Fréttablaðið - 27.06.2008, Síða 62

26 27. júní 2008 FÖSTUDAGUR
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Kjölturakkar Eftir Patrick McDonnell
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
Ég er búin að baka nokkur
girnileg skinkupæ! Frænkur
mínar, Kittý og Hermína,
koma í heimsókn á morgun,
og þær kunna sko að meta
gott skinkupæ!
Þá verð ég
örugglega sendur
út í bílskúr að
sortéra skrúfur og
þrífa hjól-
koppa,
grunar
mig!
Hvað með
að hafa
aðeins meiri
metnað?
Þú... Þú
meinar...
kráin?
Einmitt! Svona,
maður! Ekki einu
sinni Nelson Mand-
ela hefur verið í
haldi jafn lengi og
þú, Haraldur!
Hva!
Þetta
plagar
mig
ekke...
Haraldur! Þú ert upp-
dópaður af búðingi, pæ
og Leiðarljósi! Vaknaðu!
Ertu að fara að
gera eitthvað í
kvöld, Palli?
Nei. Ég held
ég hangi bara
hérna heima.
Frábært! Þá getum við
öll þrjú kannski lagt
púsluspil saman!
Ó, bíddu... Varstu að
meina þetta?
Þetta líkist vatnsskálinni minni, en
þetta er nýja íkornavörnin mín!
Sko! Hún er algjörlega
hálfvitaheld!
Stóri... öh...
björninn sagði,
„Ég er svangur!“
Þetta orð er „hundur-
inn“, ekki „björninn“.
H-u-n-d-ur - hundur.
En myndin er lík
birni.
Rétt. Svo hvort er
réttara? Orðið
eða myndin?
Ég byrjaði á því
að plokka á mér
augabrúnirnar, og
svo bara...
Þær eru
erfiðar!
„Í dag hef ég ekkert að
gera, nema að brosa“,
sungu þeir skemmti-
lega misháu félagar
Simon & Garfunkel í
upphafi áttunda ára-
tugarins. Þessi litla
lína úr laginu þeirra
„The Only Living Boy
in New York“ hefur lengi
höfðað til mín. Í henni felast nefni-
lega minningar og fyrirheit, sökn-
uður og eftirvænting, í raun allur
tilfinningaskalinn eins og hann
leggur sig. Líklegt er að við höfum
flest upplifað í hið minnsta einn
slíkan dag á lífsleiðinni. Dag sem
við ráðum okkur sjálf, erum okkar
eigin herrar og frúr, blessunarlega
laus við skyldur og ábyrgð af
nokkru tagi. Eins er líklegt að slíkir
dagar hafi verið tíðari uppákomur
á yngri árum, áður en börn, starfs-
frami og stress ruddu sér freklega
leið inn í líf okkar. Ég er á þeirri
skoðun að svona dagar séu einstak-
lega fágætur munaður. Munaður
sem ber að nýta til hins ítrasta
þegar þeir detta af himnum ofan
með óreglulegu millibili, ef lukkan
leikur við mann.
Hins vegar er það nú svo að ég,
og ótal fleiri sem ég þekki, hef í
tímans rás glatað hæfileikanum til
að njóta þessara daga þegar þeir
koma, oftast eins og fyrir tilviljun.
Eins sorglegt og það er þá kann ég
varla lengur að slaka á og leyfa
hlutunum að gerast að sjálfu sér.
Ég þarf að láta hlutina gerast. Verð
órólegur ef ekki er eitthvað á döf-
inni innan næstu tveggja klukku-
stunda eða svo. Er einatt að elta
tímamörk sem ég set mér sjálfur.
Það eru fótboltaleikir sem þarf
að glápa á, tónleikar sem þarf að
sækja, sjónvarpsþættir sem þarf
að ná. Listinn er endalaus, og því
fer fjarri að ég vildi vera fullkom-
lega laus við neitt af þessum hlut-
um. Ég vildi bara að ég væri ekki
svona háður þeim. Ég vildi að ég
kynni ennþá að eyða heilum degi í
ekkert nema að brosa.
Ætli það sé boðið upp á námskeið
í því að hegða sér eins og Simon &
Garfunkel? Ef svo er þá mæti ég,
svo framarlega sem það stangast
ekki á við eitthvað annað sem ég
þarf nauðsynlega að gera.
STUÐ MILLI STRÍÐA Paul og Art vissu hvað þeir sungu
KJARTAN GUÐMUNDSSON GLÍMIR VIÐ LÚXUSVANDAMÁL Á LÚXUSVANDAMÁL OFAN