Réttur - 01.11.1964, Page 50

242 R É T T U R
efnahagslegar umbætur og áætlun um efnahagsþróun sem sé í sam-
ræmi við hagsmuni verkamanna og millistéttarinnar.
En verklýðsfélögin geta ekki lengur, eins og nú er ástatt á vestur-
löndum, háð baráttu sína einvörðungu i hverju landi fyrir sig. Bar-
áttuna verður einnig að heyja á fleiri þjóða vettvangi, með sameig-
inlegum kröfum og aðgerðum. Og hér er ein alvarlegasta veilan í
hreyfingu okkar. Hin alþjóðlegu verklýðssamtök okkar (WFTU)
láta sér nægja almenna áróðursstarfsemi. Allt til þessarar stundar
hafa þau ekki tekið neitt frumkvæði til einingarbaráttu gegn pólitík
hinna stóru auðhringa. Fram að þessu hefur einnig vantað öll frum-
kvæði af okkar hálfu til samstarfs við hin alþjóðasamtök verklýðs-
ins. Þetta eru alvarleg mistök vegna þess að í þessum samtökum
heyrast þegar raddir sem gagnrýna og hvetja til andstöðu gegn
fyrirætlunum og aðgerðum auðhringavaldsins.
En það eru margir aðrir vettvangar en þessir þar sem við eigum
og getum beitt okkur af meiri dirfsku, með því að segja skilið við
gamlar formúlur, sem hvergi eiga heima í raunveruleika dagsins í
dag.
Innan hins kaþólska heims og meðal hins kaþólska almúga átti
sér stað greinileg hreyfing til vinstri á dögum Jóhannesar páfa. Nú
er kaþólskan aftur beggja bils, henni hefur þokað til hægri. Enn eru
hins vegar við lýði undir niðri skilyrði fyrir hreyfingu til vinstri
sem við eigum að skilja og ýta undir. í þessu skyni er hinn gamli
guðleysisáróður gersamlega óhæfur.
Við verðum að taka öðrum tökum en áður sjálft vandamál trúar-
vitundarinnar, eðli hennar og rætur í fjöldanum, ef við ætlum okk-
ur að eiga aðgang að hinni kaþólsku alþýðu og viljum að hún skilji
okkur. Gerum við það ekki, verður hin „útrétta hönd“ okkar til
kaþólskra túlkuð sem einber hentisemi, ef þá ekki sem hræsni.
Kommúnistum standa einnig opnar dyr á sviði menningar (bók-
mennta, lista, vísindarannsókna o. s. frv.) I auðvaldsheiminum skap-
ast nefnilega skilyrði, sem leiða af sér að kostur menntamanna
þrengist og vegið er að frelsi þeirra. Það erum við, sem eigum að
vera forsvarsmenn frelsisins í menntalífinu, frjálsrar listsköpunar
og vísindaframfara. Til þess að svo geti orðið megum við ekki setja
okkur og hugmyndir okkar á háan hest gagnvart öðrum v.iðhorfum
og menningarstraumum; heldur hefja viðræður við fulltrúa þeirra
og leitast á þann hátt við að dýpka og auka skilning á hinum menn-
ingarlegu viðfangsefnum, eins og þau blasa við í dag. Því fer fjarri
að allir þeir, sem eiga ekki samleið með okkur á hinum ýmsu braut-
um menningarinnar í heimspeki, sagnfræði og félagsvísindum, séu