Morgunblaðið - 07.10.2005, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 45
MINNINGAR
að standa rétt að verki og bera okkur
rétt við vinnuna því öðrum kosti
máttum við eiga yfir höfði okkar
skammarræðu um það hvernig ekki
ætti að gera hlutina. Þú lagðir alltaf
áherslu á að hlutirnir væru rétt gerð-
ir og hefur það verið gott veganesti.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Hvíl þú í friði
Pétur, Ingólfur, Elínborg og Örn.
Þegar haustar að og litir sumars-
ins byrja að fölna þá andast Pétur Jó-
hannesson á Vífilsstaðaspítala eftir
löng og erfið veikindi.
Árið er 1956 og undirritaður er á
ferð í Chevrolet-fólksbifreið á leið
vestur á Sand, bílstjórinn er Pétur
Jóhannesson, vegirnir voru ekki eins
greiðfærir þá og nú til dags og þegar
við vorum að keyra Mýrarnar þarna
forðum daga þá gekk á með útsynn-
ingsskúrum og talsvert var um hvörf
í veginum, sem þurfti að varast. Pét-
ur stakk þá upp á því að ég yrði á „út-
kikk“ og tilkynnti um dældir og mis-
fellur framundan á veginum, svo að
hann gæti betur einbeitt sér að
akstrinum. En með þessu fékk hann
mér ákveðið verkefni. Þannig var
Pétur, átti auðvelt með að kveikja
áhuga og hrífa aðra með sér.
Ég man að ég var talsvert upp með
mér yfir því að þekkja þennan mynd-
arlega mann, háan og grannan og að
spóka sig um á Sandinum með hon-
um var ákveðið kikk, og þar að auki
var hann giftur móðursystur minni,
henni Elínborgu.
Pétur var húsasmíðameistari og
vann alla sína starfsævi að iðn sinni.
Hann var verkstjóri hjá trésmiðjunni
Byggir hf.
sem stóð innarlega við Miklubraut.
Þetta var nokkuð stór vinnustaður og
oft glatt á hjalla í vinnunni og líka
stundum tekið á því eftir vinnu.
Síðar stofnaði hann fyrirtækið
Bygging ásamt öðrum en eignaðist
það síðar einn og rak það í mörg ár.
Pétur var mjög hjálpsamur og
bóngóður Þegar ég stóð í húsbygg-
ingu laust fyrir 1970 þá aðstoðaði
hann mig á margvíslegan hátt og var
alltaf tilbúinn að hjálpa og redda
málum, og það hafa áreiðanlega fleiri
sömu sögu að segja.
Pétur og Borga bjuggu lengst af á
Kársnesbraut og þangað var gott að
koma. Gestrisni þeirra hjóna og hlýja
var einstök.
Í veikindum sínum naut hann um-
hyggju konu sinnar sem ávallt var til
staðar.
Á kveðjustund er margs að minn-
ast en mér er efst í huga þakklæti
fyrir einlæga vináttu og hjálpsemi
Péturs.
Elínborgu frænku, Jóhannesi, Sól-
borgu og Magnúsi og fjölskyldum
þeirra, votta ég dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Péturs Jó-
hannessonar.
Jón M. Björgvinsson.
Mínar fyrstu minningar um Pétur
móðurbróður minn eða Pétur pabba
eins og ég hef alltaf mátt kalla Pétur
eru aðfangadagskvöld á Kársnes-
brautinni. Mér er minnisstætt hvað
Pétri pabba fannst mikilvægt að allir
væru komnir í hús og allt væri tilbúið
þegar jólin voru hringd inn. Ég átti
undantekningalaust yndislegt að-
fangadagskvöld hjá Pétri og Borgu,
frá því að ég man fyrst eftir mér sem
barn þar til að ég stofnaði eigin fjöl-
skyldu.
Pétur pabbi var kletturinn í huga
okkar mömmu. Hjálpsamur, hvetj-
andi, réttlátur, vinnusamur, jákvæð-
ur, ómetanleg fyrirmynd. Aldrei mun
ég gleyma því hversu góður og hjálp-
samur Pétur var við mömmu mína
þegar hún þurfti á því að halda. Alltaf
stóðu dyr þeirra hjóna Péturs pabba
og Borgu mömmu opnar ef á þurfti
að halda, þótt í nægu væri að snúast
bæði í vinnu og á heimilinu á Kárs-
nesbrautinni.
Með þessum fáu orðum minnist ég
Péturs pabba. Fjölskylda mín og
mamma sendum Borgu mömmu,
Jóa, Sólborgu, Magga og fjölskyld-
um þeirra samúðarkveðju. Megi guð
blessa minningu Péturs pabba.
Edda Magnúsdóttir.
gæðum sem okkur veitir viturleg
forsjá til ánægjuauka er vináttan dýr-
mætust.“ (Epikúros).
Það er rúmt ár síðan Villi bróðir
hans lést. Í veikindum hans reyndist
Kiddi okkur í fjölskyldunni frábær-
lega vel. Varla leið sá dagur síðustu
fimm mánuðina sem Villi dvaldi
heima að Kiddi kæmi ekki í heimsókn
og stytti honum stundir. Þeir röbb-
uðu saman um allt milli himins og
jarðar. Báðir höfðu áhuga á ljóðum og
söng og þá var hlustað á ljúfa tónlist,
farið með vísur, hlegið og grátið, allt
eftir því hvernig líðanin var þann dag-
inn.
Börnin okkar Villa, tengdabörn og
barnabörn voru öll vinir Kidda,
kunnu vel að meta hann og þótti vænt
um hann og barnabörnin okkar settu
hann jafnvel næstan afa sínum. Kiddi
var gull af manni.
Elskulegu systkini, Hilda, Ásdís,
Sigurjón og Kiddi Villi, tengdabörn
og barnabörn, þið reyndust pabba
ykkar frábærlega vel í veikindum
hans, hann elskaði ykkur takmarka-
laust og barnabörnin voru honum
mjög hjartfólgin. Ég bið guð að blessa
ykkur minningarnar og vaka yfir
ykkur öllum um ókomin ár.
Allra okkar kynna, er ánægjulegt að
minnast.
Mér finnst slíkum mönnum, mannbætandi
að kynnast.
(Kristján Jónsson frá Skála.)
Guð blessi minningu Kristins Sig-
urjónssonar.
Erla Bergmann.
Við áttum ófáar stundirnar saman
við afi. Hrafnhólarnir voru mitt annað
heimili fram eftir aldri og þar var nú
aldeilis ekki setið á auðum höndum.
Afi tók alltaf vel á móti fólki, nóg til
af súkkulaði og sætindum, og oftar en
ekki kraumaði í kjötsúpu inni í eld-
húsinu, enda kjötsúpan hans afa með
eindæmum bragðgóð. Alltaf átti afi til
ís handa okkur barnabörnunum og
eiginlega bara allt sem hugurinn
girntist á þessum aldri. En þó að sæt-
indin vantaði ekki á annarri hæðinni í
Hrafnhólunum var alltaf mesta fjörið
þegar við fórum út í bílskúr. Þá fyrst
fóru hlutirnir að gerast. Grútskítugir
upp fyrir haus, enda mældist dugn-
aðurinn á þessum árum eftir því
hversu skítugur maður var.
Þeir voru nokkrir bílarnir sem við
gerðum við, afi og ég. Já, ég gerði við
fleiri bíla fyrir sjö ára aldur en ég
mun nokkurntíma gera restina af æv-
inni. Hversu stór minn þáttur var er
ekki aðalatriðið, hvort sem það var að
rétta afa skrúfulykil, negla í bílskúrs-
hurðina eða hella niður olíu, þá sagði
afi alltaf að ég kæmi að góðum notum
þarna í bílskúrnum, þó hann hafi ann-
að slagið skellt einum „sjúlla“ á mig.
Félagsskapurinn var það sem við
sóttumst báðir eftir, enda kom okkur
vel saman strákunum.
Ég man að þegar ég var yngri þá
hélt ég alltaf að afi Kiddi væri ríkasti
afi í heimi. Ástæðan var einföld. Inni í
Hrafnhólum átti hann lítinn kassa, lít-
inn þrískiptan trékassa, eiginlega
kistu, dálítið eins og kastali, með læs-
ingum úr járni og geymdur í neðstu
hillunni inni í stofu. Kassinn var alltaf
stútfullur af klinki. Eyddi ég ófáum
tímunum í það að telja alla peningana
hans afa, liggjandi á stofuteppinu og
stafla klinkinu í búnka eftir gildi og
stærð. Og svo, þegar allt klinkið hafði
verið margtalið, reyndi ég að upplýsa
afa um það hvað hann væri alveg of-
boðslega ríkur. Afi gamli brosti alltaf
vel út í annað þegar ég sagði að hann
væri svo ríkur. Hann sagðist vera rík-
ur, en síst væri það nú út af pening-
unum. Ég hélt nú að afi væri eitthvað
að misskilja málið, með kistu stútfulla
af peningum, en þegar aldurinn fór að
telja og vitið að stíga í kollinn þá auð-
vitað skildi ég hvað hann var að
meina. Því að afi var ríkasti maður í
heimi, elskaður og dáður. Síkátur og
fullur af kærleik. Alltaf á hlaupum út
um allt, tilbúinn að hjálpa öllum og
gera allt fyrir alla.
Ég mun aldrei kynnast neinum þér
líkum, afi minn. Ég sakna þín, gamli
töffari.
Hestamaður fyrir austan, boxari í
Ármanni og sjómaður við strendur
Rússlands. Takk fyrir allt, elsku afi
minn, ég á þér svo margt að þakka.
minning þín lifir að eilífu.
Ég mun segja mínum barnabörn-
um sögur af afa Kidda.
Ég bið þig að vera mér við hlið alla
mína daga. Rokkum á þetta saman.
Sigurður Straumfjörð Pálsson.
Elsku afi. Það er ótrúlega skrýtið
að þú sért farinn. Það var alltaf svo
spennandi að fá að vera hjá afa
nammikalli eins og við kölluðum þig.
Þú fórst alltaf með mig, Guðrúnu og
tvíburana í bíltúr að kaupa nammi,
eða með Báví til að leyfa henni að
hlaupa. Svo þegar við fluttum norður
komstu reglulega í heimsókn og varst
alltaf á milljón allan tímann. Hélst
garðinum fínum og gerðir upp bað-
herbergi með pabba og margt fleira.
Svo hlakkaði ég alltaf svo til að koma
til Reykjavíkur í heimsókn til þín,
elsku afi. En núna þegar ég kem þá
ertu ekki þarna lengur, allt er svo
tómlegt og skrýtið án þín. Þú varst
svo frábær, vildir alltaf hjálpa öllum
og gera allt fyrir alla, þú varst svo
yndislegur og góður. En þú ert samt
kominn á betri stað uppi hjá Guði
núna og finnur ekkert til og líður bet-
ur. En ég elska þig, elsku besti afi
minn, og þú ert alltaf í hjarta mínu.
Þín
Heiðdís Rósa.
Mig langar til að minnast afa míns
með nokkrum orðum. Hann var svo
góður og yndislegur í alla staði, orðið
nei var varla til í hans orðaforða og
maður kom aldrei að lokuðum dyrum
hjá afa. Hann hugsaði vel um okkur
fjölskylduna og alla þá sem stóðu
honum næst og á meðan hann hafði
heilsu til leið varla sá dagur að hann
ræki ekki inn nefið þó ekki væri nema
í fimm mínútur, bara svona til að
tékka á okkur hvort það væri ekki allt
í lagi. Ég gat alltaf leitað til afa, alveg
saman hvert tilefnið var. Á fyrstu ár-
unum mínum í framhaldsskóla fór ég
stundum til hans til að fá að læra hjá
honum í friði og ró og fyrsta sem hann
spurði mig alltaf að um leið og hann
kom inn úr dyrunum var hvort ég
væri nú ekki örugglega búin að borða
eitthvað. Þetta var afi, alltaf að passa
að manni liði vel og hefði nóg. Þegar
ég var komin með bílpróf og bíl og
farin að keyra þá var alveg sama stórt
eða smátt sem ég þurfti hjálp með
varðandi bílinn, afi var alltaf kominn
fyrir hálft orð.
Afi minn var hress, yndislegur,
brosmildur, einstaklega góðhjartaður
og vildi öllum vel. Hann var alltaf til
taks og stóð alltaf við bakið á mér
sama hvað á reyndi og fyrir það verð
ég honum ævinlega þakklát. Þúsund
þakkir fyrir allt, elsku afi minn, ég
elska þig af öllu hjarta og minning þín
mun lifa í hjarta mínu um ókomna tíð.
Þín
Bergrún Lilja.
Elsku afi Kiddi. Nú ert þú farinn til
Jesú og við vitum að þér líður vel
núna. Eins og Eydís Rós sagði, þá
ertu ekki lengur lasinn heldur hefur
Jesú læknað þig og ætlar að passa þig
fyrir okkur.
Elsku afi, við kveðjum þig með
miklum söknuði og biðjum góðan Guð
að geyma þig. Takk fyrir allar góðu
stundirnar sem við áttum með þér.
Þetta er ekki eins og við héldum að
það ætti að vera. Við höfðum svo
stóra drauma og miklar væntingar.
En nú ert þú farinn og hefur skilið
okkur eftir með minningar um bros
þitt. Aldrei höfum við vitað um neitt
sem er svona erfitt að skilja, og það er
ekkert sem við getum sagt sem tekur
sársaukann við að missa þig.
En við getum grátið með von, kvatt
þig með von, því að kveðjustund okk-
ar er ekki endirinn.
Við syrgjum með von, og trúum
með von, að það sé sá staður til þar
sem við sjáum þig á ný.
Því nú ert þú heima, nú ert þú
frjáls. Við elskum þig.
Þínar afastelpur
Eydís Rós og Telma Lind.
Elsku afi okkar var mjög skemmti-
legur kall. Við kölluðum hann alltaf
afa Kidda. Það var eitthvað skrítið ef
við sáum hann ekki allavegana einu
sinni á dag. Því afi kom alltaf reglu-
lega til okkar. Ef hann kom ekki
hringdum við í hann. Hann gerði allt-
af allt fyrir okkur, lagaði hjólin og
keyrði okkur í fótbolta og aðstoðaði
okkur alltaf þegar okkur vantaði
hjálp og var alltaf til taks. Þegar afi
veiktist flutti hann til okkar í Greni-
byggðina og bjó hjá okkur þangað til
hann fékk íbúðina í Norðurbrúninni.
En alltaf kom afi þegar honum leið
illa, til okkar.
Hann afi Kiddi mætti á alla fót-
boltaleiki þegar hann gat og strák-
arnir í fótboltanum voru byrjaðir að
kalla hann afa Fótbolt. Afi var alltaf
glaður og kátur. Hann var mjög góð-
ur við okkur öll og talaði vel um alla.
Við eigum eftir að sakna hans mjög
mikið en við vitum að honum líður
miklu betur núna.
Guðmundur Kristinn
og Guðbjörn Jón.
Elsku besti afi minn. Afi minn var
yndislegur maður, hann var alltaf að
hjálpa öllum í kringum sig. Það er svo
skrýtið að hafa hann ekki hjá sér
lengur og erfitt að missa þennan frá-
bæra vin frá sér.
Takk fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir mig, ég elska þig, afi minn.
Kveðja.
Þitt afabarn
Guðrún Hanna.
Mig langar að fara nokkrum orðum
um frænda minn hann Kidda. Þeir
voru bræður hann og pabbi, góðir
bræður, félagar og vinir.
Mín uppvaxtarár bjó Kiddi fyrir
austan þannig að ég var búinn að slíta
barnsskónum þegar við kynntumst
að gagni og þau kynni þróuðust fljót-
lega í góða vináttu, Kiddi var þannig
maður. Hann var hugljúfur og
skemmtilegur, brosmildur og alltaf
stutt í grín og hlátur. Og hjálpsamur,
já, hjálpsemi hans og hvernig hann
bókstaflega tók á sig verkefni og
vandamál fólksins í kringum sig og
leysti er til eftirbreytni en ekki hægt
að fara fram á.
Við ræddum ýmis mál og höfðum
stuðning hvor af öðrum. Baráttu hans
við þann illvíga sjúkdóm sem tekið
hafði Steina bróður hans, Sigurð mág
hans og pabba með stuttu millibili
ræddum við og stöppuðum stálinu
hvor í annan, reyndar var æðruleysi
hans og lífsgleði með þeim hætti að
vafasamt var hvor taldi kjarkinn í
hvorn.
Kidda var annt um börnin sín og
varð tíðrætt um þau og hann sá ekki
sólina fyrir barnabörnum sínum og
var afi eins og þeir gerast bestir og
þeirra missir er mestur.
Um leið og ég kveð þig, vinur, vil ég
votta börnum þínum og barnabörnum
mína dýpstu samúð. Megi guð blessa
þau og leiða þau í gegnum sorgina.
Vindurinn hvíslar í vanga minn
og vætla tárin niður kinn
til saknaðar ég í sálu finn
sem fann ég ekki áður.
Með guðs englum gengur andi þinn,
í gleði ei lengur þjáður.
(Heimir Bergmann.)
Heimir.
Elsku Kiddi frændi. Síðast þegar
við hittum þig, fyrir nokkrum mán-
uðum, varstu bara nokkuð sprækur.
Við vissum auðvitað að þú varst orð-
inn mikið veikur og það var viss léttir
þegar við fréttum að þú værir farinn,
þú varst orðinn svo kvalinn.
Nóttina sem þú kvaddir dreymdi
mömmu ömmu Rósu, þar sem hún
var að fara í peysufötin og sagðist
þurfa að drífa sig því hún væri að fara
í afmæli. Það er enginn vafi á því að
hún hefur tekið vel á móti þér.
Draumurinn hefur örugglega verið
mömmu huggun.
Kátínan og sönggleðin er það sem
stendur upp úr í minningunum um
þig. Það var alltaf svo gaman þegar
Kiddi frændi kom í heimsókn. Marg-
ar sögurnar sagðir þú okkur af
prakkarastrikum og ævintýrum ykk-
ar pabba í gamla daga. Þær hefðum
við svo sannarlega átt að varðveita á
pappír eða snældu. Ætli þið séuð ekki
að skemmta ykkur konunglega þarna
uppi við að rifja þær upp!
Guð geymi þig, Kiddi frændi, og
takk fyrir allt.
Elsku Sigurjón, Kiddi, Hildur,
Dísa og aðrir aðstandendur, þið eigið
alla okkar samúð.
Drottinn, er endar mín ævi
öruggt ég treysti á það,
að í himinsins heilögu sölum
þar hafir þú búið mér stað.
Ég treysti því nú, að bænin sé brú,
sem mig bera mun alla leið til þín.
En eitt er þó best
og sem undrar mig mest,
það er elskan, sem berð þú til mín.
(Árni Sigurj.)
Systkinin í Skipó.
Það er erfitt að sætta sig við að
Kiddi frændi sé farinn, svo kær var
hann fjölskyldunni. Hann var tíður
gestur á heimili mömmu og pabba í
Bleikjukvíslinni. Hjálpsemi hans var
einstök. Ef einhver var að byggja eða
í vandræðum með bílinn var hann
fyrstur til að bjóða fram aðstoð. Ósér-
hlífni Kidda kom best í ljós ef erf-
iðleikar steðjuðu að hans nánustu. Þá
var hann til staðar eins og klettur. Í
veikindum pabba var velvild hans og
hlýja óendanleg. Hann var óþreyt-
andi að koma í heimsókn og sat þá oft
löngum stundum á spjalli við pabba til
að stytta honum stundir. Það var
mömmu og okkur öllum ómetanlegur
styrkur að eiga Kidda að á þeim erf-
iðu tímum.
Kiddi var rólyndismaður og heima-
kær. Hann fylgdist vel með, var nokk-
uð pólitískur og hafði ákveðnar skoð-
anir á ýmsum þjóðmálum en þar sem
í öðru ræddi hann málin öfgalaust, án
fordóma og talaði ekki illa um nokk-
urn mann. Hann var áhugamaður um
knattspyrnu og harður Frammari. Í
síðasta skiptið sem ég hitti hann á
Landspítalanum töluðum við um fót-
bolta en þá var Fram nýfallið úr úr-
valsdeildinni. Við vorum báðir
óhressir með það en hann taldi að fall-
ið yrði bara til góðs, menn myndu
koma margefldir til baka og vera
snöggir að vinna sig upp í úrvalsdeild
að nýju. Dæmigert fyrir Kidda að sjá
jákvæðar hliðar á öllum málum. Kiddi
bar sig ávallt vel þrátt fyrir veikindin
en átti erfitt með að sætta sig við að
geta ekki unnið.
Jafnvel þegar hann var orðinn
rúmfastur fann maður að hann ólgaði
af eirðarleysi yfir að geta ekki verið á
fullu við að hjálpa vinum og fjölskyldu
í ýmsum framkvæmdum eins og hann
var vanur. Ég veit að margir munu
minnast Kidda með þakklæti og
hlýju.
Gamalt dægurlag inniheldur ljóð-
línuna „traustur vinur getur gert
kraftaverk“, hún á vel við Kidda og
hans nærveru í gegnum tíðina. Hafðu
þökk fyrir samfylgdina, Kiddi minn,
fullvissan um að það verður vel tekið
á móti þér þar sem þú ert nú er okkur
styrkur.
Öllum ættingjum Kidda og vinum
sendum við, ég og fjölskyldan, inni-
legar samúðarkveðjur.
Ingólfur Sigurðsson.
Hann lætur ekki deigan síga, mað-
urinn með ljáinn. Þeir kvöddu með
einungis árs millibili bræðurnir,
pabbi og Kiddi. Hver hefði trúað því?
Kiddi reyndist foreldrum mínum
stoð og stytta – ekki aðeins í veik-
indum pabba, heldur árin öll á undan.
Hann var vakinn og sofinn yfir vel-
ferð þeirra og lét engan bilbug á sér
finna. Traustari vinur er vandfund-
inn. Undir það síðasta, þegar pabbi
varð að láta undan síga, var Kidda þó
verulega brugðið.
Það fannst glöggt. Hví höggvið er
aftur og enn í sama knérunn veit eng-
inn en hitt veit ég að við sitjum eftir
með sorg í hjarta.
Kiddi var ekki síður góður vinur
okkar systkinanna. Gegnheill, traust-
ur, óeigingjarn og glaðsinna; þannig
var Kiddi.
Að leiðarlokum vil ég, fyrir okkar
hönd, þakka honum samfylgdina. Við
sendum börnum hans, tengdabörn-
um, barnabörnum og öðrum aðstand-
endum hugheilar samúðarkveðjur.
Við grátum góðan dreng.
Bragi V. Bergmann.