Réttur - 01.08.1964, Síða 12

140
R É T T U R
hvort nokkurs staðar hefði ýfst skör á torfu, og oftast tók hann svo
poka og reipisenda og lahbaði í myrkrinu upp í mógrafir að sækja
i eldinn, en flestir urðu að hera móinn sinn heim. Og svo þegar loks-
ins var komið inn í baðstofuna, fann hann til þeirrar hvíldar sem
öryggiskenndin veitir, að vita sig tryggan með hey og eldivið og
börnin settust hjá honum að heyra hann segja frá og að hlú dálílið
að honum.
Móðir mín hugsaði um allt utanhúss og innan. Hún sótti vatnið
í lækinn, sem rann úr mýrinni fyrir sunnan túnið og hún sá um
fjósið og gætti kindanna og hún hélt bænum hreinum og reyndi að
eiga alltaf svolítið hrauð ef gesti bar að garði, að hafa með kaffinu.
Stundum sló hún á sig sjalinu sínu og labbaði ofan á eyri að verzla
og þá var alltaf mikil tilhlökkun að sjá hvað hún kæmi með. Alll
var þetta mikil vinna, en þó átti hún afgangsstundir til að sinna
börnunum sínum, segja þeim sögur og kenna þeim ljóð og lög
og á kvöldin sagði hún okkur frá frelsaranum, sem var sérstakur
verndari barnanna, svo enginn þurfti að óttast inyrkrið og kom það
sér mjög vel, því eftir að dimmdi var alls staðar myrkur, úti og inni,
nema rétt í baðstofunni. Þá voru engin rafljós og olían dýr vara.
Svo var það einn daginn snemma í október að faðir minn kom
heim úr vinnunni, fárveikur af lungnabólgu. Það náðist strax til
læknis og legan var ekki mjög löng, enda kallaði vinnan og liaust-
annirnar á skjótan hata. Hann fór því í vinnuna sem þá var við lýsis-
katlana eins fljótt og mögulegt var, en það stóð aðeins nokkra daga.
Þá veiktist hann aftur, hafði slegið niður og var það kölluð brjóst-
veiki, og hann var rúmfastur fram á útmánuði.
Um þetta leyti var fé komið af afréttum og sláturtíð hafin. Löinbin
í Hamarkoti, sem voru milli 10 og 20, voru pantsett einum kaup-
manni og lét hann sækja þau og slátra. Sjálíur tók hann kjöt og
gærur, en móðir mín fékk slátrið, og har hún það heim neðan af
eyri og þann kornmat, sem hún gat fengið út á afganginn frá skuld-
inni, bar hún líka heim. Síðan tóku við vökur að koma slátrinu í
mat, og nú varð hún líka að sækja móinn upp í grafir, auk alls
annars sem faðir minn hafði af henni létt. Og því voru þessir haust-
dagar henni ærið erfiðir.
En hauslið leið og veturinn kom með frost og snjóa, svo dagarnir
hurfu næstum inn í nóttina. I baðstofunni í Hamarkoti lá faðir
minn og harðist við brjóstveikina, hann reyndi að halda á prjónum
cg grípa í öll smáverk sem unnin urðu á sænginni, en hann þoldi