Morgunblaðið - 19.12.2005, Qupperneq 33

MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. DESEMBER 2005 33
MINNINGAR
Elskuleg fósturdóttir okkar,
HAFRÚN HAFSTEINSDÓTTIR,
Torfufelli 31,
Reykjavík
lést á Landspítalanum við Hringbraut föstudaginn
16. desember.
Útför hennar fer fram frá Fella- og Hólakirkju
fimmtudaginn 22. desember kl. 13.00.
Fyrir hönd barna hennar og annara vandamanna,
Helga H. Friðriksdóttir, Ólafur Gunnarsson.
✝ Viggó Einars-son fæddist í
Reykjavík 21. októ-
ber 1928. Hann lést
á LSH í Fossvogi 8.
desember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Magnea Sig-
urðardóttir, f. 11.
júní 1905 á Hjalt-
eyri, d. 25. mars
1989, og Einar
Bjarnason, f. 4. apr-
íl 1907 á Þingeyri,
d. 3. nóv. 1990. Syst-
ir Viggós er Hrafn-
hildur, f. 23. október 1925. Hálf-
systur Viggós samfeðra eru
Sigrún, f. 9. október 1942, og Álf-
heiður, f. 28. maí 1945.
Hinn 7. október 1950 kvæntist
Viggó Sigurbjörgu Hjálmarsdótt-
ur, f. 2. apríl 1923 í Vestmanna-
Guðmundsson, f. 13. júní 1952,
synir hennar og Jóns Ásgeirs
Hreinssonar eru: Viggó Örn, f. 10.
jan. 1976, sambýliskona er Selma
Hafliðadóttir, f. 6. mars 1977,
dóttir þeirra er Erna Ingibjörg, f.
3. mars 2005; og Björn Elíeser
Jónsson, f. 29. des. 1982. Sonur
Kristjáns er Davíð Rafn, f. 1. apríl
1982. 4) Helen, f. 19. ágúst 1963,
maki Þórarinn Þórarinsson, f. 29.
sept. 1967. Börn þeirra eru: Krist-
jana Björg, f. 11. feb. 1990, og
Hjálmar, f. 7. des. 1991.
Lengst af bjuggu Viggó og Sig-
urbjörg í Hvassaleiti 14.
Árið 1946 fór Viggó til
flugvirkjanáms í Kaliforníu í
Bandaríkjunum. Hann starfaði
sem flugvirki hjá Loftleiðum frá
1945–1952, 1952 hjá Flugfélagi Ís-
lands, síðan Flugleiðum til ársins
1995 þegar hann fór á eftirlaun.
Hann var einn af stofnendum
Flugvirkjafélags Íslands og starf-
aði mikið í þágu þess félags.
Útför Viggós verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
eyjum. Börn þeirra
eru: 1) Hjálmar, f. 8.
des. 1950, maki
Ragnheiður Her-
mannsdóttir, f. 17.
júní 1938. Börn
hennar: A) Guðrún
Geirsdóttir, f. 22.
nóv. 1957, sambýlis-
maður Hannes Ólafs-
son. B) Ragnar Torfi
Geirsson, f. 14. júlí
1960, maki Halla Jó-
hannsdóttir. C) Ás-
geir Ólafsson, f. 7.
júlí 1965, sambýlis-
kona Friðrika Auðunsdóttir. D)
Hildur Ólafsdóttir, f. 30. apríl
1968, sambýlismaður Magnús
Helgason. 2) Magnea, f. 9. feb.
1952, maki Kenneth D. Morgan, f.
20. mars 1943. 3) Erna Margrét, f.
27. sept. 1957, maki Kristján Þ.
Í dag kveð ég tengdaföður minn
og kæran vin, Viggó Einarsson.
Þegar við Hjálmar kynntumst fyrir
25 árum eignaðist ég ekki aðeins
góðan mann, ég eignaðist líka ynd-
islega tengdaforeldra og mágkon-
ur.
Viggó var hógvær maður og
frekar hlédrægur. Hann hafði góða
kímnigáfu og gat verið stríðinn ef
þannig lá á honum. Viggó var afar
fróður og vel lesinn, eyddi flestum
frístundum sínum í lestur og fylgd-
ist vel með málefnum líðandi
stundar. Hann hafði ákveðnar póli-
tískar skoðanir og fylgdi Sjálfstæð-
isflokknum alla tíð. Það var ekki til
annar flokkur.
Viggó og Lilla bjuggu lengst af í
Hvassaleiti 14. Þau fluttu þangað
árið 1960 og voru frumbyggjar í
hverfinu. Hvassaleiti 14 var fjöl-
skyldublokk því þrjár systur Lillu
keyptu sér einnig íbúðir í stiga-
ganginum. Það var stór hópur
systkinabarna sem ólst upp saman
og urðu náin. Lilla og systur henn-
ar eru mjög samrýndar og haldin
eru ættarmót Vegamótasystra á
hverju ári.
Foreldrar Viggós, Magnea og
Einar, skildu þegar Viggó var á
unglingsaldri. Viggó ólst upp með
móður sinni og Hrafnhildi systur
sinni, en milli þeirra systkina hefur
ætíð verið mikill kærleikur enda
áttu þau margt sameiginlegt, t.d.
unnu þau lengi á sama vinnustað.
Magnea giftist síðar Hannesi Frið-
steinssyni skipstjóra, en hann var
ekkjumaður. Hannes reyndist
Viggó alla tíð mjög vel. Einar gift-
ist síðar Arndísi Einarsdóttur
hjúkrunarkonu. Þau eignuðust
tvær dætur. Ég var svo heppin að
kynnast foreldrum Viggós síðustu
árin sem þau lifðu, en Arndísi hafði
ég þekkt frá því ég var í Kvennó,
en þar kenndi hún mér heilsufræði.
Síðustu ár hafa afkomendur Viggós
og Hrafnhildar hist á hverju vori
og eru það afar ánægjulegar sam-
verustundir.
Það var gott að heimsækja
Viggó og Lillu. Yfirleitt var hús-
bóndinn inni í stofu að lesa góða
bók eða útlensk fræðirit, en Lilla
að sinna heimilisstörfunum. Þau
voru gift í 55 ár og gátu ekki hvort
án annars verið. Þau voru samstiga
um alla hluti nema einn. Það var
ágreiningsmál frá því ég kynntist
þeim hvenær skyldi bera fram
kvöldmatinn. Viggó vildi borða
stundvíslega klukkan 6, en Lilla
vildi hafa þetta eftir hendinni, ein-
hvern tíma á milli 7 og 9 og við það
sat. Það voru fastar reglur á heim-
ilinu. Viggó sá um rekstur heimilis-
ins, en Lilla um heimilisstörfin.
Hann átti nokkra staði á heimilinu
sem hann sá um sjálfur, t.d. skrif-
borðið sitt og vínskápinn, og ef þar
voru óþarfa hlutir var þeim hljóð-
lega ýtt yfir á yfirráðasvæði frúar-
innar sem síðan gekk frá þeim á
sinn stað. Eitt sinn litum við
Hjálmar óvænt í heimsókn og var
Lilla ekki heima. Viggó kímdi
stríðnislega og sagði: „Ég get því
miður ekki boðið ykkur upp á
hressingu því ég veit ekki hvar hún
Lilla geymir kaffið.“
Eins og oft er með vel gefna og
sjarmerandi kvennamenn hafði
Viggó gott lag á að láta kvenfólkið
stjana við sig. Má segja að þrír
ættliðir kvenna hafi snúist í kring-
um hann á allan hátt, fyrst móðir
hans, síðan Lilla og ekki síst dæt-
urnar þrjár, enda var reglulega
gaman að dekra við hann Viggó,
hann kunni svo sannarlega að njóta
þess.
Viggó og Lilla ferðuðust mikið
erlendis, bæði vegna starfa hans
og sér til ánægju. Magnea elsta
dóttir þeirra hefur verið búsett í
Danmörku og síðar Bandaríkjun-
um frá unga aldri og heimsóttu
þau hana reglulega meðan heilsa
þeirra leyfði. Viggó hafði sérstak-
lega gaman af að ferðast til Banda-
ríkjanna enda stundaði hann þar
flugvirkjanám á eftirstríðsárunum
og heillaðist af landi og þjóð.
Mörg minningabrot koma upp í
hugann. Fjölskyldan öll saman á
góðri stundu í Hvassaleitinu í ár-
legri lundaveislu; saman að gera
soðið brauð eða baka góðu brúnu
lagtertuna hennar Lillu fyrir jólin;
komið óvænt í heimsókn og átt
saman notalega stund með Viggó
yfir glasi af góðu whisky, – hann
kunni svo sannarlega að njóta
augnabliksins. Þá minnist ég og
fjölskylda mín með gleði allra
þeirra stunda sem þau hafa heim-
sótt okkur við hin ýmsu tækifæri.
Við Hjálmar ferðuðumst töluvert
með Viggó og Lillu innanlands.
Hríseyjarferð fyrir rúmum tíu ár-
um er ofarlega í minningunni.
Frændi Hjálmars lánaði okkur
húsið sitt í vikutíma og buðum við
þeim að dvelja þar með okkur. Það
er sól og gleði í minningunni um
þessa ferð. Þá var einnig oft farið í
sumarbústaðaferðir vítt og breitt
um landið. Í þeim ferðum var á
kvöldin farið í Trivial Pursuit. Ekki
vildi Viggó taka þátt í spila-
mennskunni, en fylgdist þó grannt
með, hafði gaman af þegar við
stóðum á gati, því oftast vissi hann
öll svörin.
Haustið 2001 fór fjölskyldan
saman til Toskana á Ítalíu. Tilefnið
var 50 ára brúðkaupsafmæli Vig-
gós og Lillu. Þetta var yndisleg
ferð. Leigt var stórt gamalt hús
með mörgum svefnherbergjum og
nutum við þess að vera öll saman.
Þetta var ein síðasta utanlandsferð
þeirra hjóna, Viggó hafði þá nýlega
gengist undir mikla krabbameins-
aðgerð og má segja að á þessum
tíma hafi alvarleg veikindi hans
byrjað. Á sama tíma greindist Lilla
með Alzheimer.
Eftir að heilsu þeirra hjóna tók
að hraka fóru þau í mat til hvers
barns síns einu sinni í viku. Síðustu
þrjú árin hafa þau verið hjá okkur
Hjálmari á mánudagskvöldum okk-
ur til mikillar ánægju. Við höfðum
fasta siði, Hjálmar sótti þau
snemma. Boðið upp á einn drykk
fyrir mat og einn á eftir, maturinn
í fyrra fallinu fyrir Viggó og farið
heim kl. 10. Stundum var fleirum
úr fjölskyldunni boðið með til þess
að njóta samvistanna við þau
ágætu hjón. Nú finnst okkur ákaf-
lega tómlegt á mánudagskvöldum.
Ein fallegasta minningin sem ég
á um Viggó er síðan í vor, en þá
hélt hann undir skírn fyrsta lang-
afabarninu sínu, henni Ernu Ingi-
björgu. Hann var þá orðinn fár-
sjúkur, en gleði og hamingja skein
úr augum hans. Viggó var afar
stoltur fjölskyldufaðir, hreykinn af
stráknum sínum og stelpunum
þremur og ekki síður barnabörn-
unum fjórum. Yndislegri eiginkonu
en hana Lillu, sem lifði fyrir mann-
inn sinn, gat hann ekki átt, enda
kunni hann að meta hana að verð-
leikum.
Viggó kvaddi þetta líf að morgni
8. des. á 55 ára afmæli Hjálmars
sonar síns. Það minnir okkur á
hvað stutt er milli gleði og sorgar.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
Viggó Einarsson með virðingu og
þakklæti. Blessuð sé minning hans.
Ragnheiður Hermannsdóttir
og fjölskylda.
Leiðir okkar lágu saman þegar
ég kynntist dóttur hans, Ernu, árið
1996 og var ég varla búinn að
kynna mig þegar ég var tekinn
með til Ameríku í þriggja vikna
ferðalag. Bjuggum við hjá dóttur
hans sem búið hefur þar í áratugi.
Þar kynntumst við hvor öðrum
mjög vel og vissi ég hvern mann
Viggó hafði að geyma eftir það
ferðalag. Hann var mjög traustur,
áreiðanlegur og stundvís með ein-
dæmum. Man ég sérstaklega eftir
því þegar hann átti að sækja mig
kl. 2 í vinnuna. Hjónin voru mætt í
verslunina kl. 1.30 og biðu sallaró-
leg eftir að ég lyki starfi mínu kl.
2.
Viggó var flugvirki að mennt og
ferðaðist því mjög mikið. Þótti mér
því mikið til koma ef ég nefndi ein-
hvern stað sem hann hafði ekki
heimsótt.
Ferðalög voru því tíð og minnist
ég ferðar sem fjölskyldan fór í til
Ítalíu árið 2001. Leigðum við hús í
Toscana-héraði og þar fannst mér
Viggó njóta sín vel. Það var ótrú-
legt, eftir tvær hjartaaðgerðir,
hvað hann lét sig hafa það að
ganga upp snarbrattar brekkur
upp í smábæina á hæðunum, þótt
erfitt væri.
Seinna á þessu ári fór hann að
finna fyrir óþægindum, sem að lok-
um höfðu betur. Á þessum tíma
lærði ég að meta það hvað fjöl-
skyldan hefur mikið gildi fyrir
mann, þegar síga fer á seinni hlut-
ann og brestir fara að gera vart við
sig. Viggó var mjög heppinn hvað
það varðar.
Viggó minn, hvíl í friði.
Kristján Þ. Guðmundsson.
Hvassaleitið, þar sem amma og
afi bjuggu, var góður staður. Í
mörg ár var það mitt annað heimili
og þar var gott að vera. Ég var í
skóla skammt frá en bjó oftast ein-
hvers staðar allt annars staðar í
bænum.
Ég gekk um með lykla um háls-
inn og þeir gengu að Hvassaleitinu,
ekki að dyrunum heima.
Eins og góðra hjóna er siður
höfðu þau skipt íbúðinni á milli sín
og á því ríkti ósögð en skýr regla.
Afi átti stofuna og ljósbrúnan sófa
þar sem hann las Moggann og
hraut vært til skiptis. Þar var líka
spiluð kántrítónlistin sem honum
féll vel í geð. Hann gerði sér hins
vegar grein fyrir að hann var einn
um það og var því ekki að ergja
neinn með því. Hún var spiluð lágt
og helst þegar engir gestir voru.
Restina af íbúðinni átti amma.
Afi var rólyndur maður og lá
rómurinn lágt. Þó að ég hafi eytt
löngum stundum í Hvassaleitinu sá
ég hann aldrei æsa sig yfir nokkr-
um hlut.
Hann missti hins vegar aldrei af
fréttatíma og fussaði yfir hverjum
einasta framsóknarmanni og hverj-
um einasta allaballa sem birtist á
sjónvarpsskjánum í 30 ár.
Þegar þau ósköp gerðust að
fréttatíminn var færður til klukkan
sjö nöldraði hann hljóðlega yfir því
hvað það væri ómögulegt að mat-
urinn væri alltaf tilbúinn rétt fyrir
fréttir. En þá var orðið fullseint að
breyta áratugalangri aðferðafræði
í eldamennskunni.
Hægt og hægt færðist kvöldmat-
urinn úr eldhúsinu inn í sjónvarps-
herbergið. En áfram var nöldrað
örlítið, en hljóðlega.
Honum fannst íþróttir leiðinleg-
ar og tilgangslausar og stundaði
líkamsrækt af þeirri ástæðu einni
að læknirinn heimtaði það. Hann
var líka óforbetranlegur sælkeri
sem mér fannst ágætt þegar ég var
yngri því ef það var ekki til hálfur
snúður í eldhúsinu var örugglega
til súkkulaði í stofuskápnum.
Einhvern tímann hafði verið
keypt grill sem var geymt úti á
svölum. Ég minnist þess hins veg-
ar ekki að hafa nokkurn tímann
séð afa nálægt mat öðruvísi en
hann væri annaðhvort í innkaupa-
pokum eða kominn á borðið og
amma mundi aldrei láta sér detta
það í hug að matreiða á slíku tóli.
Grillið var því óhreyft úti á svölum.
Eða altani eins og það var kallað.
Í eldhúsinu var appelsínugult
kringlótt eldhúsborð. Þar áttu allir
sitt sæti á matartímum, afi inni í
horni við ofninn. Þarna var skrafað
og pískrað og drukkin ósköpin öll
af kaffi. Þetta var hlýlegt heimili
þar sem fólki þótti vænt um hvort
annað. Ofnarnir voru alltaf aðeins
of heitir og gluggarnir í stofunni
aldrei nógu vel opnir. Ég sakna
þess oft.
Það er erfitt að kveðja þá sem
hafa spilað stórt hlutverk í lífi
manns. Ég hafði ekki hugsað mér
að kveðja afa alveg strax. Ég hefði
viljað þekkja hann nafna minn
lengur og að hann hefði séð dóttur
mína verða eldri. Hann fylgdi mér
alla ævi, gladdist þegar mér gekk
vel og studdi mig í öllu sem ég
gerði. Hann var góður og hlýr
maður og hans verður sárt saknað.
Viggó Örn Jónsson.
Sem barn var ég oft í pössun hjá
ömmu og afa, sat á gólfinu og
kubbaði á meðan afi byrjaði að
dotta yfir bókum og hljóðværar
hrotur byrjuðu að óma frá honum.
Fréttatíminn var mikilvægasti tími
dagsins. Bæði var horft á fréttir á
RÚV og stöð 2, þótt Rúv-fréttatím-
inn væri settur ofar.
Ég minnist hans helst að búa sig
undir frímúrarafundi, uppáklæddur
í kjólföt með pípuhattinn, er ég
dáðist ætíð að, og sérdeilis flotta
bindisnælu. Virðulegri mann fannst
mér ekki hægt að finna.
Afi átti einnig tvo forláta fjár-
sjóði, vasaljós frá 7. áratugnum og
gyllt stækkunargler. Þessar ger-
semar var manni leyft að höndla og
leika sér með en ætíð fór ég með
þær líkt og um kristal væri að
ræða.
Nú er þó svo komið að þessi
mæti maður er ekki meðal vor
lengur. Hann lifði fulla ævi, heim-
sótti nær öll lönd þessa heims,
mörg sem þótti tiltökumál að fara
til á sínum tíma, og átti marga að.
Ég kveð þig því, afi, og vona að
þín hafi beðið jafn góðir heimar.
Þinn dóttursonur
Björn.
Elsku afi. Takk fyrir allar góðu
stundirnar okkar saman.
Sérstaklega viljum við þakka þér
fyrir hvað þú varst viljugur að
skutla okkur út um alla borg.
Það er svo margar fallegar
minningar sem koma upp í huga
okkar, t.d. súkkulaðiskeljarnar sem
þú áttir alltaf uppi í skáp og við
fengum að laumast í.
Hvíl í friði, elsku afi.
Þín barnabörn
Kristjana Björg og Hjálmar.
Í dag mánudaginn 19. desember
kveð ég vin minn Viggó Einarsson
flugvirkja. Við hjónin kynntumst
Viggó og Lillu konu hans fyrir um
30 árum síðan og tókst með okkur
mikil vinátta sem staðið hefur alla
tíð síðan. Viggó var mikill fjöl-
skyldufaðir og var honum mjög
annt um fjölskyldu sína. Best leið
honum þegar börnin, tengdabörn
og barnabörn komu öll saman.
Hann var einstaklega glettinn
maður og hafði gaman af því að
gera grín í góðra vina hópi. En
kærleikanum gleymdi hann aldrei.
Hann var góður vinur. Okkur lang-
ar að þakka fyrir allar samveru-
stundirnar og þá sérstaklega mörg
eftirminnileg ferðalög. Saman ferð-
uðumst við um Evrópu að sumri til
og vetri. Við fórum um Mósel- og
Rínardalinn, skoðuðum gamla kast-
ala, fallegt landslag og allt sem
nöfnum tjáir að nefna. Á þessum
tíma þóttumst við Viggó sérfræð-
ingar í vínsmökkun og evrópskum
vínum. Þetta var yndislegur tími.
Reyndar hafði Viggó gaman af því
að gera grín að lélegu aksturslagi
mínu og óheppni á hraðbrautunum.
En við komumst alltaf á leiðar-
enda. Eitt sinn þegar við vorum á
leið að Rínarfossunum í Sviss villt-
umst við með þeim afleiðingum að
við komum inn í Sviss á röngum
stað miðað við að koma frá Lux-
emburg og litu landamæraverðirn-
ir okkur hornauga. Ferðir okkar
voru margar, en sérstaklega er
okkur minnisstæð ferð til Banda-
ríkjanna fyrir átta árum. Viggó og
Lilla komu með okkur til að vera
við útskrift dóttur okkur sem þar
var við nám. Við ferðuðumst vítt og
breitt um austurströnd Bandaríkj-
anna og var sérstaklega ánægju-
legt þegar Magnea dóttir þeirra
hjóna kom og var með okkur í
nokkra daga.
Að endingu vottum við hjónin
Lillu, Hjálmari, Magneu, Ernu,
Helen og fjölskyldum þeirra
dýpstu samúð og biðjum hinn
hæsta höfuðsmið himins og jarðar
að blessa þau um ókomin ár.
Sigríður og Björn.
VIGGÓ
EINARSSON