Réttur - 01.08.1970, Qupperneq 37

VIZKA
I
SAMBIJÐ
Samningur þýzku sósíaldemókratastjórnar-
innar undir forystu Willy Brandt og sovézku
kommúnistastjórnarinnar undir forystu Kosy-
gins um að virða núverandi landamæri í Ev-
rópu og reyna ekki að breyta þeim með valdi
var undirritaður í Moskvu 12. ágúst 1970.
Með þessu hafa ríkisstjórnir þessara landa —
og þar með sovézki Kommúnistaflokkurinn
og þýzki Sósíaldemókrataflokkurinn stigið
hin mikilvægustu spor til friðar og jafnframt
sýnt mikinn pólitískan þroska og víðsýni.
Þessi samningur er stórsigur yfir hinni end-
urvöktu þýzku hernaðarstefnu innan frá og
utan frá, þeirri yfirgangsstefnu þýzks auð-
valds og afturhalds, sem auðmannastétt
Bandaríkjanna hefur mest ýtt undir frá stríðs-
lokum, enda öskrar nú þýzka afturhaldið og
Springer-blöðin sem mest þau mega. Evrópu
og öllum heimi er mikil hætta búin af þeim
vilta þjóðrembingi, sem þessi einokunarpressa
auðvaldsins getur æst upp, eins og mannkynið
áður fékk á að kenna í Hitlers tíð. Það vald
og þá hættu má ekki vanmeta.
En því meiri nauðsyn að verklýðsflokkar
og öll frjálslynd öfl sýni í senn þor og þroska
til að hefta þessi afturhaldsöfl.
Það sem Evrópa þarfnast, er vaxandi sam-
starf kommúnista- og sósíaldemókrataflokk-
anna í Evrópu. Til þess að efla það og skapa
gagnkvæmt traust, er m.a. nauðsynlegt sjálf-
stæði sósíaldemókrataflokkanna gagnvart
Bandaríkjunum og auðvaldi sinna eigin landa
sem og umburðarlyndi og víðsýni hinna ríkj-
andi kommúnistaflokka samfara raunsæi út
á við. Upplausn hernaðarbandalaganna og af-
nám erlendra herstöðva væru næstu stóru
Willi Stoph og Wiily Brandt.
sporin, sem stíga þarf. — Það mun allt taka
sinn tíma, en það er þó það sem koma skal.
Það sem veröldin þyrfti á að halda nú
væri vitnrleg og djörf forusta verklýðshreyf-
ingarinnar í Evrópu, samstilltrar í „austri"
og „vestri", sem byði auðmannastéttum Ev-
rópu og Ameríku byrginn, en rétti þjóðfrels-
ishreyfingum þriðja heimsins bróðurhönd til
hjálpar og uppbyggingar landa þeirra.
Vald Sovétríkjanna og raunsæ virðing fyr-
ir því valdi hjá andstæðingum þeirra er und-
irrót þess að þessir mikilvægu samningar náð-
ust. En ef friðsamleg sambúð á að haldast
og friðvænleg þróun til sósíalisma að gerast
í Vestur-Evrópu, þá þarf sósíalistísk verklýðs-
hreyfing Evrópu að gera sér ljóst að samhliða
valdi sínu verður hún að þroska svo áhrifa-
tæki sín, að hún vinni hug og hjörtu al-
mennings, nái öruggum meirihluta í öllum
þessum löndum. En nú sem stendur eru áróð-
urstæki auðvaldsins í Vestur-Evrópu miklu
sterkari en áhrifatæki alþýðu. Sú aðstaða verð-
ur að gerbreytast.
125