Morgunblaðið - 22.09.2005, Síða 34

34 FIMMTUDAGUR 22. SEPTEMBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristján Sigurð-ur Kristjánsson
fæddist á Neskaup-
stað við Norðfjörð
17. febrúar 1925.
Hann lést á Land-
spítala í Fossvogi 10.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðrún Sigurð-
ardóttir, f. 4.10.
1900. d. 28.11. 1972,
og Kristján Sig-
tryggsson, f. 15.1.
1897, d. 6.12. 1965.
Systir Kristjáns er
Hulda Kristjánsdóttir, f. 18.3. 1921,
og á hún eina dóttur, Guðrúnu
Jónsdóttur.
Kristján fluttist 14 ára gamall
ásamt fjölskyldu sinni til Reykja-
víkur vorið 1939. Hann útskrifaðist
frá Verzlunarskóla Íslands 1944.
Að loknu námi hóf hann starf hjá
Reykjavíkurborg. Að frátöldu
árinu 1945–46 er hann var við sér-
nám við verslunarskóla í London,
starfaði hann sam-
fellt hjá Reykjavík-
urborg í 51 ár, þegar
hann lét af störfum
fyrir aldurs sakir.
Kristján átti far-
sælan starfsferil hjá
Reykjavíkurborg á
mestu uppgangs- og
framfaratímum
borgarinnar, þegar
hún breyttist úr sjáv-
arþorpi í borg. Síð-
ustu áratugi starfa
sinna var hann for-
stöðumaður fjár-
hagsáætlunar Reykjavíkur.
Fyrir tæpum 25 árum hóf Krist-
ján sambúð með Ólöfu Steingríms-
dóttir, frv. gjaldkera Heilsuvernd-
arstöðvar Reykjavíkur. Hún á þrjá
syni, Steingrím, Svein Geir og
Kristin Sigurjónssyni. Hún lifir
mann sinn.
Útför Kristjáns verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Horfinn er sjónum okkar úr jarð-
vist þessari vinur okkar til um 25 ára,
Kristján Kristjánsson. Hann kom
nokkuð óvænt inn í líf okkar bræðra,
að okkur fannst, er hann hóf sambúð
með móður okkar Ólöfu Steingríms-
dóttur, sem hafði þá verið ekkja í
nokkur ár. Tilhugalíf þeirra var stutt
og hafði farið nokkuð leynt, fyrir okk-
ur allavega, þó þau hefðu þekkst
nokkuð lengi. Auk þess höfðu þau
bæði haft starfsvettvang úr stjórn-
kerfi borgarinnar, eins og faðir okkar
Sigurjón Sveinsson reyndar líka.
Hafi okkur brugðið eitthvað bræðr-
um við sambúðartíðindin eða flutning
Kristjáns á tannburstanum sínum,
eins og við kölluðum það jafnan, var
það óþarfi. Fljótlega kom í ljós hvaða
ljúfling og dreng góðan Kristján
hafði að geyma. Hann bar móður
okkar á höndum sér og greip hug
okkar og fjölskyldna með sinni ein-
stæðu framkomu. Það fór vel á með
þeim. Kristján var mikill unnandi sí-
gildrar tónlistar sem og myndlistar
og voru hann og móðir okkar glæsi-
legt par saman í opinberu lífi sínu
sem og í lista- og menningarlífi borg-
arinnar og ríkti með þeim mikið jafn-
ræði í þeim efnum. Kristján hafði
mikla kímnigáfu. Skemmtum við
okkur oft með honum því hann sá lífið
og tilveruna oft á skemmtilegan hátt
og frá allt öðru sjónarhorni en við,
þessir venjulegu. Hann var höfðingi
heim að sækja bæði í Efstaleiti og í
Gili, sumarbústað móður okkar við
Laugarvatn, hvar þau undu oft nær
sumarlangt, sérstaklega eftir að
Kristján hætti að vinna fyrir um tíu
árum. Þegar Kristján skenkti eðal-
víni eftir dýrðarmáltíðir gat hann
orðið nokkuð örlátur á „sólargeisl-
ann“ eins og hann kallaði það gjarn-
an. Því töldum við okkur þurfa að líta
eftir honum því „honum væri stund-
um svo laus höndin“ þegar hann var
að bæta í staupið. Í Kristjáni samein-
aðist reglusemi og hógværð en jafn-
framt höfðingsskapur og örlæti. Litla
mötuneytið sem hann rak á stéttinni
framan við svefnherbergið sitt, var
svolítið sérstakt. Á hverjum morgni
vetrarlangt í mörg ár færði hann
smáfuglunum þar höfðingja máltíðir.
Niðursöxuð epli, brauð, rúsínur, tólg
og fleira, enga smáskammta né af-
ganga og fór hann í sérstakar „kaup-
staðaferðir“ til að afla fanga fyrir
fuglana sína. Það er hætt við að nú í
haust er kólna tekur, að þrestirnir
muni sakna vinar síns eins og við hin.
Við bræður, auk mín Kristinn og
Steingrímur ásamt fjölskyldum okk-
ar, sendum ástvinum Kristjáns og
vinum hans okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Genginn er góður
drengur. Blessuð sé minning hans.
Sveinn Geir Sigurjónsson.
Mig langar til að fá að koma að
þakklæti til hans Frænda.
Við Frændi höfum þekkst og geng-
ið saman götuna til góðs í 50 ár.
Ég hef aldrei nokkurn tímann
þekkt mann sem kemst í hálfkvisti
við hann Frænda. Hann var einstak-
ur maður. Ljúflyndi hans og tryggð
var einstök. Hann mátti aldrei neitt
aumt sjá og varðandi sína nánustu þá
var hann alltaf sá fyrsti til að ljá þeim
lið ef í harðbakka sló.
Frá því ég var barn, þá vissi ég
alltaf að Frændi væri hluti af minni
tilveru, en hann var bróðir mömmu.
Hann og amma bjuggu fyrst á Skúla-
götu 64, og við mamma áttum ófá
sporin þangað. Síðan fluttu þau á
Amtmannsstíg 6, beint á móti okkur
mömmu og pabba og þessi tvö heimili
voru mín æskuheimili.
Í innri stofunni hjá Frænda og
ömmu átti frændi sinn „húsbónda-
stól“. Hægra megin við stólinn var
bókahillan hans og á litlu borði til
hliðar var öskubakki með pípunni og
samanbrotið píputóbaksbréf. Einnig
á hægri hönd var plötuspilari og plöt-
ur sem hann hlustaði á og hafði mikla
ánægju af.
Eftir að amma dó flutti Frændi til
okkar tímabundið á meðan hann beið
eftir nýrri íbúð sem hann hafði keypt.
Á þessum tíma voru mamma og
pabbi líka í flutningshugleiðingum.
Flutt var úr miðbænum upp í Espi-
gerði. Mamma, pabbi og ég í númer 2
og Frændi í númer 4.
Áfram vorum við samferða í lífinu,
nú komin í annan bæjarhluta og
Frændi var sem áður daglega hjá
okkur.
Fráfall pabba í janúar 1976 tengdi
okkur enn þéttar saman. Þeir höfðu
alla tíð unnið á sama vinnustað og
alltaf verið miklir vinir.
Það urðu svo heldur betur þátta-
skil og gleðilegasta tímabil í lífi
Frænda hófst þegar hann kynntist
henni Ólöfu og þau rugluðu saman
reytum sínum og ákváðu að kaupa
sér íbúð í Efstaleiti 10.
Ég hef aldrei séð hann Frænda
eins hamingjusaman og eftir að hann
kynntist henni Ólöfu. Þarna mættust
tvær einstakar manneskjur, sem í
raun er ekki hægt að lýsa öðruvísi en
sem einstöku pari.
Hlýjan, samhugurinn, einlægnin
og virðing hvors fyrir öðru var svo
einstök. Í rúmlega 20 ára sambúð
þeirra, þar til Frændi lést 10. sept-
ember síðastliðinn, var aðdáunarvert
hve samstiga þau voru í ákvörðunum
sem snertu lífið og tilveruna á hverj-
um tíma.
Elsku frændi minn, ég er eigin-
gjörn og vildi óska að þú værir enn
hjá mér en ég veit að þú vildir fá að
fara, því þér leið svo illa og veikindi
þín orðin mikil.
Elsku Frændi minn, þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gert fyrir mig í
gegnum þau 50 ár sem við áttum
saman. Þú varst einstakur maður.
Það verða mikil viðbrigði að eiga
þig ekki lengur að og ég tala nú ekki
um fyrir hana mömmu, eins mikil
samskipti og hún og þið Ólöf höfðuð.
Og að lokum langar mig að þakka
þér fyrir þá tryggð sem þú sýndir
okkar litlu fjölskyldu, mömmu, mér,
manninum mínum og dætrum í gegn-
um tíðina. Og, Ólöf, þakka þér fyrir
hversu ómetanleg þú varst frænda.
Einnig langar mig að senda þakk-
læti til starfsfólks á gjörgæsludeild
og A6 á Landspítala í Fossvogi fyrir
hlýhug og velvild.
Guðrún Jónsdóttir.
Elsku Frændi minn. Ég er heppin
að hafa ekki bara verið frænka þín,
heldur einnig barnabarn. Ég kynnt-
ist aldrei þeim söknuði að hafa ekki
þekkt Jón afa því þú varst alltaf afi
minn. Ég fyllist hamingju þegar ég
hugsa um allar þær stundir sem við
áttum saman því allar voru þær góð-
ar, þú skammaðir mig ekki og því
óhlýðnaðist ég þér aldrei.
Þú reyndist mér alltaf vel og ég
gleymi því aldrei þegar ég fótbrotn-
aði, ég var 12 ára og var svo hrædd
við að ganga og standa upp, og þú
hélst í mig og sagðir mér að allt ætti
eftir að verða í lagi, og það var rétt,
allt sem þú sagðir var satt.
Þegar þú lást á spítalanum þessa
síðustu daga og við töluðum saman
og þú kallaðir okkur mömmu englana
þína, var ég ekki lengur hrædd, því
þú varst ekki hræddur.
Sagt er ,,að þeir deyi ungir sem
guðirnir elska.’’ Þú afsannaðir það og
á því er enginn vafi, þú lýstir upp her-
bergið með góðmennsku þinni.
Ég er ekki lengur hrædd við að
deyja, því ég veit í hjarta mínu að þú
munt taka á móti mér hinum megin.
Takk fyrir öll árin, takk fyrir að
hafa verið Frændi minn og afi og
takk fyrir að hafa verið til.
Þín frænka,
Hulda Hrund Sigmundsdóttir.
Margan manninn hef ég hitt um
ævina frá öllum heimsins hornum en
engan eins mikinn heiðursmann og
hann Kristján minn. Ég hitti hann í
fyrsta sinn í Espigerðinu þegar ég
var um tíu ára þar sem Ólöf amma og
Kristján voru nágrannar og höfðu
ruglað saman reytum. Strax frá þeim
fyrstu kynnum var mér afskaplega
vel við Kristján og eftir því sem árin
liðu, og við kynntumst betur, fór ég
að líta meira á hann sem afa minn
heldur en ævifélaga ömmu minnar.
Hann var geysilega gestrisinn, hlýr,
kíminn og áhugasamur um lífsvið-
burði okkar. En umfram allt var
hann heiðursmaður fram í fingur-
góma. Yndislegur heiðursmaður. Það
var alltaf gaman að spjalla við hann
um heima og geima, menn og mál-
efni, því hann var hafsjór af fróðleik
og hann hafði alltaf ráð að gefa mér
þegar ég var óviss um ákvarðanir.
Viskumolunum átti hann gnógt af og
deildi hann þeim með okkur af mikilli
óeigingirni.
Ég á eftir að sakna Kristjáns afa
mikið. Þegar maður hefur notið sam-
fylgdar slíks öðlings sem Kristján
var verður eftir tómarúm þegar hann
fer sem aldrei verður fyllt. Ég vona
því að ég hitti fleira fólk eins og hann
Kristján á lífsleiðinni því það gerir
heiminn að fallegri stað og betri.
Guð blessi hann Kristján og varð-
veiti. Drottinn veiti ömmu styrk á
þessum sorgardögum sem og hans
nánustu ættingjum og vinum.
„Blóm eru ódauðleg, sagði hann og
hló. Þú klippir þau í haust og þau
vaxa aftur í vor, – einhvers staðar.“
(Halldór Laxness)
Sigurjón Sveinsson.
Kristján Kristjánsson helgaði
Reykjavíkurborg starfsævi sína,
rúmlega hálfa öld. Ungur hóf hann á
árinu 1944 störf við borgarbókhald,
varð síðar borgarbókari, en frá 1970,
þegar staða fjárhagsáætlunarfull-
trúa var stofnuð, og til starfsloka
1995 gegndi Kristján því starfi.
Starfið fólst í undirbúningi að gerð
fjárhagsáætlana borgarsjóðs og
stofnana og fyrirtækja borgarinnar
svo og eftirliti með því, að áætlanir
stæðust. Þessi verk vann Kristján í
samvinnu við þá úr röðum kjörinna
fulltrúa og embættismanna, sem
báru ábyrgð á fjárreiðum borgarinn-
ar.
Fjárhagsáætlun og framkvæmd
hennar er mikilvægasta stjórntæki
sveitarfélaga. Störf Kristjáns voru
því afar þýðingarmikil og náðu til
allra þátta í fjölbreyttum rekstri
Reykjavíkurborgar. Störf sín innti
Kristján ávallt af hendi af einstakri
nákvæmni og samviskusemi og gagn-
vart samstarfsfólki sínu var hann
jafnan jákvæður og glaðvær á góðum
stundum.
Í störfum mínum hjá Reykjavík-
urborg um langt árabil leitaði ég oft
til Kristjáns um upplýsingar og ráð
og átti með honum mikið og gott
samstarf. Fyrir það, vináttu hans og
samfylgd, vil ég að leiðarlokum
þakka.
Eiginkonu Kristjáns, Ólöfu Stein-
grímsdóttur, vottum við Sigurlaug
samúð okkar.
Jón G. Tómasson.
Kristján barst ekki mikið á, en
hann naut óskiptrar virðingar sam-
starfsfólks síns hjá Reykjavíkurborg
og var treyst fyrir mikilvægum verk-
efnum allt til starfsloka.
Innan um fallega innbundnar bæk-
ur í uppáhaldsbókaskápnum mínum
kúrir óbundið rit með gulnuðum síð-
um, Auðfræði Arnljóts Ólafssonar,
útgefið af Hinu íslenzka Bókmennta-
félagi árið 1880. Ritið er mér minn-
isvarði um upphaf traustrar vináttu
okkar. Samstarf okkar hófst 1972, en
var ekki sérstaklega náið fyrstu árin.
Á þeim tíma var hann í mínum aug-
um alltof hæverskur og nánast orð-
inn „forpipraður nákvæmnismaður“,
en mér sást hinsvegar yfir eigin
framhleypni og dómgreindarleysi.
„Ég var eins og slys, sem hlaut að
koma fyrir einhvers staðar,“ stendur
ritað í ótilgreindri spennusögu frá
fyrri tíð, – og það átti við mig. Ég
hljóp á mig og til að sættast við Krist-
ján ákvað ég að láta bókina, „Sjeð og
lifað“ eftir Indriða Einarsson fylgja
afsökunarbeiðni minni. Við þessa lát-
lausu athöfn saug Kristján aðeins
upp í nefið og gaf til kynna, að hann
mæti viðleitni mína, en toppaði hana
nokkru seinna með því að þvinga
„Auðfræðinni“ inn á mig. Okkur varð
ekki sundurorða eftir það og ég fékk
að njóta ráðgjafar hans og leiðsagnar
í flestu, sem ég tók mér fyrir hendur
fram yfir starfslok hans hjá borginni.
Sjálfur tók Kristján persónulega
stórstígum framförum eftir að hann
kynntist sinni yndislegu konu, frú
Ólöfu Steingrímsdóttur, og naut þá
lífsins sem aldrei fyrr.
Ég á fáum óskyldum meira gott
upp að inna en Kristjáni, þessum fjöl-
fróða fagurkera, sem skynjaði ham-
ingjuna þegar hún kom og naut henn-
ar til æviloka.
Blessuð sé minning hans.
Eggert Jónsson.
Við andlát Kristjáns Kristjánsson-
ar rifjast upp ánægjulegar minning-
ar af samstarfi okkar við fjármála-
stjórn Reykjavíkurborgar. Kristján
hafði starfsheitið „fjárhagsáætlunar-
fulltrúi“ og var það hans hlutverk að
halda utan um áætlunargerð og eft-
irfylgni fjárhagsáætlana í borgar-
rekstrinum. Stofnanir borgarinnar
eru margar og þurfti reglulega að
fara yfir tillögur forstöðumanna
þeirra með þeim og fella þær inn í
heildstæða fjárhagsáætlun borgar-
sjóðs á hverjum tíma. Áralangt starf
Kristjáns við það verkefni hafði skap-
að honum einstæða þekkingu á borg-
arrekstrinum og í stóru og smáu.
Ég var um nokkurra ára skeið í
daglegu samstarfi við Kristján og
minnist hans í lifandi mynd, þar sem
hann sat við borð sitt með heldur
fornfálega og háværa reiknivél. Þar
sem niðurstöður hennar greindi á við
þær tölur sem við yngri mennirnir
töldum okkur hafa komist að með
nýjustu vasareiknum, hafði hann oft-
ast rétt fyrir sér og brosti að okkur
með vorkunnsemi í svipnum um leið
og það kom í ljós. Kristján vann öll
sín verk með einkar kyrrlátum en ár-
angursríkum hætti og hann hafði til
að bera bæði kímnigáfu og umburð-
arlyndi sem oft kom fram þegar
mönnum hitnaði í hamsi við rök-
stuðning sinn fyrir frekari fjárútlát-
um borgarsjóðs til einstakra verk-
efna, en naumt þótti oft skammtað
eins og gengur. Það raskaði ekki
hugarró Kristjáns og hann taldi slíkt
eðlilegan þátt í ferli áætlunargerðar-
innar og eftirfylgni fjármálastjórnar-
innar. Fyrir vikið naut hann óskiptr-
ar virðingar og vináttu þeirra sem
áttu við hann samskipti í starfi hans.
Kristján tók virkan þátt í svo-
nefndu TBO-félagsstarfi stjórnenda í
borgarrekstrinum og hélt því áfram
eftir að hann var kominn á eftirlaun.
Var hann mjög áhugasamur um það
starf og naut þess í ríkum mæli að fá
með því að hitta gamla starfsfélaga
og nýja félaga og jafnframt að fá
tækifæri til að fylgjast áfram með
þróun borgarrekstrarins og þeim
hugmyndum sem á hverjum tíma
hafa verið efstar á baugi um fram-
kvæmdir og nýjungar í rekstrinum.
Andlegum kröftum og áhugamálum
sínum hélt Kristján til hinsta dags.
Um leið og við hjónin vottum Ólöfu
konu hans og fjölskyldu samúð okkar
við fráfall Kristjáns bið ég Drottin að
blessa minningu þessa vandaða og
merka samferðamanns.
Björn Friðfinnsson.
Enn er höggvið skarð í hóp þeirra
sem útskrifuðust frá Verzlunarskóla
Íslands vorið 1944, skömmu fyrir
stofnun lýðveldisins. Bekkjarbróðir
okkar Kristján Kristjánsson lézt 10.
september s.l., áttræður að aldri.
Í minningunni var Kristján harð-
greindur og góður námsmaður. Okk-
ur fannst hann dulur í skapi og nán-
ast einfari. Náin kynni voru því lítil á
þeim tíma. Að lokinni skólagöngu
réðst Kristján til starfa hjá Reykja-
víkurborg og vann þar allan sinn
starfsaldur sem góður og gegn emb-
ættismaður.
Eins og oft vill verða rofna tengsl
manna á milli að loknu námi og held-
ur hver sína leið og fæstir samferða.
Fyrir um átta árum síðan fylgdum
við einum bekkjarbróðir okkar til
grafar. Var þá slegið upp fundi og
ákveðið að reyna að halda hópinn,
enda farið að hægjast um. Var ákveð-
ið að hittast fyrsta laugardag hvers
mánaðar yfir vetrarmánuðina, og
hefur það verið gert. Auk þess bauð
einn bekkjarfélagi, Gunnar Eyjólfs-
son, okkur að stunda með sér qi gong
öndunaræfingar og tókum við því
með þökkum og höfum stundað þær
reglulega tvisvar í viku yfir vetrar-
mánuðina. Einnig borðum við saman
fyrir hver jól og förum í leikhúsferðir
saman. Kristján tók þátt í þessu öllu
og tókust með okkur góð kynni. Hon-
um, eins og okkur hinum, fannst
þetta gott framtak og sér í lagi fannst
honum qi gong æfingarnar gera sér
gott. Margt var spjallað fyrir og eftir
æfingarnar og þegar Kristján sagði
eitthvað hlustuðu allir af athygli því
hann var bæði orðheppinn og
skemmtilegur. Mikið hlógum við þeg-
ar talið barst að gömlum bláum og
lúnum Volvo sem Kristján ók og
hann var spurður hvort hann ætlaði
ekki að skipta um bifreið. Svarið var
nei því hann væri farinn að sjá illa og
Volvoinn rataði allt sem hann þyrfti
að fara.
Við eigum eftir að sakna Kristjáns
og kveðjum hann með virðingu og
þökk.
Eiginkonu hans og aðstandendum
sendum við einlægar samúðarkveðj-
ur.
Bekkjarsystkin í V.Í. 1944.
KRISTJÁN S.
KRISTJÁNSSON
Elskuleg eiginkona mín,
JÓHANNA DANÍELSDÓTTIR,
Fellsmúla 18,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum fimmtudaginn 8. september.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
Fyrir hönd aðstandenda,
Árni Björn Jónsson.