Réttur - 01.06.1952, Blaðsíða 33

RÉTTUR
161
ingarinnar, sem nam 67—70% miðað við hina upphaflegu áætlun.
Þá er það og eftirtektarvert, að langmest er fjárfestingin aukin
í þungaiðnaðinum, eða meira en 100% miðað við upphaflegu áætl-
unina. Nemur sú fjárfesting alls í hinni endurskoðuðu áætlun 37—
38 milljörðum forint. Þetta sýnir ótvírætt, að engar utanaðkom-
andi hömlur eru á þróun atvinnuveganna, heldur fer hún ein-
ungis eftir getu þjóðarinnar sjálfrar.
Skýringin á því, að sambúð hinna voldugu Ráðstjórnarríkja við
hina smáu nágranna sína í vestri er svo vinsamleg og árekstralaus,
er einfaldlega sú, að sósíalisminn táknar afnám þeirra frumskóga-
laga, sem ríkjandi er í milliríkjaviðskiptum í auðvaldsheiminum.
Vilji menn hins vegar til samanburðar gera sér grein fyrir því,
hver verður þróun atvinnulífsins í landi, sem ofurselt er erlendu
valdi, er Marshalllandið ísland nærtækt og glöggt dæmi. Þar. má
sjá, hvernig framfarirnar eru kyrktar á öllum sviðum, dregið úr
fjárfestingu eins og frekast er unnt, komið á atvinnuleysi árið um
kring, afkoma almennings skert ár frá ári. Þar má sjá, hvernig
ríki, sem þó er stjórnarfarslega sjálfstætt, getur glatað fullkom-
lega sjálfstæði sínu í efnahagsmálum og þar með raunverulegu
sjálfstæði. Þar má sjá, hvernig landsmenn eru ekki aðeins sviftir
ákvörðunarrétti um efnahagsmál sín, heldur líka auðmýktir og
lítilsvirtir eins og um nýlenduþjóð væri að ræða, samanber undir-
búning sementsverksmiðjunnar, er Bandaríkjamenn létu sér ekki
nægja að fá nákvæmustu upplýsingar um allar aðstæður til hins
fyrirhugaða atvinnureksturs, áður en þeir gæfu náðarsamlegast
leyfi sitt, heldur sendu þeir menn út af örkinni til að ganga úr
skugga um, að íslendingar hefðu ekki logið til um magn skelja-
sandsins í Faxaflóa!
Hér er ekki rúm til að gera Marshallaðstoðina frekar að um-
ræðuefni, enda nægir að vísa til hinnar ítarlegu og glöggu greinar
um það efni í síðasta hefti Réttar eftir Ásmund Sigurðsson.
Valdhafarnir í auðvaldslöndunum treysta mjög á mátt áróðurs-
tækja sinna. Þeir vonast til að geta enn um sinn sætt almenning
í löndum sínum við hin sívernsandi lífskjör, hervæðingu og stríðs-
ótta með því að hrópa nógu hátt, að í löndum sósíalismans líði
fólki ennþá verr og þaðan stafi allt böl í heiminum. En þróunin
er svo ör — annars vegar til aukinnar velmegunar og menningar
í sósíalistísku löndunum, og hins vegar til fátæktar og ófrelsis
í löndum hins úrelta skipulags kapítalismans — að ekkert blekk-
ingamoldviðri megnar að villa mönnum sýn um hana til lengdar.
11