Morgunblaðið - 07.10.2005, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 7. OKTÓBER 2005 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Rannveig Böðv-arsson fæddist á
Vesturgötu 32 í
Reykjavík 8. júlí
1924. Hún lést á
Akranesi hinn 28.
september síðastlið-
inn. Rannveig var
dóttir Mattheu
Kristínar Pálsdótt-
ur Torp saumakonu
(8.11. 1902–12.12.
1946) og Pálma
Hannessonar rekt-
ors (3.1. 1898–22.11.
1956). Matthea
Kristín móðir Rannveigar giftist
Christian Evald Torp veitinga-
manni (14.4. 1904–11.12. 1965).
Hann var kjörfaðir Rannveigar.
Bróðir hennar sammæðra er Páll
Torp (1927). Sonur Christians
Evalds Torp og seinni konu hans
Johanne Torp er Holger Torp
(1950). Systkini hennar samfeðra
eru Jón Skúli (1927–1935), Ingi-
björg Ýr (1931), Pétur Jökull
(1933–1984), Skúli Jón (1938) og
Pálmi Ragnar (1940) Pálmabörn.
Rannveig giftist Sturlaugi H.
Böðvarssyni útgerðarmanni (5.2.
1917–14.5. 1976) 14. apríl 1945 og
fluttist til Akraness og bjó á Vest-
urgötu 32 á Akranesi alla tíð. For-
eldrar Sturlaugs voru Ingunn
Sveinsdóttir (3.8. 1887–25.2. 1969)
og Haraldur Böðvarsson (7.5.
1889–19.4. 1967). Síðar eignaðist
Rannveig vin og samferðarmann
sem var Sveinn Björnsson stór-
kaupmaður (9.7. 1917–7.4. 1996).
Börn Rannveigar og Sturlaugs
eru Matthea Kristín (1947), gift
Benedikt Jón-
mundssyni, þau eiga
tvær dætur og tvo
dóttursyni; Harald-
ur (1949), kvæntur
Ingibjörgu Pálma-
dóttur, þau eiga
fjóra syni og sex
barnabörn; Sveinn
(1951), kvæntur
Halldóru Friðriks-
dóttur, þau eiga tvo
syni og fimm barna-
börn; Rannveig
(1954), gift Gunnari
Ólafssyni, þau eiga
fimm börn og fjögur barnabörn;
Sturlaugur (1958), kvæntur Jó-
hönnu Hallsdóttur, þau eiga tvö
börn, börn Jóhönnu og stjúpbörn
Sturlaugs eru þrjú og eitt barna-
barn; Helga Ingunn (1963), gift
Haraldi Reyni Jónssyni, þau eiga
fjögur börn. Dóttir Sturlaugs af
fyrra hjónabandi er Ingunn Helga
(1941), gift Hauki Þorgilssyni.
Þau eiga fjögur börn. Barnabörn-
in eru 26 og barnabarnabörnin
18.
Rannveig var ung við nám og
störf í Danmörku en gekk síðan í
Verslunarskólann. Þá vann hún
ýmis skrifstofustörf hjá Tryggva
Ófeigssyni, stórútgerðarmanni í
Reykjavík. Rannveig var stjórnar-
formaður Haraldar Böðvarssonar
& Co um árabil. Hún var sæmd
riddarakrossi hinnar íslensku
fálkaorðu fyrir störf sín í sjávar-
útvegi 1993.
Rannveig verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Haustsólin stráði geislum sínum
inn í sjúkrastofuna um leið og við-
burðaríku lífi minnar góðu tengda-
móður lauk. Það var fallegt að sjá
hana kveðja hópinn sinn stóra sem
hafði vakað til skiptis yfir henni síð-
ustu dægrin. Sjá Sturlaugana tvo,
son hennar og Sturlaug Friðrik son-
arson, þétt við hlið hennar. Við fund-
um svo sterkt að þriðji Sturlaugur-
inn beið hennar hinum megin, stóra
ástin í lífi hennar. Við fundum
óskýranlega eftirvæntingu í loftinu
líkt og þegar barn fæðist. Þrátt fyrir
sterkan lífsvilja voru síðustu miss-
erin henni erfið vegna endurtekinna
áfalla.
Fráfall Rannveigar markar djúp
skil í lífi okkar fjölskyldu. Með henni
er gengin ættmóðirin sem hélt liðinu
sínu saman. Eins og segulþráður
sogaði hún okkur til sín. Henni
fannst raunar aldrei nógu margt í
kringum sig, naut þess innilega að
vera innan um fólk.
Hún var stolt af fólkinu sínu og
óþreytandi að minna á kosti þess.
Hún var á sama tíma strangur gagn-
rýnandi ef henni þótti eitthvað mega
betur fara. Jafnan fannst henni af-
komendurnir ýmist líkjast sér eða
Sturlaugi. Að þessu var oft brosað í
fjölskyldunni.
Stórar veislur áttu vel við hana og
enginn var flinkari en hún að efna til
fagnaðar og var þá ekkert til sparað.
Ef einhver spurði: „Er þetta ekki
einum of?“ var svarið ávallt: „Hvis
det skal være fest, so skal det være
fest.“
Hún var ekki gömul amma sem
prjónaði sokka og sagði sögur. Hún
var amma sem las tækniblöð, bíla-
blöð og vissi allt um tónlist og tísku.
Við sóttum allan okkar fróðleik á
þessu sviði til hennar og fannst
stundum nóg um nýjungagirnina um
leið og barnabörnunum fannst þetta
nákvæmlega fróðleikurinn sem
skipti máli. Það var því oft spenn-
andi fyrir þau að heimsækja hana til
að fræðast um nýjustu tækniundrin
í veröldinni. Hún var kona sem vissi
hvað hún vildi, lét aldrei bíða til
morguns, það sem hægt var að gera
í dag. Fylgdi öllu fast eftir og skildi
hún þess vegna allt umhverfið sitt
eftir með glæsibrag hvert sem aug-
um er litið.
Hún lét sig alltaf miklu varða út-
gerðarfélag Haraldar Böðvarssonar
sem tengdafaðir hennar stofnaði og
eiginmaður stjórnaði á meðan hann
lifði. Vegferð fyrirtækisins og fólks-
ins sem þar starfaði var kjarninn í
lífi og starfi hennar sem og fólksins
hennar. Henni var mikið í mun að
sjá starfsemina blómstra og lagði
sitt af mörkum til að svo mætti vera.
Heimili hennar var jafnt opið fyrir
starfsfólki og gestum fyrirtækisins,
innlendum sem erlendum.
Við tengdamæðgurnar bjuggum á
sömu torfu í yfir þrjátíu ár, og geng-
um saman í gegnum súrt og sætt.
Drengirnir okkar Haraldar nutu
góðs af nærveru við hana. Hún var
mér afar góð tengdamóðir og þótt
við værum báðar þekktar fyrir að
vera stjórnsamar tókst okkur furðu
vel að lifa saman slysalaust. Fyrir
það er ég Guði þakklát, því enginn
nema hann hefði getað stillt svo
ólíka strengi saman. Sennilega var
það sáttfýsi hennar að þakka, hún
átti auðvelt með að fyrirgefa. Það
sterkasta í fari tengdamóður minnar
voru aðlögunarhæfileikar hennar.
Þeir nýttust henni á langri lífsleið
því hún þurfti oft að takast á við
þung áföll, breyta um stefnu og
byrja upp á nýtt. Að mörgu leyti er
æska hennar okkur svolítið óskrifað
blað því að það var í hennar eðli að
gera gott úr flestum hlutum. Víst er
að það hafa verið erfið spor fyrir
hana þegar hún var alein send til
Danmerkur þá aðeins ellefu ára
gömul og var fjarri ástvinum sínum í
nokkur ár. Þetta var á þeim árum
þegar berklar geisuðu á Íslandi og
fjölskylda hennar fór ekki varhluta
af þeim vágesti. Ævintýri lífs henn-
ar hófst þegar hún ung kynntist
Sturlaugi, glæsilegum útgerðar-
manni frá Akranesi. Frá fyrsta degi
bar hann hana á örmum sér í orðsins
fyllstu merkingu, allt til hinsta dags.
Hann var einstaklega góður maður
og gaf hann henni flest þau tækifæri
sem hún hafði áður aðeins lesið um í
ævintýrum. Já þau voru glæsilegt
par tengdaforeldrar mínir og geisl-
uðu af ást. Þó er lífið aldrei svo gott í
sinni bestu mynd að ekki falli á það
skuggar, því fengu þau bæði að
kynnast þótt flestir dagar væru
bjartir með tækifæri við hvert fót-
mál. Það var þung raun þegar Stur-
laugur féll snögglega frá langt um
aldur fram. Þá sýndi Rannveig sem
oftar að hún gat tekist á við erfiðar
aðstæður. Hún var baráttukona.
Börnin hennar voru sjaldan langt
undan en ég veit að Helga, yngsta
dóttir hennar, veitti henni ómetan-
legan stuðning á mörgum erfiðustu
stundum lífs hennar. Í nokkur ár
átti hún góðan félaga, Svein Björns-
son stórkaupmann í Reykjavík. Sá
vinskapur gaf henni mikið en hann
lést fyrir níu árum. Miklar og góðar
hugsanir fylgja Rannveigu yfir í
nýja sólarlandið, það höfum við
fundið á undanförnum dögum og er-
um öllum vinum hennar innilega
þakklát. Foreldrar mínir þakka
henni alla tryggð, vinsemd og ástúð
sem hún hefur sýnt þeim alla tíð.
Að leiðarlokum þakka ég henni
langa og gæfuríka samferð, þakka
henni að hún skyldi gefa mér það
besta sem ég á. Ég bið börnum
hennar blessunar. Megi englar Guðs
vaka yfir henni.
Ingibjörg Pálmadóttir.
Hver á nú að segja okkur hvað er í
heimsfréttunum? Og hver á að segja
okkur fréttir af hvert öðru, þegar
við í önnum dagsins gefum okkur
ekki tíma til að fara í heimsóknir eða
lyfta símtóli?
Já, hvað nú?
Þetta og margt fleira flýgur í
gegnum huga minn þar sem ég
stend ásamt nokkrum öðrum fjöl-
skyldumeðlimum við dánarbeð
tengdamóður minnar. Við erum öll
hnípin og sorgmædd, þó við trúum
því að nú líði henni betur. Það er svo
sárt að kveðja.
Nú breytist allt. Hún var samein-
ingartáknið okkar. Stóra húsið á
Vesturgötunni verður aldrei samt
aftur. Þar var miðstöð fjölskyldunn-
ar, stöðugur straumur alla daga, oft-
ast glatt á hjalla. Mikið var þar um
veisluhöld, afmæli, skírnarveislur,
matarboð o.s.frv. og þá var hún
Rannveig mín í essinu sínu. Því
meira um að vera, því meira gaman
hjá henni. Hún var mikil fjölskyldu-
manneskja og naut þess að hafa
helst allan hópinn sinn í kringum
sig.
Það verður skrítið að keyra inn
stéttina og vita að Rannveig situr
ekki í eldhúsinu að lesa blöðin eða í
stofunni að horfa á sjónvarpið. Það
var alltaf svo gott að koma á Vest-
urgötuna, þar var glæsileikinn í fyr-
irrúmi og hún sjálf alltaf svo fín og
flott hvort sem klukkan var 10 að
morgni eða 10 að kvöldi.
Ég þakka Rannveigu samfylgdina
og fyrir það sem hún var mér og
mínum. Ég trúi því að nú sé hún bú-
in að hitta gamla vini, búin að fara í
lagningu, komin í falleg föt og
kannski á leiðinni til Flórída.
Hvíl í friði, mín kæra. Guð og góð-
ir englar styðji ástvini þína alla.
Blessuð sé minning þín.
Jóhanna Hallsdóttir.
Að fara „út í hús“ var eitthvað
sem var fastur punktur í tilveru okk-
ar bræðra. Þetta var alltaf sagt þeg-
ar heimsækja átti ömmu Rannveigu
sem bjó í næsta húsi. Það voru mikil
forréttindi fyrir okkur að fá að alast
upp í nágrenni við ömmu. Þar dvöld-
um við oft löngum stundum og
reyndist hún okkur ávallt sem önnur
móðir. Enginn eldaði betri mat enda
var aldrei til sparað í smjöri, sykri
eða öðrum hráefnum til þess að
bragðbæta matreiðsluna. Hennar
manneldismarkmið voru ekki þau
sömu og hjá hinu opinbera. Hún var
ekki lengi að slá upp dýrindis mál-
tíðum þegar við birtumst. Ef við
höfðum verið á ferðalagi í einhverja
daga sagði hún alltaf það sama þeg-
ar við komum aftur: „Ægilega ertu
orðinn horaður, vinur.“ Maður
þurfti síðan að hafa sig allan við að
torga því sem lagt var á borðin. Í því
sambandi vitnaði hún oft til afa
Sturlaugs sem hafði það viðkvæði að
betra væri „að útbúa of mikið en of
lítið“. Þetta heilræði tók hún amma
ávallt mjög alvarlega.
Amma var mjög ung í anda. Þrátt
fyrir að vera komin á efri ár hafði
hún alltaf mikinn áhuga á nýjustu
tækni. Hún átti nýja fartölvu og var
að sjálfsögðu tengd við internetið.
Hún var með fullkomnasta GSM og
heimasíma sem til er á markaðnum.
Hún endurnýjaði reglulega sjónvörp
og hljómflutningsgræjur. Ef hún
fékk slíkan búnað í afmælisgjöf frá
fjölskyldunni, þá skilaði hún honum
yfirleitt aftur til þess að fá sér eitt-
hvað ennþá fullkomnara. Hún fylgd-
ist með straumum og stefnum í
tískuheiminum og vissi yfirleitt bet-
ur en við unglingarnir hvað væri að
komast í tísku og var óspör að segja
okkur til í þeim efnum. Amma var
með ólæknandi bíladellu og helst
vildi hún vera á kraftmiklum bílum
enda var hún dugleg að keyra og
ferðast, allt þar til hún fékk áfall fyr-
ir rúmum tveimur árum. Það reynd-
ist henni erfitt þar sem hún naut sín
hvað best á faraldsfæti. Helst vildi
hún alltaf hafa mikið um að vera.
Hún varð fljótt óróleg ef einhver
lognmolla var í kringum hana.
Tveir af okkur bræðrum voru svo
lánsamir að eiga þess kost að ferðast
með henni í Englandi nú í sumar.
Hún þurfti að leggja á sig talsvert
ferðalag og þrátt fyrir veikindi sýndi
hún ótrúlegan dugnað og kveinkaði
sér aldrei. Fátt líkaði henni betur en
að sitja í sólinni og því kom það sér
vel að veðrið lék við okkur þessa
daga. Þá daga hvarflaði það ekki að
okkur að hún ætti svo stutt eftir sem
raun bar vitni. Þetta minnir okkur á
það hversu mikilvægt er að njóta
hverrar stundar sem okkur er út-
hlutað.
Amma var ákveðin kona sem vissi
hvað hún vildi, kona sem betra var
að vera sammála. Ef maður var ekki
sammála kaus maður oft að leiða það
hjá sér frekar en að hella sér út í
orðaskipti sem einungis gátu endað
á einn veg. Það var þó ávallt gott að
koma heim til hennar að degi lokn-
um til þess að slaka á, oft til þess að
sitja hjá henni og spjalla um það
sem á daginn hafði drifið eða ein-
faldlega að þegja með henni, fletta
blöðunum eða horfa á sjónvarpið. Ef
við þurftum frið og ró völdum við yf-
irleitt að koma við hjá ömmu. Við
munum sakna þess að geta ekki
lengur komið við á Vesturgötunni og
notið þar samverustunda með henni.
Það verður erfitt að hugsa sér Vest-
urgötu 32 án hennar. Ljómi hennar
og afa Sturlaugs mun þó alltaf lifa í
húsinu. Blessuð sé minning þeirra.
Sturlaugur, Pálmi,
Ísólfur og Haraldur.
Hún amma Rannveig, eða amma
Púsla eins og ég kallaði hana alltaf,
var engin venjuleg amma. Hún var
stanslaust á ferðinni út og suður og
alltaf með fulla dagskrá. Hún elsk-
aði blóm, bíla, ferðalög og allar
mögulegar tæknigræjur.
Amma var alltaf vel til höfð með
nýlagt hár og í fallegum fötum í
björtum litum. Hún vildi alltaf hafa
fínt og snyrtilegt í kringum sig. Hún
vildi líka að við stelpurnar í fjöl-
skyldunni værum vel snyrtar, með
hárið almennilegt og við áttum að
standa okkur í húsmóðurstörfunum
og dekra við karlmennina. Hún lét
okkur líka heyra það ef við vorum
eitthvað reyttar um hárið og ef eng-
inn var varaliturinn. Sjálf elskaði
hún bjarta og bleika liti og henni
leist ekkert alltof vel á hvað við
stelpurnar vorum alltaf í dökkum
fötum, alltof mikið svart, sagði hún.
Amma var hrifin af blómum. Hún
keypti sér alltaf rósir öðru hverju án
tilefnis. Það lærði ég af henni að það
þarf ekki að vera tilefni til að kaupa
rósir. Rósir gleðja sálina. Það er
nóg.
Amma var með bíladellu á háu
stigi. Hún skipti reglulega út bílum
fyrir nýja. Hún las bílablöð eins og
dönsku blöðin og það var mikið tekið
frá henni þegar hún hætti að geta
keyrt sjálf. Það var mikil frelsis-
svipting. Hún var nefnilega vön að
fara út á bílnum oft á dag, skreppa
til Reykjavíkur þegar henni datt það
í hug og hún keyrði hringveginn 72
ára með vinkonu sinni og fannst það
lítið mál. Hún var svo glöð þegar ég
seldi gamla Galantinn minn og
keypti lítinn Polo í staðinn. Henni
fannst Galantinn vera drusla og hún
skildi ekki hvað ég gat átt hann
lengi. Ömmu fannst Poloinn flottur
og hún tók alltaf eftir því þegar hann
var nýbónaður.
Amma elskaði ferðalög. Hún eign-
aðist kærasta, sem var Sveinn
Björnsson, eftir að afi Sturri dó og
saman ferðuðust þau út um allan
heim. Það fannst henni gaman og
skemmtilegast af öllu þótti henni að
fara til Flórída þar sem hún gat
fengið brúnan lit í sólinni.
Amma talaði oft um ástina og
hvað það væri mikilvægt að rækta
sambandið vel. Hún vildi að við
stelpurnar hugsuðum vel um strák-
ana okkar og dekruðum við þá. Við
köllum strákana hennar ömmu
stundum gulldrengina en í þeim
hópi eru auðvitað líka eiginmenn
kvennanna í fjölskyldunni því hún
dekraði alltaf svo við þá. En auðvit-
að dekraði hún við okkur líka.
Í júlí í sumar borðuðum við saman
á sunnudagskvöldi eins og venjulega
hjá mömmu og pabba og amma var
líka með okkur. Við Árni höfðum
verið á fótboltamóti alla helgina
bæði að vinna á mótinu og horfa á
strákana keppa og höfðum ekkert
eldað neitt alla helgina. Árni segir
þá hvað það sé nú gott að fá loksins
almennilegan mat. Ég get ekki lýst
augnaráðinu sem hún amma sendi
mér þá. Hún var ekki hrifin. Nú fæ
ég að heyra það, hugsaði ég, en hún
sagði ekki neitt. En þegar við keyrð-
um hana heim um kvöldið gaf hún
mér nýjasta tölublað Gestgjafans
svo ég gæti eldað eitthvað gott fyrir
strákana mína!
Amma fékk fartölvu þegar hún
varð áttræð. Hún var svo hrifin af
tölvutækninni og öllu því sem henni
fylgdi. Langömmubörnin sátu með
henni við tölvuna og þau flökkuðu
saman um netið.
Ef þau spurðu hana hvenær hún
ætlaði að flytja inn á Höfða var svar-
ið að hún væri nú ekki orðin nógu
gömul til þess. Hún keypti sér risa-
stórt sjónvarp í vor sem var stærra
en öll sjónvörp sem langömmubörn-
in höfðu áður séð. Þeim fannst
amma æði að eiga svona flotta
græju. Og þau kölluðu hana líka allt-
af bara ömmu, hún vildi það, því
„langamma“ var orð fyrir eldri kon-
ur en hana.
Núna í september þegar amma
var komin á sjúkrahúsið fæddist
nýjasta langömmubarnið hennar á
hæðinni fyrir neðan. Þegar henni
var boðið að fara niður og sjá litlu
prinsessuna þeirra Sólveigar og
Njáls þá vildi hún fara fyrst í lagn-
ingu! Svona var amma. Alltaf flott
og alltaf glæsileg.
Elsku amma, ég trúi því að nú líði
þér vel og búin að hitta strákana
þína þá afa Sturra og afa Svein og
alla hina sem fóru á undan þér. Þeir
hafa örugglega tekið vel á móti þér
með rauðum og bleikum rósum.
Rannveig Lydia
Benediktsdóttir
(Púsla yngri).
Nú á ég enga ömmu og finnst það
hálf glatað þó svo ég eigi nú að telj-
ast fullorðinn maður. Málið er bara
að amma hefur alltaf verið til staðar,
hluti af minni tilveru og fastur
punktur. En ekki lengur.
Amma Púsla eins og hún var köll-
uð var engin venjulega amma, a.m.k.
ekki amma eins og hinir krakkarnir
áttu. Hún prjónaði ekki handa okkur
barnabörnunum vettlinga eða lopa-
sokka. Ég er ekki einu sinni viss um
að hún hafi kunnað að prjóna. Aldrei
sá ég hana sauma heldur. Hún sagði
okkur ekki ævintýri eða sögur það
ég muni, a.m.k. ekki skáldaðar sög-
ur, og það var ýmislegt sem hún
gerði ekki sem þótti á þeim tíma
nokkuð sjálfsagt að ömmur gerðu.
En hún gerði svo margt annað
fyrir okkur krakkana sem aðrar
ömmur gerðu ekki og við munum
aldrei gleyma.
Amma Púsla bauð okkur í leik-
húsið, kom með ævintýralega hluti
handa okkur frá útlöndum, hún fór
með okkur á tónleika, bauð okkur út
að borða og auðvitað í mat á Vest-
urgötunni líka. Hún var afbragðs
kokkur og bakaði bestu kökur í
heimi.
Heimili ömmu var líka eins og höll
úr öðrum heimi, þar var allt miklu
flottara og fínna en alls staðar ann-
ars staðar, eins og þar byggi prins-
essa.
Amma var mikil flökkukind, hún
var alltaf á ferðinni, rúntaði milli
Akraness og Reykjavíkur á fína
bílnum sínum langt fram á áttræð-
isaldur. Hún ferðaðist mikið, hafði
yndi af ferðalögum og veðursælum
RANNVEIG
BÖÐVARSSON