Frjáls verslun - 01.02.1983, Blaðsíða 47

hús eru annars vegar fer ekki
hjá því að sá grunur læðist að
mönnum að sölutækninni sé
meira en lítið áfátt. Flestir
sölubæklingar þessara aðila,
ef þeir eru á annað borð til, eru
lítt til þess fallnir að auka söl-
una. Skipuleg kynningarstarf-
semi, ef einhver er, virðist fara
framhjá flestum. Sé hringt í
þessa aðila og spurt einfaldra
spurninga, eins og t.d. hvað
ákveöið hús kosti, verða svörin
yfirleitt svo loóin aö ekkert er á
þeim að græöa, eða þá að gef-
ið er upp verð sem ekki innifel-
ur þetta, ekki þetta og ekki hitt.
Að bent sé á ákveðið hús á
ákveðnum stað og sagt: ,,Þetta
hús kostaði þetta mikið upp-
komið í þessum mánuði,“ yrði
bókstaflega að toga út úr ís-
lenskum einingahúsaframleið-
anda. Eflaust er hægt að af-
saka þetta allt með því að bera
við fjárskorti, spurningin er
bara sú hvort bæta eigi úr því
með lögbundnum aógerðum
t.d. sem tryggðu einingahúsa-
kaupendum dýrari hús?
Á sama tíma og eininga-
húsaframleiðendur bera sig
illa, þ.e. t.d. síðustu 12 mánuði,
hefur verið hægt að fara um
hverja helgi í eitthvert úthverfi
Reykjavíkur og skoða innflutt
einingahús, tilbúið með öllum
íþróttablaðið
Gerist áskrif-
endur
heimilistækjum, fá þar prent-
aða upplýsingabæklinga,
ræða við sölumenn sem kunna
sitt fag og fá skrifleg tilboð þar
sem ekki er verið aö fela ein-
hverja greiðsluliði. Sjálfsagt er
að benda fólki á að ekki fara
alltaf saman útlit og gæöi,
jafnvel frágangi kann aö vera
ábótavant, þótt það geti alveg
eins verió að einhver innflutt
hús séu fyllilega sambærileg
viö innlend, eða þá að innlenda
framleiöslan sé ekki öll 100%.
Ef íslensk einingahús eru
margfalt betri en innflutt hús þá
á að vera hægt að selja þau
eins og heitar lummur, sé
sölutækni beitt. Þeir framleið-
endur sem ekki hafa efni á að
stunda eðlilega sölumennsku
hafa ef til vill ekki heldur efni á
að framleiða einingahús. Von-
andi hafa einingahúsafram-
leiðendur náð að læra talsvert
af innflutningsaðilunum, t.d.
hvernig þeir fara að því að ná í
kaupendur og ef þeim tekst að
tileinka sér þær aðferðir ættu
þeir, samkvæmt öllum mark-
aðslögmálum, að yfirtaka ein-
ingahúsamarkaðinn á næst-
unni.
Óhætt er að fullyrða að ís-
lenskir einingahúsaframleið-
endur eru ekki að treysta eigin
hagsmuni meö því að afgreiða
kaupendur innfluttra húsa sem
fífl og að nauósylegt sé að
Rannsóknastofnun byggingar-
iðnaóarins veröi kölluð til aö
hafa eftirlit með því að þetta
fólk fari sér ekki að voða.
Byggingasjóður ríkisins:
Oraunhæf lánsfjáráætlun
— vanskil á launaskatti
Á ráðstefnu sem haldin var um
atvinnuástand í byggingariðnaði
26. mars sl. kom fram í framsögu-
erindi Sigurðar Guðmundssonar
forstjóra Húsnæðisstofnunar rík-
isins að sú stefna ríkisvaldsins að
leitast við að fjármagna hús-
næðislánakerfið með fjármagni
frá lífeyrissjóðunum í landinu hafi
beðið skipbrot. Þessi stefna var
tekin upp um 1980 og gekk út á að
lífeyrissjóðir í landinu keyptu
skuldabréf af Byggingarsjóði rík-
isins og Byggingarsjóði verka-
manna fyrir ákveðinn hluta ráð-
stöfunartekna sinna. Sigurður
sagði að þrátt fyrir góðan vilja líf-
eyrissjóðanna hefðu heimtur
orðið mun minni en gert var ráð
fyrir í lánsfjáráætlun ríkisstjórnar-
innar, en um langa hríð hefði Al-
þingi og ríkisstjórn gert ráð fyrir
miklu meiri skuldabréfakaupum
þessara aðila en orðið hefur í
reynd. Á síðasta ári voru keypt af
Byggingarsjóði ríkisins skulda-
bréf að upphæð 128.9 miljón
krónur en gert var ráð fyrir að
þannig fengjust 187 miljónir. Af
þessum sökum hefði Byggingar-
sjóður ríkisins einungis fengið
69% af þeirri upphæð sem reiknað
hafi verið með ílánsfjárlögunum.
Þá vantar um 58.4 miljónir í
Byggingarsjóð verkamanna en
stærsti hluti þeirrar fjárhæðar er
vegna vanskila á launaskatti. Sem
dæmi um hvaða erfiðleika þetta
misræmi skapar gat Sigurður
þess að í fyrra hefði Byggingar-
sjóði verkamanna verið áætlaðar
110 miljónir en heimtur einungis
verið 66.8 miljónir eða 61 %. I Ijósi
þessa væri Ijóst að Húsnæðis-
stofnun ríkisins reiknaði með mun
raunsærri tölum en ríkisvaldið,
sagði Sigurður Guðmundsson
forstjóri að lokum í erindi sínu á
ráðstefnunni.
47