Morgunblaðið - 26.06.2005, Síða 27

MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 26. JÚNÍ 2005 27
Stangveiðimenn
Frá 1. júlí og um óákveðinn tíma verður ekki
leyfð veiði í Bugðu, Hólmsá og Suðurá vegna
átaks í fiskræktarmálum í ánum.
Veiðifélag Elliðavatns.
Uppi á vegg í hlýlegu veiði-húsinu við Minnivallalæk íLandsveit er innrömmuðtímaritsgrein eftir bresk-
an blaðamann sem spyr hvort
Minnivallalækur sé best geymda
urriðaleyndarmál í heimi. Inni í
stofunni situr maðurinn sem sagt er
að hafi uppgötvað þenna yfirlæt-
islausa en leyndardómsfulla læk og
komið honum á kort veiðimanna,
innlendra sem erlendra. Út um
gluggann sér yfir Húsabreiðuna,
efsta veiðistað árinnar, en þar hafa
ófá ævintýri gerst við þurr-
fluguveiðar.
„Það er lúxus að geta veitt sér að
vera hérna – útivistin er svo
skemmtileg. Ég hef verið að koma
hingað í 23 ár,“ segir Jóhannes Sig-
marsson og brosir við blaðamanni.
Jóhannes bast Minnivallalæk sterk-
um böndum strax þegar hann hóf
veiðar í honum og nú er hann í
nokkra daga í Landsveitinni með
fríðum flokki vina og skyldmenna,
þar á meðal einu af átta langafa-
börnum. Fyrir tveimur mánuðum
datt Jóhannes svo illa að hann er
enn nánast ófær til gangs og getur
lítið staðið við veiðarnar að þessu
sinni. Þótt hann beri sig vel þykist
ég vita að hann vildi geta rölt um
bakkana með veiðifélögunum og
kastað fyrir stórvaxna urriða.
Bara smá bröndur
„Þegar ég kom fyrst til Ásgeirs
Auðunssonar á Minnivöllum og
spurði hvort ég mætti veiða í lækn-
um, þá sagði hann: Það er enginn
fiskur í læknum, bara smá bröndur!
Ég spurði hvort ég mætti samt ekki
prófa – það þróaðist uppí þetta.
Stærsti fiskur sem ég hef fengið
hér var rúm 17 pund. Feikna bolti!
Og ég hef fengið þó nokkuð af 12,
13 punda urriðum. Það er ótrúlegt
hvað hægt er að fá stóra fiska
hérna.
Ég hef komið hingað á hverju
sumri í 23 ár – og stundum þrisvar
á sumri. Við höfum líka kynnst in-
dælis fólki á bæjunum hér.
Fyrsta skiptið sem ég kom þá
var ég alveg eins og glópur. Þá
fékk ég einn, ég held hann hafi ver-
ið þrjú pund. Svo labbaði ég einu
sinni frá ósnum og hingað, kíkti á
alla staði sem mér datt í hug að at-
huga – og sá bara fisk á hverjum
einasta stað.
Maður sat eiginlega einn að hit-
unni fyrstu árin.“
Margt hefur breyst síðan Jó-
hannes byrjaði að renna í lækinn.
„Það trúði því enginn að það væri
einhver fiskur í þessu!
Guðni hreppstjóri á Skarði kom
einu sinni til mín, þegar ég var að
veiða hérna.
„Hvernig gengur þér?“ sagði
hann
„Mér? Mér gengur alveg skín-
andi vel,“ sagði ég.
„Hefurðu fengið eitthvað?“
„Ég skal lofa þér að sjá í skott-
ið.“
Þá var ég með sex eða sjö bolta-
fiska.
„Er þá einhver fiskur í þessu!“
sagði hann undrandi.
Nei, þetta var ekkert reynt.“
Yfir 17 pund
Jóhannes segir eina ástæðuna
fyrir þessum vænleika urriðans í
læknum án efa vera gott æti. „En
Þjórsárurriðinn sem gengur upp,
og er ljósari en staðbundni fisk-
urinn, kemur alveg sílspikaður úr
Þjórsánni. Sjáðu muninn á þeim,“
segir Jóhannes og bendir uppá
veggi stofunnar. Þar hanga tveir
uppstoppaðir urriðar, í 17–18 punda
flokknum. Annar miklu mun dekkri.
„Þröstur Elliðason, sem hefur nú
leigt lækinn um árabil, var að
spyrja mig hvað sá stóri sem ég
fékk hafi verið langur. Ég sagði
honum það. „Þá hefur hann verið
meira en 17 pund,“ sagði hann. Það
eru ein tólf ár síðan ég fékk þann
fisk.“
– Var ekki erfitt að togast á við
hann?
„Ég var orðinn þreyttur. Þetta er
eins og að setja í stórlax, nema urr-
iðinn gefst fyrr upp.
Sigurður Waage tengdasonur
minn fékk einn hér fyrir tveimur
árum sem miðað við lengd hefur
verið 18 til 19 pund. Honum var
sleppt aftur en viðureignin var tek-
in upp á myndband.
Maður lifir fyrir þetta núna,
kominn á gamals aldur,“ segir Jó-
hannes og ljómar upp.
„Fyrst þegar ég kom var ekki
nafn á einum einasta hyl. Ég var að
nefna þetta eftir því sem mér
fannst, nefndi til dæmis einn hyl
hér niðurfrá Hrosshyl en því var
breytt í Hesthyl.
En nú er veitt hér og sleppt. Ég
hef bara hirt fisk í soðið.“
– Nú er þetta orðin vinsæl veiðiá
og það er líklega þér að kenna að
einhverju leyti.
Hann hlær. „Sjálfsagt hefur það
verið. Það fréttist svo hratt út þeg-
ar ég fór að veiða eitthvað hérna.
Þegar ég var að koma heim til
Keflavíkur þá var strax farið að
spyrja hvort ég hafi verið að koma
héðan. Ef svo var, var ég spurður
hvernig hafi gengið. Ég gat ekki
sagt annað en vel, enda var ég
kannski með 15, 20 stórurriða.
Nú hef ég fyrir reglu að tala við
Þröst fyrir áramót og festa mína
daga. Við höfum verið með þetta
holl um tíunda júní í mörg ár og
svo er líka gott að vera hér um
miðjan ágúst. Rétt áður en fer að
rökkva þá tekur hann vel. Svo get-
ur oft verið gott að veiða snemma á
morgnana.
En hver einasti hylur er fullur af
fiski, stundum tekur hann bara
illa.“
Ekki burðugur með fluguna
Hverjir skyldu vera eftirlætis
veiðistaðir Jóhannesar í læknum?
„Hólmakvíslarnar eru mitt uppá-
hald. Það er djúpt þar, fiskurinn á
alveg jafn mikla möguleika á að
sleppa og ég að ná honum. Svo er
það Guðbrandshylur. Ég er voða-
lega hrifinn af honum og fæ eig-
inlega alltaf fisk þar. Fyrir neðan
brú eru Hesthylurinn, Túnhylur og
fleiri skemmtilegir staðir.“
Jóhannes segir að hér áður fyrr
hafi verið leyft að veiða þarna á
maðk og spún en nú sé það bara
fluga. „Ég var ekki burðugur fyrst
þegar ég var að reyna fluguna. En
svo hefur það gengið ágætlega. Ég
lærði mest austur í Laxá í Þing.,
hjá Jóhannesi Kristjánssyni. Ég
var að flækjast um allt í veiði í
gamla daga. Ég fór óskaplega mik-
ið í veiði.“
– Þú nefndir flugurnar. Hverjar
hafa reynst þér best hér?
„Ég hnýti allar mínar flugur
sjálfur.Og ég nefni þær yfirleitt
ekki neitt. En mér hafa reynst vel
hér svartar flugur og mjög dökkar.
Maður dundar við að hnýta á vet-
urna.“
– Fórstu mikið í Laxá?
„Það var orðið svo dýrt að fara
þangað að ég guggnaði á því. Þá fór
ég aðallega hingað. Svo fór ég oft
norður í Svínadal í Húnavatnssýslu
og veiddi í vatninu. Fékk oft ágæta
urriða þar, og líka fallegar bleikjur.
Þetta er allt orðið svo breytt. Nú
kemst maður hvergi í veiði nema
greiða stórfé fyrir. Þetta hefur
breyst alveg svakalega. Á smá
tíma.
En mér hefur alltaf þótt svo gott
að vera úti í náttúrunni – svo er
hún rík í manni þessi veiðidella!
Fyrst þegar ég fór í Laxá á Ás-
um, þá kostaði einn dagur þar sjö
daga laun verkamanns. En það
kostar heldur betur núna.
Það geta fáir venjulegir menn
stundað þetta. Verðið er svo hátt og
svo finnst mér þetta allt orðið full
ópersónulegt. Það sem ég sakna
hvað mest er að kynnast ekki fólk-
inu sem er með veiðiréttinn.“
Morgunblaðið/Einar Falur
Benedikt Geir Jóhannesson, barnabarnabarn Jóhannesar, rýnir í flugubox meðan einn veiðifélaginn kastar á Arnarhólsbreiðu.
Eftir Einar Fal Ingólfsson
veidar@mbl.is
Í DAG er rætt við
veiðimanninn Jó-
hannes Sigmars-
son við Minni-
vallalæk. Jó-
hannes, sem er
75 ára gamall,
fæddist í Vest-
mannaeyjum,
ólst upp á Sval-
barðseyri en hef-
ur verið búsettur suður með sjó í ára-
tugi.
„Ég er búinn að vera í veiðiskap síð-
an ég var smá polli,“ segir Jóhannes og
bætir við að hann hafi verið á sjó árum
saman og það sé líka veiðimennska.
„Sem polli fór ég á bryggjuna á Sval-
barðseyri að veiða vorbleikju sem var
að ganga í Eyjafjarðarána. Þar var oft
töluvert af fiski – mikið af þriggja, fjög-
urra punda bleikju.“
Í vorbleikju á bryggjunni
STANGVEIÐI | VEITT MEÐ JÓHANNESI SIGMARSSYNI Í MINNIVALLALÆK
Hver einasti hylur fullur af fiski