Morgunblaðið - 19.12.2005, Side 31

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. DESEMBER 2005 31
MINNINGAR
er til okkar um ráð og fyrirbæn
tengt okkar helgustu trú. Við getum
ekki heldur skipt á sannleikanum
fyrir lygina. Við hljótum því að
minnast skyldunnar í ráðgjöf og fyr-
irbænum með því að benda okkar
jarðneska samferðafólki, sem leitar
ráða og fyrirbænar hjá okkur, ávallt
á „hið sanna ljósi, sem upplýsir
hvern mann“, eins og Jóhannes guð-
spjallamaður lýsir frelsaranum í 9.
versi 1. kafla guðspjalls síns og á
„veginn, sannleikann og lífið“ sam-
anber orð Jesú um hann sjálfan í 6.
versi 14. kafla Jóhannesarguð-
spjalls.
Helgi komst ekki hjá því fremur
en margir aðrir að þurfa að upplifa
og þola misbeitingu og mótlæti í lífi
sínu og óréttlæti þessa heims varð
hann að glíma við. Það er sárt til
þess að vita að í önn dagsins hugði
Helgi ekki nægjanlega að eigin
kröftum, þreki, vörnum og úthaldi.
Þegar Helgi heimsótti okkur hjónin
fyrir rúmu ári skynjuðum við, að
Helgi átti í mikilli baráttu innra með
sér. Þó ekki vissum við, hvað hafði
verið að gerjast í huga hans, skynj-
uðum við þó, að gleðin og lífsneistinn
var ekki til staðar sem fyrr. Helgi
fékk að finna fyrir því að hans eigin
varnargarðar brustu. Ánauðarok
hafði tekið sér bólfestu, sem olli hon-
um mikilli sálarangist og neyð. Ég
veit að hann úthellti oft hjarta sínu
frammi fyrir Drottni sínum og frels-
ara, sem hann hafði falið líf sitt ung-
ur að árum og sem aldrei brást hon-
um. Við fráfall Helga er mikið skarð
fyrir skildi. Hans er sárt saknað, en
ég þakka Drottni fyrir að hafa notið
vináttu hans öll þessi ár. Það var
ekki mögulegt fyrir Helga að búa
lengi við ánauðarok í þessu jarðlífi.
Hann vissi betur, bjó yfir mikilli og
dýrmætri reynslu. Hann hafði upp-
lifað áratugum áður, hversu gott ok
Jesú Krists er og hvíldin, sem það
gefur, var hans hjartans þrá. Því
verða orð Jesú Krists í lok 11. kafla
Matteusarguðspjalls síðustu kveðju-
orð mín um Helga Vápna. Þannig
biðjum við hjónin í trúnni á Jesú
Krist, sem Helgi átti, öllum aðstand-
endum og ástvinum huggunar og
friðar í þeirra miklu og djúpstæðu
sorg með orðum frelsarans:
Komið til mín, allir þér sem erfiði hafið og
þungar byrðar, og ég mun veita yður hvíld.
Takið á yður mitt ok og lærið af mér, því að
ég er hógvær og af hjarta lítillátur, og þá
munuð þér finna hvíld sálum yðar. Því að
mitt ok er ljúft og byrði mín létt.
Ólafur Ó. Jakobsson.
Við höfum verið samferða misnáið
frá 1968. Þá gisti Helgi í mínum for-
eldrahúsum er hann heimsótti Vest-
mannaeyjar í fyrsta skipti. Hann
launaði greiðann með vatnslitamynd
er hann málaði af Brandi, Álsey og
Surtsey baða sig í merlandi útsæn-
um. Þá brosti blíð veröld og björt
framtíð við okkur báðum.
Allt var svo einfalt og vonarríkt;
trúa á Guð, lesa Biblíuna og treysta
því að „frá Guði kemur skrefum
mannsins festa“. Helgi gekk til liðs
við Hvítasunnusöfnuðinn á þeim ár-
um. Hann varð strax umönnunar-
samur og gerði sér far um að heim-
sækja gamla fólkið. Ef hann grunaði
að einhver væri einmana þá sá hann
til þess að viðkomandi þurfti ekki að
vera í hópi þeirra gleymdu. Hann
tók gjarnan gítarinn með í heim-
sókninrnar og söng lögin um Guð og
vonarríka framtíð í hans ríki. Alltaf
var Helgi hvers manns hugljúfi.
Svo varð stutt hlé hjá okkur. Hann
dvaldi í Svíþjóð um skeið en fluttist
til Vopnafjarðar 1974 ásamt eigin-
konu sinni Örnu Pálsdóttur og dótt-
urinni Öddu þar sem ég og kona mín
bjuggum frá ’73–’75. Hann réðst til
kennslu við Barna- og unglinga-
skólann, sá um barnastarfið í Hvíta-
sunnukirkjunni um árabil og veitti
söfnuðinum forstöðu um árabil.
Flest börn staðarins nutu sunnu-
dagaskólans hjá honum og blessuð-
ust við nærveru Helga.
Ég og fjölskylda mín fluttumst til
Vestmannaeyja 1975. Þó svo fjar-
lægðin milli okkar hafi aukist og
fennt í slóðina var ævinlega góð vin-
átta milli okkar. Helgi var viðkvæm-
ur fagurkeri. Hann átti erfitt með
átök og rökræður þegar honum
fannst menn vilja láta skerast í odda.
Hann fór að sinna meira listrænum
hæfileikum sínum og tók upp lista-
mannsnafnið Vopni. Eitt sinn kom
hann til Vestmannaeyja með mikla
sýningu og þá var lýðum ljóst að
Helgi Vopni var glúrinn og fram-
sækinn myndlistarmaður. Skömmu
síðar lagði hann land undir fót og fór
til framhaldsnáms í Noregi. Hann
kynntist nýjum hliðum listar og trú-
ar og þar glæddist löngunin til að
sameina trú, kennslu og list. En
Arna sá um að dæturnar nytu ör-
yggis og stöðugleika á heimilinu.
Skömmu seinna fluttust þau frá
Vopnafirði til Akureyrar í nýbyggt
hús á Teigarsíðu. Hann lagði ekki
krafta sína fram í Hvítasunnusöfn-
uðinum og trúðu menn því að hann
þyrfti svigrúm og hvíld. Hann fann
sig meira í söngstarfi þjóðkirkjunn-
ar.
Þegar ég fluttist til Akureyrar
haustið 2001 bauð Helgi mig velkom-
inn. Hafði Helgi sinnt frum-
kvöðulsstarfi um tíma í umönnun og
listsköpun geðsjúkra sem hann flutti
til Geðhjálpar í Reykjavík og reynd-
ist það himnasending fyrir innan-
búðarmenn.
Hann hóf djáknanám á þessum
tíma og sinnti þannig áhuga sínum í
trúnni á Guði. En stundum kom
hann að þeim atriðum sem honum
fannst falla illa að hans skoðunum.
Hann hallaði sér meira á þann væng
að hið mannlega fengi stærra pláss
og mild ásjóna Biblíunnar væri látin
brosa við mannlegum breyskleika.
Í dag kveðjum við góðan dreng,
ljúfan mann og framúrskarandi afa.
Allir sem kynntust Helga sakna
hans og hefðu svo gjarnan viljað fá
að njóta samvista við hann miklu
lengur. Hann var ljúfur vinur.
Fjölskyldu Helga votta ég mína
innilegustu samúð.
Snorri í Betel.
Við, starfsfólk og gestir Geðhjálp-
ar höfum fundið til í hjartanu síðan
okkar kæri vinur Helgi Jósefsson
kvaddi okkur með svo skyndilegum
hætti. Þrátt fyrir sorgina og sárs-
aukann sem sorginni fylgir þá höfum
við líka fundið til þakklætis yfir öll-
um þeim gjöfum sem þessi góði mað-
ur gaf okkar gestum sem jafnframt
voru nemendur hans. Helgi var
nefnilega einstaklega gjafmildur
maður. Það sem hann gaf mest af
var það dýrmætasta sem nokkur
maður getur gefið, þ.e. kærleikur og
hlýja frá hans innstu hjartarótum.
Helgi var sannur hugsjónamaður
sem nálgaðist hvern einstakling sem
jafningja og af einlægni.
Helgi gerði margt einstakt, en við
tókum öll eftir eiginleika Helga með
að nálgast hvern og einn sem ein-
stakling með sínar einstöku þarfir.
Hann gekk lengra en margur í að
mæta þeim þörfum, hvort sem það
var með að hvetja nemendur sína
áfram með orðum eða með gjörðum.
Það eru ófáir sem geta þakkað
Helga fyrir að hafa barist áfram með
þeim í því að vinna ötullega að mark-
miðum sínum í lífinu, eða að hjálpa
fólki að finna sinn tilgang og mark-
mið.
Helgi var ekki bara góður stuðn-
ingsmaður þeirra sem sem minnst
mega sín í samfélagi okkar heldur
líka baráttumaður. Hann barðist öt-
ullega af hugsjón fyrir því að sam-
starfsverkefni Fjölmenntar og Geð-
hjálpar, menntun- og starfsendur-
hæfing fyrir fólk með geðraskanir,
fengi varanlegan farveg í íslensku
samfélagi. En Helgi var upphafs-
maður og lagði grunninn að því
verkefni sem skilað hefur ómældum
árangri með hamingjuríkara lífi fyr-
ir fjölda einstaklinga sem þeir höfðu
ekki aðgang að áður. Þetta var bar-
átta sem tók sannarlega sinn toll af
honum en vekur vonandi upp skiln-
ing og viðhorfsbreytingu úti í sam-
félaginu á þessu jafnræðis- og bar-
áttumáli.
Við kveðjum Helga með söknuði
og minnumst þeirra orða sem Helga
voru hjartfólgin; „Menntun, máttur,
mannvirðing“. Jafnframt munum við
leggjast á eitt með að styðja við það
starf sem hann ýtti úr vör. Fjöl-
skyldu Helga og vinum vottum við
okkar dýpstu samúð.
Samstarfsfólk hjá Geðhjálp.
✝ Guðrún Ólafs-dóttir fæddist
að Hurðarbaki í
Villingaholtshreppi
í Árnessýslu 5.
ágúst 1922. Hún
lést á heimili sínu í
Dalalandi 6 í
Reykjavík 30. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ólafur Ingi
Árnason fyrrv. yfir-
fiskmatsmaður, f.
1900, d. 1987, og
Ólöf Jóna Ólafsdótt-
ir, f. 1903, d. 1968. Systkini Guð-
rúnar eru: Guðmundur, f. 1924;
Áslaug Margrét, f. 1926, d. 1979;
Axel Þórir, f. 1927, d. 1953; Unn-
ur, f. 1931; Alexía Margrét, f.
1933; Árni, f. 1943, og Jón Ingi, f.
1946.
Guðrún giftist 16.6. 1945 Frið-
riki Magnúsi myndskurðarmeist-
ara, f. 19.11. 1922, d. 5.10. 1989.
Foreldrar hans voru Friðleifur
Ingvar Friðriksson og Halldóra
Kristín Eyjólfsdóttir, þau eru
bæði látin. Dóttir Guðrúnar og
Jóns Péturssonar, f. 1914, d. 1972,
er Þórunn, f. 1940, hún var gift
Sigurði Ó. Guðmundssyni, f. 1943.
Friðrik Magnús, f. 1976. b) Stefán,
f. 1979, maki Hulda Björg Þór-
isdóttir, f. 1979. c) Dísa, f. 1981,
maki Óskar Skúlason. d) Ingvar,
f. 1988. 4) Axel Þórir, f. 1956,
maki Kristín Finnbogadóttir, f.
1957. Börn: a) Finnbogi Haukur,
f. 1983. b) Orri, f. 1984. c) Sólveig,
f. 1992. d) Arnar Þór, f. 1994. 5)
Friðrik Gunnar, f. 1958, maki
Anna María Gunnarsdóttir, f.
1964. Börn: Styrmir, f. 1990 og
Hilda Björk, f. 1997. 6) Ólöf Jóna,
f. 1960, maki Guðni Þór Jónsson,
f. 1959. Börn: a) Áslaug Margrét,
f. 1979, sonur: Friðrik Arnar Hen-
riksson, f. 2005. b) Andrea Þóra,
f. 1983, maki Jón Benjamín Jóns-
son, f. 1978, barn þeirra er Íris
Harpa, f. 2003. c) Anna Kristín, f.
1987. 7) Árni, f. 1961, maki Þóra
Brynja Böðvarsdóttir, f. 1960.
Barn þeirra er Gréta María, f.
1985.
Guðrún og Friðrik bjuggu sín
fyrstu hjúskaparár í Reykjavík,
þar af 14 ár á Grensásvegi 45, en
fluttu síðan á Skólabraut 49 á Sel-
tjarnarnesi og bjuggu þar, þar til
Friðrik lést. Guðrún flutti í Dala-
land 6 í Reykjavík og bjó þar til
dánardægurs. Hún var heima-
vinnandi húsmóðir, ásamt því að
sinna kvenfélagsstörfum fyrir
Óháða söfnuðinn.
Úför Guðrúnar verður gerð frá
kirkju Óháða safnaðarins í dag og
hefst athöfnin klukkan 13. Jarð-
sett verður í Fossvogskirkjugarði.
Þeirra dóttir er Sig-
ríður, f. 1964, maki
Pétur Pétursson, f.
1964. Börn: Sindri
Þór, f. 1987 og Stef-
anía Ósk, f. 1995.
Börn Guðrúnar og
Friðriks eru: 1) Ólaf-
ur Ingi, f. 1945, maki
Helga Erla Gunnars-
dóttir, f. 1947. Börn:
Gunnar Friðrik, f.
1967, maki Guðrún
Skúladóttir, og Guð-
rún, f. 1971. 2) Hall-
dóra Kristín, f. 1946,
maki Arnór Guðbjartsson, f. 1943.
Börn: a) Þröstur, f. 1967, maki
Guðný Sigurðardóttir, f. 1967,
börn: Arnór Ingi, f. 1990, Jóhann
Ingi, f. 1996, Viktor Máni, f. 1997,
Sigrún Sól, f. 1997 og Kristín
Birta, f. 2001. b) Haukur, f. 1971,
maki Sandra Hjálmarsdóttir, f.
1974, barn: Sóley Björk, f. 2003. c)
Bjarki, f. 1972, maki Ingunn Unn-
ur J. Helmick, f. 1975, börn: Alex-
andra Björk, f. 1992, Cleland Arn-
ór, f. 1994, og Christopher Unnar,
f. 1996. d) Svava f. 1984, maki Sig-
urður Örn Ágústsson. 3) Friðleif-
ur Ingvar, f. 1950, maki Hrönn
Friðgeirsdóttir, f. 1950. Börn: a)
Þegar ég hugsa til baka þá man
ég sérstaklega þegar ég kom í
fyrsta skipti inn á heimili tengda-
foreldra minna, en það var á jólahá-
tíð þar á bæ fyrir tæpum 40 árum.
Ég kveið ansi mikið fyrir þessu, en
það reyndist ástæðulaust og mættu
mér mikill hlýhugur og elskuleg
hjón. Óli minn vildi sýna mér nýja
herbergið sitt þar sem ég settist
niður í fínan stól, en sá galli var að í
honum var loðinn púði sem orsakaði
að ég varð öll í kuski en tengda-
mamma reyndi mikið að kústa það
af mér. Þessi minning kemur sterkt
upp í huga mínum af mínum fyrstu
kynnum af þessum elskulegu hjón-
um. Seinna þurfti ég að fá aðstoð
við að sníða úr fataefni og þá var
tengdamamma alveg tilbúin að
hjálpa mér og var það einfalt hjá
henni að lána mér peysuna sína til
að sníða eftir. Síðan voru klippt snið
af buxum. Þetta virtist mjög einfalt
þegar ég horfði á hana vinna við
þessi snið. Síðar þegar ég ætlaði að
setja rennilásinn versnaði málið og
ég hringdi í tengdamömmu til að fá
góð ráð og þegar hún svaraði í sím-
ann og ég bar upp mitt erindi hló
hún sínum góðlátlega hlátri og gaf
síðan góð ráð og ávallt síðan hefur
gengið vel við saumaskapinn. Alltaf
var hægt að leita ráða hjá henni og
hún gaf mér mörg góð ráð og var
ávallt tilbúin að aðstoða við börnin
okkar.
Þegar skíra átti dóttur okkar
spurðum við tengdamömmu hvort
hún vildi halda á henni undir skírn.
Hún sagði mér að henni þætti mjög
vænt um að gera það en ekki var á
þeirri stundu talað neitt um nafnið
sem hún ætti að heita. En á skírn-
ardaginn þegar allt var klárt og
skírnin að hefjast spurði hún hvort
hún mætti vita hvað stúlkan ætti að
heita og okkur fannst mjög sjálf-
sagt að hún fengi að vita það að hún
væri að eignast ekki bara nöfnu
heldur alnöfnu og hefur henni Guð-
rúnu okkar þótt mjög vænt um að
bera nafn ömmu sinnar.
Alltaf á aðfangadagskvöld hittist
öll fjölskyldan á Skólabrautini og
þar var alltaf uppdekkað borð með
glæsilegum veitingum, tertum,
smákökum og piparkökum í ýmsum
formum. En piparkökurnar voru
svo flott skreyttar af börnunum í
fjölskyldunni. Síðan var gengið í
kringum jólatréð og sungin jólalög
og var þetta alveg ómissandi þáttur
í jólahátíðinni. Hún tengdamamma
var sérstaklega ósérhlífin kona og
taldi ekki eftir sér að aðstoða eða
hjálpa mér. Óli sagði mér að
mamma sín hefði þvegið búningana
hans og henni þótt alveg sjálfsagt
að þvo búningana af öllu liðinu þrátt
fyrir að nægur þvottur væri á stóra
heimilinu. Aldrei heyrðist styggð-
aryrði frá henni tengdamömmu og
hún kvartaði aldrei þrátt fyrir að
vera önnum kafin við að sjá um alla
þessa stór fjölskyldu.
Þegar ég kveð þig nú koma marg-
ar minningar upp í hugann þegar ég
hugsa til baka en það var svo margt
sem þú kenndir mér og fræddir mig
um, þú þessi góða kona með stórt
og hlýtt hjarta.
Takk fyrir allt. Guð blessi þig.
Helga.
Nú tekur afi á móti þér og kyssir
og faðmar þig heitt og innilega.
Guð blessi þig, elsku amma mín.
Hinsta kveðja.
Þín
Guðrún.
Ég man þegar mamma fékk sím-
hringinguna, við vorum að borða,
ég, Andrea og mamma. Mamma
sagði að amma væri látin. Ég vissi
ekki hverju ég ætti að trúa, fraus
bara. Mamma rauk út og Andrea
þurfti að fara snemma eftir það. Ég
var ein heima og vissi ekki hvað ég
átti að gera, gat ekki hugsað, gat
bara ekki trúað því að þú værir far-
in, ég beið eftir því að mamma
hringdi og segði að þú værir ekki
farin, en svo fór ekki. Heldur
hringdi mamma og spurði hvort ég
vildi koma að kveðja þig. Auðvitað
fór ég. Þetta var lengsta gönguferð
sem ég hef farið, mér fannst ég vera
óralengi á leiðinni, það eina sem ég
gat hugsað var að þetta væri í síð-
asta skipti sem ég labbaði heim til
þín, þetta væri í síðasta skipti ég
sem sæi þig.
Þú varst partur af lífi mínu, að
fara heim til þín var eins og að kom-
ast burt frá heiminum, eins og vera
komin inn í draumaheim, þar sem
voru engar áhyggjur, þar var ekk-
ert sem hafði áhrif á mann. Manni
gat liðið vel. Ég veit að þú fórst eins
og þú vildir, heima hjá þér. Það var
smá huggun í því, ég vissi að þú
varst tilbúin að fara en ég vildi bara
ekki að þú færir svona fljótt. Jólin
eru óhugsandi án þín. Að koma til
þín á aðfangadag, eftir að fjölskyld-
an var búin að fara í kirkjugarðinn.
Það var svo yndislegt að fara til þín
í flatkökur með hangikjöti og
þamba jólaöl í smá tíma og halda
svo heim á leið að elda jólasteikina.
Að koma til þín toppaði daginn. En
nú ert þú ekki hér lengur og mun líf
mitt breytast mikið að hafa þig ekki
lengur hér. En ég veit að þér líður
betur núna, og það er það eina sem
skiptir máli, það er það eina sem
heldur manni gangandi.
Hvíl í friði, elsku amma mín, ég
mun sakna þín sárt.
Anna Kristín.
Elsku amma, það er með þakk-
læti í huga sem ég kveð þig í hinsta
sinn í þessu lífi. Þú varst alltaf sú
manneskja sem ég leit upp til og
dáði. Ég dáðist að þolinmæði þinni
gagnvart mér og frændsystkinum
mínum. Ég dáðist að því hvernig í
ósköpunum það væri hægt að hafa
átt átta börn þar sem þau yngstu
voru lítið eldri en við elstu barna-
börnin og samt vorum við barna-
börnin alltaf velkomin í hópinn hve-
nær sem var. Ég dáðist að dugnaði
og færni þinni við föndurgerð og
voru þetta oft listaverk sem þú
framreiddir enda var ég dugleg við
að suða út úr þér hluti sem mér
fundust ómóstæðilegir. Ég á marg-
ar minningar úr æskunni frá Sel-
tjarnarnesinu þar sem ég dvaldi þar
heilu og hálfu vikurnar og mánuði í
pössun á sumrin. Og ætíð var við-
kvæðið þegar ég og foreldrar mínir
fórum í heimsókn til afa og ömmu
að ég vildi fá að vera eftir og gista.
Ekki er hægt annað en að minnast
afa um leið og minningarnar frá
barnæskunni flæða fram og þakka
ég þeim báðum fyrir allar góðu
stundirnar þar sem maður annað
hvort sat úti á verkstæði hjá afa að
„skera út“ eða að „sauma“ með
ömmu uppi í herbergi. Og veit ég að
öll hin barnabörnin sem eru í eldra
hollinu, eins og er sagt, eigi sömu
minningar.
Margt var brallað á Skólabraut-
inni og mikið við að vera. Seltjarn-
arnesið var allt notað sem vettvang-
ur endalausra ævintýra þar sem
kríurnar voru heimsóttar, farið á
skauta á tjörninni, skólagarðar á
sumrin og háð orrusta í gömlu skot-
grafarústunum frá stríðsárunum
uppi í holti.
Jólin voru alltaf samofin jólaboð-
inu á aðfangadagskvöld hjá ömmu
og afa. Það var alltaf glatt á hjalla
og mikið hlegið. Þar hittumst við
krakkarnir og lékum okkur saman
annað hvort með nýju gjafirnar
okkar eða í fótbolta uppi á gangi og
var þar oft mikið fjör.
Seinni árin hittumst við á jóladag
í kaffiboði hjá ömmu í Dalalandi og
var það eina stundin á árinu sem
allir komu saman og frændsystkini
hittust. Ég vil fyrir hönd minnar
fjölskyldu og móður minnar votta
systkinum, börnum, barnabörnum,
barnabarnabörnum og öðrum ætt-
ingjum og vinum samúð mína.
Guð geymi þig, amma mín.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson.)
Sigríður og fjölskylda.
GUÐRÚN
ÓLAFSDÓTTIR