjörgu og eignast vin-
áttu hennar. Sigurbjörg hefur á
margan hátt haft mótandi áhrif á
okkur systkinin og það er ómetanleg-
ur styrkur fyrir okkur bæði að hafa
alist upp með tryggðatröll eins og
Sigurbjörgu okkur við hlið. Fjöl-
skyldu Sigurbjargar sendi ég mínar
innilegustu samúðarkveðjur því
missir hennar er mikill.
Kristín Ingvarsdóttir.
Ég berst á fáki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíðum háum
hleypi ég.
Þessar ljóðlínur koma upp í hug-
ann þegar hugsað er til hans Jóa.
Hann fór alltaf geyst yfir þegar hann
var á hestbaki. Fór jafnvel lengra en
samferðafólkið, því hann fór á undan
og kom svo aftur á móti því. Ég
fylgdi honum gjarnan eftir. Það
fannst mér skemmtilegast.
Ég kynntist Jóa þegar ég var sjö
ára að byrja í hestunum í Hafnar-
firði. Mikil og traust vinátta tókst
með foreldrum mínum og þeim Jóa
og Steinu. Margt var brallað. Þetta
var skemmtilegur tími. Jói var alltaf
svo ungur í anda og stutt í grallar-
ann í honum. Það var svo gaman að
heyra hann segja frá. Stundum svo-
lítið ýktar sögur. En hvað með það.
Það gat verið skondið að ferðast með
honum á hestbaki. Honum fannst
allar leiðir grænar þótt við hin sæj-
um ekki mikið gras. Við sögðum að
það væru grænu sólgleraugun hans.
Jói sá alltaf björtu hliðarnar á hlut-
unum. Í einni ferð hljóp hestur frá
okkur úr áningarstað. Þá sagði Jói:
„Vá, sáuð þið, hann kappreiðastart-
aði. Bíðið bara, hann kemur aftur.“
Pabbi og Jói heyjuðu saman tún-
skika. Það var alveg með ólíkindum
hvað þeir höfðu gaman af þessu. Þeir
fundu alltaf fullt af gömlum snún-
ings- og rakstrarvélum sem þeir
JÓHANN
LÁRUSSON
✝ Jóhann Lárussonfæddist í Gröf í
Grundarfirði 26.
ágúst 1920. Hann
lést á heimili sínu í
Hafnarfirði laugar-
daginn 5. mars síð-
astliðinn og var útför
hans gerð frá Hafn-
arfjarðarkirkju 17.
mars.
festu aftan í jeppa eða
Skódabíla. Það fór oft
meiri tími í að gera við
þessar vélar en að raka
bara með hrífum.
Krísuvíkurferðirnar
eru ógleymanlegar.
Þangað var farið í úti-
legur á sumrin. Hest-
arnir voru þar í sumar-
beit. Við gistum í
tjöldum og þeystum um
grundir. Farið var ríð-
andi niður á Krísuvík-
urbjarg, Vigdísarvelli
o.fl.
Eftir að ég stofnaði
fjölskyldu hefur Jói alltaf fylgst með
okkur og verið mikill vinur. Töluvert
var farið í styttri ferðir á hestum.
Hann kom oft í kaffi, bæði í hesthúsið
og heim til okkar. Urðu þá sögur
dagsins oft ansi magnaðar og
skemmtilegar.
Það er svo margs að minnast í
samskiptum okkar við hann. Hann
var sannkallaður gleðigjafi fyrir alla.
Þökkum samfylgdina.
Elsku Steina, megi Guð vera með
þér og fjölskyldu þinni.
Halldóra, Sigurður
og fjölskylda.
Hinn 5. mars síðastliðinn lést Jó-
hann Lárusson múrarameistari.
Kynni okkar Jóhanns hófust strax
þegar ég var ungur að árum, í gegn-
um hestamennskuna. Þar yljaði hann
okkur ungdómnum oft um hjartaræt-
ur með bæði einlægum og kraftmikl-
um sögum. Leiðir okkar Jóhanns
lágu áfram saman, ekki bara gegnum
hestamennskuna heldur einnig í
gegnum MIH.
Jóhann var kraftmikill og vand-
virkur múrari sem margir starfandi
múrar í dag hafa lært hjá. Jóhann
Lárusson var múrari sem tók að sér
bæði smá og stór verkefni og skilaði
þeim með sóma. Jóhann Lárusson
var einn af stofnfélögum Meistara-
félagsins, hann var kjörinn heiðurs-
félagi og sæmdur gullmerki félags-
ins á 30 ára afmæli þess árið 1998.
Stjórn Meistarafélags iðnaðar-
manna í Hafnarfirði vill fyrir hönd
félagsins þakka Jóhanni samfylgd-
ina og votta Steinþóru Guðlaugs-
dóttur eiginkonu Jóhanns samúð
sína.
Guðlaugur Adolfsson,
formaður MIH.
Fallinn er nú frá á afmælisdegi
pabba besti frændi minn hann Jói.
Fyrstu minningar mínar um Jóa eru
frá því að hann fór með mig í reiðtúr,
lét mig detta af baki, setti mig aftur
og aftur á bak og sagði: „Ekki segja
mömmu þinni frá þessu.“ Þetta eru
ógleymanlegar stundir og upphaf
minnar hestamennsku, ég man hvað
hann gat hlaupið hratt á eftir hross-
unum, ég hafði ekki roð í hann tíu
ára gömul. Alltaf þegar ég gisti hjá
þeim sem ekki var sjaldan, fékk ég
þessi myrkfælna stelpa, alltaf að
sofa uppi í rúmi hjá þeim hjónum.
Það var svo notalegt! Svo man ég
alltaf þegar Steina setti lagið á fón-
inn „Þú manst hann Jóhann, árans
kjóann“.
Það eru svona hlutir sem koma
upp í hugann þegar ég hugsa um
Jóa, þennan besta frænda minn sem
gerði allt fyrir mig hvernig sem á
stóð hjá honum, betri lund en hans
er vandfundin og alltaf var stutt í
spaugið.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Elsku Steina og fjölskylda, megi
góður guð styrkja ykkur á þessum
erfiðu tímum. Við sem eftir stöndum
erum ríkari fyrir að hafa verið sam-
ferðamenn Jóhanns Lárussonar.
Þín frænka,
Birna Hannesdóttir.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og út-
farar móður okkar, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
GUNNHILDAR EIRÍKSDÓTTUR
frá Eskifirði.
Lilja Sigurðardóttir, Dagbjartur Sigtryggsson,
Skúli Hersteinn Oddgeirsson, Hallfríður Vigfúsdóttir,
Eiríkur Jón Jónsson, Lára Helgadóttir,
Margrét Soffía Voetmann, Dan Voetman,
ömmubörn og langömmubörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför föður okkar og tengda-
föður,
SVEINS GAMALÍELSSONAR,
Kópavogsbraut 20,
sem lést miðvikudaginn 2. mars.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki líknar-
deildar Landakotsspítala fyrir góða umönnun.
Sólveig Sveinsdóttir,
Gamalíel Sveinsson, Vilborg Gunnlaugsdóttir.
Hjartans þakkir til ykkar allra sem sýnduð
okkur ómetanlega vináttu, hlýhug og samúð
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns,
föður okkar, tengdaföður, sonar, tengdasonar
og afa,
HARALDS GUÐBERGSSONAR,
Barmahlíð 4,
Sauðárkróki.
Innilegar þakkir til starfsfólks hjartadeildar 14E,
Landspítala við Hringbraut, fyrir einstaka umönnun og hlýju í okkar
garð. Guð blessi ykkur öll.
Ingibjörg Guðbjartsdóttir,
Guðbjartur Haraldsson, Jóna Kolbrún Árnadóttir,
Guðberg Ellert Haraldsson, Auðbjörg Ósk Guðjónsdóttir,
Brynhildur Olga Haraldsdóttir, Eysteinn Pétur Lárusson,
Ingi Valur Haraldsson,
Guðberg E. Haraldsson, Regína Birkis,
Valgerður Ólafsdóttir
og barnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna fráfalls og út-
farar elskulegrar móður okkar, tengdamóður,
ömmu, langömmu og langalangömmu,
GUÐMUNDU F. JÓNASDÓTTUR,
Stykkishólmi.
Jón Kr. Lárusson, Fanney Ingvarsdóttir,
Björk Lárusdóttir,
Anna Huld Lárusdóttir, Sveinbjörn Hafliðason,
Ósk L. Fulbright, Charles G. Fulbright,
barnabörn, langömmubörn
og langalangömmubarn.
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærrar eiginkonu, móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
KRISTÍNAR KRISTJÁNSDÓTTUR,
Háabarði 10,
Hafnarfirði.
Karl Brynjólfsson,
Ólafur Halldórsson, Auður Sigurðardóttir,
Magnús Karlsson, Elín V. Magnúsdóttir,
Rósa Karlsdóttir, Björn Rúnar Lúðvíksson,
barnabörn og langömmubörn.