Fréttablaðið - 11.10.2006, Blaðsíða 70

11. október 2006 MIÐVIKUDAGUR26
��������� ������������������
���������� ���������������������� ��������
�������������������� ����������������
��������������� �����������������������
����������� ��������������������������������
����������
���������
��������������
����������
�������
������
�����������
�������
������������������
������ ��� �����
���������������
����� ����������
����������������
�������������������
����������
������������
��������
�������������
����������������
������������
������������
��������
����������������
��������
����������
����
��������������������������
���������������������
�������������������������
����������������������
�����������������������
��������������
������������������������������
�������� ������������������������
������������� ��� ���
��������
����
�����������������������������������
����������������������������������
��������������������������
�����������������������������������
����������������������� ����
��������������������
������������������������
�������������
�������������
�����������
�������
��������������
����������������
������������� �����
���������������
�����������������
������������������
�����������
�����������
���������������
��������������������
�������������������
���������������
���������������������
� ����������������������
������������������
�����������������
������
�������
������������
�������������
������ ���
����������������������������
������������������������
�������
������ ���
Það fylgja því ekki
margir kostir að
vera syndaselur og
gallagripur en sá
stærsti og mikil-
vægasti er að maður
getur endalaust
barið í brestina og
reynt að bæta sig.
Það er þó ekki
heiglum hent að standa í stöðugri
baráttu við sjálfan sig en atið
herðir mann óneitanlega og full-
komna fólkinu hlýtur að leiðast
ferlega þar sem það þarf aldrei
að skoða sinn gang og endur-
skoða stöðu sína. Tíminn sem það
hefur til þess að glápa á sjón-
varpið og láta mig og mína líka
ganga fram af sér og hneyksla er
mikill en að sama skapi illa varið.
Daltón bræður komust að því,
tímabundið að vísu, í gamalli
Lukku Láka bók að batnandi
englum er best að lifa og svipaða
sögu er að segja af hinum „reglu-
lega vonda“ Láka jarðálfi sem
uppgötvaði að það er betra að
vera góður en vondur og varð
svo góður að hann missti halann
og varð normal.
Þessi augljósu sannindi sem
ættu að vera hverju mannsbarni
morgunljós hafa einhverra hluta
farið fyrir ofan garð og neðan
hjá mér þangað til ég fór að
stunda hreyfingu nýlega. Allt
hangir þetta saman og eftir
tveggja vikna sprikl hvarf tóbaks-
löngunin.
Þegar sá óþverri var úr sög-
unni varð nýtt og gott líf enn
betra og þessi þróun er svo
spennandi að ég get ekki stillt
mig um að skera lestina enn frek-
ar niður. Það eina sem heldur
aftur af mér er óttinn við að
verða alveg venjulegur eins og
Láki. Maður hefur auðvitað skil-
greint sig sem andstæðu „góða“
fólksins og lagt sig fram um að
breyta rangt til þess eins að líkj-
ast því ekki. Hætti ég að vera ég
ef ég missi halann?
Ég ætla að taka sjensinn enda
bendir flest til þess að hamingj-
an sé fólgin í því að vera smá-
borgari þannig að næsta skref er
að blúnduleggja og blómum-
prýða heimili mitt.
STUÐ MILLI STRÍÐA: Batnandi engill
ÞÓRARINN ÞÓRARINSSON TEKUR STÖKKBREYTINGUM