Réttur - 01.01.1973, Síða 7

Þorbjörn Guðjónsson i Kirkju-
bæ og kona hans Helga Þor-
steinsdóttir.
ir eru útfarnar í að varðveita sínar heilögu
kýr óreiðu og gróða, meðan alþýða manna er
enn ekki reiðubúin að slátra þeim.
En hvernig svo sem um skiptingu byrð-
anna fer, þá er hitt ótvírætt að þjóðarheild-
inni ber að axla þær byrðar, sem eldgosið í
Heimaey veldur. Nú og framvegis skal ís-
lenzkt þjóðfélag samábyrgt gagnvart þeim
náttúruhamförum, sem einstakir aðilar þjóð-
félags vors verða fyrir.
Það er ósk og von allra Islendinga að
Vestmannaeyjar megi sem fyrst verða byggi-
legar og teknar til fullrar starfrækslu á ný
og hraustir eyjaskeggjar geti sem fyrst snúið
heim. Og þess skyldu íslenzkir sósíalistar sér-
staklega minnast, er þessa hættu bar að hönd-
um Vestmannaeyinga, að Heimaey hefur ver-
ið ein háborg sósíalistiskrar verklýðshreyfing-
ar frá því Isleifur Högnason, Jón Rafnsson og
Haukur Björnsson hófu þar merkið fyrir
hálfri öld. Og einn af þeim mörgu ágætu
mönnum, sem fylkti sér þá ungur undir
merkið rauða og hefur borið með heiðri síð-
an var sjálfur Þorbjörn í Kirkjubæ: öldung-
ur sá, er nú sér bæ sinn grafinn og hruninn
í vikurflóðinu en hið nýja eldfjall, Kirkju-
fell, draga nafn sitt af honum, — en sjálfur
stendur hann sem tákn þess manndóms Vest-
mannaeyinga, sem ei kann að æðrast og ekk-
ert fær andlega bugað.
E. O.
7