Fréttablaðið - 11.11.2006, Page 89

H
uginn segir
ferðaáhugann
hafa kviknað
þegar hann fór í
Interrail-ferða-
lag ásamt félaga
sínum um Austur-Evrópu. „Ferðin
stóð í þrjá mánuði og reyndist
miklu meira ævintýri en við höfð-
um gert okkur í hugarlund,“ segir
Huginn en þeir félagar lentu í
ýmsum hrakningum á ferðalag-
inu. „Við höfðum skammtað okkur
ákveðna upphæð í ráðstöfunarfé
og lifðum því mjög sparlega í ferð-
inni. Gengum mikið og keyptum
ódýran mat í matvöruverslunum
en oft var eldunaraðstaða á gisti-
heimilunum.“ Huginn segir
ákveðna menningu fólgna í slíkum
ferðum og ákveðið stolt í því að
fara ekki fyrir peningaupphæðina
sem maður skammtar sér fyrir
fram og að lifa á sem minnstu.
„Eitt af því fyrsta sem við lent-
um í á ferðalaginu var þegar við
vorum í lest á leið frá Tékklandi til
Póllands. Vagninn sem við vorum í
var allur gasaður með svefngasi
og ræningjar tóku til við að tína
verðmæti af fólkinu sem svaf út
um allan vagninn. Þeir enduðu í
klefanum okkar en Guðmundur
Þór, félagi minn, vaknaði þegar
þeir voru að skera í töskurnar
okkar,“ segir Huginn en þeir félag-
arnir sluppu við að vera rændir
þar sem þeir vöknuðu í miðju rán-
inu með sundurskornar töskur. „Á
næstu brautarstöð stoppaði vagn-
inn og lögreglan ætlaði að ná ræn-
ingjunum en beið á vitlausum
brautarpalli og allir þustu út úr
vagninum þannig að ég held að
ræningjarnir hafi nú ekki náðst,“
segir hann og rifjar upp hversu
slappir og þungir í höfðinu þeir
hafi verið eftir svefngasið. „Við
vorum eiginlega bara hundveik-
ir.“
„Við vorum allan tímann á ferða-
lagi þessa þrjá mánuði sem við
vorum úti. Við stoppuðum kannski
í einn til tvo daga á hverjum stað
og notuðum næturlestir mikið til
að komast hratt á milli staða.
Maður var á fullu allan daginn og
svaf síðan á nóttunni í lestum eða
rútum. Svona fórum við suður
eftir allri Evrópu, til Grikklands,
Ítalíu og fleiri landa,“ segir Hug-
inn en hann fór tvisvar einn um
Evrópu eftir þetta ferðalag og var
í þrjá mánuði í senn. „Ég hitti alls
konar fólk úr öllum heimshlutum
á ferðalögunum enda er alveg
ótrúlega stór straumur af fólki
sem rennur á milli landa á þennan
hátt og þetta er orðinn mjög stór
túrismi.“
Á ferðalögum sínum hefur
Huginn eins lítið meðferðis og
hann getur og setur í litla skóla-
tösku það allra helsta sem hann
þarf á að halda. „Í töskunni er ég
jafnan með undirföt, sjúkrakassa,
nokkra boli og auka sokka. Síðan
kaupir maður annað sem á þarf að
halda eins ódýrt og maður getur
og hendir svo bara gamla dótinu.“
Aðspurður hvernig hann fór að
því að fjármagna öll ferðalögin
segir Huginn: „Áður en ég fór að
ferðast var ég verðbréfamiðlari
og safnaði peningum en ég er við-
skiptafræðingur. Fyrstu tvær
ferðirnar voru farnar yfir sumar-
tímann en síðan langaði mig til að
taka lengri tíma í þetta þannig að
ég hætti bara að vinna og fór að
skoða heiminn.“
Huginn og Guðmundur Þór
unnu saman á fjallahóteli í Sviss í
einn mánuð en stungu síðan af
þaðan og til Arabalandanna.
„Okkur hafði alltaf langað til að
fara þangað en við ferðuðumst um
Egyptaland, Sýrland, Jórdaníu,
Tyrkland og fleiri lönd. Það var
alveg ofsalega mikil reynsla að
ferðast þarna um en við fórum
meðal annars fótgangandi yfir
eyðimörkina,“ segir Huginn en
þeir félagarnir höfðu yfirgefið
skipulagða ferð á miðri leið yfir
eyðimörkina þegar þeir áttuðu sig
á því að þeir voru vatnslausir.
„Guðmundur var með tvo lítra af
Sprite með sér og ég fékk að súpa
á því hjá honum á meðan það
dugði. Við gengum í langan tíma
Apasúpa í Amazon
eftir vegslóða en þar var engin
umferð fyrr en maður kom þar á
stórum trukki og stoppaði fyrir
okkur. Gestrisnin og almennileg-
heitin meðal araba er alveg rosa-
lega mikil, sérstaklega í Sýrlandi
og Jórdaníu.“
Í einni borg í Egyptalandi tók lög-
reglan á móti Hugin og Guðmundi
og heimtaði að fylgja þeim rak-
leitt að næstu rútu- eða lestarstöð.
„Þarna mátti enginn túristi vera
enda koma þaðan hryðjuverka-
menn sem hafa meðal annars stað-
ið fyrir hryðuverkaárás og fellt
tugi manns við Dal konunganna.
Við harðneituðum að fara af því
að við vildum endilega fá að skoða
borgina,“ segir Huginn og heldur
áfram: „Við reyndum fyrst að
stinga lögregluna af en það hafð-
ist ekki. Við heimtuðum að fara á
veitingahús að snæða og sátum þá
einir inni á Kentucky Fried Chick-
en með lögreglubíl og herbíl fyrir
utan að vakta okkur. Eftir matinn
sættust hermennirnir á að við
fengjum að ganga um borgina, en
þeir fylgdu okkur fast eftir á bíln-
um.“ Huginn segir hermennina þó
fljótlega hafa gefist upp á að
fylgja þeim eftir og létu þá setjast
hvorn í sinn bílinn. „Um tíma sá
ég ekki lengur bílinn sem Guð-
mundur félagi minn var í og stóð
alls ekki á sama en hermennirnir
keyrðu með okkur allan daginn.
Við sátum við Níl og drukkum te
með hermenn og uppsettar vakt-
stöðvar beggja vegna gangstétt-
arinnar. Gamall karl vildi ganga
leiðar sinna, en var hrint af vegin-
um og sagt að ganga ekki nálægt
túristunum. Það fór svo á endan-
um að við sættumst á að fara með
næturlest suður í land.“
Huginn segist hafa gælt við að
skrifa bók um ferðir sína en inn á
milli ferðalaganna skrifaði hann
skáldsögu sem er nánast tilbúin.
„Mig langaði svo til að gera eitt-
hvað skapandi og er kominn með
drög að kómískri bók sem ég þarf
að klára. Síðan fór ég til Suður-
Ameríku og var þá búinn að skoða
ýmsar íslenskar ferðabækur og sá
að ævintýrin mín voru alls ekki
minni en skrifað er um í ferðabók-
unum og sá að ferðalögin mín
væru alveg orðin efni í bók og þá
var Suður-Ameríka alls ekki sísti
staðurinn því hún er uppfull af
fáránleika fyrir Íslendinga. Alla
ferðina þar punktaði ég hjá mér
það sem ég lenti í og þar eru sam-
tölin orðrétt og eins og þau áttu
sér stað.“
Á ferð sinni um Suður-Ameríku
hitti Huginn Norðmann og Hol-
lending og fóru þeir saman inn í
Amazon-frumskóginn. „Þar er allt
voðalega rólegt og yfirvegað enda
sitja menn þarna bara dasaðir af
hitanum.“
Huginn segist oft hafa borðað
mjög furðulega fæðu í frumskóg-
inum. „Einn daginn komu menn
með apa inn í þorpið sem við héld-
um til í. Það var höggvin af honum
hendin og sett í súpu. Svo átum við
súpuna með apafingrunum fljót-
andi í. Þetta var nú ekki gott, rautt
og viðbjóðslegt og maginn var orð-
inn heldur slakur,“ segir Huginn
sem fékk magakveisu undir morg-
uninn og dreif sig á kamarinn. „Ég
fór síðan til baka til að halda áfram
að sofa en tók þá eftir því að menn
voru farnir að slást við baneitrað-
an snák inni á kamrinum. Menn-
irnir höfðu betur og sögðu mér
síðan að ég hefði verið alveg ótrú-
lega heppinn að vera ekki bitinn.
Ef það hefði gerst væri ég annað
hvort dauður eða einum útlimnum
fátækari.“
„Í Amazon fórum við í þjóðgarð og
veiddum þar krókódíla, sem ég
held að sé nú reyndar ekki leyfi-
legt. Við byrjuðum á því að veiða
einn sem var metri að lengd en
hann slapp og þá sáum við einn
þriggja til fjögurra metra langan,“
segir Huginn og tekur það fram að
Þetta hafi verið í myrkri og það
eina sem sást af krókódílunum hafi
verið rauð augun. „Svo rekur mann
bara um í litlum kanó og passar sig
á því að vera með hendurnar innan-
borðs. Þeir innfæddu eru hins
vegar alveg sallarólegir yfir þessu.
Fyrir þeim er alveg eðlilegt að það
verði einhver afföll af fólki reglu-
lega,“ bætir Huginn við. „Síðan
veiddum við einn krókódíl. Hann
var bara of stór fyrir spjótið sem
við vorum með svo það brotnaði og
krókódíllinn kom þá æðandi að mér
þar sem ég sat fremstur. Norðmað-
urinn, sem sat fyrir aftan mig,
hoppaði hæð sína af hræðslu og
annar heimamannanna líka en þeir
voru tveir með okkur. Ósjálfrátt
stökk ég fyrst ofan í bátinn sem
veltist til hliðanna og þá var krók-
ódíllinn kominn með ginið alveg
Huginn Þór Grétarsson hefur eytt undanförnum þremur árum í ferðalög um heiminn. Hann hefur
þvælst um mánuðum saman í einu á eigin vegum með takmarkað ráðstöfunarfé og eina skólatösku
undir það helsta. Hann sagði Sigríði Hjálmarsdóttur frá helstu ævintýrum ferðanna.