Fréttablaðið - 12.11.2005, Blaðsíða 32

12. nóvember 2005 LAUGARDAGUR32
Jón sá trúlega aldrei önnur markmið en þau að græða peninga; reka stöðina rétt
eins og önnur fyrirtæki með það
í huga að það skilaði sem mestum
arði fyrir eigendurna. Og hann
hugsaði kannski sem svo að þótt
Sjálfstæðisflokkurinn væri stór,
þá fylgdu honum samt ekki nema
35-40% þjóðarinnar – viðskipta-
vina stöðvarinnar. Og þó sá minni-
hluti yrði eflaust ánægður með að
stöðinni væri beitt í pólitískum
tilgangi, gæti verið hæpið að espa
með því upp á móti henni þau 60
– 65% sem ekki fylgdu Sjálfstæð-
isflokknum að málum.
Í ónáð hjá flokknum
Það komu líka boð um það til nýju
eigendanna á Stöð 2 í ársbyrjun
1990 að Sjálfstæðisflokkurinn
ætlaðist til þess að fá að ráða því
hver yrði sjónvarpsstjóri, það sky-
ldi verða Friðrik Friðriksson, sem
var jafnaldri Jóns Ólafssonar og
upprennandi maður í flokknum,
hafði verið virkur þar frá unga
aldri. En Jón harðneitaði þessari
málaleitan. Hann neitaði að hlýða,
og það töldu menn í flokknum að
væru mikil hortugheit. Það var
farið að líta svo á að Jóni væri
ekki treystandi í pólitík.
Um þetta sagði Jón í viðtali
við tímaritið Ský um það bil ára-
tug seinna, þegar hann er spurð-
ur hvaðan boðin um hver ætti að
setjast í sjónvarpsstjórastólinn
bárust:
„Þau komu til mín frá mönn-
um nátengdum þáverandi borgar-
stjóra. Það var gífurlegur þrýst-
ingur í þessu máli en ég vildi
ekki láta mig. Ég get ekki blandað
saman pólitík og viðskiptum. Það
er ekki hægt. Ef maður er ábyrg-
ur fyrir fjármunum annarra, eins
og er í hlutafélagi, þá er maður
ábyrgur fyrir að ávaxta þá pen-
inga. /.../ Það má segja að þarna
hafi orðið þáttaskil í starfi mínu
fyrir flokkinn. Ég gerði mjög
sterka grein fyrir minni afstöðu,
sem var sú að ég væri ekki til-
búinn að láta undan pólitískum
þrýstingi.“
Og seinna í viðtalinu bætir
hann við: „Ég tel að það hafi verið
mikil mistök hjá Davíð og forystu
Sjálfstæðisflokksins að biðja um
þetta“ (Ský, 2002).
En trúlegt er að Davíð og for-
ystu Sjálfstæðisflokksins hafi
að sama skapi þótt það mistök
af hálfu Jóns að neita þeim um
þetta.
„Það áttu eftir að koma fleiri
skilaboð frá Valhöll, en ég gegndi
þeim aldrei,“ segir Jón.
Skilaboð frá Valhöll
Þótt Bolli Kristinsson vilji ekki
kannast við það nú á haustdög-
um 2005 þá segir Jón að það hafi
verið hann sem bar honum skila-
boðin um að Valhöll vænti þess
að Friðrik yrði sjónvarpsstjóri.
Og flestir meðeigenda Jóns munu
hafa talið að þeim væri ekki stætt
á öðru en að fylgja fyrirmælum
svo valdamikilla afla. En Jón stóð
fastur á því að hann væri búinn
að handsala við Þorvarð að taka
að sér stöðuna, og að ekki kæmi
annað til greina en að standa við
það.
Og rétt er að minna á að þegar
þetta gerðist voru innan við tvö ár
liðin frá því að forysta Sjálfstæðis-
flokksins hafði á mjög skýran hátt
látið Jón vita að hann væri þeim
ekki þóknanlegur, þegar velja átti
varaformann fyrir Landsmálafé-
lagið Vörð.
Pólitískur titringur
Stöðin hafði enga yfirlýsta pólit-
íska stefnu, en þær athugasemd-
ir sem heyrðust fyrstu ár hennar
beindust helst að því að hún væri
of höll undir Sjálfstæðisflokkinn.
Þannig kemur fram í Tímanum 13.
apríl 1991, í undanfara alþingis-
kosninga það vorið, að starfsmenn
og kosningastjórar nokkurra
stjórnmálaflokka í Reykjavík ann-
arra en Sjálfstæðisflokksins hafi
að undanförnu rætt það óform-
lega sín á milli að frambjóðend-
ur þeirra hætti að koma fram á
Stöð 2. „Ástæðan er óánægja með
umfjöllun sjónvarpsstöðvarinnar
um kosningabaráttuna, þar sem
menn telja að Sjálfstæðisflokknum
sé freklega hyglað og taumur hans
dreginn með áberandi hætti.“
Síðan eru í fréttinni nefnd dæmi
máli þessu til stuðnings, eins
og að á dagskrá stöðvarinnar
laugardaginn þar á undan,
í miðri kosningabaráttunni,
var ákveðið að endursýna
viðtalsþætti við tvo af helstu
forystumönnum Sjálfstæðis-
flokksins, þá Þorstein
Pálsson og Friðrik
Sophusson, sem
báðir tóku við ráð-
herraembættum
í kjölfar kosn-
inganna.
Skaðlegar
ásakanir
Þegar þetta
g e r ð i s t
var Páll
Magnússon orðinn sjónvarps-
stjóri Stöðvar 2. Ekki er hægt að
fullyrða hvort þarna hafi verið um
tilviljun að ræða og það er heldur
ekki vitað hvort þetta tiltekna mál
hafi kostað einhverjar umræður
á meðal eigenda stöðvarinnar, en
þó er ljóst að svona ásakanir taldi
Jón Ólafsson skaða fyrirtækið.
Sigurður G. Guðjónsson segir að
menn í eigendahópi Stöðvar 2, til
að mynda Jóhann Óli Guðmunds-
son hjá Securitas, hafi ekki bara
viljað styðja Sjálfstæðisflokkinn,
heldur tiltekinn arm þar innan-
húss: Þorsteinsarm Pálssonar.
Þeim armi tilheyrði Ólafur G.
Einarsson og segir Sigurður að
Jóhann hafi fengið í gegn að stöð-
in styddi hann fjárhagslega í próf-
kjörsslag, en að það hafi reyndar
verið falið á einhvern hátt og látið
líta svo út að stuðningurinn kæmi
frá knattspyrnufélaginu Víkingi.
Ákvörðunin um þennan stuðning
var tekin án þess að Jón Ólafsson
væri hafður með í ráðum, en sagt
er að þegar Jón hafi séð ávísunina
sem var búið að útbúa og frétti í
hvað hún væri ætluð hafi Jón tekið
hana og rétt til Jóhanns
Óla persónulega,
svona eins og til að
sýna svo ekki yrði
um villst að þetta
hefði ekki farið
framhjá honum.
Tók ekki við skipunum frá Valhöll
UNGUR OG ÁKAFUR Skífan var í fyrstu
lítil plötuverslun á Laugavegi en á henni
byggði Jón viðskiptaveldi sitt.
Jón Ólafsson í Skífunni er einn umtalaðasti og litrík-
asti athafnamaður landsins. Einar Kárason rithöfundur
hefur ritað ævisögu Jóns í Jónsbók sem kemur út í næstu
viku. Jón dregur ekkert undan og veitir lesendum inn-
sýn í mörg af heitustu viðskiptamálum síðustu áratuga.
Fréttablaðið birtir hér kafla úr bókinni þar sem Jón
segir frá afskiptum Sjálfstæðisflokksins af Stöð 2.
UMDEILDUR Jón hefur komið við sögu í
fjölmörgum hitamálum í viðskiptum og
stjórnmálum þannig að ævisaga hans
hlýtur óhjákvæmilega að vera krassandi
lesning.
FR
ÉTTA
B
LA
Ð
IÐ
/VILH
ELM