Morgunblaðið - 07.10.2005, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ GuðmundurBjarnason vél-
stjóri fæddist í
Reykjavík 19. jan-
úar 1924. Hann lést
á gjörgæsludeild
Landspítalans við
Hringbraut 28. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Bjarni
Ámundason vél-
stjóri, f. 13. apríl
1886 í Bjólu í Ása-
hreppi í Rang., d. 20.
apríl 1935, og Magn-
ea Ingibjörg Magnúsdóttir, f. 4.
júní 1894 í Hólmfastskoti í Innri-
Njarðvík, d. 29. júní 1983. Systkini
Guðmundar eru: Valgerður, f. 3.
ágúst 1914, d. 8. mars 1993; Ragn-
ar Ámundi, f. 3. apríl 1917, d. 5.
mars 1948; Magnea Benía Bjarna-
dóttir, f. 1. apríl 1920, d. 4. nóv-
ember 1920; Magnea Benía Bjarna-
dóttir, f. 6. september 1922; Erna,
f. 6. nóvember 1925, d. 14. sept-
ember 1926; og Magnús Pétur, f.
26. júní 1928, d. 6. mars 1968.
26. júní 1943 kvæntist Guðmund-
ur Kristbjörgu Maríu Jónsdóttur, f.
2. apríl 1924 í Reykjavík. Foreldr-
ar hennar voru hjónin Jón Eyjólfur
Bergsveinsson skipstjóri og erind-
reki Slysavarnafélags Íslands í
Reykjavík, f. 27. júní 1879 á Hval-
m.a. fenginn til að kenna módel-
smíði. Hann var einnig mikið í svif-
flugi, kenndi það einnig og var
einn af frumherjum í Svifflugfélagi
Íslands. Hann lauk sveinsprófi í
vélvirkjun í Vélsmiðjunni Héðni hf.
1953, hlaut meistararéttindi 1968.
Hann lauk vélstjóraprófi í Vélskól-
anum í Reykjavík 1955 og raf-
magnsdeild 1956. Guðmundur
stundaði sjómennsku á stríðsárun-
um. Eftir að hann lauk vélstjóra-
námi gerðist hann vélstjóri á tog-
urum Bæjarútgerðar Reykjavíkur,
hann starfaði í frystihúsi Júpíters
og Marz hf. um skeið og leysti af
sem vélstjóri á togurum fyrirtæk-
isins uns hann hóf störf við upp-
byggingu álversins í Straumsvík
1968, en í júní 1969 hóf hann störf
hjá Íslenska álfélaginu fyrst sem
vaktstjóri á vélaverkstæðinu þar
og síðan frá 1973 sem verkstjóri til
ársins 1990. Þá tók hann að sér
stöðu eftirlitsmanns fyrirtækisins
með stækkun steypuskála og nið-
ursetningu véla þar uns hann lét af
störfum 1992. Meðan hann starfaði
sem verkstjóri á vélaverkstæði ál-
versins fann hann upp búnað til að
skammta súrál í raflausnarker og
fékk einkaleyfi á honum. Hann sat
lengi í stjórn Lífeyrissjóðs Hlífar
og var stjórnarformaður þar í 15
ár. Nú síðustu árin eftir að hann
missti sjónina var hann fastagestur
í „Opnu húsi“ hjá Blindrafélaginu
þar sem hann naut félagsskapar
fólksins þar.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
látrum á Breiðafirði,
d. 17. desember 1954,
og Ástríður María
Eggertsdóttir, f. 22.
júní 1885 í Fremri-
Langey í Klofnings-
hreppi í Dalasýslu, d.
16. nóvember 1963.
Synir Guðmundar og
Kristbjargar eru: 1)
Jón E. B., f. 18. nóv-
ember 1943 í Reykja-
vík, flugvélstjóri, bú-
settur í Bandaríkj-
unum, eiginkona
Hedy Kues, f. 1. októ-
ber 1941, flugfreyja, d. 18. septem-
ber 1973. Barn þeirra er Astrid
Larissa Kues, f. 25. ágúst 1970, bú-
sett í Bandaríkjunum. 2) Stefán
Ólafur, f. 10. júní 1947 í Reykjavík,
raffræðingur, eiginkona Svanhvít
Jónasdóttir, f. 23. ágúst 1945, börn
þeirra eru: A) María, f. 3. ágúst
1970, maki Hákon Stefánsson hdl.,
f. 5. júlí 1972. Börn þeirra eru
Anna Elísabet, f. 6. janúar 2003, og
Stefán Orri, f. 19. júlí 2005, áður
átti María, Fanneyju, f. 26. nóvem-
ber 1992, faðir Jóhannes Ingi-
mundarson. B) Elísabet, f. 25. júlí
1977.
Guðmundur lauk Miðbæjarskól-
anum í Reykjavík 1936. Á sínum
yngri árum var hann mikill áhuga-
maður um flugmódelsmíði, var
Minningarnar um hann elsku afa
minn eru margar. Ég flutti til ömmu
og afa með pabba þegar ég var
þriggja ára gömul eftir að móðir mín
lést. Ég var alltaf mikil afastelpa
enda var hann sá allra flottasti, vissi
allt og gat allt. Hann kenndi mér
margt og mikið um lífið og tilveruna
og verð ég honum ævinlega þakklát
fyrir frábært uppeldi. Hann hafði
einstakt lag á að útskýra hlutina fyr-
ir mér sem er víst ekki alltaf svo ein-
falt. Ég vaknaði á hverjum morgni
til að kveðja hann áður en hann færi
í vinnuna og beið svo fyrir utan húsið
á hverjum eftirmiðdegi eftir því að
hann kæmi heim úr vinnunni. Ég sé
hann enn þá fyrir mér þar sem hann
birtist fyrir hornið og ég hleyp í
fangið á honum. Þegar ég frétti að
hann ætlaði í þessa stóru aðgerð þá
fór ég heim til Íslands til að vera hjá
honum og við áttum yndislega helgi
saman áður en hann fór inn á spít-
alann. Við fengum okkur bíltúr
Grafningsleiðina austur í bústað eins
og í gamla daga en hann elskaði
þann stað. Afi átti langa og viðburða-
ríka ævi og mér þótti alltaf jafngam-
an að hlusta á sögurnar hans. Hann
hafði siglt um mörg höfin og komið á
ótrúlega staði og upplifað ýmislegt.
Hann hafði ævinlega góð ráð að gefa
þegar á þurfti að halda. Hans verður
sárt saknað.
Afi var alltaf mjög heilsuhraustur
en fyrir nokkrum árum missti hann
töluverða sjón á báðum augum.
Hann gerðist meðlimur í Blindra-
félaginu og átti margar góðar stund-
ir í opnu húsi og eignaðist marga
góða vini þar. Ég vil þakka öllum hjá
Blindrafélaginu fyrir frábæran
stuðning og frábært starf.
Elsku afi minn, mér finnst ótrú-
legt að þú sért farinn. Ég á eftir að
sakna símtalanna okkar um hverja
helgi en þó er ég þakklát fyrir allan
þann tíma sem við fengum saman.
Ég gleymi aldrei jólaballinu sem við
fórum á þar sem Grýla gamla mætti
á svæðið. Það greip um sig þvílík
hræðsla í salnum. Ég hékk á hand-
leggnum á afa hálft kvöldið því ég
var alveg viss um að Grýla gamla
þyrði nú ekki í hann. Að lokum fékk
afi mig nú til þess að sleppa og fara
og skemmta mér gegn því loforði að
hann myndi passa að ekkert kæmi
fyrir mig. Það fór nú líka svo að ég
komst heilu og höldnu heim af ball-
inu.
Elsku afi minn, ég veit að þú vakir
yfir okkur öllum núna og passar
okkur eins og þú alltaf gerðir. Ég
elska þig að eilífu. Guð geymi og
varðveiti þig.
Larissa.
Elsku hjartans afi minn. Ef eitt-
hvað er öruggt í heiminum er það að
dauðinn heimsækir okkur öll að lok-
um. En sem betur fer er hann gestur
sem maður býst aldrei við í heim-
sókn.
En nú var komið að því, elsku afi
minn, að þú fékkst heimsókn og
sofnaðir hinum hinsta svefni. Ég
verð að viðurkenna að það er búið að
vera ansi erfitt að sætta sig við það.
Þegar ég var að segja vinum mín-
um frá því að þú værir látinn spurðu
margir: „Var það afi sem átti sum-
arbústaðinn?“ og þá rann upp fyrir
mér að ég hef greinilega oft talað um
Birkisel og þig í sömu andrá. Enda
átti ég mínar bestu stundir með þér
uppi í sumarbústað. Okkur líður
báðum mjög vel þar.
Fyrir það fyrsta var bílferðin
austur afar áhugaverð og fræðandi.
Þú sagðir mér nefnilega yfirleitt
nöfnin á fjöllunum í kring og stund-
um fylgdu sögur með um tilurð
nafnanna. Þegar ég var yngri baðstu
mig oft að hjálpa bílnum upp brattar
brekkurnar í Grafningnum og þá
ýtti ég á sætið þitt með öllu mínu
afli.
Þegar ég fór að fara með vinum
mínum í sumarbústaðaferðir átti ég
erfitt með að vera róleg og slappa af,
því ég var vön því að maður væri að
aðhafast eitthvað í sveitinni. Það var
nefnilega ýmislegt sem þurfti að
dytta að í Birkiselinu og fékk ég að
taka þátt í öllu slíku. Þú áttir meira
að segja lítinn alvöru hamar sem ég
hafði aðgang að. Ég sá hann úti í
skúr um daginn vel ryðgaðan.
Til að byrja með var ekki renn-
andi vatn í bústaðnum og því voru
þær ófáar ferðirnar sem við fórum
saman niður að á að ná í vatn. Lengi
hélt ég að það væru mjög stórir fisk-
ar í Ölfusvatnsánni, en síðar komst
ég að því að þú varst bara að henda
steinum út í ána. En svona varst þú,
skemmtilega stríðinn.
Ég er afar þakklát fyrir það
hvernig þið amma leyfðuð mér að
hjálpa til, og er það líklegast ykkur
að mestu leyti að þakka að ég er ansi
liðtæk í hinum ýmsu iðngreinum í
dag. Mest þykir mér þó vænt um
litla hluti eins og það að þú kenndir
mér hvernig á að brjóta saman ís-
lenska fánann.
En svo kom að því að sjónin þín
fór að versna og seinna meir hjá
ömmu líka. Þá var komið að því að
endurgjalda greiðann og skutla ykk-
ur austur. Við tvö skutumst einnig
nokkuð oft tvö ein austur bara svona
til að athuga með hitt og þetta. En
fyrir mér verður þú órjúfanlegur
hluti af Birkiseli, enda byggðir þú
húsið sjálfur frá grunni og minning-
ar um þig eru á hverju strái. Þar er
gott að vera.
Þannig að þú sérð, elsku afi, að
það er margt og mikið sem þú hefur
kennt mér, þótt ég telji það ekki allt
upp hér. Það á eftir að verða erfitt að
venjast því að þú sért farinn, kemur
ekki lengur labbandi inn úr herbergi
fram í stofu á Háó, verður ekki til
staðar að passa upp á að fáninn verði
tekinn niður á réttum tíma í
Birkiselinu og kemur ekki í humátt á
eftir ömmu þegar þið komið í heim-
sókn.
En dauðinn er víst bara hluti af líf-
inu og stóra hjartað þitt var orðið
svolítið þreytt. En þú munt alltaf
eiga stóran part af mínu hjarta,
elsku afi minn, og ég þakka þér aftur
fyrir allt það sem þú hefur gefið mér
með nærveru þinni. Minningin um
þig mun lifa í mér.
Þótt augum ég beini út í ómælis geim,
ertu samt nálægur mér!
Því stjarnanna blik og birtan frá þeim
ber mér glampa frá þér.
(Hala Satavahana.)
Þín
Elísabet.
Elsku afi minn. Ég á enn bágt
með að trúa að þú sért farinn frá
okkur fyrir fullt og allt. Þegar ég
kvaddi þig á spítalanum þar sem þú
svafst sagði ég þér að þín yrði sárt
saknað ef þú tækir þá ákvörðun að
yfirgefa okkur. Þegar ég sagði þessi
orð trúði ég því að þú mundir ná
heilsu á ný þrátt fyrir að útlitið væri
ekki gott. Þú hefur alltaf verið svo
hraustur og aldrei kvartað.
Þegar ég horfi til baka þykir mér
óendanlega vænt um allan þann tíma
sem ég og fjölskylda mín höfum átt
með þér. Ég er þakklát fyrir að þú
hefur verið viðstaddur alla stórvið-
burði í mínu lífi til þessa, t.d. fyrr á
þessu ári brúðkaupið og fyrir
skemmstu skírnina hjá Stefáni Orra.
Þar sá ég þig vakandi í síðasta sinn.
GUÐMUNDUR
BJARNASON
✝ Halldóra Elías-dóttir fæddist á
Ísafirði 6. júní 1927.
Hún andaðist á
Landspítalanum í
Fossvogi 30. sept-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Elías Halldórs-
son, fyrrv. forstjóri
Fiskveiðisjóðs Ís-
lands, f. 4. maí 1901,
d. 31. júlí 1991, og
Eva Pálmadóttir, f.
8. maí 1904, d. 19.
nóvember 1993.
Systkini Halldóru eru: Erla, f. 8.
apríl 1925, og Ágúst Halldór, f. 29.
janúar 1931.
Hinn 9. nóvember 1963 giftist
Halldóra Sveini H. Ragnarssyni,
fyrrverandi félagsmálastjóra í
Reykjavík. Sonur þeirra er Sveinn
Andri Sveinsson, viðskiptafræð-
ingur, f. 16. ágúst
1964. Kona hans er
Þórunn Grétars-
dóttir, tölvunar-
fræðingur, f. 6.
mars 1965 og börn
þeirra eru Halldór
Fannar, f. 28. júní
1996, og Guðbjörg
Lilja, f. 29. maí
1998.
Halldóra stundaði
nám við Kvenna-
skólann í Reykjavík
árin 1940-1944. Hún
starfaði nær allan
sinn starfsaldur á skrifstofum
Reykjavíkurborgar, fyrst í Endur-
skoðunardeild en síðast sem deild-
arfulltrúi í Skráningadeild fast-
eigna til 1992.
Útför Halldóru verður gerð frá
Háteigskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
Í dag kveðjum við ástkæra tengda-
móður mína Halldóru Elíasdóttur eða
Haddý eins og hún vildi láta kalla sig.
Ég kynntist Haddý þegar við Sveinn
Andri sonur hennar byrjuðum að
rugla saman reytum. Strax við fyrstu
kynni vakti það virðingu mína hve vel
hún hugsaði um heimilið og sína nán-
ustu og er mér sérstaklega minnis-
stætt hve vel hún og Erla systir henn-
ar hugsuðu um móður sína síðustu
æviár hennar. Haddý var mikil fjöl-
skyldukona og vildi alltaf frétta reglu-
lega af sínu fólki. Barnabörnunum
sýndi hún mikla alúð og vildi allt fyrir
þau gera, hún fylgdist náið með þeim
þroskast og dafna og sýndi öllu því
sem þau tóku sér fyrir hendur mikinn
áhuga.
Eftir að bera fór á veikindum henn-
ar reyndi hún ávallt að gera sem
minnst úr þeim, var ósérhlífin og vildi
hlífa öðrum við áhyggjum af líðan
sinni. Við hlið hennar stóð Sveinn sem
klettur og tók smátt og smátt yfir
heimilisstörfin og veitti henni glaður
alla aðstoð sem hún þurfti svo hún
gæti dvalið sem lengst á heimili
þeirra.
Á honum hefur mikið mætt síðustu
mánuði og misseri. Elsku tengda-
pabbi, við finnum öll fyrir miklum
missi en þó enginn eins miklum og þú.
Megi góður guð styðja þig í sorginni.
Þórunn.
Það er erfitt að kveðja Haddí,
elskulega systur sem hefur verið svo
nákomin mér alla tíð.
Við erum fæddar á Ísafirði og
bjuggum þar í húsi sem pabbi nefndi
Ásbyrgi og stendur enn. Eftir stutta
viðkomu á Seyðisfirði, þar sem Ágúst
Halldór bróðir okkar fæddist, fluttum
við til Reykjavíkur. Þar bjuggum við
á Ásvallagötu 75 sem varð heimili for-
eldra okkar í fimmtíu ár. Við ólumst
upp við fyrirmyndaraðstæður og ást-
ríki foreldranna og nutum þess að
hafa föðurömmu okkar á heimilinu
þar til hún lést í hárri elli. Það var
samheldinn hópur sem bjó þarna
vestast á Ásvallagötunni og þetta var
yndislegur tími.
Haddí gekk í Kvennaskólann þar
sem hæfileikar hennar nutu sín mjög
vel. Síðar lærði hún matreiðslu í hin-
um þekkta skóla Cordon Bleu í París.
Ólíkt mér var hún alltaf afskaplega
myndarleg og flink í öllu sem laut að
heimilinu. Ég naut góðs af hæfileik-
um hennar á því sviði og leitaði alltaf
ráða hjá henni ef eitthvað stóð til.
Þegar við vorum ungar ferðuðumst
við mikið saman. Við tókum til dæmis
þátt í fyrstu hópferðinni sem var farin
til höfuðborga Norðurlandanna, eftir
að stríðinu lauk. Nokkrum árum
seinna fórum við til Ítalíu og heim-
sóttum helstu borgir. Við fórum líka
um Ísland; heimsóttum Þórsmörk og
Landmannalaugar. Þetta var á sjötta
áratugnum.
Haddí giftist Sveini árið 1963 og
Sveinn Andri fæddist árið eftir. Vin-
átta og hjálpsemi þeirra hjónanna
hefur verið mér ómetanleg. Það var
aldrei langt á milli okkar Haddíar og
samband okkar var alltaf náið. Við
töluðum saman næstum daglega, alla
okkar ævi, og ég sakna hennar sárt.
Erla Elíasdóttir.
Að heilsast og kveðjast er lífsins
gangur og nú hefur kær mágkona mín
kvatt eftir löng og ströng veikindi.
Snemma á skólaárum mínum hér
heima, þá í sumarvinnu á ýmsum
skrifstofum Reykjavíkurborgar,
kynntist ég Halldóru, sem jafnan var
kölluð Haddý.
Það var löngu áður en þau Sveinn
bróðir minn og hún fóru að draga sig
saman.
Haddý vann þá hjá endurskoðunar-
deild borgarinnar, og þar var mér
nokkrum sinnum tímabundið plantað
niður á þessum árum og vandfundinn
var betri og skemmtilegri vinnustað-
ur.
Og ekki skemmdi einvalalið ungra
stúlkna fyrir. Haddý sómdi sér vel í
þeim hópi.
Karlarnir á skrifstofunni, með
borgarendurskoðanda, þann litríka
embættismann í broddi fylkingar,
voru einnig einstakir úrvalsmenn og
oft hreinir gleðigjafar. Sannast þar
bezt, að limirnir dansa eftir höfðinu.
Svo ólíkir sem við Sveinn bróðir
minn vorum á uppvaxtarárum okkar,
var samkomulag okkar nær undan-
tekningarlaust mjög gott. Og ekki
versnaði samkomulagið, er þau
Haddý og Sveinn gengu í hjónaband,
hálffertug, eftir að hafa bæði unnið
um langan tíma á skrifstofum borg-
arinnar.
Og þá var ekki tjaldað til einnar
nætur.
Haddý ólst upp í skjóli góðra og
velmetinna foreldra með eldri systur
og yngri bróður. Sveinn var hins veg-
ar elztur í hópi átta af tíu systkinum,
er komust á legg. Yngri systkinum
sínum reyndist hann alla tíð stoð og
stytta. Með hjónabandi sínu sleit
Sveinn rúmlega tveggja áratuga trú-
lofun við Knattspyrnufélagið Fram,
þar sem hann hafði m.a. unnið til
meistaratitils í handbolta og setið níu
ár í stjórn félagsins.
Þau Haddý og Sveinn náðu frá upp-
hafi vel saman þrátt fyrir, að hún
kæmi frá nokkuð vernduðu umhverfi,
en hann frá húsi, sem hurðir léku lið-
ugt á hjörum nær allan sólarhringinn.
Svo reis hamingjan einna hæst, er
sonurinn, eina barn þeirra, leit dags-
ins ljós. Meðan hann var að vaxa
nokkuð úr grasi, gerðist Haddý um
skeið heimavinnandi húsmóðir. Því
hlutverki skilaði hún með sóma eins
og öllu öðru, sem hún tók sér fyrir
hendur. Dugnaður og smekkvísi
hennar setti mark sitt á fallegt heim-
ili.
Ekki brugðust heilladísirnar held-
ur þeim hjónum, er sonurinn gekk í
það heilaga með Þórunni sinni og tvö
barnabörn, drengur og stúlka, lífguðu
brátt heldur betur upp á tilveru
ömmu og afa. Þá var oft í koti kátt.
Draumar og veruleiki höfðu fallið í
einn farveg.
Með aldrinum var Haddý sem fyrr
glæsileg kona í sjón og reynd. Eðl-
islæg háttvísi og hógværð í velgengni
brást henni aldrei.
Þau hjón hafa lifað giftusamlegu
lífi. Systkinum sínum var Haddý kær
og systkinum Sveins var hún hugljúf
mágkona, sem sakna hennar nú og
blessa minningu hennar.
Sveini bróður mínum, Sveini Andra
og Þórunni sem og börnum þeirra,
HALLDÓRA
ELÍASDÓTTIR