Morgunblaðið - 10.11.2005, Síða 31

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 2005 31
MINNINGAR
eftir heimboði til að skoða nýja grip-
inn. Við fórum og leigðum Gone With
the Wind sem var uppáhalds kvik-
myndin hennar ömmu og þannig var
hún að sjálfsögðu uppáhalds myndin
mín líka. Hún sagði mér frá því hvern-
ig hún hefði klætt sig upp þegar hún
fór í bíó og hún mundi það eins og í
gær þegar hún fór að sjá myndina
(umrædda mynd) í kvikmyndahúsi.
Enn í dag á þessi kvikmynd stað í
hjarta mínu.
Árið 1990 ákvað amma að kaupa
tvo ársmiða í Borgarleikhúsið og bauð
mér með sér þann vetur. Þetta fannst
mér alveg æðislegt, að fá að klæða
mig upp og fara eins og fullorðna fólk-
ið í leikhús og ekki á einhver barna-
leikrit heldur alvöru leikrit og er mér
minnistæðast leikritið „Fló á skinni“,
hugsanlega af því að amma ræddi svo
mikið um það.
Undanfarin 5 ár bjó amma á
Hjúkrunarheimilinu Eir. Henni þótti
alltaf gaman að fá gesti en henni þótti
það sérstaklega gaman þegar ég tók
Lukku, litlu kisuna mína, með í heim-
sókn. Það var svo gaman að sjá hvað
þær voru góðar saman og hversu
mikla „lukku“ hún vakti hjá ömmu og
öðrum vistmönnum.
Það er með söknuði sem ég kveð
ömmu mína í dag og lýk þessum orð-
um mínum með einni af stökum lang-
ömmu minnar og tengdamóður ömmu
Oddnýjar.
Einn er sá, sem öllum gefur
óskahvíld á hinztu stund.
Líknarfaðmi veika vefur,
veitir sæta hvíld og blund.
(Guðrún Magnúsdóttir.)
Þitt barnabarn
Brynhildur Magnúsdóttir.
Mig langar til að minnast hennar
ömmu minnar hér með nokkrum orð-
um.
Ég var svo heppin að fá að þekkja
ömmu mjög vel. Mamma og pabbi
hafa alltaf haft mikið samband við
ömmu og varla liðu jól eða áramót án
þess að amma væri með. Börnin mín
fengu einnig að kynnast langömmu
sinni mjög vel og það er ómetanlegt
þegar unga fólkið fær að kynnast
eldri kynslóðum sem hafa aðrar skoð-
anir og meiningar gagnvart lífinu.
Það kennir okkur að meta það sem
gerst hefur í gegnum tíðina.
Amma var kjólameistari og í dag
hefði hún eflaust verið kölluð hönn-
uður.
Vinir og kunningjar komu með
teikningar til hennar af fatnaði sem
þá langaði að klæðast og amma gat
galdrað fram flíkina á stuttum tíma.
Hún var líka mjög flink að prjóna. Ég
man vel eftir því að ég var eina stelp-
an í mínum vinkonuhópi sem átti
prjónuð föt á barbie-dúkkurnar mín-
ar, því amma prjónaði föt á alla fjöl-
skylduna, ég átti karl, konu og lítið
barn og amma gat á einhvern undra-
verðan hátt prjónað föt á allar dúkk-
urnar, meira að segja barnið. Ekki
gæti ég leyst það verkefni.
Síðustu ár voru ömmu erfið. Hún
var mikið veik og fyrir svona sterka
og sjálfstæða konu var erfitt að þurfa
að vera algjörlega upp á aðra komin.
Ég veit að hún hefur fengið sína lausn
og að henni líður miklu betur núna.
Ég finn samt fyrir miklum söknuði og
eftirsjá eftir góðri og duglegri konu
sem kenndi mér margt.
Elsku amma, guð geymi þig og ég
vona að þú hafir það gott núna. Ég
kem til þín seinna og þá fáum við okk-
ur sérrý og rifjum upp gamlar og góð-
ar minningar.
Takk fyrir allt! Þín
Dóra.
Oddný systir mín, eða Nýja, eins og
ég kallaði hana ætíð, er látin. Það er
margs að minnast eftir langa sam-
veru. Það er rúmt ár á milli okkar og
við gerðum allt saman, fylgdumst að í
skóla og leik, gleði og sorg. Það vant-
aði alltaf lesefni í sveitinni þegar við
vorum litlar og í stað þess að önnur
læsi bókina á undan, þá lásum við
hana saman, sátum samhliða í rúminu
og þannig lásum við margar bækur.
Hún bjó í Reykjavík með manni sín-
um Birni Jóhannessyni og þau eign-
uðust 5 stúlkur og 1 son. Þau skildu
svo eftir stormasamt hjónaband. Hún
var mjög fær saumakona og sú iðja
var haldreipi hennar ásamt ýmsu
öðru á þeim árum sem á eftir fóru. En
þetta bjargaðist allt hjá henni og
börnunum, þau voru líka dugleg í
vinnu og skóla.
En heilsufar hennar var ekki gott.
Strax sem barn og unglingur var hún
dettin og við hlógum að henni og litum
á þetta sem klaufaskap. Þegar fram
liðu stundir fór að bera á verkjum í
fótum og víðar og um fertugt var hún
komin með staf, fallegan silfurbúinn,
því hún vildi alltaf hafa fallegt í kring-
um sig. Svo liðu árin og síðan komu
hækjur og uppskurðir og á endanum
hjólastóll. En hún var hörkudugleg og
var heima í sinni íbúð í nokkur ár eftir
þetta – auðvitað með hjálp sinna nán-
ustu.
Síðustu árin dvaldi hún á hjúkrun-
arheimilinu Eir, þá orðin algjörlega
ósjálfbjarga, lengst af hafði hún þó
mátt í höndunum, sérstaklega í hægri
hendi Þar var henni sinnt af alúð og
hlýju. Henni þótti gaman að ferðast
og það var ótrúlegt hvað henni tókst
að fara víða þrátt fyrir heilsuleysi
sitt.. En það var fyrst og fremst henn-
ar eigin dugnaður og vilji sem réð því
að þessir hlutir gengu. Nýja og Bjössi
bjuggu lengi á Laugaveg 85. Þetta
var á þeim góðu og gömlu dögum þeg-
ar ekkert sjónvarp var og við gátum
leyft okkur að ónáða hvort annað hve-
nær sem var dags. Laugavegurinn
var í þjóðbraut þá og bæði ég og aðrir
nýttu sér það. Ég held að ýmsir
frændur okkar og frænkur, sem voru
að fóta sig í Reykjavík, einmana,
auralitlir og ungir, muni þá tíma þeg-
ar gott var líta inn til Nýju frænku.
Þar var alltaf heitt á könnunni og tek-
ið á móti þessum unglingum með
hlýju. Stundum var jafnvel hvolft
bolla og svo hlegið að spádómunum.
Nýja systir lætur eftir sig 6 börn.
Það er sá auður sem hún lætur þjóð-
félaginu eftir. Það gefa margir minna.
Elsku systir, ég trúi því að þú gang-
ir nú staflaust á nýjum slóðum.
Þín systir
Ásta.
Oddný, eða Nýja, eins og við flest
þekktum hana, lést 21. október sl. Þó
að Nýja hefði átt í mörg undanfarin ár
við ýmsan alvarlegan heilsufarsvanda
að stríða, þá fór hún allra sinna ferða,
bæði innanbæjar og utanlands, allt
þar til líkamlegt þrek hennar var
þrotið.
Nýja var með afbrigðum fróðleiks-
fús um alla hluti. Hún fylgdist með
áhuga með innlendum og erlendum
stjórnmálum, var áskrifandi að er-
lendum fréttatímaritum, hafði mikinn
áhuga á sögu og náttúru landsins.
Hún hafði gaman af því að ferðast, en
það liggur í hennar fjölskyldu, sem á
sinn uppruna á hinni afskekktu sveit
Aðalvík í Norður-Ísafjarðarsýslu.
Foreldrar Nýju voru þau Ólafur
Helgi Hjálmarsson frá Stakkadal og
Sigríður Jóna Þorbergsdóttir frá
Efri-Miðvík. Þau eignuðust níu börn
en sjö náðu fullorðinsaldri: Ragnhild-
ur Hulda, Oddný, Ásta, Kjartan
Theophilus, Friðrik Steinþór, Sveinn
og Helga. Sveinn lést árið 1967 og nú
er Nýja öll.
Aðalvíkingar bjuggu við talsverða
einangrun allt frá landnámi og eru
ákaflega samheldnir enn þann dag í
dag, þó nú séu liðin meir en 50 ár síð-
an þessi staður var yfirgefinn, þá hitt-
ast þeir oft á ári og gera sér glaðan
dag, sjá sjálfir um veitingar,
skemmtiatriði og syngja svo þjóðsöng
sinn. Einstakar fjölskyldur hópa sig
gjarnan saman við borð og oftar en
ekki snúast samræðurnar um forna
tíð, atburði og fólk. Það er gaman að
fylgjast með þessu og Nýja naut sín
vel á þessum samkomum, því minni
hennar var allt til dauðans alveg
óbrigðult. Ólafur faðir hennar var
talsverður ævintýramaður, en hann
fór ungur að árum til Point Roberts í
Bandaríkjunum en sneri aftur til Að-
alvíkur þar sem hann gekk að eiga
Sigríði. Þar stundaði hann sjó-
mennsku og landbúnaðarstörf, en
hann var þar að auki góður hagleiks-
maður. Sigríður hélt myndarheimili
og börnin voru tápmikil. Árið 1928
hélt Ólafur enn til Point Roberts, en
föðurbróðir hans hafði þá arfleitt
hann að bújörð sinni. Sigríður hélt svo
seinna út með allan barnahópinn, sem
þá var fjögur börn. Þetta var mikil
ævintýraferð, en eiginlega hálfgerð
svaðilför, því farið var um England og
þaðan til Halifax og svo þaðan með
lestum og öðrum farkostum allt til
Point Roberts. Ferðin tók alls sex vik-
ur og voru ferðalangarnir að vonum
fegnir að komast á leiðarenda. Nýja
minntist þess oft hve kolalyktin hefði
verið kæfandi á leiðinni í gegnum
undirgöngin í Klettafjöllum. Ólafur
stundaði auk búskapar aðra launaða
vinnu, svo sem að vera veiðivörður
vegna laxgangna sem gengu upp
Fraiserfljótið, en þar kynntist hann
ýmsu misjöfnu. Sigríður var húsmóð-
ir og nýtti kunnáttu sína vel, bruggaði
t.d. ágætan bjór, sem hún reyndar
neytti aldrei sjálf, bjó til eplakökur úr
eigin garði og skyr sem varð afar vin-
sælt af nágrönnunum.
Loftslag á þessum slóðum við
Kyrrahafið er mjög milt og þar er
mjög gróðursælt og þrífast t.d. ýmis
ávaxtatré og aðrar nytjajurtir og var
þetta mikil breyting frá staðháttum í
Aðalvík, en að vísu fylgdi þessu ýmis
óværa, eins og alls konar kvikindi, svo
sem mýbit og eitraðar slöngur og
fleira slíkt. En heimskreppan mikla
fór að bæra á sér og þeim leist mjög
illa á þróun mála á þessum stað og því
var ákveðið að snúa aftur heim til Að-
alvíkur.
Við þessar aðstæður ólst Nýja upp
og mótuðuðu þær líf hennar og lífs-
viðhorf. Hún gat vel rifjað upp að-
stæður á hinum ýmsu stöðum þar
sem hún hafði búið og skemmtileg at-
vik og manneskjur, sem hún hafði
kynnst á lífsleiðinni.
Sjálf yfirgaf hún Aðalvík árið 1940
til að stunda iðnnám í kjólagerð í
Reykjavík og lauk því með meistara-
réttindum. Hún giftist Birni Jóhann-
essyni og átti með honum 6 börn:
Guðbjörgu, Arndísi, Jóhönnu Guð-
rúnu, Hildi, Ólöfu Sigríði og Arin-
björn. Þau áttu ekki til lengdar skap
saman og slitu samvistir.
Ég kynntist Nýju og fjölskyldu
hennar þegar ég kvæntist Helgu syst-
ur hennar árið 1965. Mér er mjög
minnisstætt eitt atvik en það var
haldin einhver veisla hjá Aðalvíking-
um á Hótel Loftleiðum og ég var að
ráfa þar um og reyna að finna salinn
og þá opnast mér sýn að löngu borði,
þar sem Nýja og dætur hennar sátu
og heilsuðu mér brosandi. Enn þann
dag í dag er mér þessi sýn minnis-
stæð, því þær voru allar svo fallegar,
vel klæddar, ugglaust í kjólum, sem
Nýja hafði sniðið, og sýndu mér svo
vinsamlegt viðmót.
Nýja hafði margar hliðar, hún var
mikill prakkari og stríðin, fyndin og
sagði vel frá. Hún var góð eftirherma
og hafði að gamni sínu lagt sig eftir að
ná suðurríkjahreim á enskuna. Það
var alltaf gaman að hitta Nýju, jafnvel
þó að hún hefði verið bundin við
sjúkrabeð ofan á hjólastólsvist í nokk-
ur ár, því hún var svo andlega hress
og fylgdist vel með öllu.
Ég er ekki sorgmæddur yfir því að
þessu stríði hennar sé lokið. Hún var
mikill höfðingi og lifði og dó með reisn
og vil ég minnast hennar með þriðja
erindi sálms Hallgríms Péturssonar,
Allt er eins og blómstrið eina:
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er:
grösin og jurtir grænar,
glóandi blómstrið frítt,
reyr, stör sem rósir vænar
reiknar hann jafnfánýtt.
(Hallgrímur Pétursson.)
Þú skilur eftir góðar minningar um
skemmtilega konu, „solong“ Nýja.
Ásgeir Leifsson.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SIGRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ,
Reykjavík,
er látin.
Útförin hefur farið fram.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á Efstabæ, í
hjúkrunarheimilinu Skógarbæ, fyrir einstaklega góða umönnun og hlýju.
Gyða Guðmundsdóttir, Kjartan Örn Kjartansson,
Guðmundur Guðmundsson,
Ólafur R. Guðmundsson, Matthildur Skaftadóttir,
Sigríður Guðrún Guðmundsdóttir, Jóhann R. Benediktsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, bróðir, mágur
og frændi,
SKÚLI JÓNSSON
bóndi á Selalæk,
Rangárvöllum,
lést á Landspítalanum mánudaginn 7. nóvember.
Útför hans fer fram frá Keldnakirkju laugardaginn
12. nóvember og hefst athöfnin kl. 13.00.
Blóm og kransar eru afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast hans, er bent
á heimahlynningu krabbameinssjúkra.
Aðalheiður Finnbogadóttir
og fjölskylda,
Eygló Jónsdóttir, Bragi Haraldsson,
Egill Jónsson, Helena Weihe,
Sjöfn Guðmundsdóttir,
Svanborg Jónsdóttir, Sæmundur Ágústsson,
Bjarni Jónsson, Kristín Bragadóttir,
Bjarnveig Jónsdóttir, Ármann Ólafsson,
Bára Jónsdóttir, Árni Þór Guðmundsson,
Þórir Jónsson, Guðný Sigurðardóttir,
Viðar Jónsson, Jóna Árnadóttir,
Guðjón Egilsson
og fjölskyldur þeirra.
Sambýlismaður minn og bróðir okkar,
ÞÓRHALLUR ÁGÚST ÞORLÁKSSON
leigubílstjóri
frá Skógum í Öxarfirði
lést á elliheimilinu Grund laugardaginn 5. nóvem-
ber.
Jarðsett verður frá Fossvogskapellu föstudaginn
11. nóvember kl. 11.00.
Steinunn Indriðadóttir
og systkini hins látna.
Elskulegur sambýlismaður minn, faðir okkar
og sonur,
SVEINN J. FRIÐRIKSSON,
Hafnarstræti 9,
Akureyri,
verður jarðsunginn frá Akureyrarkirkju mánudaginn
14. nóvember kl. 13:30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á Hjarta-
vernd.
Björk Þorgrímsdóttir,
Salvar, Helgi Rúnar
og Jón Heiðar Sveinssynir,
Guðrún Þorsteinsdóttir.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
JÓHANNA I. ÞORBJÖRNSDÓTTIR,
Einigrund 5,
Akranesi,
lést á Sjúkrahúsi Akraness þriðjudaginn 8. nóv-
ember.
Sveinsína Guðrún Steindórsdóttir, Björn Mikaelsson,
Inga Þorbjörg Steindórsdóttir, Sigurður Mikaelsson,
Sigurður Heiðar Steindórsson, Sigríður Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.