Réttur - 01.08.1964, Síða 26

154
R É T T U R
Ungur var ég áður,
æsku lítt þó naut,
minn var muni þjáður
margri sorg og þraut;
einskis sakna því ég þarf:
allt hefur reynzt mér þrautaþungt
af þeirrar tíðar arf.
Engum bletti ann ég
í þeim kalda dal
þar sem fóstur fann ég,
fátt með kostaval;
endurminning ótalföld
skyggir allt sem þekkti ég þar
þrautasár og köld.
Þar sem lá í landi
lygi og undirmál,
spilltur aldarandi
unga villti sál,
skynsemin var skoðuð blind,
rannsókn öll var talin tál,
trúarvilla og synd.
Þar sem lá í landi
lítilsvirðing á
flestu’ er framgjarn andi
fýsti’ að þekkja og ná,
gömul venja mátti meir;
bókvit látið ei er í
askinn sögðu þeir.